[ A L E X ' S P O V ]
"Oh, you're back. Where did you go, your majesty? I only have about an hour to meet you everyday yet I'll always find you missing on your room. Is making the judge of the Onyx Council as a beggar can make you happy?" segunda kaagad sa akin ni ng lalaking kasalukuyang umuupo sa trono ng judge ng pinakamaimpluwensya at pinakamakapangyarihang konseho sa underground society.
Ang judge. Matangkad, may kagila-gilalas na postura, matipuno, at higit sa lahat isang napakatalinong tao. Hindi naman na ako kinabahan nang mabuko niya ako na tumakas na naman dito sa kampo ng Clan of Light. Sigurado naman akong lagi akong nasusumbong ng mga nakakatanda kay Sean sa tuwing lumalabas ako ng walang paalam. This whole place is fully guarded with their snipers and guards! How could I possibly go out without anyone noticing me? But could they blame me? I'm so bored in here. It's so quiet that I think I'm going to go insane if I don't even go out for a second. And of course, I miss my family and friends. But I chose this path. Papanindigan ko ito.
Abang sinarado ko na lang naman ang pintuan ng kwarto habang hindi tinatanggal ang tingin ko sa lalaking nakasuot ng formal black suit na nakaupo sa isa sa mga couch na nandirito habang nagbabasa ng dyaryo. "I don't even requested for you to visit me everyday, judge. Why don't you spend your time with your duchesses who would do anything for you?" I said as I glide across the room to put my weapons back from their proper places. Whenever I go out, I always make sure that I brought enough weapons to counterattack if anything unexpected happens. It's a pain in the ass but it's for the good of everyone. Especially, for me who is the bait in this plan.
"You do know I like you yet you want me to go those crazy girls. Alex Cromello, kaunting respeto naman. Tinanggap ko na nga na hindi mo ko magugustuhan eh. 'Wag mo na ako ipagtulakan sa iba. Ako na ang bahala sa sarili ko." tila nanunumbat niyang sagot sa akin. Tss. Heto na naman ang topak ng lalaking ito. Hindi ko tuloy maiwasang mapangiti sa sinabi niya. He's really mature and a very interesting companion to talk with.
It's already seventeen years ago when I agreed to do this plan with him. And I never regret anything. Actually, I'm still thankful that even though I'm so far from my children, there's this man who would go visit me everyday just to check me out and to entertain me. "Oo na. Sige na. Hindi mo naman na kailangan manumbat. By the way, I have gone to the Vantress Mansion." I admitted as I sit on the couch next to where Sean is sitiing, to pull of my high boots nicely. The air conditioner finally reaching the tips of my skin.
"Oh. Is that so? Bali nakita mo ba ang mga anak mo? How are they?" tugon na sa tingin ko ay hindi naman niya ikinasurpresa ang pagbanggit ko sa lugar na iyon. Napabuntong hininga naman ako sa tanong niya. Ang gusto ko lang talaga kanina ay ang makita ang mga anak ko. Ang masilayan lang sila kahit limang minuto lang. Pati si Spade. Gusto ko lang naman ay ang makita ang mga ngiti nila pero sa ilang pagkakataon kong pasikretong pumupuslit doon, lagi akong umuuwing bigo na makita ang mga ngiting nakasanayan ko bago pa ako namatay sa isipan nila.
Dahil ba sa akin? Iyon ang lagi kong tanong sa tuwing umaalis na ako sa madalas kong pwesto sa tuwing minamatyagan ko sila. Lagi akong nakakaramdam ng lungkot sa tuwing sinisigaw ng utak ko ang sagot sa tanong ko. "Yes, I've seen them. Valor was kidnapped by a group of men and mom rescued him. But no worries, I didn't ask mom to go out as well. Ako dapat ang magliligtas kaso naunahan na ako ni mom. At siyempre bago ako tuluyang bumalik tiningnan ko muna ang sitwasyon nang mabalik na si Valor. But I wasn't able to observe clearly due to the reapers' security tactics. Mukhang nag-improve na ang seguridad doon hindi katulad ng dati na mas madali lang akong makapasok sa teritoryo." pagkekwento ko sa kanya pero hindi pa rin siya nagbibigay ni isang segundo upang sumulyap sa akin. Patuloy lang na nasa dyaryo ang mga mata niya.
