Makailang balik na si Kristian sa bahay ni Louisse at hindi parin siya maka kuha ng sagot mula rito. Pinagsasaraduhan lang siya nito ng pinto, okaya naman ay linalayasan lang siya. He's this close in knowing where she is pero ayaw lang sumagot nitong best friend niya.
Sinundan niya ang mga pinupuntahan nito pero wala siyang napapala. Isang buong araw niya pang sinundan ito pero wala namang ibang lugar na pinupuntahan kung hindi sa trabaho.
For the nth time, kumatok siya sa pinto ng bahay ni Louisse.
Maya maya pa ay narinig niya ang mga yabag papalapit sa pinto, at sa wakas binuksan ito.
"What now, Kristian?" Deadtone na sagot nito. "Now's not the right time." Mukha nga yata. Dahil wala ito sa mood at parang maga pa ang mga mata.
"Louisse, please! I just need answers from her, then I won't disturb you guys again, okay?"
"She's fine with her life now, after all that she went through. So what do you want from her?"
"I just..." dapat niya bang sabihin rito?
Naghihintay ng sagot si Louisse habang kalahati ng katawan nito ay nasa likod ng pinto. Nang napansin nitong wala nang isasagot pa si Kristian ay akma na niyang isasara ang pinto.
"Wait! Wait! Please! I just want to ask her why she had to get close to me. Did she really love me? Did she even, for a second tell the truth when she said she loved me? Or was it all just fake? Was it for her to get a green card? She didn't tell me she has a child. Was she hiding it from me? Was she just using me?"
Napatanga lang si Louisse sa kanya with a disgusted face.
"I can't believe this." galit na ito.
"Tang ina, akala ko sa mga pocket book lang yang green card green card na yan. Pucha!" she put her thumb and middle finger on both of her temples.
"Mabuti na lang pala at naghiwalay kayo kung ganyan din lang pala ang tingin mo sa kaibigan ko." Pagbabagsakan na sana siya ulit ito ng pinto.
"Wait! Wait! Please! Just tell me where she is, i just want to get answers from... "
"Why the fuck would she need a fucking green card? She's a fucking American citizen, Kristian! You fucking idiot!"
"W-what?" siya na ang nalilito ngayon.
She sighed heavily and kept her temper low. Halatang nagpipigil na lang ito.
"She was born here. Dual citizen siya! I can't believe you'd be thinking low about her! To think she gave everything she can for you! Everything! She took a chance with you, even if she couldn't even trust anyone else, she trusted you with a relationship!" she was gritting her teeth while saying all these.
Napa tanga na lang si Kristian sa harapan ni Louisse. Lumalabo na ang mga mata niya dahil sa namumuong luha sa mata. He tried to open his mouth and say something but he can't. Walang salitang lumalabas sa bibig niya.
There was a forming block on his throat.
There's no words coming out.
He closed his mouth and opened it to try and say something again but instead, a tear quickly fell from his eye.
He felt angry again. Angry at himself, that he would think so low of her.
He was manipulated by his mother into believing Melody was just using her.
He wasted so much time.
Stupid. Stupid. Stupid!
Louisse gave another deep sigh. "Listen, this is the last time I'm helping you out. You broke her so much. And I had to see all of that happen to her."
"Nasa Pilipinas na sila ngayon. May Medical mission ang hospital sa probinsya namin. I won't tell you where that is. I've already given you so much information. Good luck."
And to this, She closed the door.
He still couldn't move. Hindi niya alam papaanong nagpa-manipulate siya sa mama niya. She made him think of the worst about Melody.
Hinayaan niya ang sariling maniwala. Ofcourse! Hindi kayang gawin ni Melody iyon! But, what about the child? Totoo kaya ang tungkol doon? Louisse didn't answer that question. So maybe it's for him to find out.
He fished his phone from his back pocket and called the one last person who can help him find her.
"Mang Jimmy, si Kristian po ito. Alam niyo po ba kung saan papunta ang medical mission?" Walang patid na sabi niya rito. Wala na dapat masayang na panahon. Three years is long enough.
"Hay, sa wakas."
Nagulat siya sa isinagot nito.
"Tagal na nito boy ah, bakit ngayon pa?"
Ibig sabihin may alam din ito sa dahilan ng pagsunod niya sa medical mission? Papaano?
"Mang Jimmy, alam niyo po ang tungkol saamin ni..."
"Ni Melody. Oo, noong..." pinutol nito ang sasabihin na parang iniisip pa kung sasabihin niya pa ba dapat ang katuloy.
