Ο καιρός κυλάει γρήγορα και η σχέση μου με τους GOT7 δυναμώνει όλο και περισσότερο. Και εννοώ με όλα τα μέλη, ακόμα και με τον Jackson. Είναι παράξενο το γεγονός ότι παλαιότερα τον αντιπαθούσα ενώ τώρα κάτι έχει αλλάξει, πράγμα που δεν ξέρω αν είναι καλό ή όχι.
Πάντως, εξακολουθώ να είμαι η τρελή φαν του BamBam. Παρόλο που δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για το 'παραλίγο φιλί' μας. Μάλλον ήταν απλά ένα ατύχημα και εγώ το παρεξήγησα (not).
Επίσης, η Σεμίνα έχει έρθει πολύ κοντά με τα αγόρια, ειδικά με τον Jaebum. Έρχονται μερικές φορές στο σπίτι μας και την χαιρετάνε. Η Σεμίνα πετάει από τη χαρά της κάθε φορά που έρχεται ο Jaebum αλλά όταν είναι μαζί του κομπλάρει και δεν μπορεί να του μιλήσει. Είναι και ντροπαλή...
Στην εταιρία πηγαίνω τρεις φορές την εβδομάδα. Δύο φορές καθημερινή μετά από τη σχολή και μία το Σάββατο πρωί. Ειδικά τις καθημερινές κουράζομαι πολύ. Αφού σχολάσω πηγαίνω κατευθείαν στη JYP χωρίς να ξεκουραστώ ή να φάω. Αλλά ευτυχώς που έχω αναπτύξει φιλίες με τους GOT7 και αφού τελειώσουμε με τις εξασκήσεις μας, πηγαίνουμε στη καντίνα που βρίσκεται έξω από το κτήριο και τρώμε παρέα. Βέβαια, ο εκεί πηγαίνουμε ή όλοι μαζί ή μόνο εγώ και ο Jackson. Ο Jackson έχει πάρει πολύ στα σοβαρά το ότι είναι υπεύθυνος για μένα και δεν με αφήνει σχεδόν πότε μόνη μου.
Από τη μια πλευρά αυτό είναι καλό, γιατί δείχνει κάνει μια δουλειά που τον ανέθεσαν σωστά και δείχνει τον προστατευτικό του χαρακτήρα. Από την άλλη, όμως, γίνεται ώρες-ώρες τόσο εκνευριστικός! Δεν με αφήνει να πηγαίνω πουθενά μόνη μου. Πρέπει να είμαστε παντού μαζί. Γι' αυτό και μερικές φορές μου ξεφεύγει και τον φωνάζω τσιμπούρι. Δε με νοιάζει αν παρεξηγηθεί γιατί πολύ απλά δε με νοιάζει το πως αισθάνεται.
Στη σχολή, πλέον όλοι με αναγνωρίζουν. Έχω γίνει δημοφιλής μόνο και μόνο επειδή νίκησα στον διαγωνισμό. Εξακολουθώ να κάνω παρέα με τα παιδιά που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό. Ακόμα και οι καθηγητές με αναγνωρίζουν πλέον. Πολλοί με ρωτάνε πως είναι εκεί στη JYP αλλά δεν μπορώ να τους πω τίποτα, όπως μου πρόσταξε ο κύριος Park.
Σήμερα είναι Σάββατο οπότε έχω να πάω στη JYP. Σηκώθηκα νωρίς. Μόνο τα σαββατοκύριακα μπορώ να ξυπνάω το μεσημέρι αλλά τώρα με τις προπονήσεις ξυπνάω όπως τις καθημερινές. Αυτό το πρωινό ξύπνημα είναι βασανιστικό για μένα!
Αφού ετοιμάστηκα πήγα στη κουζίνα για να πιω το καφέ μου. Η Σεμίνα κοιμάται ακόμα του καλού καιρού. Αφού τον ήπια μονορούφι, έφυγα για την JYP.
Αφού έφτασα στο κτήριο της JYP, μπήκα μέσα, χαιρέτησα την ρεσεψιονίστ και πήγα να ετοιμαστώ. Σήμερα είχαμε dance practice. Οι GOT7 ήταν ήδη εκεί και έκαναν ζέσταμα. Αφού χαιρετηθήκαμε, ξεκίνησα μαζί τους ζέσταμα.
Μετά από τέσσερις βασανιστικές ώρες, τελειώσαμε επιτέλους. Κάθισα οκλαδόν καθώς προσπαθούσα να βρω τις αναπνοές μου. "Ορίστε." ακούω τη φωνή του Jackson και σηκώνω το κεφάλι μου. Ο Jackson κρατάει ένα μπουκαλάκι νερό και το κουνάει προς το μέρος μου. "Ευχαριστώ." του λέω καθώς το αρπάζω από τα χέρια του. Το ανοίγω και πίνω πάνω από το μισό μπουκάλι.
