Congratulations! We've reached the total of 100 Comments. 👏 ❤
Closure
---
One Year Later
"Hi, Winter!" I turned around and see those beautiful handsome boys. Napangiti ako nang makita ko silang apat.
Miguel is married with her beautiful wife now. Two months ago, kinasal na sila at invited ako.
Josh was engaged. I can't believe it. Well, who would believe that a play boy-slash-monster is really can be loved and be inlove.
I heard Jules' courting someone but he never mentioned it to me, not even Jace.
Brio's still single. Hindi ko alam kung mag-aasawa pa ba sya.
Simula nung nangyari yun kay LG, mas lalo akong napalapit sa kanilang apat. Kahit si Josh hindi ko inaasahang magbabago dahil sa nangyari. Sa natatandaan ko ni-hindi sya nag-sorry kay LG noon sa mga nangyari sa amin. But then, ngayon eto na sya; really turns into an angel.
"Josh, nakuha mo na ba yung mga bulaklak sa flowershop ng Mama ni Calvy?" I asked him.
"Yeah. It's on Brio's car." He answered.
"Tara na. Hinihintay na tayo nila Ate Clare dun. Maiinis na naman 'yun satin dahil ang tagal natin eh naglilikot nga yung anak nya."
Umalis kami ng apartment ko kasama yung apat. I'm on Jule's car with Miguel. Then the rest of the boys is on Brio's car.
"Na-mimiss mo ba sya?" Miguel asked me.
"Sino?" I asked kahit alam ko na kung sino ang tinutukoy nya.
"Sino pa ba? Ade si LG." He said.
"Syempre. Hindi na dapat tinatanong yun Miguel." I said.
"Kung nandito sya, sigurado akong sasapakin ako nun."
"Bakit?"
"Kasi kinakausap kita..."
"Eh ano naman kung kinakausap mo ako?"
"Magseselos sya, Winter."
"Wow! Parang wala ka pang asawa ah?" I sarcastically said.
Huminto ang sasakyan namin sa St. Therese Memorial Park.
I insist to handle one of the three flowers from Brio's car. In-order pa namin 'to. Pinaghandaan namin 'to dahil nga Anniversarry.
"Are you okay, Winter?" Brio asked me.
"Oo naman, bakit?"
"You looked pale."
"Ha? Talaga?" Iyon lang ang nasabi ko. Namumutla daw ako...
Huminto kami sa isang covered area. This is where his grave's located.
Nandoon si Ate Clare kasama si David at ang anak nila. Beside them was Mr. Jake Calim of Western Furnitures and his wife Mrs. Chrishtina Lorenzo. They're with their son, Zach.
Lumapit si Brio sa puntod.
"Kuya..." he called. "Kuya nandito kaming lahat. Sorry wala si Briana. May pasok sya ngayon pero dadalaw daw sya sayo mamaya. Nandito si Zach. Si Kuya Jake at si Ate Tine."
Kinuha nya ang bulaklak na hawak ko at inilagay sa puntod ng Kuya nya.
Today is Brio's brother's death anniversarry. Nasa US ang katawan nya dati dahil doon sya namatay. Last month, they decided to transfer his body here para mas malapit at madaling dalawin.
Hindi ko kilala ang Kuya ni Brio. Basta ang alam ko, businessman sya at namatay sya sa sakit na Lung cancer.
Magkaiba sila ng apelyido ni Brio dahil magkapatid lang sila sa tatay. I really don't know the real story. Pero sa pagkaka-alam ko, family ni Brio ang totoong pamilya. Actually hindi lang 'tong Kuya nya na 'to ang kapatid nya sa ibang pamilya. Marami. Pero iba- iba ang nanay.
Nanatili lang kami dun ng ilang minuto. Hanggang sa...
"I'm sorry, I'm late!"
Lahat kami ay napatingin sa dereksyong yun.
He smiled at me.
"Ang tagal mo naman! Kanina pa naghihintay si Winter, buti nandito ang mga kaibigan mo sinundo sya kanina papunta dito." Ate Clare yelled. Nginitian ko lang sya at nag-peace sign sya sa akin. Karga ni David ang anak nila habang pinapaypayan nya yung mag-ama nya.
"Ate. Kasalanan ko bang ma-traffic. Muntik ko na nga'ng palitan yung driver ng taxi sa sobrang bagal magpatakbo eh. Ang mahal pa ng siningil sa akin mula airport hanggang dito!" Reklamo nya.
Lumapit sya sa akin at niyakap ako. I kissed him on his cheek.
"I miss you." I said.
