ေဆးရံုအတြင္း ဆူဟို႐ွိရာအခန္းငယ္ဆီသို႔ ဒေရာေသာ
ပါးေျပးလာခဲ့ရာမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႐ွိေနတဲ့အခန္းငယ္
ေလးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာxing ေျခလွမ္းမ်ားဟာအဆံုးသတ္သြား
ခဲ့ေလတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ xing ရဲ႕အသိဉာဏ္တစ္ခုလံုးကိုဖိစီးႏွိပ္စက္
ေနတာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းပါပဲ။
သူနဲ႔ထာဝရေဝးကြာသြားရမွာကိုေၾကာက္သည္။
သူထာဝရထားသြားခဲ့မွာကိုေၾကာက္သည္။
ေဒါက္တာဂင္ရဲ႕ေျပာစကားေတြကိုၾကားၾကားျခင္းကိုယ့္
နားကိုမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္နားၾကားလြဲတာျဖစ္ပါ
ေစလို႔....ေဆးရံုလာရာလမ္းတေလ်ွာက္မွာအႀကိမ္ႀကိမ္
ဆုေတာင္းလာခဲ့ေပမယ့္...လက္ေတြ႔မွာxingမယံုၾကည္
လို႔မရေတာ့ေပ။
ခုတင္ေပၚမွာၿငိမ္သက္စြာအိပ္စက္ေနသည့္သူ....
စက္ကရိယာတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕အကူအညီကိုယူၿပီးသူ႔အသက္ကို
ရသေလာက္ေလးဆြဲဆန္႔ထားၾကတယ္။ႏွာေခါင္းတဝိႈက္
နားမွာတပ္ထားတဲ့ေအာက္ဆီဂ်င္markေလးက သူ
အသက္႐ူရာမွာအဆင္ေျပေစဖို႔တဆင့္ခံေထာက္ပံ့ေပး
ထားရျပန္တယ္။လက္ဖ်ံထဲသို႔သြယ္တန္းထားတဲ့ေဆး
ပိုက္ထဲမွေဆးရည္ၾကည္ေလးေတြကေတာ့ သူ႔အေၾကာ
ထဲသို႔တစ္စက္ခ်င္းစိမ့္ဝင္ေဖာက္ထြင္းကာအဆက္
မျပတ္စီးဝင္ေနၾကတယ္။
ခုတင္ေဘးနားမွာလည္းသူတစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့ရင္အသက္ကိုအလ်င္အျမန္ကယ္တင္ႏိုင္မဲ့..အသက္ကယ္
စက္ပစၥည္းကိရိယာတစ္ခ်ိဳ႕....
ဆူဟိုက...ဒီေလာက္အထိ...ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ
လား...
သူ႔အေျခေနကဒီေလာက္ထိစိုးရိမ္စရာေတြျဖစ္ေနၿပီ
လား...
ေပ်ာ့ေခြယိုင္နဲ႔လာတဲ့xingေျခလွမ္းေတြကစည္းခ်က္မက်ေတာ့ပဲတံု႔ဆိုင္း တံု႔ဆိုင္းျဖစ္ကာသူ႔႐ွိရာခုတင္ဆီသို႔တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းကာေလ်ာက္လာမိတယ္။
"အို"...!!!
အံ့ျသလြန္း၍ ကို္ယ့္ပါးစပ္ကိုယ္လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ပိတ္လိုက္မိသည္။ဒါ.....ဆူဟိုတဲ့လား....ဟင့္အင္း...မယံုႏိုင္ဘူး
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...ဒါဆူဟိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူး....။
ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုေခ်ာင္က်သြား႐ွာတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးက
Xing ရင္ကိုစတင္ကာပဲ တျမည့္ျမည့္တဆစ္ဆစ္နဲ႔ေန
ေအာင္ဓားႏွင့္ခြဲေလၿပီ
ဘယ္မွာလည္း....တစ္ခ်ိန္တုန္းကxing သိပ္ကိုျမတ္ႏိုးခဲ့
ရတဲ့...႐ွင့္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြ...
ဘယ္မွာလည္း....တစ္ခ်ိန္တုန္းက xing စြဲလမ္းတက္
မက္ခဲ့ရတဲ့နီေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ...
