Surrender (Xavier Series #1)

By RJPM18

323K 9.5K 773

Magulo pero mapagmahal na pamilya, yan ang meron si Maxine Elizabeth Xavier. Ang lumaking napapaligiran nang... More

Surrender
Prologue
Chapter 1
Chapter 2
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
Chapter 10
Chapter 11
Chapter 12
Chapter 13
Chapter 14
Chapter 15
Chapter 16
Chapter 17
Chapter 18
Chapter 19
Chapter 20
Chapter 21
Chapter 22
Chapter 23
Chapter 24
Chapter 25
Chapter 26
Chapter 27
Chapter 28
Chapter 29
Chapter 30
Chapter 31
Chapter 32
Chapter 33
Chapter 34
Chapter 36
Chapter 37
Chapter 38
Chapter 39
Chapter 40
Chapter 41
Chapter 42
Chapter 43
Chapter 44
Chapter 45
Chapter 46
Chapter 47
Chapter 48
Chapter 49
Chapter 50
Chapter 51
Chapter 52
Chapter 53
Chapter 54
Chapter 55
Chapter 56
Chapter 57
Chapter 58
Chapter 59
Chapter 61
Chapter 61
Chapter 62
Chapter 63
Chapter 64
Chapter 65
Chapter 66
Chapter 67
Chapter 68
Chapter 69
Chapter 70
Chapter 71
Chapter 72
Chapter 73
Chapter 74
Chapter 75
Chapter 76
Chapter 77
Chapter 78
Chapter 79
Chapter 80 Part I
Chapter 80 part II
Epilogue

Chapter 35

2.8K 89 2
By RJPM18


Chapter 35

Adrian:

Hi Baby, it's been thirty two days since I last talked to you and I miss you so much. Every day, I miss you every day.

Nanlaki ang mata ko at kulang nalang ay maibato ang aking cellphone ng dahil sa nabasa ko. Lumunok ako at nanginig ang aking mga daliri. Ilang beses akong nagisip kong anu ba ang maaari kong ireply sa kanya. Pumikit ako at nagkagat-labi. Damn, I miss him so much.

Ako:

Happy Birthday, Kuya Adrian.

Lumunok ako. Hindi ko alam kung tama ba ang paglalagay ko ng 'Kuya' sa text ko.

Adrian:

Thanks Baby, and please don't call me Kuya.

Nakatulala lang ako sa reply nya sa akin ng magitla ako ng biglang magring ang aking cellphone. Lumipad ang palad ko saking bibig ng makita ang pangalan nya sa screen. Namatay ang tawag pero tumawag sya ulit, paulit-ulit. Kinagat ko ang ibabang labi ko at nanginginig na sinu-wipe ang screen. Inilapat ko ang cellphone sa kaliwa kong tenga at bumuntong-hininga. Hindi ako nagsalita. Hindi rin sya nagsasalita. Nang marinig ko ang pagbuntong-hininga nya ay kinilabutan kaagad ako at napapikit. Adrian, I miss you.

"Hi. Baby." Suminghap sya.

Napatakip ako sa bibig ko ng dahil doon. God..

"My birthday is about to end. Thank you because you greeted me. I've been waiting for you since early today." Lumalim ang boses nya at medyo nage-echo ito. Siguro ay nasa loob sya ng isang close room.

"Y-yeah." Hirap na sabi ko.

Narinig ko ang tikhim nya.

"God.. I miss your voice." Mas mahinang sabi nya.

Kinagat ko ang ibabang labi ko at naramdaman ang mainit na luha na dumaloy sa aking pisnge. Adrian, tell me. What to do? I want you to leave for me to forget you. Mali ito pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. You have Lily and I have nothing here. I am afraid. Kasi akala mo sa pagalis ko, mawawala ito pero hindi. Baby, it's still in here.

"I need to.. uhm.. to sleep." Utal na sabi ko.

"Okay baby, Goodnight."

