Την κοίταξα απορημένη.
Πλάκα μου κάνει έτσι;
Αποκλείεται.
Απλά αποκλείεται, ο Βίκτωρ είναι ικανός.
Αποκλείεται ένας άσχετος ληστής να κατάφερε να τον πληγώσει.
"Άσε τις πλάκες, πες μου τι έγινε" την ρώτησα σοβαρή.
"Δεν σου κάνω πλάκα Αντριάνα, είπαν πως είναι σοβαρά"
Ξεροκατάπια και οπισθοχώρησα.
Άρπαξα την τσάντα μου και την ακολούθησα μέχρι έξω προσπαθώντας να διατηρήσω την ηρεμία μου.
"Πήγαινε πίσω στο σχολείο, θα σε πάρ.." άρχισε όταν με είδε έτοιμη να μπω στο αμάξι μαζί της.
"Δεν πρόκειται να πάω στο σχολείο" απάντησα ήρεμα. "Θα έρθω μαζί σου"
Από την ταραχή της, δεν είπε τίποτα και με άφησε να μπω.
Διάολε!
Αν πάθει κάτι ο Βίκτωρ θα τρελαθώ.
Δεν θα τρελαθώ, θα σκοτωθώ.
Αλήθεια.
Όχι ρε γαμώτο, δεν γίνεται να πάθει κάτι. Και τι πάει να πει είναι σοβαρά; Γιατί είναι σοβαρά; Είναι ο Βίκτωρ.
Ήρεμα Αντριάνα, σίγουρα θα είναι εντάξει.
Λίγο αιματάκι θα είδαν και το έκαναν μεγάλο θέμα.
Η Αθανασία δεν μου είπε να βάλω ζώνη, δεν έβαλε καν η ίδια ζώνη κι έτρεχε σαν μανιασμένη.
Μακάρι να είναι καλά ο Βίκτωρ.
"Τι σου είπε ο διευθυντής;"
"Μόνο ότι είναι σοβαρά και μπορεί να χρειαστεί αίμα" απάντησε κοιτώντας στον δρόμο.
"Που τον πέτυχαν;" ρώτησα ξανά.
"Δεν ξέρω, δεν μου είπαν τίποτα άλλο"
Έστρεψα το βλέμμα αλλού κι έτριξα τα δόντια μου.
Ξυστά θα τον βρήκε, θα είναι μια χαρά.
Εννοείται.
Εξάλλου θα φόραγε αλεξίσφαιρο γιλέκο, έτσι;
Ένιωθα ένα κόμπο στο στομάχι μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο.
Πριν καν σταματήσει εντελώς να κινείται το αμάξι, η πόρτα μου ήταν ανοιχτή.
Κατέβηκα απ' το αμάξι και δεν χρειάστηκε να περιμένω την Αθανασία αφού κι αυτή ήταν εξίσου βιαστική. Μπήκαμε μέσα πανικοβλημένες και ψάξαμε για μια νοσοκόμα.
"Συγνώμη, μπορείτε να μου πείτε που..." άρχισε η Αθανασία σε μια νοσοκόμα αλλά την διέκοψα.
"Κοίτα" της είπα και της έδειξα μια ομάδα μπάτσων που καθόταν στο τέλος του διαδρόμου δεξιά μας.
Ξέρω πως δεν έπρεπε να πάω εκεί αλλά ας γαμηθεί.
Δεν φεύγω από εδώ μέχρι να βεβαιωθώ πως είναι καλά.
Η Αθανασία σχεδόν έπεσε επάνω τους.
"Που είναι ο αδελφός μου;" ρώτησε με την ψυχή στο στόμα.
"Δεν μας έχουν πει τίποτα ακόμη" της είπε ένας από αυτούς.
"Τι στο καλό έγινε;" ρώτησε ξανά η Αθανασία.
Εγώ προσπαθούσα να παραμείνω ψύχραιμη και άκουγα όσα έλεγαν χωρίς να μιλήσω.
"Ήταν 4, αλλά είδαμε μόνο τους 2 που ήταν μέσα στο κτίριο" εξήγησε ο ίδιος.
"Καταφέραμε με τον Βίκτωρα να ακινητοποιήσουμε τους 2 αλλά λίγο πριν απομακρυνθούμε ο Βίκτωρας είδε ένα μαύρο βαν χωρίς πινακίδες εγγραφής.
Του είπαμε να περιμένει ενισχύσεις αλλά ανησύχησε μήπως και ξεφύγουν κι έτσι τους καταδιώξαμε εγώ κι εκείνος"
"Και πως στο καλό τον πυροβόλησαν;" ρώτησε για μια ακόμη φορά η Αθανασία.
"Πλησιάσαμε αρκετά και βρισκόταν ο μισός έξω απ' το παράθυρο του περιπολικού, προσπαθώντας να ξεφουσκώσει τα λάστιχα του οχήματος τους με τις σφαίρες.
