*………….....*
Όταν ξύπνησα από τον βαθύ ύπνο μου, δεν ήμουν πια στο καναπέ, ήμουν στο δωμάτιο μου.
Όχι στην έπαυλη αλλά στο κάστρο... Προσπάθησα να θυμηθώ τι συνέβει. Πως βρέθηκα εδώ; Ήταν σαν το μυαλό μου να είχε κολλήσει όμως. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και είδα στον καθρέφτη πως ήμουν σε ένα από τα πιο καλά φορέματα μου και στα περίτεχνα πιασμένα μαλλιά μου φορούσα την τιάρα μου. Τα κατακόκκινα ρουμπίνια έκαναν τεράστια αντίθεση με το φόρεμα που ήταν άσπρη σαν το πρώτο χιόνι. Κόκκινο στο άσπρο....ήταν πάντα ένας κακός οιωνός. Ωστόσο ποτέ δεν μπορούσα να θυμηθώ τι σημαίνει και τώρα δεν είναι εξαίρεση.
Κατευθύνθηκα γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας στην μεγάλη ξύλινη πόρτα έτοιμη να βγω έξω και να μάθω τι συνέβει.
Πριν φτάσω εκεί κάτι σαν καπνός σχηματίστηκε και ξαφνικά βρέθηκα στην αίθουσα του θρόνου. Η ξαφνική μεταφορά από το ένα δωμάτιο έκανε το κεφάλι μου να πονάει.
Πως στο κακό βρέθηκα εδώ κάτω; Κοίταξα γύρω μου και είδα πως η αίθουσα ήταν γεμάτη με φρουρούς. Έκλειναν όλες τις διόδους εξόδου. Τα πρόσωπα τους σαν το πάγο τον χειμώνα. Κρύα και σκληρά. Οι στολές τους ήταν όμως διαφορετικές από τους κανονικούς φρουρούς.... Μαύρο μέταλο γυαλιστερό μέταλο και ένα κόκκινο και μπλε σήμα κοντά στη καρδιά τούς. Ήταν οι στρατιώτες του πατέρα μου. Η βασιλική φρουρά. Οι καλύτεροι των καλύτερων. Άντρες που από παιδιά μάθαιναν την σκληρή δουλειά του στρατιώτη. Εκπαιδευμένοι από τον ίδιο το βασιλιά. Αυτοί οι πολεμιστές, ήταν σαν αντίγραφα του στη μάχη.
Στους θρόνους κάθονταν οι γονείς μου. Τα πρόσωπα τους, ταίριαζαν αυτά των στρατιωτών. Σκληρά και κρύα. Πήγα να σηκωθώ να πάω κοντά τους. Δεν ήξερα αν θα τους φώναζα για όσα έκαναν ή θα τους αγκάλιαζα, γιατί ότι και να έλεγα από μέσα μου...μου είχαν λήψει.
Μόλις σηκώθηκα λίγο από το πάτωμα, ξανά έπεσα κάτω. Τότε είδα πως τα χέρια μου ήταν δεμένα με αλυσίδες που συνδέονταν στο πάτωμα. Ενώ φορούσα ένα ρούχο χειρότερο από και αυτό των υπηρετών. Τα μαλλιά μου ήταν άλυτα και έφταναν το πάτωμα λόγω του μακρού τους. Οι καρποί μου είχαν κόκκινα σημασία από τις αλυσίδες.
Είδα τον πατέρα μου να σηκώνεται από τον θρόνο του και να έρχεται προς το μέρος μου. Έρχεται να με ελευθερώσει. Ναι, όλα αυτά είναι ένα λάθος. Δεν έχω κάνει τίποτα.
Όμως η ελπίδα μου έφυγε όταν τράβηξε το σπαθί του. Στάθηκε λίγα μέτρα από εμένα. Ήθελα να τον ρωτήσω τι έκανα; Μα δεν μπορούσε να βγει τίποτα από το στόμα μου. Τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να κυλούν.
