Κατευθύνομαι προς το γραφείου του διευθυντή Park. Χτυπάω τη πόρτα και περιμένω μέχρι να ακούσω απάντηση. Έπειτα μπαίνω μέσα. Ο Park JinYoung κάθεται στο γραφείο του και όταν με αντικρίζει μένει έκπληκτος.
"Δεσποινίς Τζώρτζη τι σας φέρνει εδώ; Δεν έχετε πρόβα σήμερα;" με ρωτάει ενώ πίνει μια γουλιά από τον καφέ του. Του υποκλίνομαι και μου δείχνει τη καρέκλα να καθίσω. "Η αλήθεια είναι πως ο λόγος που ήρθα στο γραφείο σας είναι ότι..." παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Ο διευθυντής με κοιτάζει παραξενεμένος. "Αγγελική συμβαίνει κάτι που σε προβληματίζει; Μήπως φταίει ο Jackson;" μου ξεφεύγει ένα γελάκι αλλά ξαναγίνομαι σοβαρή. "Όχι όχι δε φταίει ο Jackson.... δηλαδή.... βασικά αυτή τη φορά δεν είναι πρόβλημα ο Jackson." Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. "Πρέπει να επιστρέψω στη πατρίδα μου".
Το βλέμμα του διευθυντή Park έχει αλλάξει αλλά δε μπορώ να καταλάβω αν είναι για καλό ή για κακό. "Μα πως κι έτσι ξαφνικά;" είναι το μόνο που ρωτάει. "Η μητέρα μου έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και πρέπει να είμαι δίπλα της." Ο διευθυντής φαίνεται να καταλαβαίνει.
"Καταλαβαίνω αλλά τι θα γίνει με το συμβόλαιο; Τα γυρίσματα θα αρχίσουν εντός της εβδομάδας." Έχει δίκιο αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Πρέπει να φύγω. "Έχετε απόλυτο δίκιο αλλά δεν μπορώ να λείπω μια τέτοια στιγμή από το πλευρό της μητέρας μου. Είναι σε κρίσιμη κατάσταση."
Ο διευθυντής σταυρώνει τα δάχτυλά του και μένει σιωπηλός για λίγο. "Αν επιστρέψεις στην Ελλάδα τότε θα πρέπει να τερματίσουμε το συμβόλαιο σου." Η καρδιά μου σκίστηκε στα δύο. Τι δίλημμα είναι αυτό;! Πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στη καριέρα και στην οικογένεια;
Παίρνω μια βαθιά ανάσα προτού απαντήσω. "Τότε... ήταν μεγάλη μου τιμή που συνεργάστηκα μαζί σας." του χαμογελάω ενώ ο διευθυντής έχει απογοητευμένο ύφος. "Αυτή είναι η τελική σου απόφαση;" με ρωτάει. "Ναι." του απαντάω ενώ νεύω το κεφάλι μου. "Κι εγώ χάρηκα πολύ που συνεργάστηκες μαζί μας." σφίγγουμε τα χέρια και σηκώνομαι όρθια.
"Αν και όλοι έλεγαν τα καλύτερα λόγια για σένα." χαμογελάω με το που ακούω τα λόγια του. "Θα ήθελα να με επισκεφτείς όταν επιστρέψεις στη Κορέα." του υποκλίνομαι. "Μείνετε ήσυχος." Κατευθύνομαι προς τη πόρτα αλλά σταματάω και γυρνάω απότομα. "Ξέρετε κύριε Park... εδώ ζω με μία φίλη μου η οποία ξέρει τους GOT7 αλλά και οι GOT7 την γνωρίζουν."
Ο διευθυντής Park σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει. "Και λοιπόν;" σηκώνει το ένα του φρύδι. "Γίνεται να τη στείλω να έρθει εδώ και να πάρει τη θέση μου;" ο διευθυντής Park γουρλώνει τα μάτια του. "Εννοείς να παίξει στο music video στη θέση σου;" νεύω καταφατικά το κεφάλι μου. "Εξάλλου τη μέρα του διαγωνισμού ήταν μαζί μου και ξέρει τη διαδικασία. Και μη ξεχνάτε ότι οι GOT7 την γνωρίζουν."
