Hermione sabah kalktığında üzerinde bir ağırlık vardı. Bahar alerjisi onu fena çarpıyordu. Bahar geldiğinden beri hapşurmaktan bir hal olmuştu.
Yataktan biraz doğruldu. Bir süre boş baktı etrafa.
Sonra kalktı ve yüzünü yıkayıp, basit bir topuz yaptı saçını.
Üzerine bir elbise geçirdi ve ufak bir asa hareketi ile odasını topladı.
Sihir ne güzel şeydi. Büyücü olduğu için mutluydu. Bu sihirli dünyaya ait olduğu için de öyle. En çok da Harry ile tanıştırdığı için seviyordu sihri.
Bir iç çekti. Bir haftadır görüşmüyorlardı ama yine de özlemiş gibi hissediyordu. Teddy de hayatının bir parçası olmuştu. Harry gibi onu çocuğu gibi görmüyordu. Teddy onun en iyi arkadaşı gibiydi.
Sonra bir anda kapı çaldı. Hermione düşüncelerinden sıyrılıp kapıya doğru gitti.
Kapıda Harry ve Teddy duruyordu. Hermione tam gülümseyecekken durdu ve geri çekildi.
Hapşu!
"Bazılarımız hasta olmuş." dedi gülerek Teddy.
Hep beraber salona geçtiler.
Harry bugün bir farklıydı. Farklı bakıyordu. Hermione'yi sanki ilk kez görmüş gibiydi. Heyecanlıydı. Gerçi Hermione'yi her gördüğünde heyecanlanıyordu ama bu sefer farklıydı.
Biraz lafladılar. Her zamanki şeyler. Sonra Teddy kalktı ve Harry'nin omzuna vurdu. Sonra eğilip Harry'nin kulağına fısıldadı.
"Artık zamanı geldi, bu kadar korkacağını bilmiyordum."
Sonra Harry'den kaçarcasına bahçeye çıktı.
Hermione bir şeyler olduğunu anlamıl gibiydi.
"Söyle bana." dedi
Harry ona baktı. Neden bu kadar zeki olmak zorundaydı?
"Sana bir şey getirdim. Belki takmak istersin diye düşündüm. Y-yani beğenirsen."
Sonra cebinden bir yüzük çıkardı. Çok kibar ve sadeydi. Lily Evans tarzıydı tam.
Hermione gördüğü an çok sevdi ve Harry'nin yüzüğü takmasına izin verdi. Hoş bir hediyeydi doğrusu.
"Bu hayatımda gördüğüm en güzel yüzük." dedi hayranlıkla.
Harry gülümsedi.
"O zaman sonsuza kadar takabilirsin. Umarım yüzüğün içinde Potter yazıyor olması senin için sorun olmaz."
Hermione onun ne demek istediğini anlamıştı. Hemen sarıldı ona, hiç düşünmeden. Çünkü biliyordu ki son nefesine kadar takabilirdi bu yüzüğü.
"Bu yüzüğü son takan kişiyi ikna etmek için çok uğraşmışılmış. Benimki oldukça kolay oldu."
♡♡♡
Yer yemyeşildi, gök de masmavi. Her şey güzeldi, herkes gülüyordu. Sanki tüm dünya ve herkes bu günü bekler gibiydi.
Yine de kimse Harry ve Hermione kadar beklememişti.
Hermine'nin üstündeki bembeyaz gelinlik, Harry'nin simsiyah takımıyla o kadar güzel uyuyordu ki... gülüşleri kadar da uymuyordu yine de. Gözlerinin içi gülüyordu ikisinin de.
"Aynı hayalimdeki gibi." dedi Hermione.
Harry ona baktı. "Bunun sebebi hayalindeki kişiyi yani mükemmel, harika, müthiş, zeki ve yakışıklı Harry Potter ile evleniyor olman. Seçilmiş Kişi olduğumu söylemiş miydim?"
Hermione güldü. Tabii ki çok uzun süre romantik kalamıyorlardı. Zaten öyle olsa garip olurdu. Çünkü onlar Harry ve Hermione'ydiler.
Sonra el ele tutuştular ve o eller bir daha asla ayrılmadı.
SON
♡♡♡
Evet, bu hikaye de bitti. Okuyan herkese çok teşekkürler. Biliyorum bu kadar uzun süre sonra bu kadar kısa bir şey haksızlık gibi geliyor ama içimden bu kadarı geldi. Sizi seviyorum.
-Zey
