Chapter 25: Phone Call
Ewan ko pero naiinis lang ako. di ko dapat ipakita. Dapat understanding! Sinusuyo ako ni Lance pero here comes Celina. Ano bang meron?
“Lance!” tinawag ko siya nung parang aalis na siya. nakakainis.
“about dun sa sinabi ko. kasi hindi ba parang ang bilis kasi? N-nabigla kasi ako” tumingin siya saakin kaya nag-iwas ako ng tingin. Nilaro-laro ko pa yung buhangin para hindi lang niya Makita mukha ko! NAKAKAHIYA KASI! Ano ba ‘tong ginagawa ko? baka sabihin niya pagkatapos ko siya i-turn down heto ako at pinipigilan siyang umalis!
Lumapit siya saakin at ngayon alam kong nasa harapan ko na siya.
“What do you mean? Mali ba ang interpretation ko sa sinabi mo?” eh?napatingin tuloy ako bigla sakanya. Yung kaninang badtrip na aura niya parang wala na. napayuko ulit ako kaso hinawakan niya yung chin ko para muling tumingin sakanya.
“kasi Lance a---“ hindi ko masabi. Ewan ko. tapos dagdag pa ‘tong cellphone ko na biglang nag-ring
“hello?”
[nasan ka?] patay si kuya!!! napatayo ako bigla.
“neh nii-san. Uuwi na ako. sorry di ako nagpaalam kanina. Ano mga 9pm na ako makakauwi kuya.”
[saan ka ba? Are you with Lance?]
“KUYA NO! hindi. Hindi ko siya kasama. Uuwi na ako.” binabaan ko na siya kasi baka bigla pang magsalita si Lance. natatakot ako.
“Lance hindi naman siguro masama kung---“
“natatakot ka sa mga kapatid mo?” I was struck by that question. Gusto kong sagutin kaso ayoko.
“alam ko namang galit sakin mga kapatid mo”
“ I’ll wait. Okay na ako sa ‘friends’ muna.” Tuloy nya. Hindi ko alam na wala na din pala si Celina. Kahit papaano pala marunong makiramdam yun ng tinatawag na privacy.
“hindi kita mahahatid sainyo. Sorry” ouch.
“okay lang. dala ko yung sasakyan ko.” hindi ko alam na sa simpleng salita niyang ‘hindi kita mahahatid. Sorry’ na yan masakit din pala. Parang nag-eexpect din kasi ako. pero kasi masakit din yung nasabi ko kanina. I can’t blame him for that.
9:20 ng makarating ako sa bahay. Kuya was waiting there sa may sala.
“san ka galing?”
“pwede kuya, kadarating ko lang” nilagpasan ko siya. ewan ko pero sinubukan ko naman kasi maging understanding. Sinubukan kong intindihin sila kuya at dahil tapos na nga din kaya hinayaan ko.
“nakipagkita ka ba kay Lance?”
“Kuya Lavi ano ba! Nakakainis ka na sa pagiging overprotective mo ah! Pwede kahit minsan lang hindi ko sabihin sainyo kung saan ako pupunta at kung kanino ako makikipagkita? Ever since sa Japan ganyan kayo! Kaya nga ang saya ko nung wala pa kayo dito sa pilipinas eh! Kahit ilang araw lang yun! Okay na ako kasi kahit papaano nagawa ko yung mga gusto kong gawin! And besides kuya---“
“so you were with him.” fudge! Hindi ko nalang siya pinansin kasi naiinis ako. pinalagpas ko na nga yung ginawa nila noon.
Pag naaalala ko mga reasons ni Lance. hindi ba’t reasonable naman talaga siya? pumunta siya ng Japan pero pinagkait nila saakin na Makita at makausap man lang siya.
Nilayo nila ako kay Lance masyado. Oo choice kung pumunta doon pero dahil nabibigla lang din ako! dahil sa mga nangyayari. Dahil nasasaktan ako.
Heck! Hindi ko na alam ang iisipin ko. para na akong mababaliw.
“Hime masasaktan ka lang” napatigil ako sa paglalakad at saka humarap sakanya. “kuya, tingin mo hindi ako nasasaktan ngayon? sa mga nalalaman ko NGAYON NGAYON LANG? kuya tingin mo hindi ako nagagalit? Tinanggalan niyo ng karapatan yung tao kuya! pati na din ako! parang ayaw niyong ipaalam saakin yung totoo! Kuya nakunan ako noon kaya sana pinakausap niyo naman saakin si Lance nung nadedepress ako! pero kuya kahit anong galit naman gawin ko sainyo wala pa din! Kapatid ko pa din naman kayo. Alam ko na pinoprotektahan niyo ako. pero nakakainis lang kasi talaga minsan! Kung kelan mas tumanda ako dun pa mas madaming bawal! Ano ako? HIGH SCHOOL STUDENT?”