Ο διευθυντής Park μένει για λίγο σιωπηλός. "Καλά πες της να έρθει αυτές τις μέρες για να τη δω." υποκλίνομαι και βγαίνω από το γραφείο του. Αφού βγω πετάγεται ο Jackson και μου κόβει τη χολή. "Από που ξεφύτρωσες εσύ;!" βάζω το χέρι μου στο μέρος της καρδιάς. "Τι έγινε;" ρωτάει ανέκφραστος.
"Τερματίσαμε το συμβόλαιο." του απαντάω ανέκφραστη. Ο Jackson γουρλώνει τα μάτια του. "Μιλάς σοβαρά;" κουνάω απλά το κεφάλι μου. "Επ, παιδιά τι γίνεται εδώ;" εμφανίζονται τα υπόλοιπα μέλη των GOT7 από πίσω μας και τους κοιτάμε. "Για πες Αγγελική τι συμβαίνει!" ο Jackson σταυρώνει τα χέρια του ενώ σηκώνει το φρύδι του.
"Ωχ! Για να σε φωνάξει ο Jackson Αγγελική κάτι πολύ κακό συμβαίνει." αναφωνεί ο Jinyoung και ομολογώ πως όλοι οι υπόλοιποι συμφωνούν μαζί του. "Θα επιστρέψω στην Ελλάδα." τους ανακοινώνω και όλοι έχουν μείνει άφωνοι.Από τις εκφράσεις τους καταλαβαίνω πως εκείνος που έχει στεναχωρηθεί περισσότερο είναι ο BamBam.
"Όχι! Γιατί;" ρωτάει ο Jinyoung. "Η μητέρα μου δεν είναι καλά." λέω χμηλόγωνα ενώ χαμηλώνω το κεφάλι μου. "Αααα" ακούγονται όλοι σαν χορωδία. "Και τι θα γίνει με το music video;" ρωτάει ο Mark. "Πρότεινα στον διευθυντή Park να πάρει τη θέση μου η Σεμίνα." "Αλήθεια; Και τι σου είπε;" ρωτάει ο Jaebum. "Είπε να έρθει μια από αυτές τις μέρες να τη γνωρίσει."
"Δηλαδή υπάρχει μια πιθανότητα να συνεργαστεί μαζί μας;" ρωτάει πάλι ο Jaebum. Εγώ απλά κουνάω το κεφάλι μου. "Αλλά όταν έρθει καλύτερο θα ήταν να είστε μαζί της." "Μείνε ήσυχη Angel!" αναφωνεί ο Youngjae.
"Και πότε θα φύγεις;" ρωτάει ο BamBam. "Το συντομότερο δυνατό." του απαντάω. "Οπότε νομίζω πως δεν έχω άλλη δουλειά σ' αυτή την εταιρία. Καλύτερα θα ήταν να φύγω τώρα." Κανένας δε μιλάει. Όλοι έχουν στεναχωρηθεί. Αλλά ο Jackson δε δείχνει θλιμμένος αλλά θυμωμένος. "Μη φύγεις από τώρα." εκλιπαρεί ο Yugyeom ενώ κάνει aegyo. Γελάω με τις φατσούλες του.
"Θα μου λείψεις Yugyeom. Βασικά όλοι θα μου λείψετε." "Δε θα φύγεις για πάντα, έτσι δεν είναι;" ρωτάει ελπιδοφόρα ο Mark. "Όχι βέβαια! Θα επιστρέψω." Όλο χαμογελάνε εκτός από τον Jackson που μένει ανέκφραστος. "Αλλά πρέπει να φύγω τώρα." λέω ενώ κοιτάω το ρολόι μου.