"Πρέπει να διψάς πολύ." λέει ο Jackson έκπληκτος. Εγώ κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου ενώ καταπίνω. "Σήμερα ήταν πολύ κουραστικά." του απαντάω. Μέσα στην αίθουσα μπαίνει η γραμματέας του κύριου Park με αποτέλεσμα να γυρίσουμε και να την κοιτάξουμε όλοι.
"Αποφασίσαμε επιτέλους ημερομηνία για την αρχή των γυρισμάτων του βίντεο κλιπ." Όλοι σηκωνόμαστε και πηγαίνουμε προς το μέρος της. "Μετά από το fan meeting σας." απαντάει. "Το fan meeting μας θα γίνει αύριο." εξηγεί ο Jaebum. "Αυτό σημαίνει ότι..." αρχίζει να λέει ο Jinyoung αλλά τον διακόπτει η γραμματέας "ότι από Δευτέρα υπάρχει μία πιθανότητα να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Δεν είναι και σίγουρο."
Αφού τα είπε αυτά, έφυγε από την αίθουσα. Κοιτούσε ο ένας τον άλλον μπερδεμένοι. "Ωραία..." λέω χαρούμενη και όλοι γυρίζουν και με κοιτάνε. "Τι; εσείς δε χαίρεστε;" σταυρώνω τα χέρια και κατσουφιάζω. "Αυτό σημαίνει, αγαπητή Angel, ότι θα πρέπει να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς." μου απαντάει ο Yugeom δίνοντας έμφαση στη λέξη νωρίς.
"Αααα" τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν είναι κανένας ενθουσιασμένος. "Ας αλλάξουμε θέμα. Μιας και σήμερα έχουμε μόνο dance practice, γιατί δεν πάμε κάπου;" προτείνει ο BamBam με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. "Είσαι σοβαρός; Αύριο έχουμε fan meeting. Θες να είμαστε με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια;" παραπονιέται ο Mark.
"Καλά... μια ιδέα είχα." είπε ο BamBam με λυπημένη φατσούλα που με έκανε να γελάσω. "Και γιατί να μην πάμε στο σπίτι της Angel;" προτείνει ο Jaebum. "Την ρώτησες;" τον ρωτάει ο Youngjae. "Angel, μπορούμε να έρθουμε σήμερα στο σπίτι σου;" με ρωτάει ο Jaebum με ένα πλατύ χαμόγελο.
"Ε ναι φυσικά!" του απαντάω και τα μάτια του λαμπυρίζουν. "Αλλά πρέπει να ρωτήσουμε πρώτα και την Σεμίνα." συμπληρώνω. "Μα φυσικά." απαντάει ο Jaebum χωρίς να χάσει το χαμόγελο από τα χείλη του.
Παίρνω το κινητό μου από την τσάντα μου και πληκτρολογώ τον αριθμό της Σεμίνας. Η Σεμίνα δεν αργεί να το σηκώσει. "Πως και με παίρνεις τέτοια ώρα;" κλασική Σεμίνα. Ποτέ δε μου λέει γεια όταν της τηλεφωνώ. "Γεια σου κι εσένα. Αναρωτιόμουν αν ήθελες να έρθουν και οι GOT7 στο σπίτι μας για να κάνουμε παρέα". Έπειτα έπεσε σιωπή. Η Σεμίνα παραμένει ακόμα μια παλαβή φαν. Έτσι κι αλλιώς δεν τους βλέπει και πολύ συχνά.
"Γη καλεί Σεμίνα. Σεμίνα με ακούς;" Ελπίζω να μην λιποθύμησε. "Αλήθεια λες;" νεύω το κεφάλι μου αλλά συνειδητοποιώ ότι δε με βλέπει. "Ναι. Γι' αυτό πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και πάρε μπύρες πατατάκια και ό,τι θεωρείς εσύ απαραίτητο." Δεν έχουμε τίποτα για να τους κεράσουμε.
"Έφυγα!!!!" λέει η Σεμίνα με δυνατή φωνή και το κλίνει. Εγώ επιστρέφω στα αγόρια. "Λοιπόν, τι είπε;" ρωτάει ο BamBam. "Είστε καλοδεχούμενοι." τους απαντάω και αρχίζουν να ζητωκραυγάζουν. "Μας μένει μια ώρα ακόμα και μετά φεύγουμε."
Αφού τελειώσαμε, ετοιμαστήκαμε και πήραμε το βαν τους. Ευτυχώς που σήμερα είχαμε μόνο dance practice και φύγαμε νωρίς. Μέσα σε είκοσι λεπτά είχαμε φτάσει κιόλας στο σπίτι. Η Σεμίνα μας περίμενε στο σαλόνι. Απ' ό,τι κατάλαβα πρόλαβε να συμμαζέψει το σπίτι και να ετοιμαστεί κι αυτή. Βάφτηκε κιόλας.
