မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ အမွတ္မထင္ပဲ xing နဲ႔
ျပန္ဆံုခဲ့တယ္..
ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ဆံုေတြ႔ဖို႔ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာက ေတာ့ သူ႔တာဝန္ သူေက်ခဲ့ၿပီ
အခု...ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ေက်ဖို႔ပဲလိုေတာ့တာေပါ့
xing နဲ႔ခြဲခြာဖို႔ဆိုတဲ့တာဝန္ကို.ကံၾကမၼာကကြၽန္ေတာ္လုပ္ေဆာင္ရမယ္လို႔တာဝန္ေပးလာတဲ့အခါ
ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ေက်သင့္လား..?
ေလလြင့္ေနတဲ့အသိစိတ္ေလးကိုကြၽန္ေတာ့္လက္နဲ႔ဖမ္းၿပီး ရင္ဘတ္ထဲျပန္မထည့္ႏိုင္ခဲ့လို႔ လြင့္ေမ်ာေန
တဲ့ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေလးက...
အေတြးနဲ႔အေဆြးၾကားမွာလြန္ဆြဲလို႔ေနၾကတယ္
ေက်ာနဲ႔ခုတင္နဲ႔ကပ္ေနေပမယ့္ အိပ္စက္ျခင္းဆိုတဲ့
နားခိုရာဆီကိုမေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ကြၽန္ေတာ္..
အေတြးေတြကဟိုတစ္စဒီတစ္စနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးပတ္လည္မွာျပန္႔က်ဲေနၾကၿပီ
"ဟာကြာ....."
ပါးစပ္မွတစ္ခ်က္ညည္းရင္း ခုတင္ေပၚမွထထိုင္လိုက္ေတာ့မင္ဂြၽန္းကပါ ကပ်ာကယာ ထရင္း...အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံျဖင့္
"ဘာဘည္း...ဘာလည္း...ဘာလို႔လည္းဆူဟိုဘယ္ေနရာကနာေနလို႔လည္း..."
"ဟာ...မင္းကလည္းကြာ အိပ္မရလို႔ထလိုက္တာပါ ဘာမွျဖစ္ပါဘူး မင္းဟာက လြန္လြန္းတယ္
ငါ့မွာ ေရာဂါသည္ႀကီးလံုးလံုးျဖစ္လို႔"
ေအာ္...ဒုကၡ ...ဒုကၡ..သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရထားပါတယ္ အေနက်ံဳ႕လိုက္တာဘယ္ေနရာမွ
လႈပ္လို႔မရ...
"အမယ္..မင္းကပဲေျပာရတယ္႐ွိေသး..မင္းကငါ့လူနာပဲ..စိတ္မပူလို႔ရမလား..မင္းခနခနမူးလဲေနတာကိုး...
ဒါနဲ႔..ေနပါအံုး မင္းကအိပ္မေပ်ာ္လို႔ထထိုင္ရေလာက္
ေအာင္ ဘာေတြမ်ား အေတြးလြန္ေနလို႔လည္းဘာလည္းျပန္ရမယ့္ရက္နီးလာလို႔..
မင္းရဲ႕အလြမ္းေတြက xing ရဲ႕အခ်စ္ေတြဆီက႐ုန္းထြက္မရျဖစ္ေနတာလား"
ကြၽန္ေတာ္မင္ဂြၽန္းကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးသက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္
မင္ဂြၽန္းရဲ႕စကားက ...ကြၽန္ေတာ့္အေတြးနဲ႔ထပ္တူသြားၾကေနေတာ့ ႏုတ္ဆိတ္ၿပီးေခါင္းညိမ့္ဖို႔က
လြဲရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့အေျဖကြၽန္ေတာ့္မွာမ႐ွိ
"မင္ဂြၽန္း ငါေလ...မျပန္ခင္မွာသူ႔ကိုႏုတ္ဆက္သြား
ခ်င္တယ္...မနက္ျဖန္က်ရင္ငါေန႔တဝက္ေလာက္အလုပ္ကေနခြင့္ယူမယ္..အျပင္ခနသြားစရာ႐ွိလို႔"
ခုတုန္းကအိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ေမွးေတးေတးျဖစ္ေနတဲ့ မင္ဂြၽန္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြကကြၽန္ေတာ့္ စကားလည္းဆံုးေရာခ်က္ခ်င္းပဲအဝိုင္းသားကိုျပဴထြက္လာတယ္..