Κατευθύνομαι προς τη πόρτα ενώ με ακολουθούν εφτά αγόρια. Σταματάω να περπατάω και γυρίζω και τους κοιτάζω. "Γιατί με ακολουθείτε;" τους ρωτάω. "Δε μας χαιρέτησες." απαντάει ο Jinyoung και όλοι κουνάνε καταφατικά τα κεφάλια τους. Χαμογελάω και έπειτα τους αγκαλιάζω όλους, έναν προς έναν.
Πρώτα αγκάλιασα τον Mark. "Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να γυρίσεις σύντομα." του λέω ευχαριστώ με τα χείλια μου χωρίς να μιλήσω.
Μετά ήταν η σειρά του Jinyoung. "Angel, ελπίζω να μη με ξεχάσεις!" λέει καθώς ψευτοκλαίει. Γελάω με τη συμπεριφορά του. "Πως γίνεται να σε ξεχάσω;"
Έπειτα ο Youngjae. "Δε πιστεύω να μας λες ψέματα και να μην επιστρέψεις ποτέ εδώ." το μόνο που κάνω είναι να γελάσω.
Μετά αγκαλιαστήκαμε με τον Jaebum. "Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά. Και μη φοβάσαι καθόλου. Εδώ είμαι εγώ και θα επιβλέπω τα πράγματα!" ο Jaebum δεν ξεχνάει ποτέ την θέση του ως αρχηγός! "Σε εμπιστεύομαι." του λέω ενώ σφίγγω την γροθιά μου και λέω 'fighting'.
Ύστερα ήταν η σειρά του Yugeyom. "Ακόμα κι αν κάνω aegyo δε μπορώ να σε μεταπείσω;" λέει λυπημένος ο Yugyeom και του ζουλάω τα μάγουλα.
Ήρθε η σειρά του BamBam. Στην αρχή κοιταζόμασταν μόνο. Ήταν πολύ άβολο. Από τότε που μου εξομολογήθηκε τα συναισθήματά του δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Ο BamBam δε διστάζει και με τραβάει στην αγκαλιά του, πράγμα που με αφήνει άφωνη. "Να προσέχεις." ψιθυρίζει στο αυτί μου. Σπάμε την αγκαλιά μας και κοιταζόμαστε στα μάτια. Του χαμογελάω γλυκά και κάνει το ίδιο κι αυτός.
Τελευταίος έμεινε ο Jackson. "Αντίο Αγγελική." λέει κοφτά ο Jackson ενώ έχει σταυρωμένα τα χέρια του. "Ευχαριστώ" του απαντάω ανέκφραστη. "Έλεος Jackson! Αποχαιρέτησε την όπως πρέπει!" φωνάζει ο Jaebum. Ο Jackson απλώνει το χέρι του για χειραψία. Σφίγγω το χέρι του με το δικό μου αλλά με τραβάει προς το μέρος του και με αγκαλιάζει. Δεν περίμενα ότι θα με αγκάλιαζε έτσι, μπροστά στους υπόλοιπους. "Σε μισώ που το κάνεις αυτό αλλά δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη." ψιθυρίζει στο αυτί μου.
Μετά με αφήνει ενώ τον κοιτάω έκπληκτη. "Και βέβαια ο Jackson κάνει τη πιο θεαματική αγκαλιά!" λέει σαρκαστικά ο Youngjae. "Ευχαριστηθήκατε τώρα;" λέει αγανακτισμένα ο Jackson. "Πολύ." του απαντάει ο Jinyoung. "Λοιπόν, εγώ τώρα πρέπει να φύγω." Ανοίγω τη πόρτα. Γυρνάω και τους κοιτάω για τελευταία φορά.
"Να προσέχεις!" φωνάζει ο Jinyoung. "Άμα σε πειράξει κανείς, εδώ είμαι εγώ!" λέει ο Jaebum. "Μην ανησυχείτε!" τους φωνάζω και κουνάω το χέρι μου. Ανοίγω τη πόρτα και βγαίνω έξω. Ξαφνικά νιώθω σαν κάτι να μου λείπει. Είναι δύσκολή η απόφαση που πήρα αλλά ελπίζω να είναι και η σωστή.