"Γεια σας!" μας λέει η Σεμίνα χαρωπή. "Γεια!" λέμε όλοι ταυτόχρονα. Τα αγόρια βγάζουν τα μπουφάν τους και κάθονται στους καναπέδες σαν να είναι στο σπίτι τους. Ο Jaebum πηγαίνει και κάθεται δίπλα της. Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που έρχονται στο σπίτι μας, ο Jaebum κάθεται πάντα δίπλα στη Σεμίνα. Μήπως συμβαίνει κάτι που δεν το ξέρω;
"Ελπίζουμε να μην ενοχλούμε. Ο Jaebum είχε φαγωθεί να έρθουμε εδώ." λέει ο Mark στη Σεμίνα με αποτέλεσμα ο Jaebum να τον κοιτάξει με δολοφονικό βλέμμα. "Δεν με πειράζει. Εξάλλου είστε πάντα ευπρόσδεκτοι στο σπίτι μας" απαντάει η Σεμίνα.
"Λοιπόν, τι να σας προσφέρουμε;" ρωτάω. "Ό,τι έχετε." απαντάει ο Jinyoung. "Σεμίνα, έλα να με βοηθήσεις στη κουζίνα." λέω πηγαίνοντας στη κουζίνα και η Σεμίνα με ακολουθεί από πίσω. "Τι πήρες;" την ρωτάω. "Τα πάντα. Από μπύρες μέχρι γάλα. Πήρα και να φάμε." Βγάζω από το ψυγείο τα κουτάκια μπύρας και η Σεμίνα παίρνει τα ποτήρια και τα αφήνουμε στο τραπέζι.
"Έρχονται και τα πατατάκια." τους λέω και τρέχω πάλι στη κουζίνα. Γεμίζω δύο μπολ με γαριδάκια και πατατάκια και τα βάζω κι αυτά στο τραπέζι. "Λοιπόν, τι θέλετε να κάνουμε;" ρωτάει ο Yugeom. "Ίσως να παίξουμε κάτι;" απαντάει ο Youngjae. "Σαν τι;" ρωτάει ο Jackson καθώς παίρνει ένα πατατάκι και το καταβροχθίζει. "Τι λέτε για θάρρος ή αλήθεια;" προτείνει η Σεμίνα και όλοι συμφωνούν μαζί της.
Αν και δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι, λέω να παίξω ι εγώ. "Ξεκινάω πρώτος εγώ" λέει ο Mark και συνεχίζει "Jaebum, θάρρος ή αλήθεια;" ο Jaebum μένει για λίγο σιωπηλός. "Αλήθεια." λέει τελικά. "Σου αρέσει κάποια;" ρωτάει ο Mark και όλοι κοιτάμε τον Jaebum με αγωνία, το ίδιο και η Σεμίνα. "Μμμμμ ίσως ναι." λέει τελικά. Κοιτάζω την Σεμίνα για να δω την αντίδρασή της. Μοιάζει να είναι απαθής αλλά είμαι σίγουρη ότι βράζει από μέσα της.
"Πως τη λένε;" πετάγεται ο Yugyeom. "Μόνο σε μία ερώτηση απαντάμε." λέει ο Jaebum και του δίνει καρπαζιά στον αυχένα. "Ωραία, τώρα η σειρά μου. Youngjae, θάρρος ή αλήθεια;" ο Youngjae σκέφτεται για λίγο. "Θάρρος." αναφωνεί. "Πάρε μια μπύρα και χύσ' την στο κεφάλι σου." Όλοι αρχίζουμε να γελάμε. Ο Youngjae διστάζει στην αρχή. Τελικά σηκώνεται, παίρνει ένα κουτάκι και ξανακάθεται στη θέση του. "Σας μισώ!" λέει ενώ ανοίγει το κουτάκι. Έπειτα ρίχνει όλο το ποτό στο κεφάλι του και εμείς ξεσπάμε στα γέλια.
"Θα χρειαστώ μια πετσέτα." λέει αηδιασμένος. Πηγαίνω στο μπάνιο, παίρνω μια πετσέτα, επιστρέφω στη θέση μου και του τη δίνω. "Ωραία.... Τώρα η σειρά μου... Jinyoung, θάρρος ή αλήθεια;" ρωτάει ο Youngjae καθώς σκουπίζει τα μαλλιά του. "Αλήθεια" απαντάει ο Jinyoung. "Έχεις κάνει ποτέ μπάνιο μαζί με τον Jackson;" Ο Jinyoung και ο Jackson κοιτάζονται. "...Ναι..." απαντάει διστακτικά και όλοι αρχίζουμε να γελάμε. Αυτό δεν το περίμενα με τίποτα.