ျမင္လိုက္ရတဲ့သူ႔ပံုစံကတစ္ျခားသူတစ္ေယာက္လိုေျပာင္းလဲသြားတာမို႔ရင္ထဲမွာစူးတစ္ေခ်ာင္းနစ္ဝင္စိုက္
ေနသလိုအင္မတန္မွနာက်င္လွတယ္။
ဆက္ၿပီးတင္းထားလို႔မရေတာ့တဲ့xingေျခလွမ္းေတြ...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေပ်ာ့ေခြယိုင္နဲ႔စြာနဲ႔ပဲသူ႔ခုတင္ေဘးနားသို႔ဒူးေထာက္ရက္သားက်သြားခဲ့႐ွာတယ္။
ေဆးပိုက္ေတြခ်ိတ္ထားတဲ့သူ႔လက္ကေလးကို႐ုတ္တရက္
လွမ္းကာဖမ္းကိုင္ဆုပ္ရင္း....ေသြးေရာင္မ႐ွိေဖ်ာ့ေတာ့
ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုအသက္မဲ့စြာေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္...
"ကြၽန္မကိုဒီလိုပံုစံနဲ႔....အႏိုင္ယူသြားတယ္ေပါ့...အခု
႐ွင့္အေ႐ွ႕မွာမိန္းမတစ္ေယာက္ဒူးေထာက္လ်က္နဲ႔
မ်က္ရည္ေတြပင္လယ္ေဝေနတယ္ဆူဟို။
တသြင္သြင္စီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္စီးေခ်ာင္းဟာ
ခ်စ္သူအတြက္ေျမခဖို႔ ေက်နပ္စြာဆင္းသက္လာ
တာပါလို႔ေျပာရင္႐ွင္ယံုမိမလား....?
"ကြၽန္မရင္ထဲမွာ ေသာကလိႈင္းေတြ႐ိုက္ခတ္ေနတယ္
ရင္ေတြထဲမွာပူေလာင္လြန္းလို႔...ေလာင္ကြၽမ္းေနၿပီနဲ႔
တူတယ္။ကြၽန္မမသိခဲ့ဘူး...႐ွင္ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာကို
ကြၽန္မ မသိခဲ့ဘူး...”
ေျပာေနရင္း xing ရင္ထဲမြမ္းက်ပ္စြာစို႔တက္လာသည္။
တေပါက္ေပါက္တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ေႂကြဆင္းေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာမေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္နဲ႔ခုထိကိုxingပါးျပင္ထက္၌ေႂကြေကာင္းဆဲေဝေကာင္းဆဲပါ။
"ခုက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြက ႐ွင့္ကိုလက္မလြတ္ႏိုင္လို႔
က်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြပါ..ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ေက်းဇူးျပဳၿပီးxingဆီျပန္လာခဲ့ေပးပါ....”
ေျပာေနရင္းတိမ္ဝင္သြားခဲ့တဲ့အသံေတြကလည္ေခ်ာင္း
ထဲကေနအားကုန္သံုးညႇစ္ထုတ္မရေတာ့ေလာက္ေအာင္
ကြၽံဝင္သြားခဲ့သည္။
မ်က္ဝန္းစပ္မွာတြဲခိုေနတဲ့မ်က္ရည္ဥအခ်ိဳ႕က xingပါး
ျပင္ထက္မွာေနာက္ထပ္မ်က္ရည္ေခ်ာင္းေလးတစ္ခုဖန္
တီးေပးရန္အသင့္အေနအထားတြင္႐ွိေနခဲ့ၾကျပန္ၿပီေလ။
”ကြၽန္မမ်က္ရည္ေတြ႐ွင့္ရဲ႕လက္တစ္စံုေအာက္ကိုေႂကြဖို႔
အေရး...ခရီးလြန္ေနတဲ့႐ွင့္ကို...ေမ်ွာ္ေငးၾကည့္ေနဖို႔ပဲ
တက္ႏိုင္ေတာ့တာလား။တစ္ခုခုေျဖပါအံုး..ဆူဟို႐ွီအဲ့လိုမ်ိဳး...ကြၽန္မကိုမသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ပါနဲ႔ဆူဟို႐ွီ....ဆူဟို႐ွီ..."
သတိမဝင္ေသးတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲအား
ကုန္သံုး၍xingလႈပ္ႏိႈးေနေပမယ့္..ဆူဟိုက..ခရီးအေဝး
ႀကီးကိုထြက္သြားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕...