ၿပီးေတာ့လည္းသူု႔ႏုတ္ကေန စိုးရိမ္စိတ္ေတြလႊမ္းမိုး
ေနတဲ့ေလသံနဲ႔
"ေအးေဆးနားေနရမွာကို ေလ်ွာက္သြားအံုးမယ္
မင္းအေျခေနမင္းသိတယ္မလားဆူဟို..ျဖစ္ႏိုင္ရင္
မင္းအေျခေနကအိပ္ရာေပၚမွာေအးေအးေဆးေဆး
အနားယူေနရေတာ့မွာ..."
"ငါ့ကိုနက္ျဖန္ညေနထိပဲအခ်ိန္ေပးပါမင္ဂြၽန္းရာ
ငါသူ႔ေဘးနားမွာအတူတူ႐ွိေနဖို႔ကနက္ျဖန္ညေနထိ
ပဲအခ်ိန္႐ွိေတာ့တာ..မင္းဆီမွာခုလိုေတာင္းဆိုတာ ဟာဒါေနာက္ဆံုးပါပဲ..ဒီတစ္ခါပဲငါ့ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာေပးပါကြာ...ေနာ္မင္ဂြၽန္း"
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ျပန္ရေတာ့မယ္...
မျပန္ခင္မွာ...xingကို...ျပန္ၿပီးခ်စ္ခြင့္ပန္ခ်င္တယ္
ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြကိုမင္းဂြၽန္းကိုေျပာျပ
ၿပီးေနာက္မွာေတာ့အိပ္မေပ်ာ္လို႔ေျခလွမ္းေတြကအခန္းရဲ႕အျပင္ကိုပဲဦးတည္ထြက္လာခဲ့တယ္
အျပင္မွာတိုက္ေနတဲ့ညေလေအးေအးေၾကာင့္ မြဲေျခာက္ျပာက်ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ေတြဟာ
တေက်ာ့ျပန္ ျပန္ၿပီးလတ္ဆတ္လို႔လာျပန္တယ္ေလ
မနက္ျဖန္ညေနမွာ
အခ်စ္ေတြနဲ႔ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလံုးသား
ေလးကို xing ကိုလက္ေဆာင္ေပးရင္းသူမကိုခ်စ္
ခြင့္ပန္မယ္လို႔စိတ္ကူးထားတယ္
အဲ့ဒီေန႔က်ရင္...ငါ့အခ်စ္ေတြေၾကာင့္
မင္းေပ်ာ္ရႊင္ရမွာပါ...
အရင္လိုပဲ
ငါ့ႏွလံုးသားကိုေႏြးေထြးတဲ့မင္းလက္ေလးေတြနဲ႔
တယုတယျပန္ၿပီးေကာက္ယူေပးပါ..xing ရယ္
ငါ...မင္းကိုအရမ္းခ်စ္တယ္
_________________________
"Xing...ဒီေန႔ညေန မျပန္ခင္မွာခနေလာက္ေတြ႔ရေအာင္...ကမ္းေျခကိုခနထြက္လာခဲ့ေနာ္
ေပးစရာ႐ွိလို႔..လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ေနာ္..xing..
မင္းကိုေပးမယ့္လက္ေဆာင္က..ငါ့အတြက္ေတာ့
အရမ္းကိုတန္ဘိုးႀကီးလြန္းတယ္ မင္းအရမ္းကို
ေတာင့္တခဲ့တဲ့လက္ေဆာင္ေလးမို႔ အဲ့ဒီလက္ေဆာင္ေလးကို ရရင္မင္းေပ်ာ္မွာပါ.."
မနက္အေစာႀကီးသူ႔ဆီကေနဝင္လာခဲ့တဲ့ဖုန္းေလ..
သူ႔အသံေတြက...ဖုန္းထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲအရမ္းကိုရႊင္လန္းတက္ႂကြလြန္းေနတယ္
"ဘာလက္ေဆာင္မ်ားေပးမလို႔လည္းဆူဟိုရဲ႕"
"မင္းတစ္ယာက္ထဲပိုင္ဆိုင္ခြင့့္ရမယ့့္ငါ့ရဲ႕ႏွလံုးသားကိုလက္ေဆာင္ေပးမလို႔"
"႐ွင္"
႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့
မေမ်ာ္လင့္ထားတဲ့လက္ေဆာင္ဆိုေတာ့...
xing ေပ်ာ္မိၿပီေလ။ဆူဟိုရယ္႐ွင့္ဆီကေနဒီစကားေလးၾကားရတာ့ကြၽန္မရင္ထဲေႏြးကနဲျဖစ္သြားတယ္
ဝမ္းသာလံုးဆို႔သြားတယ္ပဲေျပာေျပာ...ဆူဟိုကိုျပန္ေျပာဖို႔အတြက္စကားလံုးေတြဟာ xing ရဲ႕အနီးနားမွာတစ္လံုးတစ္ေလမ်ွေတာင္႐ွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး....
