Hoofdstuk 8
Dylan en Steven hadden nu de slappe lach. Het enigste wst ik deed was blozen en nadenken.
Ik snapte dat het grappig was dat ik zo versuft was van een simpele knuffel. Maarja, hoelang was het geleden dat ik met iemand anders dsn mijn moeder of vader hsd geknuffeld? Toen ik dat dacht begon ik nog meer te blozen. En natuurlijk begonnen Steven en Dylan daardoor nog harder te lachen. Toen gingen mijn gedachten weer terug naar het gevecht. Met name de uitdrukking die Steven had gemaakt. Hij leek wel een woedende wolf. En dan Dylan... Hij had iets angstaanjagends om zich heen gehad. Toen dacht ik aan wat ze naar elkaar schreeuwde. bloedzuiger, en vlooienbal.
Het leek wel een gevecht uit een boek sat ik ooit gelezen had. Het ging over een vampier en een weerwolf. Wacht... nu ik dat dacht keek ik nog een keer naar Dylan en vervolgens nog een keer naar Steven. Nee dat kon niet. Ze zagen er beide niets anders uit dan elke gewone jongen. Misschien wat langer en knapper. Maar dat zei niks. Bovendien had Dylan me gedragen. Zijn huid was gewoon warm geweest. En die van vampiers was koud toch?? En Steven... Ach wat!! Ik werd boos op mij zelf. Ik was maar wat aan het denken. Het was onmogelijk. Ik stond op en zei dat ik even naar de wc moest. Daar ging ik boven de wasbak hangen en plensde koud water in mijn gezicht. Zo, daar zou ik wel weer helder van gaan denken.