Anissa:
Ik moet lachen terwijl Souhaib me de blik schenkt dat ik beter kan zwijgen. "Sorry, maar je hecht daar te veel waarde aan", fluister ik. "Hé, jij bent degene die verloofd is", zegt hij en daar heeft hij gelijk in. We blijven ons maar verstoppen achter een grote boom en het is zo lachwekkend als je ons nu zou zien. "Kust is veilig", zegt Souhaib na een tijd. Als opeens zijn berichtentoon afgaat, vraag ik me af wie hem een bericht stuurt, maar ik zeg niks. Tot ik zelf een bericht krijg. Van mijn vader!
Waar ben je??? JE KOMT NU NAAR HUIS!
Met kloppend hart herlees is alles. Waar is mijn moeder nu?? Als ik Souhaib gefronst naar zijn gsm zie kijken, vraag ik wat er is. "Mijn vader... had ik je al verteld dat hij nog leeft?"vraagt hij en ik knik. "Wel hij en mijn broer weten dat ik niet bij Nordin ben. Ze vragen zich af waar ik ben", zegt hij. "Bij mij ook, achh, Souhaib, ik wil bij jou blijveeeeeeeen!"zeur ik, maar we weten beiden dat we weg moeten. "Kom, lieve schat, voordat er problemen ontstaan", zegt Souhaib en trekt me met zich mee. "Ik wil jouw vader uitleggen dat ik anders ben dan hij denkt", besluit ik na een tijd. Souhaib schudt zijn hoofd. "We wonen te ver", hoor ik hem zeggen, maar uiteindelijk ga ik toch met hem mee.
Ja, hij woont inderdaad ver. De hele busritten waren zo slaapwekkend. Ik geloof zelfs dat ik in slaap ben gevallen op de schouder van Souhaib. Maar ik hoop dat dat niet zo is, want ik weet dat ik soms kan praten in mijn slaap. Het zou alleen nog genant zijn.
Souhaib:
Bij ons huis aangekomen, stappen we uit de bus. "Jij moet nog terug, gaat echt lang worden, vooral nu je vader boos is", zeg ik. "Jaa, maar hij dwingt me om te trouwen dus ik heb het recht nu om hem boos te maken", hoor ik haar zeggen. Het is jammer dat ze nog steeds geen oplossing heeft gevonden voor het probleem genaamd: verloofd zijn met Oussama. Maar uiteindelijk moet zij weten wat het beste is. Al zal ik voor haar vechten tot het bittere einde.
Bij mijn huis aangekomen ( en daar bedoel ik de voordeur mee) zie ik Anissa al zenuwachtig worden. "Niet zenuwachtg zijn, schat, wacht daarmee tot we binnen zijn", grap ik en ze rolt lachend met haar ogen. Eenmaal binnen wil ik schreeuwen dat ik thuis ben, maar er komt niks uit mijn mond. Automatisch stop ik met stappen, waardoor Anissa tegen me opbotst. "Ik wist niet dat we bezoek hadden", zeg ik zo zacht dat het me verbaasd dat iemand het gehoord heeft. "Ik wist niet dat jij bezoek mee had", zegt Aziz als hij zijn dochter ziet. Ook Anissa is verbaasd en als ik subtiel haar handen vastpak als troost, zie ik dat ze bang is. Dat voel ik gewoon. "We moeten dringend praten, wij met z'n allen", zegt Aziz Ben Saleh. En zijn woord is voor ons wet.