"Goodnight Adrian." 'yun ang sinabi ko bago ibinaba ang tawag.

Binaon ko ang mukha ko sa unan bago humagulgol ng iyak. Umiyak ako buong gabi at ng magising ako kinabukasan ay napatakip nalang ako sa mukha ko. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at wala akong mapagsabihan na kung sino. I can't tell this to anyone. If it just a issue about me and other man, okay lang. Pero hindi, ito ay sa pagitan ko at ng kapatid ko. They'll think it's gross.

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan sa buhay namin. Hindi ko nga namalayan ay matatapos ko na pala ang isang sem sa aking curso.

"Sa sobrang bilis ng panahon hindi ko namalayan na mag-ha-halloween na pala! Tapos December na ulit." Ngumuso si Rhea habang tinatanaw ang mga makikisig na estudyante ng Criminology na naglalakad sa harapan namin.

Tumungo-tungo ako.

"Oo nga eh. Ang bilis ng panahon." Sagot ko.

"May lakad ba kayo sa Halloween? Hindi ba tayo pwedeng magparty? Ang boring naman kasi. Sa bahay lang kami. Sa province kasi nakalibing 'yung Lolo at Lola ko." Tanung ni Rona.

Hindi ako sumagot at nagkunot ng noo ng makita ang isang pamilyar na lalaki na nakatanaw sa akin mula sa isang bleachers doon sa di kalayuan. Garrette? Kapatid ni Tiffany?

Siniko ako ni Roxan.

"Uy, Maxine!" Aniya.

Kaagad ko syang nilingon.

"H-huh?"

"Sino ba kasing tinitignan mo dyan?" tanung nya.

"Wala naman. Parang may nakita lang kasi akong pamilyar." Sabi ko at muling nilingon ang kinaroroonan ni Garrette pero nalunod na sya sa mga kaibigan nya.

"Tinatanung ko namin kung may lakad ka ba sa Halloween."

"Ah. Oo eh. Pupunta kami sa puntod nila Lolo at Lola."

"Sa Central?"

Umiling ako.

"Hindi. Dito lang. Sa may Providence Cemetery. Doon sila nakalibing." Sagot ko.

Tumungo-tungo si Rona.

"Ah. Boring naman. Sa bahay na nga lang ako." Aniya at sandaling nanlumo pero para bang nagkaroon ng light bulb sa ibabaw ng ulo nya at muli nya naman nya akong binalingan. "Uy, sa December ba, uuwi ulit si Kuya Adrian mo dito?"

Natigilan ako.

"Ha?"

"Kung uuwi ba sya kako. Kasi diba, last December umuwi sya?"

"D-di ko alam eh."

"Hindi ba sya pupunta sa debut mo?" Ngumuso si Rona.

Hindi ko na sinagot ko 'yun at tumutok nalang sa makapal na librong hawak ko. I don't know. I honestly don't know.

"Akala ko ba magkasundo na kayo. Bakit parang war ulit? Napansin namin hindi mo na sya kinukwento samantalang dati palagi mo syang bukam-bibig. Noon nga, kung hindi lang namin alam na magkapatid kayo baka isipin namin may gusto kayo sa isa't-isa eh." Sabi naman ni Rhea at pinapak 'yun piattos na nasa mesa.

Nanlaki ang mata ko at nagimbal sa sinabi nya pero hindi nalang ako nagpahalata. Bumuntong-hininga ako at natakot na baka may makahalata sa aking kung sino ng dahil sa kinikilos ko. Naisip ko, ganun ba ako katransparent? Siguro oo, this is the first time I felt this kaya I sucked sa pagtatago ng nararamdaman ko.

"Hi Lolo. Hi Lola. Long time no see po!" Ngumisi si Ate Jude habang hila-hila ako sa pagkatabing puntod ng aming Lolo at Lola. Nahuli kong nagpunas ng takas na luha si Ate Dom hindi dahil naghihinagpis parin sya kundi sa saya. Ako lang naman kasi talaga ang wala masyadong memories sa kanilang dalawa. Limang taong gulang ako ng mamatay silang dalaw kaya wala na akong masyadong maalala sa kanila. Si Ate Dom lang ang walang sawang nagku-kwento sa akin kung ano ang nangyari at kung paanu silang namatay pareho.