"Έχεις καταδικαστεί για θάνατο λόγω των πράξεων σου. Είσαι πια εχθρός του βασιλείου. Όλοι σου οι τίτλοι έχουν αφαιρεθεί. Δεν είσαι πια κόρη του στέμματος."
Στάθηκε από πίσω μου και έφερε το χέρι του μπροστά, ένιωσα την παγωμένη λεπίδα του να αγγίζει τον λαιμό μου. Θα με σκοτώσει... Δεν υπάρχει διαφυγή. Ακόμα και να ξέφευγα από τον μπαμπά μου, οι στρατιώτες το έκαναν αδύνατο να φύγω από εδώ. Τι έκανα; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Τι έκανα;
Ξαφνικά άρχισα να μιλάω. Δεν ήταν όμως δικές μου οι σκέψεις. Ήταν ενός πιο ώριμου ανθρώπου - διαφορετικού. "Λες ότι είμαι προδότρια. Μπορεί και να είμαι. Το μόνο που ξέρω είναι πως έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω." με πλυμήρισε ένα συναίσθημα δύναμης και θάρρους. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Δεν ξέρω για τι μίλαγα, αλλά είχα ένα συναίσθημα βαθιά μέσα μου πως ήταν το σωστό.
Αισθάνθηκα την ζέστη του ανάσα στο αυτί μου. "Θέλω το τελευταίο πράγμα που θα δεις να είναι τη ζωή που χάνεις για πάντα. Δίπλα στους γονείς σου." με μία κίνηση πέρασε την λεπίδα με δύναμη κάτω από το σαγόνι μου.
Άρχισα να πνίγομαι και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έπεσα στο πάτωμα και προσπάθησα να πιάσω τον λαιμό μου, αλλά οι αλυσίδες μου το καθιστούσαν αδύνατο. Είδα τις μπότες του να πατούν το αίμα μου και μετά το άσπρο πάτωμα αφήνοντας σημάδια. Ξανά το κόκκινο πάνω στο άσπρο, όμως δεν μπορούσα να θυμηθώ τι να σημαίνει...
Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βάλλω το χέρι μου στο λαιμό μου για να δω αν έχει ακόμα μία τεράστια πληγή. "Πριγκίπισσα είσαι καλά, μην ανησυχείς ήταν ένας εφιάλτης." μια κυρία έπιασε το κεφάλι μου και το έφερε κοντά της και άρχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Και να με κουνάει σαν μωρό. Ήταν τόσο αληθινό. Τι είχε γίνει;
Όταν είδε πως είχα ηρεμήσει και δεν ανέπνεα λαχανιασμένα με άφησε. Κάθισα καλύτερα στο κρεβάτι και δέχθηκα το νερό που μου έδωσε. Άρχισα να την κοιτάω. Είχε γκρίζα μαλλιά με κάποιες άσπρες τούφες. Τα μάτια της ήταν πράσινα και το πρόσωπο της γερασμένο από τα χρόνια κούρασης που είχε περάσει. Μόλις τελείωσα το νερό της έδωσα πίσω το ποτήρι.
"Θυμάσαι τι έγινε;" η φωνή της απαλή σαν της μητέρας στο μωρό της. Προσπάθησα να θυμηθώ τι είχε γίνει μα όλα σταματούσαν σε ένα σημείο. Μόλις είχαν έρθει ο Ρίτσαρντ και ο Ντέιβιντ. Και μετά διάφορες διάσπαρτες εικόνες. Κυρίως με τον Ρίτσαρντ να μου μιλάει αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Ένιωσα να μου πιάνει το χέρι "Δεν χρειάζεται να βασανίζεσαι. Δεν πειράζει αν δεν θυμάσαι." η παρουσία της με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα.
Σηκώθηκε και αμέσως ανησύχησα πως θα φύγει, όμως χαλάρωσα μόλις την είδα να φέρνει ένα πιάτο κοντά μου. "Μοιάζεις τόσο στη μητέρα σου, νεαρή μου και έχεις την φλόγα του πατέρα σου." μου πρόσφερε το πιάτο και ξανά κάθισε.