”႐ွင့္အတြက္ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္...အဲ့ေလာက္အေဝးႀကီးကိုမသြားပါနဲ႔ေတာ့လားဆူဟိုရယ္xingဆီျပန္
လာခဲ့ပါေတာ့ေနာ္”
မ်က္ရည္ေတြသာ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္
လိွမ့္ဆင္းလာၾကေပမယ့္ပါးျပင္ထက္ကမ်က္ရည္ေတြကို
ဖယ္ခြာေပးမယ့္လက္တစ္စံုကေတာ့ အသက္မဲ့စြာနဲ႔ခ
ရီး႐ွည္ႀကီးကိုဆက္လက္ထြက္ခြာေနဆဲ။xingမ်က္ရည္ေတြကို..သူ....ဆက္ၿပီးဥပကၡာျပဳထားဆဲပဲေလ။
"လူနာေတြ႔ခ်ိန္ျပည့္သြားပါၿပီ”
လူနာခုတင္ေဘးနားမွာတ႐ႈံ႕႐ႈ႕ံနဲ႔႐ိႈက္ငင္ငိုေႂကြးေနတဲ့
သူမက ကြၽန္ေတာ့္စကားကိုၾကားလိုက္ရေတာ့အေတာ္ေလးအလန့္႔တၾကားျဖစ္သြားပံုရတယ္။ဆူဟိုရဲ႕ခုတင္ေဘး
နားမွာဒူးေထာက္ကာထိုင္ေနတဲ့သူမက ကမန္းကတန္း
ထလာရင္း....
"ခဏေလးပဲထပ္ေနခြင့္ေပးပါ...ေဒါက္တာဂင္...သူ႔နား
မွာခဏေလးပဲထပ္ေနပါရေစ”
က်ြန္ေတာ့္အေျဖကိုေမ်ွာ္လင့္အားကိုးတႀကီးေငးၾကည့္
ေနတဲ့သူမကို ကြၽန္ေတာ္သနားမိေပမယ့္..သူေမ်ွာ္လင့္
ေနတဲ့အေျဖမ်ိဳးကိုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကျပန္မေပး
ႏိုင္တာေၾကာင့္သူမရဲ႕ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုအက္႐ွ
ၾကမ္းတမ္းေစခဲ့မိတယ္။
သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းအိမ္မွမ်က္ရည္မ်ားကလည္းတစိမ့္စိမ့္နဲ႔
အ႐ွိန္မရပ္ႏိုင္စီးက်ေနေသးတာေၾကာင့္...မ်က္အိမ္
တစ္ခုလံုးဟာ နီေစြးေရာင္သန္းလ်က္ရဲရဲေတာက္လို႔
ေနၾကတယ္။ငို႐ိႈက္ရလြန္းလို႔ သူမရင္ဘတ္ထဲမွ တစ္
ခ်က္တစ္ခ်က္ထြက္လာခဲ့တဲ့ေမာဟိုက္သံစြက္ေနတဲ့အ
သံသဲ့သဲ့ေတြက ကြၽန္ေတာ့နားစည္ထဲသို႔ လာလာၿပီး႐ိုက္
ခတ္ေနတာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္လည္း အေတာ္ေလးအ
က်ပ္႐ိုက္ရတယ္။
"ဆူဟိုကိုစိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ၿပီး မင္းအိမ္ျပန္ၿပီးနားလိုက္
တာပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ဆူဟိုကိုဒီလိုမ်ိဳး႐ုတ္တရက္
ႀကီးျမင္လိုက္ရေတာ့ မင္းရဲ႕စိတ္ကခံႏိုင္ရည္႐ွိမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း အင္းတင္းထားပါ
လို႔ေျပာပါရေစ။ဆူဟိုေဘးနားမွာမင္း႐ွိေနမွျဖစ္မွာမို႔......”
"အမွန္မဟုတ္ဘူးမလားဟင္....အခု ကြၽန္မျမင္ေနရတဲ့...သူက....ခုလိုေမ့ေျမာေနတာ....ကြၽန္မကိုစကားတစ္ခြန္း
မွမေျပာပဲၿငိမ္သက္ေနတာေတြက အမွန္မဟုတ္ဘူးမလား
သတိေမ့ေနတာမဟုတ္ဘူး..သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ
သူ...ႏိုးလာမွာပါေနာ္...ခုXingျမင္ေနတာေတြအကုန္လံုးက...အမွန္မဟုတ္ဘူး..အမွန္မဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျပာေပးပါ။ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ဒါဟာအမွန္မဟုတ္ဘူး
လို႔ေျပာေပးပါ”
သူမရဲ႕စကားတိုင္းသည္ ထင္ထားသည္ထက္ပို၍နာက်င္
ရသည္။ျဖစ္လာသမ်ွအရာအားလံုးဟာသူ႔အမွားေၾကာင့့္လို႔ခံယူထားေနတာေၾကာင့္တစ္ခါတရံမွာမဝံ့မရဲျဖစ္ျဖစ္
သြားတဲ့သူမရဲ႕အမူအယာေတြကသနားစရာယုန္သူငယ္ေလးတစ္ေကာင္လိုပင္။
"ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနေတြက
မင္းအတြက္အရမ္းကိုခက္ခဲေနမွန္းသိပါတယ္..ဒါေတြဟာအျဖစ္မွန္ေတြပါလို႔ မင္းလက္ခံႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ
မလြယ္ကူမွန္းကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္
အရမ္းႀကီးကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ဖိအားေတြသိပ္မေပးပါနဲ႔
အိမ္ျပန္ၿပီးမင္းစိတ္ကိုခဏေလးျဖစ္ျဖစ္အနား
ေပးလိုက္ပါ...စိတ္ေရာလူေရာအနားယူၿပီး၊မနက္ျဖန္မွ
ဆူဟိုဆီထပ္လာခဲ့ေပါ့..”