"Κάντε τώρα ησυχία. Η σειρά μου. Ποιος θα γίνει το θύμα μου;" μας κοιτάει όλους προσεκτικά. "Jackson! Θάρρος ή αλήθεια;" Ώστε το θύμα του είναι ο Jackson. "Θάρρος." απαντάει με σιγουριά ο Jackson. "Διάλεξε ένα άτομο και κλειστείτε σε ένα δωμάτιο και δε θα βγείτε μέχρι να το πω εγώ". Ο Jackson τον κοιτάει καχύποπτα. "Μόνο αυτό;" Ο Jinyoung κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. Ο Jackson κοιτάει τον καθένα μας πολύ προσεκτικά.
"Μμμμ.... Angel σήκω!" Φωνάζει ο Jackson και τον κοιτάω έκπληκτη. "Γιατί εγώ;" σταυρώνω τα χέρια μου. "Άντε σήκω!" επιμένει ο Jackson. "Δεν έρχομαι!" απαντάω κοφτά. "Αν δεν πας μαζί του θα χάσεις και τότε η τιμωρία σου θα είναι να φιλήσεις τον Jackson." λέει ο Jinyoung. "Εντάξει!" απαντάω ενώ σηκώνομαι ταυτόχρονα. Δε θέλω να χάσω και να υποστώ την τιμωρία!
Εγώ και ο Jackson περπατάμε προς το δωμάτιό μου. Όταν ανοίγει την πόρτα ο Jackson, κάποιος από πίσω μου με σπρώχνει με αποτέλεσμα να πέσω πάνω στον Jackson. Εγώ και ο Jackson γυρνάμε να και βλέπουμε τον Jinyoung να παίρνει το κλειδί από την κλειδαριά και να κλείνει την πόρτα. Τρέχουμε στη πόρτα και προσπαθούμε να την ανοίξουμε, αλλά ο Jinyoung πρόλαβε να την κλειδώσει.
"Jinyoung τι κάνεις;! Άνοιξε αμέσως!" φωνάζει ο Jackson ενώ χτυπάμε την πόρτα. "Επειδή ξέρω ότι δεν θα τηρούσατε τους κανόνες γι' αυτό σας κλείδωσα. Καλή διασκέδαση." Ακούμε τη φωνή του Jinyoung από την άλλη πλευρά. "Jinyoung δεν παίζεις δίκαια! Άνοιξε αμέσως!" Ο Jackson χτυπάει μανιωδώς αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
"Και τώρα τι κάνουμε;" τον ρωτάω. "Περιμένουμε να μας ανοίξουν." απαντάει ο Jackson ενώ διακρίνω έναν εκνευρισμό στη φωνή του. "Χαλάρωσε Jackson. Δεν θα πάθεις και τίποτα. Δε δαγκώνω." προσπαθώ να τον καθησυχάσω. "Τέλος πάντων." λέει ο Jackson ενώ κάθεται στη καρέκλα.
Έχουν περάσει ήδη 10 λεπτά και δεν μας έχουν ανοίξει. Δεν μιλάμε καθόλου και η αμηχανία μας έχει πνίξει. Ο Jackson κάθεται στη καρέκλα ενώ εγώ στο κρεβάτι. Που και που ακούμε φωνές και γέλια από μέσα. Αυτοί τουλάχιστον περνάνε καλά. "Δεν έχεις αλλάξει τη διακόσμηση απ' ό,τι βλέπω." λέει ξαφνικά ο Jackson ενώ κοιτάζει το χώρο. "Όχι" απαντάω και πάλι πέφτει ησυχία.
Παρατηρώ ότι το βλέμμα του πέφτει στις αφίσες που η φάτσα του είναι διαγραμμένη με ένα κόκκινο Χ από πάνω. Το παράξενο είναι ότι ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του. "Γιατί γελάς;" τον ρωτάει από περιέργεια. "Θα μπορούσες να είχες σβήσει το πρόσωπό μου με ανεξίτηλο έτσι ώστε να μη φαίνομαι καθόλου αλλά χρησιμοποίησες απλά ένα Χ."
"Είσαι ακόμα μέλος των GOT7. Δε μπορώ να σε διαγράψω έτσι απλά." Ο Jackson με κοιτάει λοξά. "Αλήθεια;" δεν με πιστεύει; "Όχι, απλά θα λερωνόταν όλη η αφίσα έτσι." του εξηγώ και κλείνει το στόμα του.
Ο Jackson κοιτάζει τις φωτογραφίες στον τοίχο μου. Είναι πολύ περίεργος. "Αυτοί είναι φίλοι σου;" με ρωτάει ενώ δείχνει τις φωτογραφίες που έχω στο κάδρο. Νεύω καταφατικά. "Πρέπει να σου λείπουν πολύ." μου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός. "Και αυτή είναι η μαμά σου;" δείχνει μια φωτογραφίας της που έχω στον τοίχο. "Ναι." του απαντάω. "Της μοιάζεις." μου λέει καθώς κοιτάζει μία την εικόνα και μία εμένα.