"Ξέρετε τους γονείς μου;" την ρώτησα. Χαμογέλασε και στάθηκε από πίσω μου και άρχισε να μου χτενίζει τα μαλλιά μου. "Φυσικά και τους γνωρίζω. Ήμουν χρόνια βοηθός του γιατρού στο κάστρο. Αν και χωρίς να το ξέρει πάντα γιάτρευα τους ασθενείς. Ο ανόητος νόμιζε πως ήταν 'θεός της ιατρικής' " γέλασε με τα λόγια της. Το γέλιο της σαν μουσική στα αυτιά μου. Αφού πήρε μία ανάσα για να σταματήσει συνέχισε. "Είναι σαν έμφυτο να βοηθάω όσους έχουν χτυπήσει. Να τους γιατρέψω. Η μητέρα σου έχει μία ικανότητα να καταλαβαίνει ποιός έχει δυνάμεις. Με κατάλαβε και έφυγα όσο πιο γρήγορα από το κάστρο. Είχα δει τι έκαναν. Τα πρώτα χρόνια ήταν τόσο καλά. Μετά από όταν γεννήθηκες άρχισαν να σκοτώνουν όσους είχαν δυνάμεις. Ωστόσο ακόμα και τώρα αναπολώ τις στιγμές που δούλευα στο κάστρο." τα έμπειρα χέρια της τελείωσαν το μαλλί μου και παρότι ήταν σαν θάμνος στην αρχή, τώρα ήταν μαλακά και δεν είχα νιώσει τίποτα. Γύρισα και την κοίταξα με προσοχή, περιμένοντας να συνεχίσει.
Με κοίταξε καλά και είπε ψυθιριζοντας "Κάποιον φοβούνται Εμίλια. Κάποιον σαν και εμάς γι' αυτό μας σκοτώνουν. Κάτι συνέβει τότε. Μπορεί να έχω γεράσει αλλά έχω ακόμα το μυαλό μου." είπε και χτύπησε με το δάχτυλο της το κεφάλι της.
Σκέφτηκα καλά αυτά που είπε και είχε δίκιο. Ήταν σκέψεις μου τόσα χρόνια αυτο, δεν ήταν η μόνη που μου το είχε πει. Έγνευσα και ξανά έπαιξα το όνειρο μου στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω πως το σκέφτηκα εκείνη την ώρα αλλά έπρεπε να της πω τι είχα δει. Θα ήξερε τι σήμαινε. Όταν τελείωσα την αφήγηση μου την είδα να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. "Ω παιδί, μου." και γέλασε όμως ήξερα πως κάτι σήμαινε το κόκκινο πάνω στο άσπρο ακόμα και αν το έκρυβε "δεν ήταν κάτι. Μην ανησυχείς. Έφταιγε το φάρμακο που σου έδωσα για τον πόνο.....στο κεφάλι σου." απόρησα σε τι αναφερόταν και έκλεισα τα μάτια μου και θυμήθηκα τι είχε γίνει. Ή τουλάχιστον κάπως περισσότερα από πριν. Είδα τον εαυτό μου και ήμουν σε άλλα ρούχα χωρίς κανένα σημάδι. Ποιος με είχε καθαρίσει; "Θυμάμαι πως πριν δεν ήμουν σε αυτή ακριβώς την κατάσταση." και έδειξα τον εαυτό μου.
"Ω..ω ναι σωστά εγώ φυσικά. Δεν μπορούσα να σε αφήσω σε αυτό το χαλί που σε είχαν αυτά τα αγόρια, μετά από όσα έκαναν. Νόμιζα πως ήξεραν τρόπους!"
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως δεν ήξερα το όνομα της. Έπρεπε να ευχαριστήσω την γυναίκα που με περιποιήθηκε και ήξερα και τι θα την έκανε χαρούμενη. "Δεν μου έχετε πει το όνομα σας. Θα μπορούσα να το μάθω...να ξέρω ποιά θα πω να φέρουν ως γιατρό στο κάστρο." με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια της.