"Sa Capas, Tarlac ang Medical Mission. Sa Barrio Taib. Nandoon na ang iba at papunta pa ang iba doon. May flight na sila mamaya."
Sa wakas! Makikita na niya si Melody!
"Maraming salamat po, Mang Jimmy! Thank you po talaga!"
Agad siyang umuwi at nag empake ng gamit. Wala doon ang mama niya at ayaw niya parin itong makita kaya naman lagi lang siyang umaalis ng bahay. So opisina naman ay di rin sila nagpapangabot. Marami pa silang paguusapang mag ina pero hindi muna ngayon. Baka manipulahin nanaman siya nito at lalo pang hindi mapuntahan si Melody.
Tumawag siya kay Angel para ibalita ang plano nito. Agad namang nagsabi na sasama siya at magkita na lang daw sila sa airport. Hindi niya alam bakit biglang gusto nito sumama pero hindi na niya ito pinigilan. Besides, kailangan din naman niya ng makakasama. He'll need all the support he can get.
Tinawagan niya na rin si Yñigo dahil sa Tarlac lang din ang Farmhouse ng mga ito. Kung iisipin, parang ngayon ay naka ayon sa kanya ang lahat. He could finally see her, after three years!
Agad silang naka kuha ng ticket ni Angel, mabuti na lang at may bakante pang upuan sa eroplano kaya ngayong gabi lang din ay makaka alis na sila.
Pag pila nila papasok sa loob ng eroplano ay nakita niya ang dating doktor.
Si Doctor Mike.
Nagkasalubong ang mga tingin nila at agad na nakilala siya nito. Mapapansin ang pagaalangan ng doctor, pero sa huli ay lumapit sa kanya si Doc Mike para batiin siya.
Matangkad at matipunong doktor ito. Nasa internship pa lang siya noong naging pasyente siya nito. Nasa late twenties palang yata kaya naman pinagseselosan niya noon, lalo na nang nagyaya ito kay Melody para mag kape.
"Hey, Kristian! How are you?"
"Great! Where are you off to?" tanong niya rito. Alam naman niyang may medical mission sa Pilipinas pero maganda na ang nag tatanong.
"There's a Medical mission in the Philippines so the team is going there. Every year the doctors and nurses turn shifts to go there for the mission. This is my third year though." Masayang balita niya rito.
"I thought you guys turn shifts?"
"Yeah, i just love going back and to visit my family. Besides, there are only few orthopedic doctors in the hospital and the rest of them don't want to go, so i take it as an opportunity."
Mukha nga yatang masaya itong pumunta ng Pilipinas. Halatang may itinatago ito sa ngiti niya. He looked like a smitten dog.
"So, how about you? Where are you off to?" tingin nito sa kanya at sa kaibigan.
"I-uh... We're going to my cousin's place." palusot niya rito.
"Oh, right!"
Pareho na silang natahimik.
"Hey, uh, I gotta go back, the others will be looking for me, so... Nice seeing you around!" Tinapik siya nito sa may bandang balikat at umalis na.
Of all people, itong si Doc Mike pa ang nakita niya. At talagang every year pang bumabalik balik doon ha?
He wore his surgical mask, as per usual when he travels, and went in the plane to find their seat.
"He's your doctor back then right?" Tanong ni Angel.
"Yeah."
"The same guy who you've been jealous with?"
"Yes." matalim na sabi nito sa kanya.
"He said it's his third year. Do you think..."
"Shut it, Angel." Alam na niya ang gusto nitong ipahiwatig. Kaya nga napapaisip siya kung nagkita na ba ang dalawa sa Pilipinas.
Hindi na masyadong inintindi ni Kristian ang flight dahil napakaraming niya nang iniisip. Nawala ang takot niya dahil sa excitement na makita si Melody. Excited na may halong takot. Kasi hindi niya alam kung ano ang dadatnan niya doon. Pero ang alam lang niya sa ngayon ay malapit na niyang makita ito.
Tinanong ni Kristian si Yñigo kung alam niya ang lugar. Inamin naman nitong hindi niya masyadong kabisado ang lugar. Pero magkasama naman sila ni Yael na pwedeng magtanong tanong kung sakali. May kaibigan rin daw siyang contact na maaaring makatulong sa kanila.
Inamin na rin niya sa magkapatid na nagkaroon sila ng relasyon noon ni Melody at ngayon nga ay hinahanap niya ito. Hindi na muna siya nag explain, basta sinabi lang niya ang biglaang paguwi niya sa Pilipinas kasama ang kaibigan para may magsundo sa kanila sa Airport.