"ညေနဆက္ဆက္လာခဲ့ေနာ္ xing"
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကြၽန္မႏွလံုးသားသခင္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရၿပီေပါ့ ...ကြၽန္မသူ႔အခ်စ္ေတြကိုဖမ္းဆုပ္ခြင့္ရလိုက္ၿပီေပါ့...
ကမာ႓ေလာကႀကီးမွာ သံေယာဇဥ္တြယ္တာမႈေတြနဲ႔
ျဖစ္တည္လာတဲ့အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို..ခ်စ္မိသူတိုင္း
ျဖတ္ဖို႔ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတာ...ခ်စ္တက္တဲ့သူေတြ
သာအသိဆံုးပါ....
တစ္ခ်ိန္ကကံၾကမၼာအက်ီစားသန္ခဲ့လို႔
ခ်စ္သူရဲ႕မ်က္ဝန္းနက္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္
ခ်စ္သူရဲ႕အျပံဳးခ်ိဳေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္
ဘဝလက္တြဲေဖာ္ခ်စ္ရသူကို ခ်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္
ဒီတစ္ခါသာ ထပ္ၿပီးကံၾကမၼာက က်ီစားခဲ့မယ္ဆိုရင္
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို တစ္သက္လံုးသိုသိပ္ ႏႈတ္ဆိတ္ၿပီးေနသြားရေတာ့မွာ.....
________________________
ေန႔တဝက္ခြင့္ယူၿပီး ဝယ္စရာ႐ွိသည္ဟုဆိုကာ အျပင္က္ိုခနေလးထြက္သြားခဲ့တဲ့ဆူဟို...
တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးကိုျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့
သူ႔မ်က္နာကသိပ္ၿပီးေတာ့မလန္းဆန္းေတာ့ေပ...
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေနမိတာ သူကားေပၚက
ဆင္းၿပီး ေဆးရံုေလွကားအတက္မွာ ေလွကား
လက္ရန္းကိုျပဳတ္ထြက္လုမတက္ဆြဲကိုင္ထားတာကို
ေတြ႔လိုက္ရတယ္
ဆူဟိုကိုၾကည့္ရတာ အေျခေနမဟန္ေတာ့သလိုပဲ
ေလွကားေပၚတက္လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြကတည္ၿငိမ္မႈမ႐ွိေတာ့သလို ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔
သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာလည္းခုခါ
မွာယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ...
ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္း ေခါင္းထဲမွာဝုန္းဒိုင္းက်ဲကာ
ေျဗာင္းဆန္သြားတာေၾကာင့္အရမ္းကိုပဲခံရခက္ေန
တယ္....
လူတစ္ေယာက္ေပါ့...
ကြၽန္ေတာ့္ေဘးနားကိုကမန္းကတန္းအေျပးဝင္လာၿပီး ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကိုဖမ္းဆုပ္ကာလဲ
က်ေတာ့မယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုေဘးကေနဝင္ကာထိန္းေပးေနတယ္။
ထိုသူရဲ႕ပါးစပ္မွလည္း...
"မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ရရဲ႕လား ဆူဟို"
ဆိုတဲ့စကားသံေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းေနတဲ့မင္ဂြၽန္းကိုေတြ႔
လိုက္ရတယ္
"မင္ဂြၽန္း ငါ အဆင္မေျပဘူးကြာ..ငါေလ"
ကြၽန္ေတာ့္မွာႀကီးမားတဲ့ကယ္တင္႐ွင္ကိုေတြ႔လိုက္သလိုပါပဲ၊ကြၽန္ေတာ့္ကိုတင္းက်ပ္စြာဖတ္တြယ္ထား
တဲ့မင္ဂြၽန္းရဲ႕လက္ေတြကို အားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္ရင္း ညည္းခ်လိုက္မိတယ္
"ရၿပီ ရၿပီ ဆူဟို၊ စကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာနဲ႔
ေတာ့ ဘယ္လိုခံစားေနတယ္ဆိုတာငါသိတယ္
မင္းကိုၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္ႀကီးေမာေနသလိုပဲ"
" ငါတို႔ေတြျပန္ရေတာ့မွာမလား မင္ဂြၽန္း"
"အင္း..ျပန္ရေတာ့မွာေလ၊ ခဏေနဒီကေနကား
ေတြအားလံုးထြက္ေတာ့မွာ"
"အဲ့ဒါဆို..အေတာ္ပဲ ငါ့ကိုကားထဲျပန္လိုက္ပို႔ေပးပါလားမင္ဂြၽန္းရာ၊ငါကားထဲမွာခဏေလးျဖစ္ျဖစ္နားခ်င္လို႔"
အားအင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့အသံနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကိုမနည္းကိုႀကိဳးစားၿပီးေျပာေနတာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆူဟိုလား...?
