Αφιερωμένο στη φίλη μου Forevermyself47. Σε λατρεύω περισσότερο και από τον Μάξον Σρίβ!
*............................*
Αισθάνθηκα ένα κρύο αεράκι να με χτυπάει και πήγα πιο κοντά στο ζεστό σώμα του Ρίτσαρντ.
Γύρισα το σώμα μου και έβαλα κάτω από το σαγόνι του το κεφάλι μου. Εκείνος έβαλε τα χέρια του γύρω από την μέση μου, με έφερε πιο κοντά του και μου φίλησε το κεφάλι. Ένιωσα την θερμότητα του να μεταφέρεται σε εμένα και σταμάτησα να ανατριχιάζω. Χαλάρωσα στα χέρια του και ξανά κοιμήθηκα.
Όταν ξύπνησα, τεντώθηκα ανοίγοντας τα χέρια μου και τα πόδια μου όσο πιο πολύ μπορούσα και αρχικά κατάλαβα πως ήμουν μόνη στο κρεβάτι μου και έπειτα πως αυτό δεν είναι το κρεβάτι μου.
Ο Μέισον! Όχι δεν συνέβει κάτι. Δεν έγινε τίποτα. Φυσικά και έγινε! Και εκείνος ήταν ξύπνιος ήξερε πώς μέσα στον ύπνο μου είχα έρθει κοντά του! Όσο και να αγαπάω τον Μέισον ποτέ δεν ήταν με αυτό τον τρόπο. Ωραία ας σκεφτώ τι έγινε. Μπορεί και εκείνος να κοιμόταν.
Σηκώθηκα απότομα ρίχνοντας τα σκεπάσματα από πάνω μου. Σωστά χθες με κατέληξα να κοιμηθώ εδώ, αφού με την παράξενη και τρομαχτική δύναμη μου θεραπεύσα τον Μέισον. Φαίνεται πως η Βικτόρια είχε δίκιο. Όχι υπερβολές στη δύναμη μου μέχρι να την εξασκηθώ αρκετά.
Κοιτώντας από το παράθυρο είδα πως η ανοιξιάτικη βροχή που είχε χθες, σήμερα δεν υπήρχε. Αν και η παρατήρηση μου γινόταν με κόπο, αφού από το παράθυρο στο δωμάτιο του Μέισον, είχε θέα ένα μεγάλο δέντρο. Πάνω του υπήρχε ένα κοπάδι ολόκληρο από κοράκια. Κεφάλια γυρισμένα προς το δωμάτιο, παρακολουθούσαν την κάθε κίνηση που έκανα.
Οι μαύρες φτερωτές κάπες που φορούσαν ανέμιζαν με το μικρό αεράκι.
Παγωμένα μάτια, με το χρώμα της κομμένης πέτρας. Τόσο λεία και τόσο μαύρα... και βλέπανε εμένα. Ένα κύμα φόβου πέρασε από μέσα μου.
Έφυγα γρήγορα από το παράθυρο, φόρεσα μια ρόμπα που βρήκα και βγήκα έξω από το δωμάτιο. Γνώριζα πως ήμουν ακόμα με το νυχτικό μου από μέσα αλλά δεν είχα κάτι άλλο να φορέσω. Βγαίνοντας έξω και ξεκινώντας να κατέβω την ξύλινη σκάλα, άκουσα φωνές.
Όσο κατέβαινα μπορούσα να καταλάβω σχεδόν τι συζητούσαν. Έκανα άλλο ένα βήμα και μπήκα στο στενό διάδρομο που οδηγούσε από την μεγάλη σκάλα στη κουζίνα. Δεν θα μπορούσα να πάω και από αλλού άλλωστε, δεν είχα βρει ακόμα την σκάλα του προσωπικού.
Πριν μπω στο διάδρομο ακόμα άκουσα τον Ρίτσαρντ να φώναζει. "Και δεν σε νοιάζει καθόλου που σχεδόν την σκότωσες." Δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο για να καταλάβω αμέσως πως μιλάνε για μένα. Μάλλον τσακώνονται, το "μιλάνε" παραπέμπει σε κάτι πολιτισμένο.