Minsan ang bastos din kausap ng isang ito. Isa na nga lang siya sa mga iilang tao na nakakausap ko rito sa kampo tapos hindi pa niya ako papansinin? Eh sino bang nagpasimula ng plano na ito kaya ganito ang sitwasyon ko? Tch. Para naman kaya kong isumbat sa kanya ito lahat. If you look at it on wider picture, Sean is certainly a great tactician and a wise man. I don't really know what's going on inside his mind but what I am very sure is that he prioritizes everyone before his self. "Aren't you rude, Mr. Wisely? I'm talking here. What the hell are you even looking at on that trash?" I asked. At isinandal ko na ang likod upang mapahinga ito at hinayaan ang high boots ko sa tabi pagkatanggal na pagkatanggal ko nito.
Narinig ko naman siya na naglabas ng mahinang tawa. "Narinig ko lahat ng sinabi mo, Alex. Hindi ako bingi at maraming senses ang isang tao na kaya kong pagsabayan ang pakikinig sa'yo at ang pagbabasa ng isang balita tungkol kay Samara. My sister sure is doing a good job scaring the hell out of those mafia leaders. When that worsen, they will eventually take part on your brother's plan to oppose the council." he replied with an evil grin on his face. This guy is handsome but he can also be scary at times. This unthinkable plan of his alone is already scary and I don't even wanna dare to look further on what this guy still has under his sleeves.
Even so, this plan rooted from me. Rooted from that fucking dream of mine that I mentioned to him a long time ago. When he assemble this perfect plan, I even though of him as my own fairy godfather. It's silly but it's true. He's turning my dreams into reality. At akala ko, kahit kailan hindi na mangyayari pa iyon. But then, he's here and he's using all of his wand's powers to complete it. Just like how fair godmother did to Cinderella so that she could go to that ball where her prince charming awaits.
I still can't understand what the heck did he like on me. He said I'm the only woman except from his mom and sisters that he approved so much. I've always wanted to know but he would swiftly use his wit to stop that kind of conversation to start. "Hey, Sean. What did you even like on me, huh? Please do remember to answer this seriously. I hate your sarcastic answers the most." sambit ko na lang na tila ba nanggaling pa kung saan ang tanong na iyon. Eh sa wala naman na akong ibang pag-usapan tungkol sa konseho o sa plano namin eh. Unti unting naglaho ang ngiti sa mukha niya. Ah, it's hard to get a really serious and personal time with this guy.
"So you really want to get the most sincere answer out of me, am I right?" he then released the papers from his hands and put it on the table in front of us. Ilang sandali lang ay pinagmasdan ko siyang tumayo mula sa kaninang kinauupuan niya at humakbang siyang iilang hakbang hanggang humarap na siya sa akin. Tanging ang maliit na messa lamang ang nagbibigay distansya sa amin. Mabilis na naalarma ang mga ugat ko dahil sa kakaibang tingin niya sa akin. Tingin na nagbibigay sa akin ng napakahindi komportableng pakiramdam. "The answer of the fragile Sean Vantress deep inside. The answer of this man who you broke it's heart." dagdag pa niya habang inilalapat niya ng mabuti ang mga kamay niya sa mesa upang ilebel ang kanyang mukha sa akin. Hindi ko alam pero dumagundong ang kaba sa akin nang mapansin kong palapit nang papalapit na ang mukha niya sa akin. "The answer of this unbelievable younger brother who fell in love with his older brother's wife and the mother of his three sons." turan niyang nang isang pulgada na lang ang layo ng mga mukha namin sa isa't isa. Pinakiramdaman ko ang paligid ko at saka ko lang nadama na ang mga kamay niya ay nakapatong na sa couch kung saan na-trap niya ako sa magkabilang gilid ng balikat ko.
"What do you you are doing?" ito na lang ang nasabi ko dahil tila hindi inaasahan ng katawan ko ni ang isipan ko ang kilos na ito mula kay Sean. All this time, he would always tell me that he'll suppressed his feeling for me in order not to jeopardize our plan. "Simply acting according to my answer, Ms. Cromello. Since you are already dead from the eyes of your husband and family for the meantime, let me give my answer to your question as if we're still 18 and you're still a young miss of the Cromello household." deklara niya at mataim ko lang siyang tinitigan. Halos maglaban kami ng mga titig namin hanggang sa ibuka na niya ang bibig niya upang magsalita.