"Πολλοί λένε ότι μοιάζω τον μπαμπά μου." δεν ξέρω γιατί του το είπα αυτό. Μάλλον δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε και κουτσομπολεύουμε για την οικογένειά μου. "Η φωτογραφία του είναι αυτή πάνω στο γραφείο σου;" κουνάω πάλι το κεφάλι μου. "Όντως του μοιάζεις πολύ." λέει καθώς παίρνει τη φωτογραφία του στα χέρια του. "Πρέπει να τον αγαπάς πολύ αφού είναι η μόνη φωτογραφία που έχεις πάνω στο γραφείο."
Κάθεται στο κρεβάτι ενώ κοιτάει ακόμα την φωτογραφία του μπαμπά μου. "Ναι.... παλιά πηγαίναμε μαζί για ψάρεμα, εφόσον δεν είχε γιο." μου 'ρχονται όλες οι αναμνήσεις του παρελθόντος και δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά μόνο να χαμογελάσω. "Πρέπει να σου λείπει πολύ." λέει ο Jackson ενώ με κοιτάζει.
"Περισσότερο απ' όσο νομίζεις." του λέω ενώ το χαμόγελό μου σβήνει από τα χείλη μου. "Τι έγινε; Γιατί σκοτείνιασες ξαφνικά;" με ρωτάει ανήσυχος ο Jackson. "Ας πούμε ότι έχω να πάω για ψάρεμα εδώ και τέσσερα χρόνια." ο Jackson δεν δείχνει να καταλαβαίνει. "Τουλάχιστον βρίσκεται σε καλύτερο μέρος." Ο Jackso γουρλώνει τα μάτια του καθώς ξεφεύγει ένα δάκρυ από το μάτι μου.
"Αγγελική, λυπάμαι πολύ." με παρηγορεί καθώς βάζει το ένα χέρι του στον ώμο μου. "Δεν πειράζει." προσπαθώ να χαμογελάσω, τουλάχιστον και ψεύτικα. "Αγγελική είσαι σίγουρα καλά;" ο Jackson μοιάζει να ανησυχεί. "Απλά είχα καιρό να σκεφτώ τον πατέρα μου. Αυτό είναι όλο." χαμηλώνω το βλέμμα μου.
"Χίλια συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε ταράξω." απολογείται ο Jackson. "Δεν φταις εσύ." του χαμογελάω και τρίβω τον ώμο του με το χέρι μου. Αναστενάζω βαριά. Δεν μπορώ πλέον να κρατηθώ και τα δάκρυα κυλάνε ανεξέλεγκτα στα μάγουλά μου. Ο Jackson βάζει και το άλλο του χέρι στον ώμο μου.
"Σε παρακαλώ, μην κλαις." προσπαθεί να με καθησυχάσει αλλά μάταια. "Δε.... δεν μπορώ... Εγώ φταίω." Κρύβω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου ενώ αισθάνομαι δύο χέρια να με αγκαλιάζουν. Και αυτά ανήκουν στον Jackson.
"Εγώ φταίω." επαναλαμβάνω συνέχεια αυτή τη λέξη στο μυαλό μου αλλά και όχι μόνο. Και ο Jackson με ακούει. "Δεν φταις εσύ." μου ψιθυρίζει στο αυτί ενώ μου τρίβει την πλάτη. "Δεν ξέρεις εσύ. Εγώ φταίω!" λέω ανάμεσα στους λυγμούς μου. "Θέλεις να μου εξηγήσεις τι ακριβώς έγινε;" με ρωτάει με χαμηλό τόνο ο Jackson.
~Αναδρομή~
Ήταν ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό απόγευμα. Εγώ και οι φίλες μου βγήκαμε έξω. Βράδιασε, όμως, και πρέπει να το διαλύσουμε. Είναι πολύ αργά για να γυρίσω με τα πόδια.Παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου. Λέει σε 10 λεπτά θα είναι εδώ.
Περνάνε τα 10 λεπτά. Ακόμα να φανεί. Τα 10 λεπτά γίνονται μισή ώρα. Μα που είνα τόση ώρα; Περνάνε άλλα 15 λεπτά και τίποτα. Τον παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν το σηκώνει. Τον ξαναπαίρνω αλλά τίποτα. Μπορεί να έχει κίνηση.
Έχει περάσει ήδη μία ώρα. Τελικά, αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο τη μαμά. Αυτή, ευτυχώς το σήκωσε. "Έλα μαμά ξέρεις που είναι ο μπαμπάς;" από την άλλη γραμμή ακούω κλάματα. "Μαμά τι έγινε; Γιατί κλαις;" ακούω την ανάσα της να γίνεται πιο βαριά. "Έλα στο νοσοκομείο." είναι το μόνο που λέει και το κλείνει. Παίρνω ένα ταξί και πηγαίνω κατευθείαν.