"Όπως είπα μοιάζεις σε πολλά στοιχεία με τους γονείς σου. Το όνομα μου είναι Βικτόρια και έκανα αυτό που έπρεπε. Και εξάλλου είχες θεραπευτεί σχεδόν μόνη σου. Ο νεαρός επέμενε να έρθω. Ω, ναι σωστά ήθελε μόλις ξυπνήσεις να τον φωνάξω. Είμαι σίγουρη πως θα είναι ακριβώς έξω από την πόρτα. Εκεί που είναι εδώ και μία μέρα δηλαδή, δεν άντεχα να είναι στα πόδια μου. Τον έβγαλα έξω!" γελάσαμε και οι δύο. Μάζεψε το ποτήρι και το πιάτο και σηκώθηκε. Πριν φύγει γύρισε ξανά και είπε. "Σωστά θα το ξέχναγα! Είσαι αδύναμη ακόμα, προσπάθησε να μην χρησιμοποιείς την δύναμη σου τόσο πολύ και όταν νιώσεις καλύτερα δεν θα πρέπει να την χρησιμοποιείς στο βαθμό που έκανες χθες. Έχεις χρόνια να την χρησιμοποιείς και δεν είναι σωστό να κουράζεται τόσο."
Έφυγε και πριν προλάβει να κλείσει η πόρτα μπήκε μέσα ο Ρίτσαρντ. Με γρήγορες κινήσεις έκλεισε την πόρτα και έτρεξε προς το κρεβάτι που είχα καθίσει. Με πήρε αγκαλιά ή μάλλον πιο πολύ σαν κεφαλοκλείδωμα έμοιαζε και μόλις κατάφερα να τον ξεκολλήσω από πάνω μου πήρα βαθιές ανάσες.
"Γιατί δεν μου το είπες;" είπε. Ξέρω πως νιώθει πληγωμένος που δεν του είπα, αλλά μέχρι πριν λίγο, δεν ήξερα ποιόν να εμπιστευτώ.
Πήγα να μιλήσω όταν και οι δύο μαζί είπαμε ο ένας το όνομα του άλλου. "Πες, Ρίτσαρντ." του είπα. Έπιασε το χέρι μου και άρχισε να το χαϊδεύει. "Μία, θυμάσαι τι έγινε;" έγνευσα και εκείνος δυστακτικά συνέχισε... "Θέλω να ξέρεις πως δεν ήξερα τι θα έκανε ο Μέισον με τον Ντέιβιντ.
Ο Μέισον είδε τις σκέψεις σου. Ήθελε να μάθει αν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου. Και όταν είδε πως μπορείς έκανε όλο αυτό με τον αδελφό του." είχε σουφρώσει τα φρύδια του και κοιτούσε κάτω. "Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να τον σταματήσω. Φοβάμαι Μία." είπε και με κοίταξε.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Τι φοβάται; "Ρίτσαρντ πες μου." πρόσταξα. Μερικές φορές χρειάζεται να γίνεις πιο αυστηρή αν θέλεις να μάθεις την αλήθεια.
"Φοβάμαι πως θα μάθουν την αλήθεια.... Δεν ξέρω τι πιστεύεις για μας. Αλλά δεν είμαστε εμείς οι τρείς μόνο. Εμείς είμαστε αυτοί που ακολουθούν διαταγές, αυτοί που είπαν να σε βγάλουν από το κάστρο και να σε φέρουν εδώ. Δεν έπρεπε ποτέ να σε αγαπήσω γιατί διακινδυνεύω την αποστολή μας. Γιατί θα σε βάλω πάνω από όλα. Ακόμα και την ζωή μου. Εκείνη την ημέρα αν μας έβλεπε ο Ντέιβιντ, που ξέρεις δεν σε συμπαθεί ιδιαίτερα. Θα το έλεγε και το πρώτο που θα έκαναν είναι να με δολοφονήσουν. Δεν πρέπει να εμπιστεύεσε κανένα Μία. Το κατάλαβες; Κανένα."
*.....................*
Συγνώμη το κεφάλαιο είναι χάλια.... Δεν είχα πολύ χρόνο για να το γράψω. #εξετάσεις