"Yes, it is already given that you are beautiful, intelligent, fit, a young lady of a wealthy family, and strong. But I don't want that. My mom sure has those things too. But there's a few things that my mom never had but I found those on you. Courage, honesty, selflessness, and those meaningful eyes. Black which can turns gray when sunlight comes. I'm just like your eyes. I've been in the dark for so long but this sunlight came and she enlightens my life that I was starting to be a bit of gray."
I wasn't able to bring myself to speak nor to move from his own way of confession. I can't even think right that time due to that sudden breathtaking words. I felt that I can't control any piece of this room now and the next thing I knew is that I made a sin against Spade. And that is, I let his brother kissed me. But can't the situation and time fool us even just this time? We can't go back to our teen years and Sean would not probably do this confession again. He said to pretend to be on our teen years, right?
"Kirsten." nabalik naman ako sa wisyo nang marinig ko ang isang pamilyar na malalim na boses sa likod ko. Parehas na boses na kinasulaman ko noon dahil sa mapagmataas niya grupo. Kakaiba sa pakiramdaman ang marinig muling tawagin niya ako ng pangalan na iyan. Pangalan na umalingawngaw sa unang parte ng istorya naming dalawa. Agad kong winaksi ang alaala na sumagi sa isipan ko habang naghihintay rito sa lugar na napag-usapan.
Sa lugar kung saan nagsimula ang lahat sa pagitan ng isang leader ng heads at ng isang Alex Cromello. Here in this same cafeteria. In the same time. And with the same clothes. Seriously, you have thought about it too? I can still remember that day of our confrontation. The bloody party, the competitions, the basketball match, the gangster fight, the kidnapping incidents, everything.
He was with our children and everyone. I don't know why but I can't smile. I can't feel anything right now but longing and sadness. I don't know why happiness is not there. Maybe because not all of us will have their happy ending. Either way, I just forced myself to smile. Setting the lingering sadness on the small part of my heart.
"Spade ... Alexei, Finn, oh my baby, Valor." and then I opened my arms as wide as I can for tValor who is running towards me. Bago pa siya kaagad makalapit sa akin ay lumuhod na rin ako upang maabot at makasinglebel ko siya. At nang maramdaman ko na ang maliit ang malambot niyang katawan ay tila doon ko lang naramdaman ulit ang saya sa loob ko.
Siguro ay dahil nasanay na akong nakikita ko sila sa labas ng mansyon o di kaya'y sa kumpanya at eskwelahan kaya hindi ako kaagad nakadama ng kahit anong saya nang makita ko sila ngayon. 'Yun pala ay dahil sa mas hinahangad ko na mayakap sila at mahawakan ng malapitan. 'Yung mahagkan ng ganitong kahigpit. Sunod sunod namang dalawa pang katawan ang naramdaman kong humagkan sa akin at hindi ko namalayan na may tumulo ng mga luha mula sa aking mga mata. My kids.
Habang nilalasap ko ang pagkakataon na mayakap ang mga anak ko ay sunod ko nang narinig ang napakraming yabag papaunta sa kinaroroonanan namin. They're here. Everyone that became my family is here. Unti unti naman akong hmiwalay sa pagkakayakap sa mga anak ko at nakita kong may mga luha rin sa mga mukha nila na siyang nagresulta upang kunin ko kaagad ang panyo ko sa bulsa ko upang punasan ang mga basang basa nilang mga mukha. "I can't tell you not to cry since I'm crying as well but I really missed you a lot. Have you been well? Have you been studying well? May nang-aaway ba sa inyo?" pakikipag-usap at pangangamusta ko sa kanila. Halos ayaw tumigil ng mga luha nila sa pag-uunahan.
Nawala na lang ang atensyon ko sa mga luhanng iyon nang marinig ko ang boses ng lalaking halos muntikan nang hindi maging parte ng buhay. Isang taong kasama ko na habang nasa sinapupunan pa lamang ni mom. Ang lalaking hindi ko inaakalang unang makakahanap sa akin sa kampo ng Clan of Light. At kung paano man niya nagawa iyon, sa tingin ko sa aming magkakambal na lamang ang bagay na iyon. "Kuya Axel. It's nice to meet you again. Thank you for the every sacrifice you have done for me. And of course, for protecting my children secretly during those years that I'm not on their side. Thank you. But yeah, it's still kind of awkward to know that the man I kissed torridly was actually my twin brother." at hindi namiwasang dalawa na tumawa sa binanggit ko. Nakapag-usap na kami bago ang araw na ito. Muntikan ko na siyang masaktan dahil buong akala ko masama siya pero mabuti na lang at dumating si Sean para awatin ako at para tulungan si Kuya Axel para magpaliwanag. Pawang paggulo naman sa aking buhok ang isa pang sagot sa akin ng kakambal ko.