"I know. And I love you." He said and kiss me on my lips.
"Igalang nyo naman ang death anniversarry ng Kuya ko. Mamaya na kayo maglandian 'dyan." Pabirong sigaw ni Brio.
"Maiintindihan naman siguro ni Kyle 'yan." Mr. Calim said with a laugh.
"Kumusta, LG. Kanina pa di mapakali si Winter sayo. Ang tagal mo." Miguel said.
"Sorry na. Traffic eh."
Bumaling sya ng tingin sa akin. Nang magtagpo ang mata namin, nag-flashback lahat ng nangyari one year ago.
Kasabay ng pagtunog ng nakakabinging ECG heart monitor, tumigil ang mga doktor sa pagre-revibe sa kanya at humarap sa amin.
"I'm so sorry. Hanggang dito nalang ang magagawa namin. We did our very best but we're sorry. Hindi na nag-reresponse and katawan nya."
"Doc. Baka naman pwedeng isa pa." Ate Clare requested in between sobs.
Hinila ako ni Brio at inilapit ako sa katawan ni LG.
"Hold his hand, Winter! Kausapin mo!" Brio commanded me.
Sa sobrang panginginig ko, hindi na ako makagalaw. Sino ba naman ang makakagalaw kung nasa harap ka ng bangkay ng mahal mo.
I don't know what's Brio's doing. He's pushing his palm to LG's chest. Parang CPR.
"Winter! Kumilos ka na!"
May lumapit na nurse sa amin at pilit na pinapatigil si Brio pero hindi sya nagpatinag. Hinawakan ko ang kamay ni LG at nagdasal.
"Tang ina! Gumising ka d'yan asshole!" Brio yelled. In where I'm standing, I can see how Brio's tears is rolling to his cheeks.
"Doc Brio, tama na po..." a nurse said. "Ma'am. Tama na po. Magpahinga na po kayo."
Bago ko sya sabihang 'wala kang pakialam', napatingin ako sa heart monitor dahil nag-iba yung tunog. Nagputol-putol na ulit. Kasabay nun ay ang paglabas na kurba-kurbang linya sa screen na katabi lang ng higaan ni LG.
Nagtinginan kami ni Brio at ngumiti sa isa't isa. Niyakap nya ako at ganun din ako. Lumapit ang mga doktor at nurse at chineck ulit si LG.
"Well, this us unbelievable. He's stable now but we still need to run test on him. Doc Brio and Miss..." bumaling sa amin ang doktor.
"Thank you. Hindi lang kami ang natulungan mo. Natulungan mo lahat ng tao na nandito." Kinamayan nya ako at lumabas na sila ng kwarto. They said that they'll come back few minutes for the tests.
Sinulyapan ko si LG at hindi mapigilan mapaluha.
Pagharap ko, nakita kong nagpupunas ng luha ang Ate ni LG. Bigla nya akong niyakap ng mahigpit at umiyak sa balikat ko. Nakaramdam ako ng saya nang gawin nya 'yun.
Lahat sila ay nakatingin sa amin at nakangiti. Nararamdaman ko ang maliit pa na baby bump ni Ate Clare. Hinagod ko ang likod nya habang paulit-ulit nya'ng sinasabi yung salitang "Salamat."
Pagkatapos ni Ate Clare, lahat sila ay niyakap rin ako isa-isa. Pati si Josh.
"Sorry sa lahat ng nagawa ko, Winter. I became selfish. Sorry. Sana mapatawad mo ako sa lahat ng nagawa ko sa relasyon nyo ni LG."
Hearing a Josh Dangerfield saying sorry is like a voice of an angel singing coming from heaven. It was new and foreign. I can't believe that he can say sorry. Finally.
Three days after the incident, hindi pa rin sya nagigising pero mas mabuti na ang kalagayan nya. Alas-dos na yun ng madaling araw at patay ang ilaw sa kwarto. Lahat sila ay umuwi na maliban sa akin. May security naman sa labas kaya safe kami.
I was sitting on a monoblock chair and my head was resting on LG's bed. My hands are on his hand. Ayoko na kasi sya'ng bitawan ulit. Natatakot na ako.
Mababaw lang ang tulog ko kaya nung naramdaman kong may gumalaw, napadilat ako. Nung una hindi ko pinansin at muling pumikit. But when I heard someone groaned, napatayo ako sa pagkakahiga ko.
Dahil madilim, wala ako masyadong makita. Tumayo ako at naglakad papalapit sa ilaw nang may narinig na naman akong dumaing.