Μόλις έφτασα. Με λίγο ψάξιμο βλέπω τη μαμά να κάθεται σε κάτι καρέκλες. Την πλησιάζω. "Μαμά τι έγινε;" τη ρωτάω αναστατωμένη. "Ο μπαμπάς σου είχε ένα ατύχημα στο δρόμο." τα πόδια μου κόβονται. Δεν μπορώ να το πιστέψω. "Και τώρα που είναι;" τη ρωτάω όσο ήρεμα μπορώ. "Στο χειρουργείο"
Περνάνε οι ώρες αλλά δεν έχει τελειώσει το χειρουργείο. Γιατί αργούν τόσο πολύ; Πηγαινοέρχομαι στο διάδρομο. Δε μπορώ να μείνω σε ένα σημείο. Μετά από λίγα λεπτά βγαίνει ο γιατρός και τον πλησιάζουμε. "Γιατρέ, τι έγινε;" ρωτάει η μαμά. "Ο άντρας σας έχασε πολύ αίμα από το ατύχημα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τον κρατήσουμε στη ζωή... μα...." ο γιατρός κάνει παύση και παίρνει μια βαθιά ανάσα.
"Μα τι;" τον ρωτάω πανικόβλητη. "Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά δεν τα καταφέραμε." ο γιατρός χαμηλώνει το βλέμμα του και φεύγει. Δεν είναι δυνατόν! Λέει ψέματα! Αποκλείεται να έχει πεθάνει ο πατέρας μου! Βουρκώνουν τα μάτια μου. Αισθάνομαι σαν να έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Χώνομαι στην αγκαλιά της μαμάς μου και ξεσπάω σε κλάματα. Ακούω τους λυγμούς της μαμάς μου και με κάνει να κλάψω περισσότερο.
Και όλα αυτά εξαιτίας μου! Εγώ φταίω για όλα!!!
~~~~~~~~~~~~
"Δε φταις εσύ Angel." η φωνή του Jackson είναι πολύ γλυκιά και με ημερεύει. "Εγώ εγώ... φταίω." ο Jackson με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που είμαι πεσμένη κάτι ο Jackson με κάνει να του πω τι με απασχολεί, και αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα. Είναι το μόνο άτομο που μπορώ να εμπιστευτώ για τέτοιου είδους υποθέσεις, πράγμα που είναι πολύ παράξενο.
"Ήταν γραφτό. Δεν φταις εσύ. Πίστεψέ με. Angel, κοίταξέ με." λέει ενώ απομακρυνόμαστε. Τοποθετεί πάλι τα χέρια του στους ώμους μου. "Ζεις με αυτό το βάρος εδώ και τόσα χρόνια. Καιρός είναι να το ξεπεράσεις. Ούτε ο πατέρας σου το θα το θέλει αυτό, αλήθεια λέω." Σταματάω να κλαίω και τον κοιτάω βαθιά στα μάτια. "Πρέπει να προχωρήσεις. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι τέτοια πράγματα πλέον."
Ο Jackson έχει δίκιο. Αλλά πάντα πίστευα ότι εγώ ευθύνομαι για τον χαμό του πατέρα μου. Ένιωθα υπεύθυνη για όλο αυτό και δεν συγχώρησα ποτέ τον εαυτό μου. Μάλλον, είναι καιρός να απαλλαγώ από αυτό το βάρος.
"Έχεις... δίκιο." χαμηλώνω το βλέμμα μου. Ο Jackson με πιάνει από το πιγούνι και σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω. "Πάντα έχω δίκιο." λέει σοβαρός και γελάω. "Είσαι χαζός!" του λέω ενώ τον χτυπάω ελαφρά στο μπράτσο. "Έτσι μπράβο, θέλω να γελάς." λέει ο Jackson και τον κοιτάζω έκπληκτη.
"Ευχαριστώ." του λέω. Ο Jackson μου χαμογελάει και σκουπίζει με τους αντίχειρες του τα δάκρυα που απέμειναν στα μάγουλά μου. "Είσαι καλά τώρα;" με ρωτάει σοβαρός. Νεύω καταφατικά το κεφάλι μου ενώ του χαμογελάω. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είναι η δεύτερη φορά που έγινα ρεζίλι στον Jackson. Μπράβο Αγγελική!
"Ευχαριστώ για όλα." του λέω και τον φιλάω στο μάγουλο. Ο Jackson μένει παγωμένος. Ακόμα κι εγώ δεν κατάλαβα γιατί το έκανα αυτό. Είμαι σίγουρη ότι τα μάγουλά μου έχουν γίνει κατακόκκινα. Τρίτη φορά ρεζίλι στον Jackson!!!!
***************************************
Ανοίγω σιγά-σιγά τα μάτια μου καθώς το φως του ήλιου πέφτει πάνω στα μάτια μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου μέχρι να συνηθίσουν στο περιβάλλον. Βλέπω δύο χέρια γύρω μου. Γυρνάω το κεφάλι μου να δω σε ποιον ανήκουν και το θέαμα με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Κοιμήθηκα αγκαλιά με τον Jackson!