Κάθισα στην κρυψώνα μου και ένιωσα σαν να είμαι πίσω στο κάστρο και να ακούω -κρυφά- τους γονείς μου, να μιλάνε. Συγκεντρώθηκα πολύ στη σκηνή που διαδραματοζόταν μέσα, νιώθοντας την καρδιά μου να χτυπάει σαν τύμπανο και συνέχισα να ακούω.
"Γιατί εσύ με αυτό που έκανες Ρίτσαρντ είναι ασφαλής; Αν το μάθουν-"
"Σταματήστε είναι εδώ." είπε ο Ντέιβιντ. Να πάρει! Πάλι το ξέχασα, μπορούσε με ακούσει.
Πήρα μία βαθιά ανάσα και άρχισα να περπατάω στο διάδρομο. Ποιος είναι αυτός που έχει τόση δύναμη και μιλάνε συνέχεια; Αν δεν με είχε ακούσει θα μάθαινα επιτέλους ποιός ήταν και βασικά γιατί τσακώνονταν.
Άρχισα να παίζω το θεατρικό 'καλημέρα, μόλις ξύπνησα' και συνέχισα να περπατάω. Όταν μπήκα μέσα στην κουζίνα δεν βρέθηκα αντιμέτωπη με τις ερωτήσεις "Τι άκουσα", "Γιατί κρυφάκουγα" και τα λοιπά όπως περίμενα.
Η συμπεριφορά τους σχεδόν φυσιολογική. Σχεδόν όμως. Ξέρω να διαβάζω κάποιον και χωρίς να είμαι σαν τον Μέισον ή να μπορώ να καταλάβω το ψέμα, σαν τον Ρίτσαρντ.
Ήξερα πως ο Ρίτσαρντ ήταν νευριασμένος από το τρόπο που έπιανε το φλιτζάνι του, από τα κόκκαλα στα δάχτυλα του που ήταν άσπρα σχεδόν από την δύναμη που τους ασκούσε.
Όλοι κάθονταν στις ξύλινες καρέκλες μα όχι στο μεγάλο τραπέζι. Τα δυο αδέλφια ήταν στο τζάκι που έκαιγε.
Κάθισα δίπλα στον Ρίτσαρντ και του έπιασα το χέρι που έσφηγκε με τόσο μανία άρχισα να του το χαϊδεύω μέχρι που το χαλάρωσε. Με πήρε αγκαλιά και με φίλησε μπροστά σε όλους.
Ένιωσα άσχημα, ακόμα και που το ήξεραν, ένιωθα περίεργα. Τέτοια πράγματα κάνουν μόνο οι παντρεμένες κοπέλες και όσο και να νιώθω στη καρδιά μου πως ο Ρίτσαρντ είναι ο ένας για μένα..... απλά δεν το είχα συνηθίσει.
"Καλημέρα." είπε με τη μελωδική του φωνή και ένιωσα τα πόδια μου να με εγκαταλείπουν. Σηκώθηκε και μου πρόσφερε μια κούπα με γάλα. Ξανά.
Πόσο μου είχε λήψει η γεύση του καφέ. Τον έφερναν από ένα βασίλειο σχεδόν στην άλλη άκρη της θάλασσας και είναι πολύ ακριβός. Για άλλη μια φορά....τα καλά της ζωής μου.
"Πάμε έχω να σου δώσω κάποια πράγματα." Σηκώθηκε και έδωσε με τελευταία ματιά στο Μέισον, που μάλλον δεν έπρεπε να δω.
Πήρα στα χέρια μου την μισογεμάτη ζέστη κούπα μου και προχώρησα δίπλα του. Το χέρι του έφτασε το δικό μου και το έπιασε. Ήταν τόσο αστείο το μέγεθος του χεριού του σε σχέση με το δικό μου. Κοίταξα το πρόσωπο του και είδα να με κοιτάει με προσήλωση. "Βλέπεις κάτι που σου αρέσει;" τον ρώτησα. Γέλασε, να και κάτι που ποτέ δεν θα βαρεθώ, το γέλιο του και είπε "Πολλά."