-o-
Pagdating nila sa Manila, nakita niya muli ang Doctor. Nakita niyang may isang coaster silang sasakyan para sa lahat ng mga kasama sa medical mission. Dala nila ang mga gamit nila at maging ang mga gamot na ipamimigay nila ay nakalagay sa mga boxes. Sila naman ni Angel ay sinalubong nina Yñigo at Yael. Dati ay ang lolo niya ang nagsusundo sa kanila pero ang paguwi nila ngayon ay biglaan kaya naman hindi niya na napaalam pa sa lolo Feling niya.
"Kristian, ang sabi ni lolo uuwi muna tayo sa hotel. Nandoon na siya at hinihintay ka. Nagaalala kasi siya kaya naman nang tumawag sila saamin sinabi na naming sa kanya na uuwi ka ng Pinas." sabi ni Yael.
Napa buntong hininga na lang siya sinasabi na nga ba niya at hindi puwedeng hindi malaman ang pag alis nila. Kung hindi sana ay didiretso na lang silang susunod sa coaster ng mga doctor para di na sila mahirapan sa paghahanap.
"Nagaalala kasi si Tita Moira, tumawag kay lolo at nalamang wala ka." Sabi naman ni Yñigo.
"She most probably knows where I'm going. Just let me do the explaining to lolo. Don't answer my mom's calls." Paalala niya sa mga pinsan na tinanguan naman siya.
Habang nasa byahe na papuntang hotel ay nagfoformulate na siya ng sasabihin sa matanda. Hindi na siya papayag na mamanipulate ng ina. Isusumbong din niya sa lolo niya ang ginawa sa kanya ng mama niya. Hindi na niya palalampasin ito.
At ganoon nga ang ginawa niya nang makausap ang lolo. Kahit pagod pa galing sa byahe ay kinausap na niya ito ng masinsinan. He explained that he was going to his girl na pilit ihinawalay sa kanya ng mama niya. Sinabi niyang itinago nito ang phone niya nang nasa hospital siya kaya naman nawalan sila ng contact.
"Do you still love her, or are you only looking for closure?" Tanong sa kanya ng lolo niya.
Natigilan siya sa sinabi nito.
Ano nga ba?
"I-- I don't know, lolo." mahinahong pag-amin niya rito.
"Will you still accept any reason she gives you even if you didn't like her explanation?"
Ang hirap namang sagutin, wala pa ngang assurance eh?
"I- I'm going to try and accept everything, even if I don't like it. Even if- if... This is the end for us. It's been a long time po lolo. I can't let this go without an explanation."
"Then brace yourself and be prepared for anything that might happen. Three years is long. Hindi mo na alam kung ano ang dadatnan mo doon. I won't hinder you if this is what you want. Ang gusto ko lang, mahanap mo ang kasagutang matagal na ipinagkait sayo ng mama mo."
Niyakap niya ng mahigpit ang kanyang lolo at nagpasalamat dito. Pinagbilinan silang sa hotel na muna magpalipas ng gabi para makapag pahinga. Ihinanda naman nila ang farmhouse para sa pag dating nila, pero siguradong mahaba ang byahe kaya naman kailangan muna nilang magpahinga ni Angel, na kanina niya pa pinagtatakhan kung bakit nagpumilit pang sumama.
"Dude, why did you want to come here anyway?" tanong niya sa kaibigan.
"Because" nginunguya pa nito ng beef jerky na binaon nito mula Amerika. "We're getting back what's ours."
"Oh, but nothing's yours here, man."
"Oh, but you don't know that." Pabirong sabi ng kaibigan nito.
"I'm not even sure what we'll get from coming here."
"Who are you kidding, man? Come on, it's me! I know you won't let her go. You've made yourself a celebate just because you're waiting for Melody. And in our line of work where there are tons of women throwing themselves at you, I think that's something."
Tama siya. Hindi niya parin kayang pakawalan si Melody. Alam niyang mahal niya parin ito, after all these years. Napakaigsi lang ng panahong nagkasama sila compared to the years they lost but she's still the one she's looking for. The one he can't let go.
Kinabukasan ay bumyahe na silang apat papunta ng farmhouse sa Tarlac. Iniwan muna nila doon ang gamit at kumain ng hinanda ng mga kasambahay para sa kanila. Hindi siya maka kain dahil gusto na niya agad mapuntahan si Melody at excited na siya. Excited na kinakabahan na natatakot.