Τελικά οι δράστες οπλοφορούσαν και ανταπέδωσαν τα πυρά"
"Πού τον πέτυχαν;" ρώτησα δειλά.
Ο μπάτσος με κοίταξε απορημένος. Ύστερα κοίταξε την Αθανασία.
"Ποια είναι η μικρή;" την ρώτησε.
"Είναι μακρινή ξαδέλφη, την φιλοξενούμε" απάντησε αμέσως εκείνη.
Ο μπάτσος ένεψε καταφατικά.
Ρε άσε τις μαλακίες και μίλα! Που θα ρωτήσεις και ποια είμαι.
"Η μια στον θώρακα και η άλλη στο δεξί πλευρό" απάντησε.
Ψυχραιμία, μην πανικοβληθείς Αντριάνα.
"Κάναμε όλοι εξετάσεις γιατί έχει χάσει πάρα πολύ αίμα, καλύτερα να πάτε κι εσείς που είστε συγγενείς" πετέχτηκε κάποιος άλλος. "Εμείς δεν είμασταν συμβατοί"
"Πού πρέπει να πάμε;"
"Πηγαίνετε στην νοσοκόμα στο βάθος του δραδρόμου" μας είπε και με τον δείκτη μας την έδειξε.
"Θεέ μου, δεν το πιστεύω" μονολόγησε η Αθανασία καθώς πλησιάζαμε την νοσοκόμα.
Εγώ είμαι σε κατάσταση άρνησης ακόμη.
Απλά περιμένω να βγει ο Βίκτωρ από ένα δωμάτιο και να μας πει ότι κάνει πλάκα.
Κι εννοείται πως θα φάει βρισιές του άλλου κόσμου.
Αρκετες στιγμές αργότερα βρισκόμασταν σε ένα άδειο δωμάτιο με την νοσοκόμα να παίρνει δείγμα απ' το αίμα της Αθανασίας.
"Δεν ξέρετε τι ομάδα αίματος είστε;" την ρώτησε τελικά.
Η Αθανασία προσπάθησε να θυμηθεί.
"Δεν.. Δεν ξέρω, νομίζω Α- ή Α+.. Δεν είμαι σίγουρη" απάντησε.
Η νοσοκόμα κοίταξε κάποια χαρτιά.
Ύστερα κοίταξε την Αθανασία απολογητικά.
"Ο ασθενής είναι Β+" της είπε.
Η Αθανασία κοίταξε το πάτωμα απογοητευμένη.
"Μπορώ να δώσω εγώ αίμα" ψέλλισα.
Γύρισαν και οι 2 για να με κοιτάξουν. Η Αθανασία με μια έκφραση ελπίδας και η νοσοκόμα δύσπιστη.
"Ξέρεις τι ομάδα αίματος είσαι;" ρώτησε. "Αν δεν.."
"Είμαι Ο+" την διέκοψα.
Κάνε την δουλειά σου χριστιανή μου! Στην κουβέντα θα με πάρεις;
"Πολύ καλά" απάντησε. "Ξάπλωσε εδώ" συνέχισε και μου έδειξε το κρεβάτι.
Ανέβασα το μανίκι και κοίταξα το ταβάνι.
"Έχεις κάνει τατουάζ ή piercing τοτς τελευταίους μήνες;" ρώτησε ετοιμάζοντας τα σωληνάκια.
"Άνοιξα την τρύπα στην μύτη πέρυσι" της είπα.
"Εντάξει, εφόσον έχουν περάσει πάνω από 6 μήνες είμαστε καλά" είπε.
"Γνωρίζεις αν έχεις κάποιο σεξουαλικό νόσημα όπως για παράδειγμα το AIDS;"
"Δεν έχω" απάντησα ξερά.
"Έκανες κάποιο χειρουργείο τους τελευταίους μήνες;"
"Όχι"
"Παίρνεις φάρμακα; Οποιουδήποτε είδους;"
"Όχι"
"Έχεις γεννήσει τους..."
"Φαίνομαι να έχω γεννήσει κυρία μου;!" την διέκοψα εκνευρισμένη.
"Αντριάνα!" πετάχτηκε η Αθανασία.
"Ε μα!" έτριξα.
"Είναι ερωτήσεις ρουτίνας" είπε η νοσοκόμα. "Πρέπει να είμαστε σίγουροι αλλιώς θα επιδεινωθεί η κατάσταση του ασθενούς"
Ένεψα καταφατικά.
"Κάνεις χρήση ουσιών ή συστηματική κατανάλωση αλκοόλ σε επίπεδα εθισμού;"
"Κάθε μερ..." πήγα να πω αλλά με κοίταξε η Αθανασία αυστηρά.
"Όχι" είπα την αλήθεια τελικά.
Η νοσοκόμα είδε την Αθανασία. Ύστερα κοίταξε κι εμένα και ξεροκατάπιε.