"You've done quite a lot of sins to me, woman. Have you forgotten that you already belong to the mafia boss of Vantress Mafia. You kissed your twin brother, you've hidden a lot of things from, leaving me, pretending that you are dead, leaving all the resposibilities of a parent to me, joining my brother's plan, staying with him for three years, and even sending a ring which contains of your message being so proud of how great he is. Just what are you taking me for, Mrs. Vantress?" mahabang litanya ni Spade habang papalapit nang papalapit sa akin na siyang ikinatabi ng lahat pati na ng mga anak ko. Suot suot niya ang kaparehas na ekspresyon niya noong una niya akong nakita sa eskwelahan na ito.
Nakasuksok ang dalawang kamay sa magkabilang busa ng pantalon at may seryosong tingin na sa akin lang nakalaan sa mga oras na ito. "I think you need to learn a lesson so that you can understand the rules of the bond we agreed to have together." turan pa niya na siyang ikinatawa ko na lang. Kaparehas na tono ng boses nang banggitin niya rin sa akin ang bagay na katulad na turuan ng leksyon dahil sa pananakit ko sa anak ng dating may-ari ng school.
Mula sa gilid ng mga mata ko ay napansin ko ang pagngisi ng mga kasamahan namin dahil alam naman nila katulad ko kung ano ang ikinapupunto ng magaling kong asawa. Tumikhim naman ako para isaayos ang boses ko at iginayak ang sarili ko sa parehong postura na ginawa ko noon nang makaharap ko siya. "Is that how you welcome a wife who came to meet you in this academy? Unique. Unfortunately, I don't give a damn to your sentiments. I just want to talk about us. Thanks for the warm welcome by the way." and I gave him the smirk that I think my batch definitely knows.
Tiningnan naman ako ni Spade na parang animo'y hindi makapaniwala sa mga sinabi ko. I can only smile to counter that sulking look of his. "Dad, does that me mom's gonna go back to the mansion? We can sleep on the bed together again? She can give us kisses before we sleep again? She'll cook for our lunch like she used to?" Finn excitingly asked his dad. Natuon naman sa kanila ang atensyon ng lahat. Even Valor looks quite excited about it as well. While Alexei just put his hand on Valor's head grinning.
Agad naman kaming nagkatinginan ni Spade at napailing-iling na lang. Ngunit kalaunan ay nangiti na lang kami at tumango bilang pagsang-ayon. Halos abot tenga ang ngiti sa mukha ng mga anak na tila ba ito na ang pinakamagandang regalo para sa kanila. Nakarinig din kami ng pagsipol, hiyawan, at pangangantyaw mula sa mga kaibigan namin. Mabuti na lang at walang pasok ngayon dito ang mga estudyante ng Mhorfell Academy.
"They can also do the love act again too so that they can give you another brother or even baby sister!" Biglang entra naman ni Jonathan na siyang ikinalingon naming lahat sa direksyon niya. Abang tinapunan lang namin siyang lahat masamang tingin maliban kay Valor na natutuwa pa sa pagkakarinig ng pagkakaroon ng bagong kapatid.
Hay, ang bunso kong wala pa masyadong kamuwang-muwang. Mabilis din namang nakakuha ng malakas na pagbatok si Jonathan mula kay Thelina at Courtney. "Gagong ito. 'Wag mo idamay ang mga bata sa mga kalibugan mong hayop ka." Sabay pang panenermon nila kay Nathan na tumawa na lang habang pakanwaring nagkakamot ng batok upang makabawi.
Napasabay na lang kami sa pagtawa at pag-iling sa kanya. Kahit kailan talaga hindi na nagbago ang mga ito. Ibabalik ko na sana ang tingin ko kay Spade nang magbitaw siya ng mga salitang halos ikawala ng lahat at ikabagsak ng panga ko. "Well, it's not a bad idea though. It seems that Valor wants a little one who could call him an elder brother too." he said. At kailangan pang gawin rason ang anak namin? You're still unbelievable, Liam.
