Hermione koltuklardan birine oturdugunda, Harry kahve yapmak için izin alıp mutfağa gitmişti.
Hermione salonda gözleri gezdirdi, Harry'yi beklerken.
Zevki hiç değişmemişti. Cidden, hep aynı kalabilmesi, çok güzeldi.
Hermione onu ilk gördüğünde kimdiyse Harry Potter, hâlâ aynı kişiydi.
Hâlâ dağınıktı. Şaşırmamıştı doğrusu. Saç şekli bile aynıydı. Yıllardır gözlüğünü bile değiştirmemişti.
O, bu düşüncelere dalmışken, Harry de mutfakta farklı düşüncelere dalmıştı.
Parfümü hâlâ aynıydı mesela Hermione'nin.
Hâlâ, insanı kendinden geçiren kokuyu kullanıyordu.
Kahveleri yapmak için birkaç dakika bekledi, ellerinin titremesi geçsin diye.
Derin bir nefes aldı ve sonra elinde bir tepsiyle içeri gitti.
Kahveleri dökmeden götürmüş olması bir şanstı.
Beraber kahvelerini içerken bir taraftan da sohbet ediyorlardı.
Kahveleri bitmesine yakın Harry konuştu.
"Hermione, sen farklısın. Gördüğüm ve tanıdığım diğer insanlardan çok daha iyi ya da çok daha kötü değilsin. Daha acımasız ya da daha vicdanlı değilsin. Yine de, farklısın işte." Dedi ve Hermione'nin gozlerine baktı.
O da onunkilere...
Hermione gülümsedi ve ayağa kalktı.
"Sanırım bugünlük bu kadar yeter, ha?" Diye sordu.
Harry ona kapıya kadar eşlik etti.
Hermione tam kapıdan çıkmışken gülümsedi.
"Haftaya bugün. Çatlak kazanda."
Harry gülümsedi ve kapıyı kapattı.
Gülümsemekten kendini alamıyordu. Yine de bazı şeyleri düşünmüyor değildi.