"Jackson!! Ξύπνα!" τον ταρακουνάω ώσπου ανοίγει ελάχιστα τα μάτια του. "Τι έγινε;" λέει καθώς τρίβει τα μάτια του. "Είσαι ακόμα στο σπίτι μου! Αυτό συμβαίνει!" του απαντάω πανικόβλητη. Ο Jackson γουρλώνει τα μάτια του και πετάγεται από το κρεβάτι. "Τι ώρα είναι;" ρωτάει με γουρλωμένα μάτια. Κοιτάω το κινητό μου. "Είναι 10" του λέω. "Σε τρεις ώρες είναι το fan meeting!"
Πάει να ανοίξει την πόρτα αλλά δε μπορεί. "Είναι ακόμα κλειδωμένη." κρύβει το πρόσωπό του στις παλάμες του. "Έχω μια ιδέα." ο Jackson με σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει. "Να βγούμε από το παράθυρο." δείχνω το παράθυρο που βρίσκεται από πίσω μου. Απορώ πως δεν το σκεφτήκαμε χτες.
Χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλα. Βγαίνει πρώτα ο Jackson και μετά εγώ. Πηγαίνουμε στη μπροστινή είσοδο. Ο Jackson προσπαθεί να καλύψει το πρόσωπό του για να μην τον αναγνωρίσουν. Βγάζω από τη τσέπη μου το κλειδί και το βάζω στη κλειδαριά. Όταν μπαίνουμε μέσα βλέπουμε ένα χάος.
Άλλοι κοιμούνται στο πάτωμα και άλλοι στους καναπέδες. Όλα τα κουτάκια μπύρας είναι πεταμένα από 'δω κι από 'κει άδεια. Απ' ό,τι φαίνεται μέθυσαν χτες και μας ξέχασαν. Αμέσως εγώ με τον Jackson ξυπνάμε τα παιδιά. Είναι λίγο δύσκολο βέβαια. "Angel, βοήθησε με να τους βάλω στο βαν." λέει ο Jackson ενώ φοράει τα γυαλιά του και τη μάσκα του.
Έπειτα κάνει το ίδιο πράγμα και στα άλλα άτομα. Βγαίνει έξω και ανοίγει τη πόρτα από το βαν. Κι έτσι αρχίζουμε να ξεφορτώνουμε τα παιδιά στο βαν. Ο Jackson από τη μία πλευρά κι εγώ από την άλλη. Μπορώ να πω πως είναι πολύ βαριοί! Αφού ξεφορτώσαμε και το τελευταίο άτομο στο αυτοκίνητο, αναστενάξαμε εγώ και ο Jackson. "Ευχαριστώ." μου λέει ενώ με πιάνει από τον ώμο.
"Μη το λες αυτό. Κι εσύ με βοήθησες χτες." του λέω και του κλείνω το μάτι. "Τώρα θα τους πάω στο σπίτι και θα τους μπουγελώσω. Δεν γίνεται να εμφανιστούν σε αυτά τα χάλια στο fan meeting." ανοίγει τη πόρτα του οδηγού και μπαίνει μέσα. "Και πάλι ευχαριστώ Angel! Σου χρωστάω χάρη." λέει ο Jackson. "Άντε πήγαινε! Θα αργήσετε!" του λέω κα βάζει μπρος τη μηχανή.
Τον χαιρετάω καθώς απομακρύνεται. Απορώ πως θα ξυπνήσει 6 αγόρια μετά από hangover.
Μπαίνω μέσα στο σπίτι και βλέπω την Σεμίνα να κοιμάται ακόμα. Τη σκουντάω μέχρι να ξυπνήσει. Ευτυχώς ξύπνησε γρήγορα. Πήγε στο μπάνιο για να πλυθεί ενώ εγώ έμεινα στο σαλόνι για να συμμαζέψω. Μετά από λίγο ήρθε και η Σεμίνα.
"Πόσο ήπιατε χτες;" τη ρωτάω ενώ πετάω τα κουτάκια. "Εεεεε τον Βόσπορο." λέει κοιμισμένη. "Και γιατί δεν μας ξεκλειδώσατε εμένα και τον Jackson μετά;" τη ρωτάω εκνευρισμένη. "Το ξεχάσαμε. Περνούσαμε πολύ ωραία. Λέγαμε τον Jinyoung να σας ανοίξει αλλά αρνιόταν. Και μετά είδαμε και ταινία και μετά ήπιαμε όλες τις μπύρες." Δεν της απάντησα. "Α! Ήπιαμε και ένα μπουκάλι κρασί που είχαμε ξεχασμένο." την κοιτάω με δολοφονικό βλέμμα.
