26
Pauwi na sila ng Nabunturan, at itong malokong Alwin na ito, ipinagtabi sila si Howard, kesyo mga gamit raw ang dapat na katabi nito at ayaw niya ng distorbo sa buong biyahe, eh panay naman ang chicka sa kanya. Si Howard kasi na katabi niya, wala yatang balak agsalita kung hindi mo tatanungin. Tahimik lang na nakaupo sa tabi niya.
“Sand, ipasyal mo naman kami ni Ho- Howard dito.”
“Sure. Pero let me remind you na simpleng buhay lang ang meron kami rito.”
Sinulyapan niya ang katabi. Wala yatang balak sumali sa usapan dahil nakapikit ang mga mata. Ngayon niya lang napansin na malalim pala ang pilat sa mukha nito, papunta sa leeg. Nakashades kaya hindi niya kita ang mga mata. Pero kasing haba rin kaya ni Dylan ang mga pilik mata niya? Bakit ba niya kinukumpara ang binata sa…nevermind.
Pero magkaboses sila, magkasing height. Di nga lang ganun kalaki ang katawan nito. Nasa ganun siyang pag-iisip ng biglang tumikhim si Alwin.
“Ehem. Baka matunaw na si Howard, Sandy.”
Namula siya. “Sira ulo!”
“Hala! Ang teacher di nag cucurse.”
“Nakakainis ka naman kasi. Bakit ba ang layo ng project na nakuha mo?” Gusto niyang baguhin ang topic. Tagumpay naman.
“Ewan, pero di naman ako nagsisisi na tinaggap ito. Nakita kita eh.” Ngumisi pa ito. “Saka, kapag busy ako, si Howard ang pupunta rito. Di ba Howard?”
“Ano ka ba, tulog ang tao.”
“Anong tulog, gising yan, kaya nakikita niya na pinagmamasdan mo siya.”
Ang sarap suntukin ni Alwin!
“Oo. Ako ang pupunta rito pag wala ka.” Bigla itong nagsalita na biglang nagpakislot sa kanya. Kung pipikit kasi siya, iisipin niyang si Dylan ang nagsasalita.
“Ah..ok. Ako naman ang matutulog ha, napuyat ako sa kakachicka ni Kaira.”
“Sure!” Lapad na naman ng ngiti ni Alwin.
Ilang sandal pa nga at tulog na si Sandy. When Howard looked at her, alam niyang nahihirapan ito sa posisyon niya. Umusod siya ng konti para mabigyan ng enough space ang dalaga. Then slowly, he let her head rest on his shoulder, para mas komportable ito. Napangiti naman si Alwin sa nakikita, sana magtagumpay ang plano niya na paglapitin ang dalawa.
Howard by profession is really an engineer bago pa nangyari ang lahat, dalawa naman kasi ang kuros nito dahil ang sipag mag-aral noon.
Tulog buong biyahe si Sandy, mukhang puyat nga. Ginising lang ito ni Howard nung nasa Kabunturan na sila. Nahiya naman siya nung makitang halos nakayakap na siya kay Howard nung nagising.
Patay malisya naman si Alwin, ngingiti-ngiti lang. “Were here?”
“yes. Welcome to my humble home.”
“Maganda, sayo tong mga halaman na to?”
“Yes, Sir Alwin.”
“are you sure you’re safe here? Mag-isa ka lang, kawayan yung bakod, any time pwde kang pasukin. Kayang-kaya yata gibain ang pinto.” Howard was examining the door.
“Easy Howard! Napaghahalatang ano ka dati.”
“anong ano dati?”
“Wala, I mean, napaghahalatang dati siyang security guard sa Bangko Sentral.”
“Ulol!”
Parang dalawang mga sira ang nasa harap niya ngayon, at si Howard, nakakalakad kahit walang saklay?
Napansin naman ng binata na nakatingin si Sandy sa kanya. “I can walk without crutches, pero dahan-dahan, under recovery pa rin kasi.”
“What happened to you, if you don’t mind.”
“I mind, sorry.”
“Ok.” Di na siya nagtanong.
“Sand, kailangan ko kasing bumalik ngayon, and then we need to see Mr. Chua tomorrow, ok lang ban a sito tutuloy si Howard? Wala pa kassi kaming definite na tutuluyan, pero kung gusto mong matulog siya sa kotse, ok lang din, papapark lang sa loob ng bakuran mo ha.” Pangongonsensiya pa nito.
Tumingin siya kay Howard na nabigla rin pero hindi na nagreact.
“Di airconditioned ang bahay ko, at saka baka hindi ka magiging komportable rito.”
He looked at Alwin. “Mas hindi yata ako komportable pag sa kotse ako ni Alwin matutulog.”
Lapad ng ngiti ng malokong si Alwin. “So, settled na ha, iiwan ko na kayo, Howard my handsome cousin, nasa kotse nga pala ang ilang gamit mo, pinahanda ko kay Kaira kanina, and aalis na ako dahil nagpromise ako kay Venice na uuwi agad. Bye.” Parang si The Flash lang na umalis, may nakaabang na rin na sasakyan sa labas ng bahay niya.
Langyang Alwin to, iniwan sila sa ere.
“Pasensiya na Sandy, hindi ko rin alam na may planong ganito si Alwin.” He said.
“Wala yun, di pa ba tayo nasanay, ganyan na talaga siya, at ngayon, kasabwat niya pa yata si Kaira. So, I guess you better rest, dito yung kuwarto mo. Pasensiya na ha, ginagawa ko kasi itong working area kapag maraming trabaho sa school.” Mabuti na lang talaga at may isa pang maliit na kuwarto ang bahay niya, kung hindi, masasakal na niya si Alwin.
“Thank you Sandy.”
“Wala yun. Saglit at kukuha ako ng extra pillow and bed sheets.”
“Sorry.”
Napahinto siya mula sa paglalakad. Bakit parang iba ang pagkakasabi nito ng sorry? Bakit parang sinaksak siya sa dibdib. Huminga muna siya ng malalim bago nagsalita at humarap.
“Sorry saan?”
Ito naman yata ang biglang natauhan.
“I mean, pasensiya na sa…sa abala, yun.”
Ngumiti siya. “Wala yun. Saglit.”
Pinagmasdan ng binata ang paligid. Napaka simple, katulad ng nakatira, simple lang naman si Sandy, simple lang ang mga gusto, simple lang ang mga pangarap, kung tutuusin, kayang-kaya ng sinuman na tuparin yun….
He sighed. Kung sana pupuwede pa. Kung sana kayang niyang irewind ang lahat.
Hindi na niya ito kaya pang masaktan muli. Baka di na niya kayang patawarin pa ang sarili.
Kinuha niya ang isang picture frame na nakapatong sa lamesa. May kasama itong lalaki. Bakit meron pa siya nitO?
Ibig bang sabihin…..
May pag-asa pa….
Mayayakap niya yata at mahahalikan sa lips si Alwin!
---Kilala naman ninyo siguro si Howard? ---
--Xian--