AN

"ARKASINDAKİ ENKAZ"

Savaş
Nazlı giderken arkasından bakakaldım. Ardından eve girdim. Annem beni bekliyodu.
Annem:Anlat!!
-Çekil başımdan anne.
Annem:Anlat Savaş Nazlı kim?
-Sana arkadaşım deseydim beni öldürürdün. Bende Nazlı'yı sana sevgilim olarak tanıttım.
Annem:Ülkü kim peki?
-Çok eski bi mesele.
Annem:Anlat dedim!!
-1 sene önce biz Ülküyleydik. Ufak bi hata yaptık ve ayrıldık. Ayrılırken o hamileydi.
Annem:Sende onu bıraktın mı?
-Bıraktım.
Annem:Sen ne kadar pislik bi adammışsın da haberim yokmuş!
-Anne deme böyle.
Annem:Ne diyim aferin mi, yoksa alkışlıyım mı? Çık odana gözüme gözükme.
Odama çıkmak için ayaklandım.
Annem:Yarım öğlen Ülküyü çağır, babanda geliyo konuşucaz.
Kafamı Tamam der gibi salladım. Odaya çıktım.
Nazlı'nın oyuncağı, kolyesi ve mektubu burda kalmıştı. Oyuncağı Elime aldım.
-Ne kadar da zalim bi dünyadayız dimi? Evet hiçbirimiz masum değiliz ama masum insanları da harcıyoruz. Kendimi haklı bulmuyorum. Ülkü sonuna kadar haklı.
Biraz durdum ve oyuncağa baktım.
-Ülküyü geçtim. Nazlı gitmişti. Beni bırakıp gitti. Arkasında bi enkaz bırakıp gitti. Napıcam ben onsuz.
Yastıktan huzur dolu bi koku geldi. Nazlı'nın kokusu. Yastıktan geliyodu, Nazlının saçlarının kokusuydu.
Ülküye mesaj attım.
-Ülkü yarın 12-1 gibi gel.
Ülkü:Tamam
Yatağa yattım. Rahat edemedim. Koltuğa geçtim. Nazlı kaldığı için alıştım tabi.
Koltuktan yatağa baktım. Sanki Nazlı varmış gibi geliyo hala bana.
Biraz bakakaldım. Sonra uyudum.