Nang mapansin niya sigurong hindi ako makatingin sa kanya ay mabilis pa sa alas-kwatro niyang pinatahimik ang lahat sa pamamagitan ng pag-iiba ng paksa ng usapan. "Anyway, where's Sean?" wika niya na siyang nakapagpaalala sa isang parte sa loob ko na malubhang nalulungkot.
Matamlay ko siyang nilingon at ang iba pang nakapalibot sa akin. Halos bagsak ang mga balikat akong napabuntong hininga habang inaalala ang desisyon ni Sean kagabi. "He ... He ... He left." Tangi kong nasagot.
"What? But where did he go?" Kwestiyon ni Kia na siyang nabalikan ko lamang ng isang malungkot na ngiti sa aking mukha. Sean ...
"Ayaw niyang ipasabi. Pero gusto niyang ipasabi na maraming salamat sa partisipasyon niyo sa plano namin at sa kung sakaling pag-aalok niyo na pabalikin siya sa mansyo. Kaya lang mas pinili niya ang magpakalayo at makapag-isip isip eh. Ginawa ko na ang lahat para kumbinsihin siya kaso hindi ko na talaga nabago pa ang desisyon niya. Huwag daw kayong mag-alala kasi lagi raw siyang magpapadala ng mga sulat sa mansyon at mga regalo naman sa tuwing may okasyon." Pagpspaliwanag ko sa kagustuhan ng lalaking iyon. Nakita ko ang kaagad na kalungkutan, pagsisisi, at pangungulila sa mga nilang lahat lalo na ang nakakatandang kapatid ni Sean.
Inihakbang ko naman ang mga paa ko upang lumapit sa kanya. Nakatungo lang siya matapos ng sinabi ko. At kilalang kilala ko na siya sa tuwing nakaganito siya. Iniiwasan niyang maging masyadong emosyonal. "Everything will be fine, my miracle." I told him as I gently lift his head up with the use of my hands being on his cheeks.
Hinimas himas ko bahagya ang mga pisngi niya gamit ang hinlalaki ko sa magkabilang pisngi niya. I watch him as he carefully look at my eyes. "You know what? You're the real miracle. You always come up during unexpected times and you always appear whenever we're on the edge of giving up." He told me as he touch my hands. Unti unti niya ring tinanggal ang mga kamay ko sa pisngi niya pero hindi niya binitawan ang mga kamay ko.
Mga kamay na tatlong taon kong hindi nahawakan. Mga kamay na tatlong taon kong tiniis na huwag man lang madampian. Mga kamay na kinapapangulilaan ko sa mga panahong mag-isa lang ako sa silid ko. Walang anu-ano pa man ay dinala ko na lang ang sarili ko na yakapin siya. I miss him so much. This scent ... This warmth ... I miss every part of him.
Naramdaman ko naman na ginantihin niya rin ako ng yakap at ang isang kamay niya ay nakalagay sa likuran ng ulo ko upang mas mapalapit ako sa kanya. I'm finally back. It's good to be back.
"Okay. So out-of-place na kami ngayon dito. Excuse me po, andito pa kami. According to this school's student handbook, minor offense number 46, public display of affection is strictly now allowed inside the campus." Pangangaral sa amin ni Dereen habang bahagyang kinakalampag ang isang kalapit na mesa rito sa cafeteria.
"Tama! Respeto naman! Hustisya sa aming mga kaibigan niyong pinapanood kayong naglalampungan diyan!" Hirit naman ni Alexis na tinataas taas pa ang kamay na akala mo sasabak sa labanan. Ano bang pinaglalaban ng mga ito?!
Tuluyan na sana akong hihiwalay kay Spade nang maramdaman ko ang paghatak ng mga kamay niya sa likod at beywang ko. Nakahiwalay nga ako ng bahagya ngunit magkatapat pa rin kami sa magkadikit. I tried to glare at him to release me for a moment but he just ignored it as if he doesn't saw anything.
"Hey, how about we eat outside? It's a great timing to celebrate right now." Pag-aaya ni Achilles na nagpapahiwatig na manlilibre pero agad naman itong tinugunan ni Rennei na nasa tabi niya lang.
Iginayak ni Rennei ang wristwatch niya sa may kaliwang palapulsuhan niya kay Achilles at sinabing, "Nagpautos na si Spade sa mga katulong sa mansyon para magpahanda ng pagkain. Keith and Kane, pwede bang mauna na kayo para i-check ang mga paghahanda?" Dereen asked and the two immediately nodded. Eventually, they walked out of the cafeteria to accomplished the mentioned request.