"Anak, light this candles." Utos sa akin ni Daddy at ibinigay ang mga kandila na nasa plastic pa. Tumungo-tungo ako at nag-indian sit sa harapan ng aking lolo at lola at sinimulang sindihan 'yun mga kandila ng tumabi sa akin si Kuya Dan.

"Nakita ko crush mo." Ngumisi sya.

Nilingon ko sya ng dahil doon.

"Ha?"

"Si Gab, baby. Nakita ko sya. With his family."

"Where?"

"Somewhere near here. May kamag-anak din ata sila dito." Aniya.

Nagkibit-balikat ako at nagbalik nalang sa pagsisindi ng kandila ng hilain ni Ate Jude ang braso ko. Napatayo tuloy ako ng wala sa oras.

"Bakit Ate?" tanung ko habang tinatanaw si Kuya Dan na dinadampot ang mga kandilang natapon dahil nabitawan ko.

"Hindi ba't si Gabriel 'yun?" itinuro nya sa akin ang isang lalaking naka puting polo shirt at maong na pantalon na nakatayo sa harap ng isang puntod.

Ngumiti ako.

"Yeah. I think my relatives din sila dito Ate. He's with his parents too." Sabi ko habang tinatanaw sya.

"Tawagin mo." Aniya.

"Ha? No, Ate." Umiling-iling ako.

"Sige na. Tawagin mo na."

"It's okay Ate. Hindi na."

"Sige na. It's your chance. Mag ha-hi ka lang naman." Aniya.

Bumuntong-hininga ako at hinarap si Gab.

"Gab!" napalingon ako ng sabay naming tawagin ni Tiffany si Gabriel.

Sa aking lumingon si Gabriel. Tinanggal nya ang kanyang aviators at akmang lalapitan ako ng hawakan sya ni Tiffany sa braso. Sumulpot ang tatlo pang kapatid ni Tiffany na lalaki at pinagmasdan ako.

"Her hot brothers are here too." Kinilig si Ate Jude.

Lalapitan parin ako ni Gabriel pero may sinabi si Tiffany sa kanya kaya napalingon sya dito. Tinignan ko si Tiffany at nakita kong sinulyapan nya rin ako at inirapan. By that, dalawang bagay ang narealized ko. She don't like me. or maybe, just maybe, he likes Gabriel.

"Anung problema ng labanos na yan?" tumaas ang boses ni Ate Jude ng makitang inirapan ako ni Tiffany.

"It's okay Ate. Tara na?" Sabi ko at nilingon sina Mommy at Daddy na may kaunsap na kung sino malapit sa sasakyan namin.

"Come on, baby." Inakbayan ako ni Kuya Fran papuntang sasakyan.

Tumungo-tungo ako at sabay-sabay na kaming pumunta doon.

Isang beses ko pang nilingon si Gab at nakita kong bumagsak ang mukha nya ng makitang pinaliligiran na ako ng mga kapatid ko para umuwi. Palapit kami ng palapit kila Mommy at shaka ko naaninag kung sino ang kausap nila. It's Tito Lorenzo and Tita Leonor. Tumama kaagad sa akin ang mata ni Tito Lorenzo ng makita ako. Tinitigan nya ako at shaka sya tinabihan ng tatlo pa nyang anak na lalaki. Tinignan ko si Garette na nakakunot ang noo na nakatingin sa akin.

"Dad, let's go." Dinig kong sabi nya.

"Wait a min'" Sagot ni Tito Lorenzo at akmang lalapitan ako ng harangan sya ni Mommy.

"Sorry Lorenzo but we really need to go." Nilingon nya ako. "May importante pa kaming aasikasuhin at-"

"Why can you just let me see her?" Putol sa kanya ni Tito.