***************************************************
Φτάνω στο σπίτι. Η Σεμίνα είναι στο σαλόνι και βλέπει τηλεόραση. Μόλις με αντικρίζει παραξενεύεται. "Δε θα 'πρεπε να είσαι στη JYP;" κλείνει τη τηλεόραση. Βγάζω τα παπούτσια μου και τη ζακέτα μου και κάθομαι δίπλα της στον καναπέ. "Σεμίνα... είναι κάποια πράγματα που δεν σου τα 'χω πει." ΗΣεμίνα με κοιτάει λοξά. "Όπως;"
Και τότε αρχίζω να της διηγούμαι τα γεγονότα κατά σειρά: το φιλί(;) του Jackson (που ακόμα δεν το έχει παραδεχτεί), την εξομολόγηση του BamBam στη ταράτσα, το σημερινό τηλεφώνημα της θείας μου, η κατάσταση της μητέρας μου, η διάλυση του συμβολαίου με την JYP και τον αποχαιρετισμό με τους GOT7.
Δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα σε κλάματα. Μα βάραιναν τόσο πολύ και τώρα που επιτέλους τα είπα στην κολλητή μου, ξαλάφρωσα. Η Σεμίνα είχε διαφορετική αντίδραση σε κάθε νέο που της ανακοίνωνα. Παραλίγο να πάθει καρδιακό με αυτά που της έλεγα. Όταν τελείωσα δεν είπε λέξη. Απλά με πήρε στην αγκαλιά της και με παρηγόρησε.
"Όλα καλά θα πάνε με τη μαμά σου. Μην ανησυχείς." μου χαϊδεύει τη πλάτη. "Ας ελπίσουμε. Πρέπει και να δω πότε έχει πτήση για Ελλάδα." λέω ανάμεσα στους λυγμούς μου. Το ξέρω πως η Σεμίνα δε θα προσπαθήσει να με πείσει να μείνω στη Κορέα γιατί με καταλαβαίνει.
"Πάω να φέρω το laptop εντάξει;" λέει η Σεμίνα και πρωτού πάει στο δωμάτιό της, μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο. Αφού επιστρέψει στο σαλόνι, το ανοίγει και μπαίνουμε στο ίντερνετ. "Πτήση για Αθήνα έχει..... Α! μεθαύριο τα ξημερώματα." αναφωνεί η Σεμίνα. "Αυτό σημαίνει ότι έχω μια μέρα μόνο για να ετοιμάσω τα πράγματά μου." Σηκώνομαι από τον καναπέ και μπαίνω στο δωμάτιό μου.
Βγάζω τη βαλίτσα από τη ντουλάπα και αρχίζω να χώνω μέσα ρούχα, παπούτσια και άλλα είδη ανάγκης. Κοιτάω για μια στιγμή τον τοίχο του δωματίου μου. Αφίσες των GOT7 γεμίζουν όλο το χώρο. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι αφίσες. Φωτογραφίες από φίλους και συγγενείς που θα τους δω σύντομα. Τελικά, το όνειρό μου κράτησε μόνο για τόσο λίγο αλλά είμαι ευγνώμων που συνάντησα τους GOT7.
Πηγαίνω πάλι στο σαλόνι. Παίρνω το laptop στα χέρια μου. "Τι κάνεις τώρα;" ρωτάει η Σεμίνα. "Αγοράζω εισιτήρια για το αεροπλάνο." της απαντάω καθώς πληκτρολογώ. "Τέλειωσε κι αυτό!" αφήνω το laptop στο τραπέζι. "Κι ε΄γω τι θα κάνω χωρίς εσένα;" κατσουφιάζει η Σεμίνα. "Έλα, μην κάνεις έτσι. Έτσι κι αλλιώς, εσύ θα είσαι απασχολημένη με το music video." της ανακατεύω τα μαλλιά. "Εγώ δε συμφώνησα ποτέ σε κάτι τέτοιο!" η Σεμίνα σταυρώνει τα χέρια της.