Hay Melody, this is what you do to me. You always make me feel tons of emotions all at once.
Hindi siya mapakali sa farmhouse kaya nagdisisyon siyang lumabas at magmaneho. Iniwan muna niya ang mga pinsan at si Angel na kumakain pa.
Paikot ikot lang sa kabayanan si Kristian hanggang sa mag decide siyang magikot sa ibang barrio. Bago lang siya sa lugar pero umaga naman kaya alam niya pang bumalik kahit mag isa, thanks to his GPS.
Masyado yata siyang nalibang sa ganda at simple ng pamumuhay doon dahil di niya na namalayang nakarating siya sa isang lugar kung saan wala nang simento at makitid ang dinadaanan at puro palayan naman ang nasa gilid.
Sa harapan niya ay may bata na tumatakbo. Nadaanan niya ito at nakitang may bitbit na tuta. Mukha itong masayang masaya. Naisip niyang ganito nga siguro ang simpleng pamumuhay, masaya na sa maliliit na bagay, sa simpleng lugar. Nilagpasan niya ito at nagtuloy tuloy sa pagmamaneho, kaso nahagip ng mata niya sa side mirror na nadapa yung bata, at umiiyak na ito. Napa tapak siya sa preno at naisipan na niyang igilid ang sasakyan. Napababa na rin siya rito para balikan yung bata. Tuloy parin ito sa pag iyak at hawak parin ang tuta, may malaki nang gasgas ang tuhod nito.
"Bata, okay ka lang?" Tanong niya rito.
Natural, hindi siya okay! Ang laki ng sugat sa paa oh!
Napakamot siya ng ulo dahil siya rin ang sumagot sa sarili niyang tanong at hindi parin tumitigil ang bata sa pag iyak. Yumuko siya at tinulungan niyang pagpagin ang narumihang tuhod kamay at pati damit. Punong puno ng luha ang mukha ng kawawang bata.
"Don't cry na." pag hawi ng mahabang buhok nito para iipit sa taynga niya. Tumahan ang bata at sumubok na mag lakad, kaso ay napa ngiwi siya sa sakit ng tuhod.
"What's your name?"
"K-Kakai po." Pabulong na sagot ng bata.
"Wow, ang cute naman ng name mo, ilan taon ka na?"
"Seven po."
Napangiti ng kaunti ang bata sa kanya, at pinunasan ang luha gamit ang balikat niya. Di parin niya mabitawan ang hawak na tuta. Natuwa naman siya rito and he patted her head.
"Tara, turo mo saakin yung bahay niyo ihahatid na kita."
Marahang tumango ang bata at sumubok ulit lumakad, kaso napa aray ito.
"Tara, tulungan na kita."
Napatigil ang bata at parang may hinahanap, maya maya pa ay naturo ang bata sa di kalayuan at nakita ang tutang tumatakbo papalayo.
Hinabol ni Kristian ang tuta na papalapit na sa palayan at putik at ibinalik ito sa bata.
"Kargahin ko kayo ni puppy ha, para di ka na mahirapan. Anong pangalan ng puppy mo?" He was trying to make a conversation para hindi matakot ang bata.
"Bonito po."
"Wow, ang cute naman ng name niya, kasing cute din ng pangalan mo!"
Ngumiti siyang muli at nagkwento pa sa kanya ng may konting lungkot
"May kapatid po siya kaso namatay po si Bonita."
"Ay sayang naman, di bale, may cute na Bonito ka naman" sabi nito. "Tara? Karga na kita tapos turo mo saakin bahay niyo?"
Tumango ito ulit at tumuro sa direksyon ng bahay nila. Iniwan niya muna ang sasakyan sa kanto para maihatid ito.
Maya maya pa ay may babaeng lumabas mula sa bahay at nagtatakang naka tingin sa kanila.
"Kai! Anong nangyari?" Sabi ng isang babaeng hanggang lagpas balikat ang buhok at medyo boyish kung manamit. Nasa mid twenties na siguro it, may katabaan at iika-ika sa paglalakad.
"Nadapa po ako, Mama!" Pasumbong na sabi ni Kakai na ibinaba na nito nang maka rating sila sa terrace ng bahay. Agad tumungo ang bata sa rug at ibinaba ang tuta, pagkatapos ay pumasok sa loob ng bahay ng iika ika.
"Nakita ko kasi siyang nadapa at di maka lakad kaya ako na ang naghatid sa kanya rito." pageexplain ni Kristian sa babae.
Tinitignan lang siya nito na parang kinikilala.
"I know you." Sambit nito.