ဆူဟိုရာ မင္းအရမ္းမိုက္မဲလြန္းတယ္၊ မင္းကိုယ္မင္းေသတြင္းထဲကိုမက်က်ေအာင္ဆြဲခ်ေနတာပဲ..
လင္းလက္ေတာက္ပလြန္းတဲ့ဆူဟိုရဲ႕မ်က္ဝန္းေလး
ေတြဟာ အနည္းငယ္အညိဳေရာင္သန္းေနၿပီ
နီရဲႏူးညံ့လြန္းလွတဲ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြဟာလည္း
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ နဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔စျပဳေနၿပီ
သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ...ေၾကကြဲလြန္႔လူးေနတဲ့ဒဏ္ရာ
ရလိႈင္းလိုပဲ...သဲေသာင္ျပင္ေပၚကိုခပ္ဖြဖြေလး
ေျပးတက္ဖို႔ရာအားမာန္မ႐ွိအစြယ္က်ိဳးေနတဲ့
လိႈင္းတံပိုး နဲ႔တူေနၿပီ..
ဒါဟာ...အခ်စ္တြက္ေပးဆပ္ျခင္းမွ ရတဲ့ သူ႔အတြက္ဆုလဒ္လား...အဲ့ဒါဆို ဆူဟိုအတြက္ ဘယ္တရား
ပါ့မလည္းဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအရမ္းသနား
ဖို႔ေကာင္းေနၿပီ
"တစ္ေယာက္ထဲကားထဲမွာျဖစ္ရဲ႕လား ဆူဟို၊
ငါအလုပ္စရာေလးေတြနည္းနည္းက်န္ေနေသးလို႔
ျပန္သြားရအံုးမွာ.."
"ျဖစ္ပါတယ္ စိတ္မပူပါနဲံ့ မင္းလုပ္စရာ႐ွိတာသာ
သြားလုပ္ပါ ငါကားထဲကေနေစာင့္ေနမယ္"
"အိုေက အိုေက ငါခဏပါပဲ...မၾကာပါဘူး၊
အရမ္းပင္ပန္းေနရင္ခဏေလာက္မွိန္းေနလိုက္ေလ ငါျပန္လာခဲ့မယ္ ကားကိုငါပဲေမာင္းမယ္ ဒီပံုစံနဲ႔
မင္းကားေမာင္းလို႔မျဖစ္ဘူး.."
ဆူဟိုကိုမွာစရာ႐ွိတာမွာၿပီးလွည့္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ကားထဲကေနလွမ္းၿပီးကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဖမ္းဆြဲထားတယ္
"မင္ဂြၽန္းမျပန္ခင္ကမ္းေျခကိုခဏေလာက္ဝင္ရ
ေအာင္ေနာ္..ငါ..သူနဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔"
ခုခ်ိန္ထိဆူဟိုက ခ်စ္ျခင္းကိုရင္ေငြ႔နဲ႔ခင္းတဲ့လမ္း
လို႔ထင္ေနတုန္းပဲ
အခ်စ္ေၾကာင့္သူ႔ႏွလံုးသားေတြေသြးထြက္သံယိုျဖစ္
ေနတာေတာင္၊ျပတ္႐ွလြယ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေအာက္မွာသူ႔ႏွလံုးသားေတြတရိရိနဲ႔ အသက္မဲ့လာတာေတာင္ ဒီအခ်စ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးကို သူတက္မက္ေနတုန္းပဲလား...
"ေအးပါကြာ ဝင္ေပးပါ့မယ္။ခုေတာ့မင္းစိတ္ေအး
လက္ေအးနားလိုက္အံုးေနာ္။ငါသြားၿပီ"
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ရတာ ဖေယာင္းတိုင္ဘဝနဲ႔လူျဖစ္ေနသလိုပဲ...Xing ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးတစ္အတြက္နဲ႔သူ႔ကိုယ္သူ ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရတယ္
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ..အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးကိုသူ႔ဘဝထဲသို႔ေရာက္ေအာင္ေခၚေဆာင္ေနေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းဆိုတဲ့အရာဟာအျမဲတမ္းသူနဲ႔အေဝးႀကီးမွာပဲ႐ွိေနခဲ့တာ....
လြမ္းၾကည့္ေနခြင့္ေလးေတာ့ေပးခဲ့ေပါ့..ကံၾကမၼာ
ရယ္....
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ပါ...
_________________________