”အိမ္...”
သူမႏႈတ္မွ”အိမ္”လို႔စကာသံေလးထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ေ႐ွ႕ဆက္စကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ပဲတံု႔ခနဲရပ္ပစ္
လိုက္ၿပီးမ်က္လံုးအဝိုင္းသားေလးျဖင့္ကြၽန္ေတာ့္ကိုစူးစိုက္ကာျပန္၍ၾကည့္ေနေလသည္။
ေနာက္ေတာ့...တိုးဖြဖြအသံကေလးနဲ႔..
”သူနဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့အိမ္ကို..... ျပန္လို႔ရမလား”
”ဘယ္လိုမ်ားေျပာလိုက္တာလည္းဗ်ာ...အဲ့ဒီအိမ္ေလး
ကမင္းအတြက္ေရာဆူဟိုအတြက္ပါအမွတ္ရစရာေတြ
အမ်ားႀကီးနဲ႔အဓိပၸါယ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အိမ္ေလးပါ
အဲ့ဒီအိမ္ကေနမင္းထြက္သြားခဲ့ေပမယ့္...ဆူဟိုက
ေန႔တိုင္းမင္းျပန္အလာကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ခဲ့တာပါ။မင္းထြက္
သြားလို႔မင္းနဲ႔မဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔သူစိမ္းဆန္ဆန္မသတ္
မွတ္လိုက္ပါနဲ႔...အဲ့ဒီအိမ္ေလးဟာမင္းကိုေႏြးေထြးမႈ
ေတြေပးႏိုင္တဲ့ဆူဟိုရဲ႕ဒုတိယကိုယ္ပြားရင္ခြင္ေလးတစ္
ခုပါ..အခ်ိန္မေရြးႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မင္းခိုဝင္နားႏိုင္တယ္
မင္းတစ္ေယာက္ထဲအတြက္အျမဲထာဝရတံခါးဖြင့္ထား့တာမို႔..မင္းျပန္ႏိုင္ပါတယ္”
ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ခြင့္မ႐ွိေသာဘဝမွာ
မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခြင့္႐ွိခဲ့တယ္။
ကံၾကမၼာကိုလည္းအျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ၿပီမို႔လက္႐ွိ
ဘဝကိုသယဇာတျဖစ္ေအာင္ xing ႐ွင္သန္ရမယ္။
ဆႏၵနဲ႔မကိုက္ညီတဲ့အျဖစ္ပ်က္မ်ားအတြက္
Xingႏွလံုးသား ခံစားမႈကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ႀကိဳး
စားရအံုးမယ္မဟုတ္လား...xing... သူ႔အတြက္
အားတင္းထားရမယ္ေလ...ဒါေပမယ့္လည္းမိန္းမ
တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမိသည့္အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ေတာ့ဝမ္းနည္းမိတယ္။
ေျခလွမ္းေတြတစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းေနသည္ကိုသတိျပဳ
မိေပမယ့္ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို အိမ္ေလးရဲ႕ျခံဝင္း
ထဲေရာက္ေနသည္ကိုေတာ့xingသတိမမူႏိုင္ခဲ့ပါ။
Xing မ်က္စိထဲတြင္ျခံဝန္းတစ္ခုလံုးဟာ ႏွင္းဆီနီမ်ား
ျဖင့္ျပည့္ကာလွပေမြးပ်ံ့ေနခဲ့သည္။ညီညာေျဖာင့္ျဖဴးေနေသာကတၱရာလမ္းေလးဟာလည္းႏွင္းဆီနီမ်ားျဖင့့္အနားသတ္စိုက္ပ်ိဳးထားကာလွပေနျပန္သည္။
”တစ္ျခံလံုးႏွင္းဆီနီေတြ...သူစိုက္ပ်ိဳးထားတာလား”
အရင္ကထက္ပို၍လွပၿပီးပို၍အသက္ဝင္ေနခဲ့တဲ့ဒီျခံဝင္း
ေလးဟာ... တစ္ခ်ိန္ကxingတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အတိတ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကိုျပန္ၿပီးအမွတ္ရေစခဲ့ျပန္သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့အတိတ္ကာလတစ္ခုမွာ...xingဟာသူ႔ကိုသိပ္
ခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုxingေျခ
စံုရပ္ေနခဲ့တဲ့ကတၱရာလမ္းေလးရယ္၊ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ႏွင္းဆီပင္ကႏွင္းဆီနီေလးေတြရယ္၊သူတို႔က
သက္ေသေတြပါပဲ။
-----------------------------------------------
အိမ္ထဲကိုလွမ္းဝင္ဖို႔ေျခလွမ္းေတြလွမ္းႂကြလိုက္ေပမယ့္
ေဘးနားကအုတ္ခံုေလးကိုျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္လွမ္း
ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ႐ုတ္တရပ္ႀကီးရပ္တန္႔သြား
တယ္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက..ဒီေနရာဒီအုတ္ခံုေလးမွာ
ခ်စ္သူျပန္အလာကို ဇြဲေကာင္းေကာင္း
နဲ႔တစ္ရက္မွမပ်က္ပဲအိပ္ငိုက္ရင္းထိုင္ေစာင့္ေနတက္တဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ေလ...