"Δηλαδή... εσύ κοιμήθηκες με τον Jackson;" αυτό που είπε ακούστηκε λάθος. "Σκάσε χαζή! Αναγκαστικά! Αφού δεν μας ξεκλειδώσατε." της εξήγησα. "Και τότε πως βγήκατε από το δωμάτιο;" ρωτάει ενώ σκουπίζει. "Κάναμε ακροβατικά από το παράθυρο."
Αφού καθαρίσαμε το σπίτι, ήπιαμε πικρό καφέ για να ανοίξει το μάτι μας. Έτσι όπως καθόμασταν σιωπηλές σκέφτηκα ότι δεν έχω αυτόγραφα από τους GOT7. Παράξενο ακούγεται. Τους ξέρω τόσο καιρό αλλά δεν έχω ζητήσει αυτόγραφο. "Σήμερα θα πάμε στο fan meeting τους." λέω ξαφνικά. "Γιατί;" η Σεμίνα με κοιτάει λοξά.
"Θέλω να δω αν ξύπνησαν τα παιδιά." "Ααα." λέει η Σεμίνα ενώ πίνει το καφέ της. "Ο καημένος ο Jackson. Πως κατάφερε να ξυπνήσει και τους έξι..." πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου ενώ συνειδητοποιώ ότι τα μάτια της Σεμίνας με καρφώνουν. "Τι;" τη ρωτάω ανήξερη. "Τι είπες μόλις τώρα; 'Ο καημένος ο Jackson;' Δεν έχεις ξεστομίσει ποτέ κάτι τέτοιο και δεν πίστευα ότι θα το έλεγες ποτέ."
"Το είπα μόνο και μόνο επειδή ξέρω ότι θα του βγει το λάδι μέχρι να ξυπνήσει και να συνεφέρει και τους έξι." της εξηγώ.
*******************************
Εγώ και η Σεμίνα είμαστε ήδη στο fan meeting. Ελπίζω να ξεμέθυσαν τα παιδιά. Ελπίζω ο Jackson να μη τράβηξε πολλά. "Τι σκέφτεσαι;" η φωνή της Σεμίνας με επαναφέρει. "Αν είναι καλά τα παιδιά." η Σεμίνα κρατάει μια φωτογραφία του Jaebum, ενώ εγώ του Jackson. Το ξέρω ότι είναι παράξενο αλλά έπρεπε να το κάνω. Μετά από αυτή τη νύχτα είμαι πολύ ευγνώμων στον Jackson. Με βοήθησε πάρα πολύ.
Μετά από λίγο εμφανίστηκαν και οι GOT7. Πήγαν πάνω στη σκηνή και κάθισαν στις θέσεις τους. Στη σκηνή υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι και οι καρέκλες των GTO7, η μία δίπλα στην άλλη. Μας είπαν ότι θα ανεβαίνουμε από τη μία πλευρά της σκηνής, θα περνάμε απο κάθε μέλος για να μας υπογράψει το αυτόγραφο και μετά θα κατεβαίναμε από την άλλη πλευρά της σκηνής.
Περιμέναμε αρκετή ώρα στην ουρά. Ομολογώ πως αυτή ήταν η πιο χαζή ιδέα που είχα. Δεν χρειαζόταν να πάμε σε fan meeting για να πάρουμε αυτόγραφα. Χτες ήταν στο σπίτι μου!
Επιτέλους, μετά από τόση ώρα ήταν η σειρά μας. Ανέβηκα πάνω στη σκηνή και κατευθύνθηκα προς το πρώτο άτομο. Παραδόξως, ήταν ο Jackson. Μόλις με αντικρίζει, ου χαμογελάει και του το ανταποδίδω. Έπειτα του δείχνω το αυτόγραφό μου (τη φωτογραφία του) και ξαφνιάζεται.
"Ώστε είσαι φαν μου." λέει τρίβοντας το ανύπαρκτο μουσάκι του. "Ναι...ναι..." του λέω ειρωνικά. "Σε ποια να γράψω;" παίρνει το μαρκαδόρο του. "Στην Αγγελική." του απαντάω. "Το όνομά σου μοιάζει με Angel..." μου ξεφεύγει ένα γελάκι.
"Όπως νομίζεις." του απαντάω. Ξαφνικά κλείνουν τα φώτα της αίθουσας. Ακούγονται φωνές. Επικρατεί ένας πανικός. "Μην ανησυχείτε! Είναι μπλακάουτ. Το ρεύμα θα επανέλθει αμέσως." ακούγεται μια φωνή.
Μέσα στο σκοτάδι αισθάνομαι ένα χέρι να με τραβάει. Και έπειτα τίποτα. Τα φώτα επανέρχονται. Το βλέμμα μου είναι κολλημένο στον Jackson, ο οποίος ανακάθεται στην καρέκλα του.
Αυτό που έγινε μόλις τώρα το φαντάστηκα ή έγινε στην πραγματικότητα;
Δεν γίνεται να με φίλησε ο Jackson!
*****************************************
Χρόνια πολλά στον Mark!!!!