PROLOG
Göz kapaklarına meydan okurken odada ablasından başkası yoktu. Şaşırmadı buna. Annesi yüzünü bile görmek istemezken bir bakıma haklıydı aslında. Fakat tüm bunları düşünmek yerine bebeğini görmek istiyordu Derya. Kötü kötü kâbuslar görmüştü. Rüyasında akıl almaz bir fırtınanın ortasında kalmışken onu bu çaresiz durumdan yine sevdiği adam çekip çıkarmıştı. Artık sadece rüyada, diye geçirdi içinden. Bir daha asla gelmeyecekti. "Abla..."
"Canım." diye mırıldanarak küçük kız kardeşinin elini tuttu. Bunu nasıl söyleyeceğini bilemiyordu. Tedirginliği ve üzüntüsü yüzünden okunuyordu.
"Bebeğim nerede?"
"Deryacığım, önce biraz uzanıp dinlenmelisin. Bunları sonra konuşacağız."
Bir şeylerin ters gittiğini anlayan genç kız yatağından doğruldu. İrileşmiş soru dolu gözlerle "Abla?" diye baktı kadına. "Abla, bir şey söylesene! Böyle daha çok korkuyorum."
Başını önüne eğerek "Bebeği kaybettik bir tanem." cevabını verdi. "İkinizden birini seçmemizi istediler, biz de seni seçtik."
Gözlerinden süzülen iri damlalar ablasının sıkı sıkı kavramış olduğu elinde damlıyordu. Savaş yoktu, gitmişti. Beraberinde bebeği de götürmüştü. Ve Derya, artık Derya değildi. O yalnız, hayata yeniden başlamak zorunda kalan, kaybetmiş bir kadındı. Hayata sıfırdan başlamaksa, onun gibi kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış bir kadın için anlamsızdı.
...