"Ρίξ' την" είπα αφού κατάλαβα πως ήθελε να ρωτήσει κάτι ακόμη.
"Έχεις φάει κάτι σήμερα;"
"Ναι, πριν 1-1,5 ώρα"
"Πολύ καλά" αποκρίθηκε ξερά.
Άρχισε να βρίσκει τα σύνεργα της.
Με το που είδα την μεγάλη βελόνα ψάρωσα επειδή γενικά δεν τα πάω καλά με τις ενέσεις και οτιδήποτε τις θυμίζει αλλά δεν είπα τίποτα.
Μεγάλη είναι.
Ξερόβηξα κι έστρεψα αλλού την προσοχή μου.
Για τον Βίκτωρ το κάνεις.
Η Αθανασία πρόσεξε την τρομάρα μου αλλά δεν είπε τίποτα. Ένιωσα την βελόνα να τρυπά το χέρι μου κι έτριξα τα δόντια.
Για τον Βίκτωρ είναι.
"Είσαι καλά;" με ρώτησε η Αθανασία.
"Μια χαρά" απάντησα ανέκφραστη.
"Πάω να σου φέρω κάτι να φας για όταν τελειώσεις" είπε και έφυγε απ' το δωμάτιο.
Κοίταξα το δοχείο στο οποίο κατέληγε ο σωλήνας με το αίμα μου.
Σαν κύστη είναι, μόνο που είναι γεμάτη αίμα.
Αίμα.
Πολύ αίμα.
Ξεροκατάπια και κοίταξα αλλού.
Μακάρι ο Βίκτωρ να είναι καλά. Μακάρι.
Δεν θα το αντέξω αν πάθει κάτι.
Είπα στον εαυτό μου πως δεν θα το έκανα ποτέ αυτό αλλά έχω δεθεί τόσο πολύ μαζί του και δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς εκείνον.
Είπα πως δεν θα γίνω μια αξιολύπητη κοπελίτσα που βασίζει όλη της την ζωή γύρω από ένα άντρα αλλά ήταν αδύνατο όταν πρόκειται για τον Βίκτωρ.
Άκουσα την νοσοκόμα να επιστρέφει κι έσπευσα να σκουπίσω τα μάτια μου με το μανίκι του ελεύθερου μου χεριού.
"Ωραία..." μονολόγησε αφαιρώντας την βελόνα απ' το χέρι μου.
Πάνω στην ώρα ήρθε και η Αθανασία μέσα. Αφού μου έδεσε η νοσοκόμα το χέρι κάπως, με συμβούλευσε να φάω κάτι για να μην ζαλιστώ.
Ένεψα καταφατικά.
Βγήκαμε έξω απ' το δωμάτιο με την Αθανασία και αφού μου έδωσε ένα σάντουιτς κι ένα χυμό, καθίσαμε λίγο πιο μακριά απ' τους μπάτσους.
Δεν είχα όρεξη να μιλήσω καν, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο Βίκτωρ.
"Είναι στο χειρουργείο ακόμη;" ρώτησα άκεφα την Αθανασία.
Ένεψε καταφατικά.
"Είναι σε κρίσιμη κατάσταση" ψέλλισε μελαγχολικά.
Ξαφνικά, οι αχρείαστες αφού ήταν μέρα, λάμπες του ορόφου όπως και όλες οι άλλες συσκευές σταμάτησαν να λειτουργούν.
Αποκλείεται.
Πλάκα μου κάνεις έτσι;
Η νοσοκόμα μας προσπέρασε βιαστικά.
"Συγνώμη, τι γίνεται;" την ρώτησε η Αθανασία.
"Δεν γνωρίζω ακριβώς μα φαίνεται πως υπάρχει διακοπή ρεύματος" απάντησε κι έφυγε.
Διακοπή ρεύματος; Με τον Βίκτωρ στο χειρουργείο;
Ωχ όχι!!!! ΩΧ ΟΧΙ! Καημένε Βικτωράκο!! :(
Τι κρίμα!! Μα να κοπεί το ρεύμα;
Πωω, λυπήθηκα τώρα!
*γελάει σατανικά κοιτώντας την οθόνη της*
*γελάει ακόμα πιο σατανικά*
*μιλάει μόνη της*
ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!! *τώρα γελάει και γραπτώς*
Γεια! Τι κάνετε;
Ελπίζω να είστε όλοι καλά!!
Το νέο κεφάλαιο πως σας φάνηκε;
Αν σας άρεσε αφήστε μου τα σχόλια σας και αν δεν σας άρεσε περιμένω τα σχόλια μίσους!!
Για σημαντικές ενημερώσεις και spoilers κάντε με add στο snapchat @ fancykat3 & follow στο instagram @ fancykat3 .
Τα λέμε στο επόμενο.!
Φιλιά.! 💋😈