เป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆที่ยุนกิไม่ยอมออกจากห้องเลยแม้แต่น้อย วันๆเอาแต่นอน ไม่ก็นั่งมองฝนที่ตกผ่านทางหน้าต่างเอา บางวันถึงจะยอมลงมาหยิบหนังสือไปอ่าน แรกๆแทฮยองก็ว่าปกติดี หลังๆเขาเริ่มจะไม่แน่ใจ ยุนกิกินข้าวน้อยลงด้วยแหละ เขาสังเกตอยู่เป็นประจำ
เมื่อยุนกิไม่ยอมลงมา เขาก็ต้องจำใจสงบศึกกับเจ้ากระต่ายโดยดี ก็นะ คนมันเหงา ไม่มีอะไรทำเลย แทฮยองลองออกไปเดินรอบๆเมืองแล้วล่ะ ที่ลาแปงทาวน์มีแค่ตลาดขายของสดจำพวกผักผลไม้ ไม่ก็พวกดอกไม้ แค่นั้นจริงๆ
สุดท้ายเขาจึงต้องจำใจนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ร้านไปพลางๆ บางทีต้องออกมารับลูกค้าแทนเจ้าของด้วย! เยี่ยมไปเลย
วันนี้เขางัดให้พี่ยุนกิลงมากินข้าวได้สำเร็จ ทว่าระหว่างมื้อเช้า จู่ๆเจ้ากระต่ายก็พูดขึ้นมาว่า
"ถ้าเบื่อนักนะ...ทำไมไม่ไปปิคนิคในป่าบ้างล่ะ?"
ปึง!
แทฮยองตบโต๊ะ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย ยุนกิที่กำลังตักซุปเข้าปากถึงกับสะดุ้ง
"ไม่เลวนี่! เจ้ากระต่าย พี่ยุนกิฮะ เรา---"
"แทฮยองไปเถอะ พี่ไม่ไปหรอก"
ร่างบางปฏิเสธก่อนที่อีกฝ่ายจะชวนด้วยซ้ำ ทำเอาเจ้าจิ้งจอกหน้าเสียเลยทีเดียว
ปึง!
"แต่พี่ไม่ออกไปข้างนอกตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ! อาทิตย์นึงมันช่างยาวนานเหลือเกิน"
ปึก!
"โอ๊ยยย"
สิ้นเสียงทุบโต๊ะ จองกุกหยิบหนังสือเล่มหนามาบนหัวแทฮยองทันที จะทุบโต๊ะทำไมนักหนาวะ
"อย่าพังของในบ้านกูได้มะ"
"เออๆ ไอ้ห่า บอกดีๆก็ได้มั้ย"
ก่อนจะหันมาพูดเสียงหวานใส่ยุนกิต่อ
"ในป่าเนี่ยมีผลไม้เยอะแยะเลยนะฮะ ส่วนใหญ่เป็นผลไม้แปลกๆ ไม่ก็พันธุ์แปลกๆทั้งนั้นเลยนะ"
"อือออ ไม่ไปอ่ะ"
เห้อ
แทฮยองเดินคอตก หยิบชามซุปไปไว้ในครัว ก่อนจะสะกิดเรียกเจ้ากระต่ายให้ตามไป
"มึง"
"อะไร?"
"กูยอมแพ้"
แทฮยองว่า เบะปากน้อยๆ ก้มหน้าก้มตาล้างจานในครัว
จองกุกเห็นดังนั้นจึงคิดจะช่วยเหลือ เดินออกไปหาคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ เอ่ยปากบอก
"ในป่ามีลูกพีชด้วยแหละพี่ยุนกิ"
"หือ?"
ทันทีที่ใดยินคำว่าลูกพีช ร่างบางที่กำลังจดจ่อกับหนังสือเงยหน้าขึ้นมามองจองกุก ปากบางๆเอ่ยต่อ
"ว่าต่อสิ"
"ในป่าน่ะ มีสวนพีชด้วยแหละ ตอนนี้น่าจะมีลูกเต็มไปหมด พี่ไปเก็บกับเจ้าจิ้งจอกสิ"
"จริงเหรอ?"
"อื้อ จริงสิ ตะกร้าอยู่ในห้องครัวมั้ง ไม่ก็ที่สวนหลังร้าน พี่ลองไปหาดูละกัน"
"งั้นก็ได้ ขอไปเตรียมตัวก่อนนะ"
ยุนกิว่า กระโดดโลดเต้นไปมา นานๆทีจะได้ออกไปทำอะไรแบบนี้ คงจะสนุกดีไม่น้อย
"ขอบคุณกูสิ"
จองกุกหันหน้าไปทวงบุญคุณกับคนผมแดงทันที
"เออๆ เดี๋ยวกูจะช่วยเรื่องของคนที่มึงตัดดอกไม้ไปให้เอง"
"ไม่ต้องเลย เสือก! ไปได้ละมึงอ่ะ"
"นี่! รีบๆเตรียมตัวสิ"
ยุนกิตะโกนเรียกแทฮยอง ถ้าเขามีหางละก็นะ ตอนนี้มันคงสะบัดไปมาด้วยความดีใจแล้วล่ะ
"ไปแล้วๆๆ"
10 นาทีต่อมา
คนตัวเล็กลงมาข้างล่าง วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนึงกับกางเกงขาสั้นสีดำพร้อมกับรองเท้าแตะคู่นึง
"เรียบร้อยยังเนี่ย"
"ยัง..ไม่ค่อยแฮะ"
"ขาดอะไรอีกล่ะ ตะกร้าก็มีแล้ว แซนด์วิชก็แล้ว น้ำส้ม ผ้าปู ทิชชู่ อือ....ก็ครบแล้วนี่"
คนตัวเล็กขมวดคิ้วใส่เขาอย่างงงๆ ทุกอย่างก็ครบแล้ว ไหงมาบอกว่าขาดอีก
"นี่ไงล่ะที่ขาด"
แทฮยองว่า แตะมือบนผมยุนกิ พลันเรือนผมสีดำของยุนกิ เปลี่ยนเป็นสีพีช ก่อนจะแตะจากหัวจรดเท้า จนชุดยุนกิเปลี่ยนเป็นเสื้อแขนยาวสีแดงลายดอก
"นายก็เปลี่ยนด้วยดิ"
"ตอนนี้พี่ชอบสีอะไร?"
