Ενιωθα τα χέρια του Τεντ γύρω από τη μέση μου. Ημασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου και το πρόσωπό μου είχε καταλήξει να είναι χωμένο μέσα στο στέρνο του, σε μία άβολη, κατά τη γνώμη μου, στάση.
Τα χέρια του χάιδευαν απαλά την πλάτη και τη μέση μου. Νόμιζε ότι έτσι με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Πού να φανταστεί ότι τα αγγίγματα όχι μόνο δεν με έκαναν να νιώσω πιο άνετα, αλλά με προκαλούσαν να παρακαλέσω τη γη να ανοίξει και να με καταπιεί;
"Υποσχέσου μου ότι δε θα ξανά κάνεις κάτι τέτοιο", ψέλλισε κοντά στο αυτί μου.
"Μην υπερβάλλεις, Τεντ", είπα μέσα απ' τα δόντια μου.
Δεν είχα όρεξη για κουβέντα.
"Υποσχέσου"
"Δεν έκανα κάτι. Μην μεγαλοποιείς τα πράγματα"
"Τι εννοείς δεν έκανες κάτι, ρε Τζο;" Απομάκρυνε το πρόσωπό του από το δικό μου και με κοίταξε στα μάτια. "Το ότι κρεμόσουν από το παράθυρο δεν το θεωρείς κάτι; Μήπως έπρεπε να πηδήξεις κιόλας για να θεωρείται κάτι;"
"Δεν είχα σκοπό να πηδήξω και το ξέρεις"
"Μην παίρνεις κι όρκο"
"Τι;", ρώτησα απορημένη.
"Μην παίρνεις κι όρκο ότι το ξέρω"
"Μη λες χαζομάρες!"
"Δε λέω χαζομάρες. Ξέρω τι βλακείες κάνεις, Τζο"
Γύρισα το κεφάλι μου προς τον τοίχο, έτσι ώστε να μην τον κοιτάζω.
"Μαλακίες", ψέλλισα.
"Ρε συ, Τζο... Σε παρακαλώ. Σταμάτα αυτά τα χαζά... Ξέρεις ότι ανησυχούμε. Ολοι μας"
"Μην αρχίζεις πάλι"
"Ποτέ δεν ακούς...", παραπονέθηκε με δυσαρέσκεια.
Τα γαλάζια μάτια του με κοιτούσαν αντανακλώντας ανησυχία. Αδικαιολόγητη, γαμώτο.
"Είπα μη!", πρόσταξα κοφτά. Το πρόσωπό του πήρε μια απογοητευμένη έκφραση και έπειτα σηκώθηκε από το κρεβάτι.
Εγώ άπλωσα τα χέρια μου γύρω από το μαξιλάρι και το βλέμμα μου μετατοπίστηκε στο ταβάνι.
"Μας κάνεις και ανησυχούμε. Αυτό θέλεις;"
"Τζάμπα ανησυχείτε! Δεν το καταλαβαίνεις;"
Τον κοίταξα με το ύφος μου αγανακτισμένο.
"Μη λες ψέμματα σε μένα, Τζο. Ξέρω τι κάνεις. Απλά προσπαθώ να είμαι διακριτικός"
Εσκυψε προς το μέρος μου και έπιασε το χέρι μου.
"Σταμάτα το"
Με κοίταξε αλλά δεν ανταπέδωσα το βλέμμα. Εκείνος κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
"Τα λέμε", αποκρίθηκε και βγήκε από το δωμάτιο μου.