Nanlaki ang mata ko ng dahil doon. Tumigil si Mommy at akmang magsasalita ng harangan sya ni Daddy.

"If you excuse us, Lorenzo. My wife isn't comfortable having conversation with you. Pasensya na. Let's go Maxine." Sabi ni Daddy at kinuha ang kamay ko papasok ng sasakyan.

Naguluhan ako sa inasal nila kaya ng makapasok kami ng sasakyan ay kaagad kong binalingan ng tingin si Mommy.

"My, bakit? What's the problem?" tanung ko.

Umiling-iling sya at ngumiti sa akin.

"Wala Anak, Let's go. Fran, please start driving." Aniya.

"Okay po, Tita." Sambit ni Kuya Fran.

Nagkibit-balikat ako at pinagsawalang bahala nalang 'yun. I know their issue kaya malamang ay hindi talaga magiging comfortable si Mommy. I understand her.

Nakarating kami sa bahay at akmang aakyat na ako sa aking kwarto ng marinig ko ang maingay na bunganga ni Ate Jude habang nakalagay sa kaliwang tenga nya ang kanyang cellphone.

"What? Mommy said that? Oh my God!" may halos tili ang boses ni Ate Jude.

"Ang daya! Dapat ako rin!" dugtong nya. Pumasok si Kuya Dan ng pinto at sinenyasan ni Ate Jude na i-loud speaker ang kanyang cellphone. Ginawa naman 'yun ni Ate Jude.

"Kapag umuwi ka daw dito sabi ni Mommy. Wait, can we talk on cam?"

Lumunok ako. It's his voice.

"Okay, wait." Sabi ni Ate Jude at may kinalikot. Kumislap ang mata nya maya-maya. They're talking behind screens now.

"Hi!" Kumaway din si Ate Dom sa camera. Ganun din ang ginawa ni Kuya Fran. Ako lang naman 'tong nakatayo lang dito at naguugat ang paa.

"You look good. Wait, wag mong sabihing wala ka ng ginawa dyan para magpalaki ng katawan?" Humagalpak ng tawa si Kuya Dan. Lumunok ako at lumapit nang kaunte. God, I want to see him too.

Narinig ko ang malalim at maskulado nyang pagtawa. Humambalos kaagad ang puso ko at nagsiliparan ang mga alaga ko sa tiyan. Damn those demons..

"Adrian, will you be back this Holidays? Tapos debut ni Maxine sa January! You should come!"

"Not sure." Sagot nya

Kinagat ko ang ibabang labi ko.

"How's Lily by the way?"

"She good. She's doing well." Sumigla ang kanyang boses.

Lumunok ako at dahan-dahang umakyat sa hagdan.

"Is that.. Maxine?" nadinig ko padin ang kanyang boses. Siguro ay nahagip nya ako ng tingin sa camera

"Yeah, wait, tawagin k-"

"No. No need. I have to go. I'm busy, aalis kami ni Lily eh." Sambit nya.

"Ganern? Kaylan kapa naging busy pagdating kay Maxine?" Umirap si Ate Dom.

"Syempre, Ate. May girlfriend na sya. Let them be." Ngumisi naman si Ate Jude.

Tumigil ako sa paglalakad at nagkagat labi. Damn it.

�/S�R�eO�;

Continue Reading

You'll Also Like

651K 10.2K 42
Roxanne hates Nikko's guts. Nikko fell for Roxanne. They're worlds apart. Will there be a happy ending?
240K 6.5K 43
Silent Lips Series #3 ** Ang gusto lang naman ni Jade Rian Valiente ay ang maka-close at makalaro si Van Ethan Marquez. Pero dahil masyadong pambabae...
7.7M 220K 50
Rogue Saavedra, the arrogant city's young billionaire, becomes stranded on an unknown island. There he meets an illiterate jungle woman, Jane, who is...
234K 3.7K 20
Sometimes the only way was to escape.