Ένιωσα το πρόσωπο μου να καεί και κοίταξα κάτω, μέχρι το κοκκίνισμα από τα μάγουλά μου να φύγει. Δεν περίμενα αυτή την απάντηση. Από την άκρη του ματιού μου είδα να ψάχνει στη ταπετσαρία που είχε στο τοίχο. Μέχρι που είδα κάτι που δεν είχα προσέξει ξανά.
Στο τοίχο υπήρχε μια ορθογώνια χαραγματιά που πήγαινε μέχρι το πάτωμα. Είδα τα δάχτυλα του να φέρνουν ένα κομμάτι της ταπετσαρίας έξω και η πόρτα άνοιξε, για να μας αποκαλύψει μια σκάλα.
"Μπες." είπε και με το χέρι του με έσπρωξε μέσα. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια με ησυχία. "Χθες το βράδυ είχες δίκιο. Δεν έχεις μεγαλώσει έτσι και ούτε θα σε αναγκάσω τώρα εγώ. " μου είπε ξαφνικά.
Μμμ, ναι. Τι είχα πει χτες, είναι το θέμα;
Έμεινα για λίγο σιωπηλή και μόλις φτάσαμε στο τέρμα της σκάλα που ξεκίναγε ένας νέος διάδρομος με αρκετές πόρτες κατάλαβα πως εδώ ήταν η σκάλα του προσωπικού και εκεί που έμεναν. Το ήξερα πως είχαν!
"Ρίτσαρντ...δεν...δεν θυμάμαι τίποτα από χθές το βράδυ. Είναι απλά μπερδεμένες εικόνες." τον πλησίασα γιατί νόμιζα πως θα ήταν νευριασμένος και τον αγκάλιασα. Άφησε μια μεγάλη ανάσα και με αγκάλιασε και αυτός. "Πραγματικά δεν με, πειράζει Μία. Το ειχα καταλάβει εξάλλου, πώς δεν ήξερες κάτι και ευτυχώς μάλλον." άρχισε να γελάει, αφού μάλλον θα σκέφτηκε κάτι που είχε συμβεί. Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω στην εικόνα του. Χαίρομαι που όταν είμαστε μαζί, ξεχνάει τον αυστηρό του χαρακτήρα και είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος.
"Δεν πρέπει να σε ξανά αφήσω ποτέ να πιείς τόσο πολύ άλλη φορά."
Έπιασε το χέρι μου και άρχισε να με οδηγεί σε μια από τις πόρτες. "Όχι, δεν πρέπει." του απάντησα.
Άνοιξε μια πόρτα και βρεθήκαμε σε ένα δωμάτιο που έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Μόνο που τώρα ήταν καθαρισμένο περίπου, με ανοιχτά παράθυρα και πάνω στο ξύλινο σεντούκι , ένα πανέμορφο μα και απλό φόρεμα.
"Ρίτσαρντ....." δεν είχα ούτε λόγια να πω. Όλα τα φωνήεντα και τα σύμφωνα είχαν κάνει φτερά. Παρότι τον πονούσε να είναι στο δωμάτιο τον γονιών του, να βλέπει τα πράγματα τους, ήταν και όμως εδώ.
"Τώρα δεν θα είσαι μόνο πριγκίπισσα, θα μοιάζεις κι' όλας." μπορεί να μου μίλαγε αλλά τα μάτια του κοίταζαν το δωμάτιο.
"Θα περιμένω έξω. Αν θες κάτι πες μου." άρχισε να περπατάει για να βγει έξω, μα πριν προλάβει του έπιασα το χέρι και τον έφερα κοντά μου. "Ευχαριστώ." από εδώ ήρθε το νυχτικό μου άρα. Έπιασα τον λαιμό του, την ίδια ώρα που εκείνος έφερα τα δικά του χέρια στη μέση μου. Τέντωσα τις μύτες των ποδιών και έφτασα στο ύψος του και τον φίλησα.
Δεν το συνηθίζω να είμαι τόσο συναισθηματική και κάθε φορά που κάνω κάτι τέτοιο πάντα του είναι έκπληξη.