"พีช แต่สีผมฉันน่ะ ขอเป็นเทาได้มั้ย ._. ยังไม่ชินกับสีสดใสเท่าไหร่"
"อื้อ ได้สิ"
ร่างสูงใช้มือแตะผมคนตัวเล็กอีกรอบ คราวนี้ผมสีพีชเปลี่ยนเป็นสีเทาแทน
"เสร็จละ"
เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างครบเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองจึงตัดสินใจจะออกไป หันมาบอกจองกุก
"ไปก่อนนะ จองกุกอา" ยุนกิว่า
"ครับพี่ เที่ยวให้สนุกนะ"
"ไปนะ ไอ้กระต่าย"
"เรื่องของมึง!"
กริ๊ง!
จองกุกรู้สึกโล่ง อย่างน้อยให้พี่ยุนกิได้พักผ่อนบ้างก็ยังดี ไม่ใช่เครียดตลอด เขารู้ว่ามันทำใจยากที่จะยอมรับ เรื่องที่เกิดขึ้นกับยุนกิมันค่อนข้างที่จะหนักหนา ไหนจะต้องมาเป็นคนในคำทำนายอีก
กริ๊ง!
อะไรของมันวะ เพิ่งออกไปเองนี่
ปึงๆๆๆ
"ลืมอะไรหรือเปล่าวะ!?"
เจ้ากระต่ายตะโกนถามจากในครัว เห้อ สงสัยมันต้องลืมอะไรแหงๆเลย
"จองกุก!!!!! จองกุกอยู่มั้ย!?"
ทันทีที่ได้ยินเสียงทุบเคาท์เตอร์หน้าร้านดัง จองกุกรีบวิ่งหน้าตื่นทันที ปกติในเมืองนี้สงบจะตาย ไม่เห็นเร่งรีบ เว้นแต่ว่า....จะมีเรื่อง?
"คะ..ครับ!! มีอะไรหรือเปล่าฮะ!?"
"คะ..คุณองครักษ์นัมจุนน"
"ทำไมๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นกับเขา!!?"
"เขาถูกลอบทำร้าย ถะ..แถมยัง..."
"อะไร!! รีบๆพูดสิ!!"
"ถูกลดชนชั้นมาอยู่ลาแปงทาวน์แล้ว..."
".........."
"ตอนนี้เขาอยู่ที่โบสถ์ ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง นายก็รู้ว่าแถวนี้ไม่มีหมอ"
"โทษทีนะ! ฝากร้านไว้ก่อน เดี๋ยวฉันมา"
จองกุกรีบกลายร่างเป็นกระต่ายสีขาวปุกปุยตามเดิม กระโดดไปยังโบสถ์ทันที
แอ๊ด!
"คุณพ่อ!!! ฮึก!!! คุณองครักษ์ล่ะ!!! ใครทำ!! ฮือ!!"
"ใจเย็นก่อน จองกุก พ่อเพิ่งเอากระสุนออกให้เขาเสร็จ อีกไม่นานเขาก็จะดีขึ้น"
"ฮึก!! ขะ...เขา โดนลด---"
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือการพักฟื้น ดื่มนมมั้ย จะได้สงบใจลงก่อน"
จองกุกพยักหน้า ซอกจินจึงไปอุ่นนมให้เขา ก่อนจะยกมาให้
"อ่ะนี่"
"ขอบคุณ...อึก..ครับ"
"เลิกร้องไห้เถอะ เขาปลอดภัยแล้วนะ"
"คะ...คุณพ่อครับ ละ..แล้วใครจะดูแลเจ้าชายละ..ล่ะ?"
"นั่นสิ คงต้องรอนัมจุนฟื้นอย่างเดียวแล้วล่ะ"
"ละ..แล้วระหว่างรอล่ะฮะ มีอะไรที่ผมพอจะทำได้บ้าง? ฮึก!"
ซอกจินใช้มือหนาปาดน้ำตาที่ไหลรินจากดวงตากลมโตอย่างแผ่วเบา
"ตอนนี้...เราคงทำได้แค่สวดภาวนาอย่างเดียว"
เขาว่าก่อนจะเดินออกไปนั่งสวดมนต์เงียบๆอยู่คนเดียวในห้อง ทิ้งให้จองกุกนั่งเฝ้าอาการนัมจุนไว้