Anissa en Souhaib

Hoofdstuk 45

Souhaib:

Rustig gaan we met z'n allen zitten. Het is een tijd stil, maar ik kan zien dat Aziz moeite heeft met deze hele situatie. "Sinds wanneer...ben je vrij?"vraagt Aziz rustig aan mijn vader. "Lang", antwoordt mijn vader zonder van intonatie te veranderen. "En mijn vrouw heeft je geholpen", voegt Aziz er zelf aan toe. "Correctie: mijn ex-vrouw", horen we opeens allemaal. Als ik naar Anissa kijk, zie ik dat ze het niet kan geloven en het liefst zou ze willen huilen. Ik ken haar maar al te goed. "En sinds wanneer is er iets ontstaan tussen jullie twee?"vraagt Aziz verbazend kalm. Moet ik nu antwoord geven of Anissa? Maar als ik zie dat ze naar de grond kijkt, neem ik het woord. "Al een tijd", antwoord ik dan. "Dat moet veranderen", horen we Aziz zeggen. Het is lange tijd stil. Tot Aziz mij recht aankijkt. "Ik heb een deal. Jullie beëindigen wat jullie nu hebben en ik... laat de familie Idrissi voorgoed met rust", zegt Aziz. Is hij serieus?? Ons voorgoed met rust laten? Dat is een droom dat uitkomt!! Maar dat betekent dan dat ik Anissa voorgoed moet laten. Als ik denk aan al die gelukkige momenten dan gaat dat niet. Voordat ik wil protesteren hoor ik Anissa zeggen: "Ja, oké, zolang je hun met rust laat." Boos kijk ik haar aan, maar ze vermijd expres mijn blik. Ze weet dat ik dit altijd al heb gewild, maar ze weet niet dat ik haar niet op wil geven.

Anissa vertrekt niet veel later zonder wat te zeggen en Aziz volgt haar met een grijns. "Dan betekent dit zeker het einde, het was leuk voor zolang het duurde", horen we hem zeggen en dan is hij ook weg. Gefrustreerd kijk ik naar de grond. Waarom moet ze zo moeilijk doen??? Oké, misschien wil ik dat haar vader ons met rust laat, maar dit wil ik NIET.

Anissa:

Het was moeilijk om dat te doen, maar niemand weet echt waarom ik dat zei. Natuurlijk zodat mijn vader hun met rust laat, maar ook omdat ik niet van plan ben om naar mijn vader te luisteren. Eerst een paar dingen regelen. Ik stap in de auto van mijn vader en pas wanneer hij begint te rijden zeg ik: "Hoe zit het met mama? Waar woont ze?" "Weg en niet zo ver bij ons vandaan", antwoordt mijn vader droog. "Ik ga bij haar wonen", beslis ik. Mijn vader geeft me een korte boze blik , maar dan schudt hij zijn hoofd. "Dacht ik niet!"hoor ik hem zeggen. "Oh nee? En hoe ga je me stoppen als ik 18 ben? Ofwel laat je me gaan ofwel kies ik ervoor om je nooit meer op te zoeken als ik 18 ben", zeg ik zonder een leugen eraan toe te voegen. Misschien kan hij dreigen, maar ik ben ten slotte de dochter van mijn vader. "Dat ga je niet doen", hoor ik mijn vader zeggen, meer om zichzelf daarvan te overtuigen. "Let dan maar op. Misschien kun jij veel, maar ik ben je dochter. Ik kan het net zo goed als jou spelen", zeg ik. Of het leven werkelijk zo gaat uitdraaien? Het is maar te hopen van wel.