Ni patak ng luha walang lumalabas saakin. Ayoko na kasi maramdaman yung sakit. Kaya kahit nasasaktan na ako hindi pa din ako umiiyak. Minsanan na lang. kasi namamanhid na ako sa iba. Parang kumpara ngayon mas masakit yung noon. Kaya siguro ngayon hindi ko alam. Marahil nakakainis na yung ugali ko. pero wala akong pakialam kung ano ang isipin nila saakin.
Iba na ako. hindi na ako yung dati.
Hindi na ako yung iyakin.
Nagkulong lang ako sa kwarto ko. si Dwayne nakahiga siya sa kama ko kaya siya ang niyakap ko. naiinis ako sa mga kuya ko.
Nagagalit ako. pero kuya ko pa din sila. Kelangan ko silang intindihin.
Pero inintindi ba nila ako? :(
“Dwayne! Nagalit ba yung si Lance kanina sa ginawa ko?” haist. Sumagot ka naman Dwayne. Nalulungkot kasi ako. parang laging ako yung dapat masaktan!
Itetext ko ba siya?
[Lance! sorry kanina ah]
Teka erase! Too casual! Parang hindi ako sincere!
Umupo ako at nagtype ulit ng itetext ko.
[psst! Friends tayo diba? Thanks nga pala kanina!]
Tange Miyuki! Anong pinagsasabi mo? >__< erase!
[about sa nangyari kanina, sorry.]
Buburahin ko nanaman sana kaso bigla kong napindot yung call!!! Hala!
END END END! Ayaw ma-end bakit ngayon pa nagtopak ang cellphone ko??? END SABI!!!!
---in call---
-Lance Pangit -
hala!
[oh bakit?] ang husky ng boses. Este! Ano bang sasabihin ko?
“a-ano kasi”
[Sharlot?] parang nagulat pa siya nung nagsalita na ako.
“s-sorry nagising kita?”
[parang ganun na nga. Napatawag ka?] feeling ko talaga hindi niya inaasahan na tatawagan ko siya. ako din naman hindi ko inaasahan na tatawagan ko siya. -____-
“wala naman napindot ko lang. sige goodnight”
[teka! Hwag mo muna ibababa.]
“sayang load ko eh. Saka accident lang talaga---“
[sige ibababa ko na.] napaka-obedient niya ah! At binaba nga niya! tss.
Humiga nalang ulit ako. at saktong pagkahiga ko yung cellphone ko ay nagring! Ewan ko pero ako itong sinagot agad nung Makita ang caller! >__<
“oh? may nakalimutan ka?”
[ako kasi tatawag para di sayang load mo] edi siya na nga ang mayaman sa load!
Parang ewan kami. 5 minutes yatang walang nagsasalita saamin.
“ah Lance”
[bakit?]
Paano ba? Eerr >__<
“friends naman tayo diba?” hindi na siya sumagot. Siguro nakatulog na siya.
“hoy Lance! gising pa?” di pa din siya sumasagot -.-
Natahimik ulit ako ng mga tatlong minuto pa. hindi talaga siya nagsasalita. Nakatulog na siguro.
“sorry kanina Lance.” nilapag ko na yung phone ko sa kama ko at saka ako nahiga. Hindi ko na in-off yung call. Bahala siyang maubos load niya. tinulugan niya ako eh! Kainis.
Kinuha ko si Dwayne at saka ko siya niyakap.
“yung nagbigay sayo abnormal! Tinulugan ako. maubos sana ang load niya!” pero syempre mahina lang yung boses ko. baka mamaya niyan gising pala siya.
“pangit niya pa. nakakainis pa ugali niya”
“mayabang siya”
“punong puno ng self confidence sa katawan!”
“sira-ulo siya pero sana nalaman ko agad mga rason niya. para hindi niya sinarili yung nararamdaman niya. para sana kahit papanu kasama niya ako. pareho kami. Kami lang din naman magdadamayan. Kasi kami ang may problema. Hindi naman yung mga taong nakapaligid saamin noon.”
Yun nga lang ang daming maling desisyong nagawa namin pareho. So I cannot blame him and he cannot blame me too.
Gusto ko laging makasama si Lance. Gusto ko makabawi sa ginawa nung mga kuya ko.
Nahihiya ako kay Lance.
Pero mahiya naman sana siya saakin! Hwag niya ipapakita si Celina saakin ulit! >__<