I run through the switch and open the light. Lumapit ako sa kama at tinignan si LG.
His eyes are a little bit open like he's adjusting his sight on the light.
"LG..." I called him. Muli ako umupo sa mono block at hinawakan ulit ang kamay nya.
"LG... ako 'to si Winter." Unti-unting may namuong luha sa gilid ng mga mata ko. Bigla na lang akong kinabahan. Paano pala kung hindi na nya ako naaalala. Paano kung may amnesia sya o psychological trauma... hindi ko alam.
Humarap sya sa akin. Hindi pa sya makagalaw ng maayos pero kita kong gising na sya. Biglang gumaan ang loob ko nang magtagpo ang mata namin. It's like hindi sya makapaniwala na nadito ako sa tabi nya ngayon. I can see it in his eyes.
"LG... tatawag ako ng doktor." I said and attempting to walk but he uses his weak force to stop me.
"S-stay..." he uttered.
I sit properly and hold his hands tighter. I even kissed it. Miss na miss ko na sya'ng makasama.
Hindi ko na napigilang hindi umiyak.
"Hindi mo... alam kung gaano mo kami pinag-alala." I said. "Wag ka na ulit mawawala please."
"I t-thought you l-left. S-sorry for w-what happen. I-I love you."
"I love you, more LG."
"I-ilang araw n-na akong t-tulog?" He asked.
"Almost five days after the accident, LG. Tapos nag-agaw buhay ka pa three days ago. Please. Wag mo na ulit uulitin yun. Hindi ko kakayaning pag nawala ka ulit."
Nakita ko ang ngiti sa mga labi nya. Hindi sya nagsalita pero alam ko ang ibig sabihin nun. Natutuwa sya kasi nandito na ako at alam nya'ng hindi ko na ulit sya iiwan.
Nagpaalam ako na tatawag na nang doktor. Buti at pumayag na sya. Chineck lang nila si LG at sinabing mabuti na ang lagay nya. After the healing of wounds, kahit nakasemento pa ang paa nya, pwede na sya'ng i-discharge at magpahinga nalang sa bahay.
I texted the whole family. Sila Ate Clare kasama ang Wi-FIVE.
"Ano? Bakit ganyan ka makatingin?" He asked.
I came back to reality. Kumapit ako sa kanya at tinakpan ng kamay ang mata. Nahihilo ako. Wala akong makita.
"Winter... winter are you okay?" He asked. "Winter?"
After I heard them calling my name, wala na akong natandaan pa.
Nagising nalang ako sa isang kwarto. This place isn't familiar to me. Nasa ospital ako.
"Gising ka na..." napabaling ako sa nagsalita at nakita ko si Brio. Sumilip sya sa labas ng kurtina na sa tingin ko iyon ang naghahati sa aming mga pasyente sa ER.
"Pre. Gising na si Winter." I heard him shouted. Ilang sandali lang nakita ko na si LG na tumatakbo pa palapit sa akin.
"Thank God. Ano bang mga pinaggagagawa mo habang wala ako? Nag-business trip lang ako ng isang linggo, napabayaan mo na agad sarili mo?!" He scolded me.
"Kakagising ko lang pinapagalitan mo na agad ako..." reklamo ko.
"Eh kasi naman ikaw eh! Kaya hindi ka ma-buntis-buntis. Ayaw mong alagaan ang sarili mo!" Sigaw nya. Nagtawanan naman lahat ng nasa paligid.
"Wag mo kasing i-pressure pare. Kaya ayaw gumana ng genes nyo eh." Josh said.
"Excuse me..." dumating ang isang doktor.
"Hi Winter." Bati nya sa akin. Ngumiti lang ako.
"How is she, doc?" LG asked.
"Okay naman sya. We checked her several times. Normal lang yan sa first trimester kaya wag kayong mag-alala. Ingat na lang minsan dahil hindi talaga yan maiiwasan." The doctor said.
Normal? First trimester?
"What do you mean doc?" LG asked again.
"Oh? Hindi nyo pa ba alam? Your wife is pregnant. Congratulations Mr. Magpatingin na kayo sa OB habang mas maaga para masigurado ang health ng babay nyo. Sige maiwan ko na kayo. Excuse me."
Kita ko ang abot tenga'ng ngiti ni LG. Ngumiti lang akong sabay irap.
Eto na 'yun eh. Isang taon na nya 'tong hinihintay. Yung "DREAM COME TRUE" nya.
"YEEAHHH!" Sigaw nya sabay harap sa mga kaibigan. "Narinig nyo mga bro? Magiging tatay na ako!" Nakipag-apir lang sya sa kanila at nagsabihan ng congrats.
