Κάμερον POV
Η πτήση για Washington DC, αναχωρεί σε 10 λεπτα.
Στο ακουσμα αυτου του ήχου το συνεχή φιλί μου με την Μαρίνα, αποτομα διακόπηκε και οι δυο σηκωθηκαμε απο τιε μπλε καρεκλες του αεροδρομειου, πιάνοντας τα χέρια μας γιά να κατευθηνθουμε προς το αεροπλάνο....
Κατεβηκαμε τις τελευταίες μεγάλες σκαλες ...
Καθόμουν μπροστά της...
Γύρισα να την κοιτάξω και φαινόταν πραγματικά αγχωμενη...
Δεν καταλαβαίνω πως πιστεύει οτι δεν θα την συμπαθησουν, αφού είναι αξιολατρευτη...
Πιστεύει οτι δεν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στο κλιμα του Μαλιμπου και να συμβιωσει με άλλους 10 τρελαμενους εφήβους στο ίδιο σπίτι...
Πιστεύω οτι θα τα καταφέρει, θα τα καταφέρουμε, υπέροχα!
Γύρισα και την κοίταξα κάνοντάς της μια γκριματσα έστω για να νιωσει καλυτερα κια να απλωθεί αυτό το υπέροχο χαμόγελο στα χείλη της.
Κατεβηκαμε απο τις σκάλες..
Η Μαρίνα έβγαλε εναν χαρούμενο αναστεναγμό και μπήκαμε στην τελική αίθουσα όπου σε λίγα λεπτα θα βγαιναμε για να μπούμε στο αεροπλάνο...
Εγω ήμουν -χαρουμενα- αγχομενος και είχα μια υπερένταση.
Κουνούσα νευρικά το ποδι μου ενω χαμογελουσα πλατιά...
Εκείνη καθόταν δίπλα μου ήρεμη..
Χωρίς άγχος..
Αλλά χαμογελούσε..
Ειναι χαρούμενη ,αν είναι αυτή ειμαι κι εγω...
Ειναι τόσο υπέροχο και απίστευτο που θα πάμε στο Μαλιμπού μαζιι!!
Μαρίνα POV
"Το πιστεύεις αυτό που ζούμε τώρα;; Εννοω...περίμενες πως θα φτάσουμε μέχρι εδώ?!"
Μου είπε ο Καμ σφίγγοντας μου το χέρι και κοιτώντας με γλυκά..
Τον κοίταξα χαμογελώντας....
"Να σου πω την αλήθεια... Οχι"
Απάντησα ενω γέλασε.
Κοίταξε εμένα σε ανταλλαγή με το πάτωμα.
"Είσαι τα πάντα για μένα..."
Ψυθιρησε ...
Τον λατρεύω τόσο πολύ!
Δεν ξέρω πως καταφερνει σε κάθε του βλέμμα, κάθε κινηση, κάθε λέξη να με κανει να τον ερωτευομαι πιο πολύ.
Μου προκαλεί ανεξήγητα συναισθήματα...
Ομορφα...
Ενας υπεύθυνος μας έκανε νόημα να προχωρησουμε στο αεροπλάνο κα δεν μέ άφησε να απαντησω στον Κάμερον...
[...]
Πήρα μια βαθιά ανάσα χαμογελώντας και κοιταχτηκαμε γρήγορα με τον Κάμερον...
Προχώρησα αποφασιστηκα και μπηκα στο αεροπλάνο...
Βρήκαμε γρήγορα τις θέσεις μας ,ηταν πίσω πίσω...
"Εγω επέλεξαν να είμαστε πίσω!"
Είπε υπερήφανα ο Καμ..
Συνθηθως ο λογικός κόσμος προτιμάει να κάθεται μπροστά...
Αλλά φυσικά και ο Κάμερον δεν εχει ουτε μια στάλα λογικής και δεν είναι κάτι συνηθισμένος...
Αυτό τον κανει ξεχωριστό...
"Και γιατί επελεξες να κατσουμε πίσω;"
Τον Ρώτησα ενώ ενο βοκευτηκα στη θέση μου.
"Για να μπορούμε να κάνουμε ο,τι θέλουμε...χωρίς να μας βλέπουν!!"
Μου ψυθιρησε γελώντας στο αυτί...
"Μάλιστα...."
Απαντησα.
"Το ταξίδι είναι εξι ώρες!"
Αναφώνησε ο Κάμερον ενθουσιασμένος..
Γελασα με τη φάτσα του και ακουμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του και στη συνέχεια αυτός έβαλε το κεφάλι του πάνω στο δικο μου...
Αυτές οι στιγμές είναι που θέλω να θυμάμαι για πάντα...
Μου φίλησε το κεφάλι και συνέχισε να κάθεται όπως πριν, ακουμπώντας το κεφάλι του στο δικο μου.
Απομακρύνθηκα για λίγο και τον κοίταξα ειλικρινά στα ματια..
"Καμ, ευχαριστώ...."
Ψελισα ειλικρινά ενω τον κοιτουσα στα ματια.
"Γιατί;"
Με ρώτησε με μια απορρημενη φατσουλα...
Δεν απάντησαν απλα τον εσφιξα σε μια αγκαλιά...
Γατζωθηκα για τα κακά πανω μου σαν να ηταν η τελευταίας μας αγκαλιά...
Ηθελαν να το κανω αυτό ...
Τον ευχαριστώ που υπάρχει...
Που είναι μαζί μου...
Που με αγαπάει..
Που είναι ο μόνος που με εχει κανει να ζήσω αυτά τα συναισθήματα, να βιωσω τον ερωτα.
Μια ξαφνική και απότομη κίνηση του αεροπλάνου Μαέ έκανε να απομακρυνθουμε..
Απογείωση...