"Εγώ για σένα το κάνω. Άσε που θα είσαι συνέχεια και με τον Jaebum." της απαντάω ενώ ανασηκώνω τα φρύδια μου. Η Σεμίνα εγκαταλείπει και χαμογελάει. "Θα μου λείψεις." "Κι εμένα θα μου λείψεις!" αγκαλιαζόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Δε μου αρέσει που θα την αφήσω μόνη της αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
*************************************************
~την επόμενη μέρα~
Βρισκόμαστε στη σχολή. Σήμερα θα παρακολουθήσω μόνο τα πρώτα μαθήματα και μετά θα φύγω. Πηγαίνω προς το γραφείο του διευθυντή. Χτυπάω τη πόρτα και περιμένω μέχρι να ακούσω 'περάστε'. Μπαίνω στο γραφείο και βλέπω τον Διευθυντή Lee στο γραφείο του.
"Γεια σας κύριε Lee." υποκλίνομαι. "Δεσποινίς Τζώρτζη τι ευχάριστη έκπληξη. Κάθισε." Κάθομαι στη καρέκλα. "Λοιπόν, τι σε φέρνει εδώ;" "Κύριε Lee, για κάποιο χρονικό διάστημα θα πρέπει να επιστρέψω στην Ελλάδα." Ο Διευθυντής Lee ξαπλώνει πίσω στη καρέκλα του.
"Η υγεία της μητέρας μου έχει χειροτερέψει και πρέπει να την φροντίσω." "Και τι θα γίνει με τις σπουδές σου;" "Δε θα χάσω πολλά μαθήματα." Ο διευθυντής Lee τρίβει το πιγούνι του. "Μπορεί όμως να χάσεις εξάμηνο αν χάσεις πολλά μαθήματα." "Θα το ρισκάρω." του απαντάω αποφασισμένη.
"Και πότε φεύγεις;" "Αύριο κιόλας." "Ωραία, δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε παρά να σου ευχηθώ καλό ταξίδι." Σηκωνόμαστε και οι δύο όρθιοι και σφίγγουμε τα χέρια. "Μην ανησυχείτε. Όταν θα επιστρέψω θα δουλέψω ακόμα πιο σκληρά." του χαμογελάω πλατιά και βγαίνω από το γραφείο.
***********************************************
Η πτήση μου φεύγει στις 6:30 τα ξημερώματα, οπότε πρέπει να ξυπνήσω στις 4. Και για να χορτάσω ύπνο πρέπει να κοιμηθώ από 8 το απόγευμα. Οπότε να 'μαι με τις πιτζαμούλες μου στο κρεβατάκι μου, κουκουλωμένη μέχρι το στήθος με την κουβέρτα και να κοιτάω σαν χάνος το ταβάνι. Δεν με πιάνει με τίποτα ο ύπνος, πράγμα φυσιολογικό αφού είναι μόνο 8 το βράδυ. Η Σεμίνα δεν ξέρω τι κάνει. Αύριο θα πάμε μαζί στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς αύριο δεν έχει μάθημα οπότε μπορεί να με συνοδεύσει.
Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου. Είναι σχεδόν δέκα και ακόμα να κοιμηθώ. Θα είμαι σαν βρυκόλακας αύριο! Άμα βγω έξω για λίγο τρέξιμο και κουραστώ; Μετά θα κοιμηθώ σαν πουλάκι. Αυτό είναι! Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αλλάζω βιαστικά ρούχα. Βγαίνω έξω και ο κρύος αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο.
Κάνω μερικά βήματα ώσπου σταματάει ένα μαύρο αυτοκίνητο ακριβώς από δίπλα μου. Κομπλάρω. Περπατάω λίγο πιο γρήγορα. Ακούω τη πόρτα του αυτοκινήτου να ανοίγει. Αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Συνεχίζω να περπατάω γρήγορα. Ακούω βήματα από πίσω μου να με πλησιάζουν. ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΌ!!!!!