Now that I'm back, my seven reapers will be reinstated to their previous posts. Therefore, they're under the Vantress Mafia's authority as well. Sunod namang nagpaalam sa amin sina Dash, Jerson, at Vladimir para siguraduhin ang seguridad sa paglabas namin at agad din silang umalis.
Niyaya ko na rin silang umalis nang makaramdam na rin ako ng kaunting gutom. Sumang-ayon naman na din sila sa akin at saka kami naglabas papalabas ng cafeteria. Abang nakaakbay si Spade sa akin habang nasa magkabilang panig naman namin ang anak namin. "Alexei, why did you trust Sean before? You see, I thought you're going to tell your dad about him killing Keith and Kane yet you didn't." Pagsisimula ko ng usapan habang naglalakad kami papalabas.
Nakakatuwa na makakapag-usap na ulit kami ng normal ngayon at hindi na lang ako aasa sa binoculars. Naitanong ko kay Alexei 'yun dahil kung hindi niya naobserbahan si Sean ay paniguradong hindi niya rin kaagad matutuklasan ang presensya ko mula sa event sa school nila hanggang sa kampo ng Onyx Council.
"Because of Miss Charlene Veynn, mom. We visited the school a few weeks ago and I met her. She told some information that I need to know and she's the one who told me to investigate and trust Uncle Sean with all my heart." sagot ni Alexei na siyang ikinabato ko at ikinatigil ko sa paglalakad.
Saktong sa pagtigil ko at pagdako ng tingin sa akin ng pamilya ko ay ang pagdaan ng malamig na hangin sa amin. Halos magsitayuan ang mga balahibo lalong lalo na sa nalalaman ko. Impossible. Charlene? No way.
Napatigil din naman sila nang dahil sa akin at naguguluhang tiningnan ako samantalang ako, kinilabutan ako sa mga sinabi ng panganay ko. "Mom, bakit po? May problema po ba? Finn, di ba nakita naman talaga natin si Miss Veynn?" Tanong pa nito sa kapatid nang akala niya ay hindi ako makapaniwala sa isiniwalat niya sa akin. Well, sa totoo lang talagang hindi. Pero naniniwala naman ako na nagsasabi ng totoo ang anak ko. Tumango naman si Finn bilang pagpanig sa kuya niya na siyang ikinabigat ng pakiramdam ko.
"That's really impossible. Very impossible. How could Charlene be here? Yes, I do know that Charlene and Sean are friends since they are going to the same school before but ... to give you an advice and you told me you met her just a few weeks ago." nagugulumihanan kong pagtatagpi-tagpi ng kwento nila. Habang tumatagal, nararamdaman ko ang pagbagsak ng mga butil ng pawis mula sa noo ko.
Napunta naman kay Valor ang atensyon ko at sinubukan siyang tanungin. "Sweetheart, have you seen the lady that your brothers are talking about?" Malumanay kong tanong na siyang ikinailing naman niya bilang responda.
Oh God. "Huh? But she was looking at you Valor! She even complimented your resemblance to mother!" tila pa-debateng turan naman ni Finn.
Naramdaman ko naman ang tingin sa akin ni Spade na sinagot ko naman ng magkasalubong kong mga kilay at nakakunot na noo. "Bakit ba imposible na nakita nila si Charlene, Alex? Hindi ba't siya ng principal nito bago ka mawala?" tanong ni Spade at hindi ko na talaga napigilan ang bibig kong sabihin ang totoong nalalaman ko. Huminga ako ng malalim at saka humugot ng boses upang magsalita.
"Because she died a year ago from an assassination incident here in Mhorfell Academy. The news didn't spread that much since it's a confidential case. That's why it's impossible for you to meet and talk to her because she's already dead."
****
A/N: Next update will be after Wednesday, I guess. I'll try to make an update on TMS and TOB later. Hindi po ako kaagad nakapagupdate dahil may sira na po ang laptop ko. Pinush ko na lang talaga na mapost ito through phone kaya medyo natagalan pa. Sorry. Anyway, I'm looking for male readers who can operate the male characters' accounts! Kapag hindi nakumpleto ang line up ng male operators this week, I'll let the girls handle it by next week :) Thank you for reading my stories, people! God bless you all!