Τραβήχτηκα για να πάρουμε ανάσα, μα έμεινα κοντά του σε σημείο οι μύτες μας να αγγίζονται. "Σε αγαπώ τόσο πολύ." του είπα και τώρα ήρθε η δικιά του σειρά να με φιλήσει μα αυτή την φορά με περισσότερο πάθος. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα βγει από τη θέση της. "Και εγώ Μία μου. Είσαι σαν το φως στο σκοτάδι μου." και με ξανά φίλησε.
Ξαφνικά έπιασε τα πόδια μου και τα έφερε γύρω από την μέση του. Κρατήθηκα πιο δυνατά από πάνω του για να μην πέσω, πάνω στην έκπληξη μου. Τότε κατάλαβα πως από τότε που ήρθα εδώ είχα βρει την ευτυχία.
Ένιωσα την πλάτη μου να χτυπάει το στρώμα. Ήξερα τι θα γίνει σε λίγο και ήμουν έτοιμη. Όπως είπα εδώ είχα βρεί την πραγματική ευτυχία. Ο Ρίτσαρντ σηκώθηκε στους αγκώνες του και έφερε το χέρι του στο πρόσωπο μου και χάιδεψε τα μαλλιά μου. "Το θες αυτό;" η ανάσα του γρήγορη και βαριά. Ενώ τα μαύρα του μάτια κρατούσαν περισσότερα από όσα θα μπορούσα να περιγράψω. "Φυσικά." του απάντησα. Από την μια στιγμή στην άλλη η έκφραση του άλλαξε τόσες πολλές φορές. Ήξερε τι σήμαινε για εμένα, μάλλον κάθε κοπέλα, η τιμή της. Και εγώ θα τα εχανα όλα για αυτόν, χωρίς ενοχές. Μα δεν με νοιάζει. "Αγάπη μου ξέρεις τι σημαίνει αυτό." είπε και με ξανα φίλησε. Ένιωθα σαν όλη του η αυτοσυγκράτηση να κρατιόταν από μια κλωστή, έτσι και εγώ πήρα ένα ψαλίδι και την έκοψα μόλις είπα: "Δεν με νοιάζει όσο θα είμαι μαζί σου." και τον τράβηξα στα χείλη μου.
•••••••••••••••
Τα χέρια του ήταν τυλιγμένα γύρω από την γυμνή μέση μου. Το σώμα του, έβγαζε τόσο ζεστή που παρότι μέσα εδώ είχα κρύο, δεν κρύωνα ούτε λεπτό. Ο μόνος ήχος οι ανάσες μας και οι χτύποι από τις καρδιές μας. Συχνά αισθνόμουν να φυλάει το κεφάλι μου και το χέρι του να κάνει κύκλους στη πλάτη μου. Ήθελα να τσιμπίσω τον εαυτό μου για να δω αν είναι όντως αλήθεια ότι συνέβει. Από εκείνη την στιγμή είχα ενα χαζό χαμόγελο που με έκανε να πονάω στα μάγουλα μου.
Ένιωθα πόσο με αγαπούσε, πόσο ήθελε να με φροντίζει και πόσο νοιαζόταν να μην με πονέσει. Αν όντως είναι υπαρκτές οι αδελφές ψυχές, τότε χωρίς σκέψη έχω βρει την δικιά μου.
Τον κοίταξα και είδα πως το χαζό αυτό χαμόγελο το μοιραζόμασταν και οι δύο. "Βλέπεις κάτι που σού αρέσει;" με ρώτησε αντιγράφοντας αυτό που είχα πει κάποιες ώρες πριν. Γέλασα και του απάντησα με την σειρά μου "Πολλά".
*...........................*
Ακούστε να το δηλώσω από τώρα. Εγώ την άλλη Παρασκευή φεύγω και γυρνάω την Κυριακή το βράδυ. Θα πάω σε κάμπινγκ, πρώτη φορά, άρα όχι ρεύμα και όχι ίντερνετ.
Οπότε θέλετε ένα μικρό κεφάλαιο μέσα στην εβδομάδα αυτή ή ένα μεγάλο από την επόμενη δεύτερα; Απαντήστε στα σχόλια να ξέρω!