Το βάζω στα πόδια. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δε μπορεί να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο! Ακούω πάλι κάποιον να τρέχει από πίσω μου αλλά δεν τολμώ να κοιτάξω πίσω. Δεν έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου. Ξαφνικά ένα χέρι με τραβάει και με γυρνάει. Σφίγγω ασυναίσθητα τα μάτια μου και φωνάζω: "ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ! ΜΗ ΜΕ ΠΕΙΡΆΞΕΙΣ!!!!" Το χέρι ακόμα με κρατάει. Ακούω ένα γνώριμο γέλιο. Ανοίγω σιγά-σιγά τα μάτια μου και αντικρίζω τον μπαμπουίνο τον Jackson να έχει λυθεί στα γέλια.
"J-Jackson;" αυτός που με ακολουθούσε τόση ώρα ήταν ο Jackson. "Πας καθόλου καλά;! Με κοψοχόλιασες!" ο Jackson συνεχίζει να γελάει ενώ εγώ αρχίζω να τον βαράω στο μπράτσο του. "Εντάξει φτάνει!" λέει καθώς μου πιάνει τα χέρια για να σταματήσω. "Συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω." Ελευθερώνω απότομα τα χέρια μου από τα δικά του.
"Όμως αυτό έκανες" του λέω νευριασμένη και σταυρώνω τα χέρια μου. "Συγγνώμη." απολογείται και χαμηλώνει το κεφάλι του. Τον κοιτάζω για λίγο. Ώρες-ώρες θέλω να τον πνίξω αλλά είναι και μερικές φορές που είναι τόσο γλυκός... Αλλά στο θέμα μας τώρα!
"Τέλος πάντων." του λέω κρατώντας χαρακτήρα. "Τι θες;" του λέω κοφτά. "Τίποτα." απαντάει μονολεκτικά. "Τίποτα; Και τότε γιατί ήρθες;" και ο παράξενος Jackson επέστρεψε! "Απλά ήθελα να κάνω μια βόλτα και σε πέτυχα." Είμαι λίγο δύσπιστη σε αυτά που λέει ο Jackson.
"Θες να μου πεις πως ήρθες από το σπίτι σου μέχρι εδώ για βόλτα;" ο Jackson νεύει καταφατικά. "Ωραία τότε, συνέχισε τη βόλτα σου." κάνω να φύγω αλλά ο Jackson μπαίνει μπροστά μου. "Μιας που συναντηθήκαμε τυχαία θα μπορούσαμε να πάμε βόλτα μαζί." ο Jackson χαμογελάει πλατιά. Κάτι κρύβεται πίσω από αυτό το χαμόγελο αλλά δεν ξέρω τι.
"Βασικά είναι αργά και θέλω να γυρίσω σπίτι μου." "Τότε άσε με να σε πάω εγώ με το αυτοκίνητο." ο Jackson δεν πρόλαβε να ακούσει την απάντησή μου και με έπιασε από το χέρι και κατευθυνθήκαμε προς το αμάξι του. "Είσαι θεοπάλαβος!" μουρμουρίζω αρκετά δυνατά για να με ακούσει. "Το ξέρω αλλά μου αρέσει." απαντάει ο Jackson και μου χαρίζει ένα από τα πιο γλυκά του χαμόγελα.
Ανοίγει τη πόρτα του συνοδηγού και μπαίνω μέσα. Την κλείνει και μετά μπαίνει στην θέση του οδηγού. Βάζει μπρος τη μηχανή και το αμάξι κινείται. Στη διαδρομή δεν μιλήσαμε καθόλου. Δεν είχαμε και τίποτα να πούμε εξάλλου.
Το αυτοκίνητο σταματάει μπροστά από το σπίτι μου. "Ευχαριστώ που με έφερες." του λέω. "Ευχαριστώ που βρέθηκες στον δρόμο μου." μου απαντάει. "Άμα βαριόσουνα μόνος σου, ας έπαιρνες κάποιον από τα παιδιά." του απαντώ και βγάζω τη ζώνη μου. "Δεν εννοώ αυτό." μου λέει καθώς αφήνει το χέρι του πάνω στο δικό μου.
Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα χέρια μας και έπειτα σ' εκείνον. Τι προσπαθεί να κάνει τώρα; Και γιατί χτυπάει ξαφνικά τόσο δυνατά η καρδιά μου; "Είναι αργά. Καλύτερα να πηγαίνεις." λέει και κοιτάζει ευθεία τον δρόμο. Εγώ εξακολουθώ να τον κοιτάζω. "Καληνύχτα" λέω και ανοίγω τη πόρτα. Βγαίνω από το αμάξι και τρέχω μέσα στο σπίτι.
Τρέχω στο δωμάτιό μου και πέφτω μπρούμυτα στο κρεβάτι μου. Τι έγινε μόλις τώρα; Γιατί δεν μπορώ πλέον να καταλάβω τι νιώθει η καρδιά μου; Θα σκάσει το κεφάλι μου!
***************************************************
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Η σκέψη έτρεχε στον Jackson. Σοβαρά, δεν ξέρω τι θα κάνω μ' αυτόν. Συνέχεια με εκπλήσσει και δεν μπορώ να πω με την καλή έννοια.
Έχω σηκωθεί από τις 4 και ετοιμάζομαι για τη πτήση. Η Σεμίνα ξύπνησε με τα χίλια ζόρια. Αλλά μετά από ένα καλό μπουγέλωμα ξύπνησε. Αφού ετοιμάστηκα, τσέκαρα πάλι άμα ξέχασα κάτι. Όλα είναι στη θέση τους. Δε χρειάζεται να αγχώνομαι χωρίς λόγο.
Καλέσαμε ένα ταξί μέσα στη μαύρη νύχτα. Αφού είπαμε στον οδηγό να μας πάει στο αεροδρόμιο η Σεμίνα αποκοιμήθηκε ξανά! Όταν φτάσαμε την ξύπνησα και κατεβήκαμε από το ταξί. Μπήκαμε μέσα.
Ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού. Αγκάλιασα σφιχτά την Σεμίνα και μ' αγκάλιασε κι αυτή.
"Θα μου λείψεις ρε!"
"Κι εσύ θα μου λείψεις!"
"Μη ξεχάσεις να πας και στη μάνα μου!"
"Δε θα το ξεχάσω."
"Να με πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις."
"Μείνε ήσυχη."
Ξαναγκαλιαστήκαμε και έφυγα. Την χαιρέτησα από μακρυά κι έκανε κι εκείνη το ίδιο. Και τότε μου ήρθε η ανάμνηση από τότε που ήρθαμε πρώτη φορά στην Κορέα. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα έφευγα μόνη μου, όμως.
Ύστερα από μία ώρα αναμονής ήρθε η στιγμή να μπω στο αεροπλάνο. Αυτό ήταν! Αφού μπω, ψάχνω τη θέση μου. Είναι πολύ παράξενο να ταξιδεύεις μόνος. Και το αεροπλάνο απογειώθηκε. Αντίο Σεούλ! Τα λέμε σύντομα Αθήνα!
*********************************************
Έπειτα από εφτά βασανιστικές και κουραστικές ώρες στο αεροπλάνο, τελικά φτάσαμε. Είχα επικοινωνήσει με τη θεία μου να με πάρει από το αεροδρόμιο. Αποβιβαζόμαστε από το αεροπλάνο. Αντικρίζω ξανά τον γαλανό ουρανό της πατρίδας μου και με πιάνει ένα συναίσθημα χαράς.
"Επιτέλους γύρισα σπίτι!" πηγαίνω στο αεροδρόμιο. Παρόλο που η πτήση ήταν 6:30 το πρωί, στην Ελλάδα είναι μόλις 7:30 π.μ. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. "Αγγελική!" Ακούω μια γνώριμη φωνή και γυρνάω. Φυσικά είναι η θεία μου.
"Καλώς όρισες κορίτσι μου." μου λέει και με αγκαλιάζει σφιχτά. "Καλώς σας βρήκα!" της απαντάω. "Γύρισες στα πάτρια εδάφη!" αστειεύεται η θεία μου. "Ναι, επιτέλους γύρισα!"
_____________________
_jackbam