Kung alam nyo lang. Kung na-iimagine nyo lang si LG kung gaano sya kasaya dito. Para sya'ng bata na binigyan ng bente sa araw ng pasko.
Nang maubos ang dextrose ko, inuwi nya ako sa mansyon nila. Nandoon si Sir Greg at si Ma'am Cornelia na mas maayos na ang lagay. Nag-mano pa kami sa kanya pero hindi nya binaggit na buntis na ako.
Dumiretso kami sa itaas at pumasok sa blue room. Kakapasok pa lang namin sa pinto, hinahalikan na nya kaagad ako. Hindi pa rin maalis sa mga labi nya yung ngiti.
"Teka. Ano na naman yang pahalik-halik na yan?" I asked him.
"Wala. Masaya lang ako. Thank you, Winter. For bearing our child." He kissed me again. "Uwi tayong Bulacan bukas? Sabihin natin personally kina mama at papa."
"Anong mama at papa?"
"C'mon. They will be my Mama and Papa soon. Nagpa-practice lang ako."
Ngumiti ako sa kanya. Muli nya akong pinaulanan ng maliliit na halik sa labi at pisngi... hanggang sa nakarating na sa leeg.
Habang nasa leeg, mas bumabagal at nagiging marahas ang halik nya.
"Uhhm." I moaned.
He unzipped my dress and it fell to the ground. Bago pa ako makapag-react sa ginawa nya, hinalikan na nya ako.
Shems. Ang sarap ng halik. Na-miss ko 'tong halik na 'to. Na-miss ko sya'ng gumalaw sa katawan ko. Fuck that fuckng business trip sa London. I almost die just to see him again. Simula kasi nung naaksidente sya, ito ang kauna-unahan nya'ng pag-alis. I really can't get enough of him.
Hindi ko namalayang nasa kama na kami. He was topless above me. He's playing with my breast. Natanggal na pala nya ang bra ko nang hindi napapansin. He clasp my mountains and drew small kisses on it until he's sucking it already.
Ibinaba nya ang panty ko. We're both out of control. Walang pumipigil sa galaw ng bawat isa.
His kisses we're traveling through my lower abdomen and lower... lower... then reached my v.
"Ahhh! LG!" I pushed his face harder to me to reached the pleasure level I want.
Nang naramdaman nya'ng malapit na ako, bumangon sya. He level his face to me. Tinitigan nya ako at biglang ngumiti.
He unbuckled his belt and free out his hard-breathe taking-angry maleness.
"LG. Buntis na ako..." I said.
"Eh ano naman? Para mas lalo sya'ng madevelop!" Pagkatapos nun, naramdaman ko nalang ang pagpasok nya.
Hindi sya nag-warning. Pero hindi na rin ako nagulat.
He started to move. Nakayapos lang ang mga kamay at braso ko sa likod nya. I can hear his moans and groans. He even called for my name and I did the same too.
"Ahhhh. Winter...."
He doubled the speed of moving.
"LG!"
"AH. SHIT."
And there I felt him.
Bumagsak sya sa akin. I can still feel his hard breathing.
I twisted our position. Nasa ibabaw na nya ako. I smiled on him. I grabbed the end of his blue blanket with black checkered lines on his bed and wrapped around our naked bodies.
We twisted our position again. Nagpatuloy kami sa pagpapagulong-gulong sa kama habang tumatawa hanggang sa nahulog na kami sa kama.
Mas lumakas ang tawanan namin. Mukha kaming tanga.
"Winter..." he called as his voice become serious.
"Hhhmm?"
"Marry me, Winter. Magpakasal na tayo."
"Are you proposing already?"
"Please just say yes."
Tinitigan ko sya nang matagal. Memorizing his features again. I really love everything about him.
Nagbago ang ekspresyon ng mukha nya nang mapansin ang matagal kong pagsagot. Mas lalo sya'ng sumimangot.
"Aren't you ready until now? Winter magkaka-anak na tayo. Dapat unahin na natin ang kasal. Gusto ko ng buong pamilya..."
"Wala pa akong sinasabi. Sige! Tara na! Magpakasal na tayo!" I said and laugh hard. I wrapped my arms around his neck.
"Seryoso ako, Winter..."
"Seryoso rin ako, LG. Pumapayag na akong magpakasal sayo." Sabi ko nang seryoso.
Ngumiti sya.
I closed my eyes when I saw he drew his face near me... then I felt his lips touched mine again.
—
The End. 10YEARSLATER™