Αντίο Ελλάδα!
"Επλασε το χερι μου ενω μς το άλλο σκαλιζε την τσάντα του ψάχνοντας κάτι.
"Παρε..."
Είπε ενω μου έδωσε ακουστικά και φόρεσε και αυτός...
"Ευχαριστώ κύριε Ντάλλας..."
Απάντησα ειρωνικα και γελασαμε...
"Δεν κανει τίποτα κύρια Ντάλλας!"
Είπε τονίζοντας το <<κύρια Νταλλας>>
Γέλασα και έβαλα τα ακουστικα συνδέοντας τα με το κινητό μου...
Σε μισή ωρα ο Κάμερον είχε κοιμηθεί όρθιος ακούγοντας μουσική...
Εγω αοκα καθόμουν και χαμογελουσα σαν χαζή κοιτώντας γύρω μου , μου φαίνεται απίστευτο που σε λίγες ώρες θα ειμαι στην Αμερική με αυτον τον κοιμισμένο μπελα!
[...]
"Αυτό ηταν που θα κάναμε διάφορα..."
Ψυθιρησα στο αυτί του ειρωνικά...
Τρόμαξε και πετάχτηκε ενω γελουσα με την αντίδραση του...
"Θέλω πολύ πίστεψε με αλλά νυσταζω αφάνταστα.... Ξέρεις ...όλο το βράδυ σε κοίταζα..."
Ψελισε με τα μάτια κλειστά ανέκφραστος και πραγματικά, ένιωσα σαν να μου μιλούσε κοιμισμένος...
Πως μπορώ να θυμωσω ή να αντισταθω την στιγμή μου μουβλεει τέτοια;Εεε..πως;;!!
Με αφήνει τόσο αδυναμει όταν με κοιτάει... Εστω με κλειστά ματια...
Εφύρα το κεφάλι μου στο παράθυρο και κοιμήθηκε κι εγω...
...........................
Μια ταραχή και ένας θόρυβος με ξύπνησε απότομα...
Κοίταξα απο το παράθυρο και είδα οτι...είχαμε προσγειωθεί...
"Κάμερον!!!"
Σκουνταγα τον Κάμερον να ξυπνήσει οποίος δεν είχε καταλάβει τίποτα
..
Τον φιλησα στο μάγουλο και σηκώθηκε τρίβοντας τα ματια του...
"Τι έγινε;"
Ψελισε με αγουροξυπνημενη φωνη...
"Φτασαμε! Αυτό έγινε!"
Είπα πολύ ενθουσιασμένη ενώ και η ίδια δεν το πίστευα...
Από το παράθυρο φαίνονται σκιές μεγάλων κτιριων, καμια σχέση με την Ελλάδα...
Τσιμπησα αλλη μια φορά τον εαυτό μου μήπως και ονειρευομαι...
Κι όμως!!!
ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ!!!
"Σαγαπω ,σαγαπω ,σαγαπω,σαγαοωωωωω!!...."
Αναφωνησα γεμίζοντας φιλια τον Κάμερον...
"Κι εγωωω..."
Ψελισε ενω ίσα που κατάλαβα τι είπε γιατί χασμουριοταν...
Ξεκίνησαν ολοι να σηκώνονται σιγά σιγά και κατεβηκαμε κάτω, Πατησα στην Αμερικη!
Θεέ μου!
Νιώθω πρωτη φορά λες και παίζω σε κάποια ταινία!
Ολά είναι σαν αστείο!
Εγώ ,με ενα τέτοιο κουκλο, τρέλα ερωτευμένη, στην Αμερική!
Ποιος να το φανταζόταν!?
Ο Κάμερον αφού ανακάτεψε τα ασταλα ,απο τον ύπνο, μαλλια του κατέβηκε απο το αεροπλάνο με τις βαλίτσες του...
Πέρασε το χέρι του πίσω από τη μέση μου και με φίλησε αργά...
Ο αέρας κουνουσε τρελα τα μαλλιά μου και εμπόδιζαν το φιλί.
Απομάκρυνε τα χείλη μας και έβαλε την τούφα που έπαιρνε ο αέρος πίσω απο το αυτι μου και με φίλησε πεταχτά στο στόμα χαμογελώντας...
Μου έσφιξε το χερι και...
Ντρρρρρ...
"Το κινητό μου..."
Ψελισε ο Καμ ψάχνοντας το κινητό του στις τσέπες του..
Κάμερον POV
Ηταν ο Νας...
Κ- Ελα Νας!
Ν- Φτασατε;
Κ- Μόλις...
Ν- Εμείς ξεκινάμε τώρα απο το σπίτι του Κάρτερ για Μαλιμπού..
Σε μια ωρα θα είμαστε εκεί...
Κ- εμείς θα είμαστε εκεί σε κανένα δυωρο ή και λίγο παραπανω..
Μόλις φτάσαμε Γουασιγκτον..
Ν- Οκ ,θα σας περιμένουμε!
Κ- Τα λέμε!
"Τα παιδιά?!"
Ρώτησε η Μαρίνα χαμογελώντας..
"Ναι, βασικά ο Νας.."
Είπα γελώντας και συνεχίσαμε να περπατάμε προς το τρένο που θα μας πήγαινε Μαλιμου..
__________________
Γεια σας !
Η στιγμη που ολοι περιμέναμε!
Διακοπές στο Μαλιμου τα γλυκουλια!!
Την ζηκευω τοσο πολύ την Μαρίνα..
Μένουν τώρα οθ αντιδράσεις των παιδιών όταν την γνωρίσουν...
Ερχονται πολλές εξελίξεις στα επομενα 45 Κεφαλαια!😂
Μείνετε συντονισμένοι!!
Φιλάκια,
Μαρίνα Νταλλας