တကယ္ကိုပဲ...ဒီအိမ္ေလးဟာသူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးအမွတ္
တရေတြအမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့ဖူးတဲ့အိမ္ေလးပါလား...
Xingရဲ႕အေတြးေတြ အတိတ္တစ္ခ်ိဳ႕ဆီသို႔ျပန္ျပန္
ေရာက္သြားတိုင္း တစ္ခါမ်ွေတြ႔ၾကံဳမခံစားရဖူးေသာ
ခံစားမႈအသစ္အဆန္းေလးေတြကျပန္ျပန္ၿပီးျဖစ္ေပၚ
လာတယ္....သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးxingရင္ခုန္
သံေတြဟာခုခ်ိန္ထိ ခ်ိဳၿမိန္လတ္ဆတ္ေနတုန္းပါပဲ။
Xing႐ွိခဲ့တုန္းကအတိုင္းပဲဘာတစ္ခုမွေျပာင္းလဲသြား
ျခင္းမ႐ွိတဲ့ေဟာဒီအိမ္ေလးထဲမွာတစ္ခ်ိန္ကxingတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အတိတ္ပံုရိပ္ေလးေတြဟာလည္း
ေလ်ာ့ရဲမႈန္ဝါးသြားျခင္းမ႐ွိခဲ့ပါဘူး။
ဒီအိမ္ေလးရဲ႕အေငြ႔သက္ေလးထဲမွာဘာတစ္ခုမွေျပာင္း
လဲျခင္းမ႐ွိပဲ...အရာရာဟာအတိုင္းသားတည္႐ွိေနၾက
တုန္းပါပဲ။
ဧည့္ခန္းကေနစၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္အထိ...လွည့္ပတ္ၾကည့္
ေနရင္း..တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့xingေျခလွမ္း
ေတြရပ္တန္႔သြားတယ္။
ဒီအခန္းေလးကသူေနခဲ့တဲ့ စာၾကည့္ခန္းေလးေလ....
အခန္းအေ႐ွ႕မွာရပ္လိုက္တာနဲ႔..သူလႈပ္႐ွားျပဳမူခဲ့တဲ့
ပံုရိပ္ေလးေတြကXingအာရံုထဲကိုျဖတ္ေျပးကစားသြားၾကတယ္။
.
.
.
.
.
စာလံုးေရအကန္႔သတ္႐ွိလို႔ဆက္႐ိုက္လို႔မရေတာ့ပါဘူး
တိုသြားတယ္ဆိုတာသိပါတယ္......တိုလည္းဖတ္ေပးၾက
ပါေနာ္...စာလံုးေရအကန္႔သတ္မထားတဲ့noteေလးကို႐ွာၿပီး...downရအံုးမယ္...အဲ့ေတာ့မွပဲအ႐ွည္ႀကီး
တင္ေပးပါ့မယ္...ခုေတာ့တိုတိုေလးပဲအားေပးၾကပါေနာ္
မေရးတာၾကာလို႔မနည္းစိတ္ကိုစုစည္းၿပီးေရးရတယ္
ခ်စ္တို႔ဖတ္ရတာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမလားမသိဘူးရယ္
ေနာက္အပိုင္းေတြႀကိဳးစားၿပီးေရးပါ့မယ္ေနာ္....မြမြ
အားလံုးကိုခ်စ္ပါတယ္