Hindi na ako magtataka kung wala nang nagbabasa nito XD Pero better late than never. Chos. Naumpisahan ko na kasi 'yung Ch.33 bago ko tapusin 'to kaya na-delay. Unedited, bear with meeeh.
Hindi drama ang chapter na ito baka mag-expect sa title. Haha. Time Check: 12:05 AM
[Ch.32] Paolo's Girlfriend
// Ayanna's Point of View
"It was my hand you let go of, not me," he said as we were heading our way towards the door, his voice almost a whisper. He slightly smiled, "I'll remember that." Then he walked past me. I did not know what to do. He was making things harder for me. I love him, all right. At alam ko sa sarili ko na hindi ko siya kayang tiisin pero sinusubukan ko pa rin. I'm doing all these to save ourselves and I hope that he'll realize that.
"Paolo," I called his name as he was pushing the door, my voice shaking.
Nasa may parking lot na sina mama at papa dahil nauna na sila matapos nilang bayaran ang bill. Nagpunta pa kasi ako sa wash room at inutusan naman ni Papa si Paolo na antayin na lang ako.
He looked back, "Kuya Paolo," he corrected me and that stopped me to take a step.
Ѽ
Things do happen that way, maybe he was just being fair enough. Who am I to even protest against that? I definitely do not know where I stand. Isa pa, ito naman ang gusto ko. Ito naman ang desisyon ko and above all, this is the right thing to do.
"Paolo won't give up on you just that, Celine." Napatingin ako sa lalaking nagsalita sa tabi ko. Of course, it was Knave. Dumalaw siya rito sa Manila dahil daw graduation ko. Nakatutuwa nga dahil naalala pa niya kahit medyo matagal-tagal ko nang nasabi ito sa kanya. Namimiss ko na rin kasama si Knave rito sa bahay 'e, 'yung tipong pag may problema ako ay isang katok lang ay may makikinig na sa akin.
"Hindi naman 'yan sa give up give up, Knave 'e, maintindihing tao si Paolo. Alam niyang ginagawa namin 'to kasi ito ang tama," I reasoned out.
"Trust me—no, trust Paolo. Why can't you just do what you want?" he asked, his darting eyes fixed unto me. His hand glided its way to my shoulder. I felt comfort embracing my room that moment as though he took away all my anxieties within; although, at some point, his questions are making me cogitate. "Why, Copine?"
"You don't understand, Knave," I said, disappointed.
"I never knew you'd give up on him. I have encountered and supported people in the wackiest things they do, to their whims they plunge into, to the lethargy they confine themselves into, and you, Celine, even though everything is still running smoothly and people like me tolerate your doings, you yielded, you cut the rope." I looked at him. Thoughts were running inside my head. Why did I really do these things?
"So," I paused and looked sharply at him. "You've done all of those things and said all those things just because you wanted to know what we will do? How we would react? To what extent we could manage? Is that so, Knave? Wow, just wow," I said in disbelief. Sinapo ko na lang ang noo ko gamit ang palad ko. "All along I thought you were—"
He interjected, "I was what? You thought I was tolerating your forbidden affair with your cousin because I thought it was the right thing to do? To just do what you want?" he smirked. "You know for a fact... from the very start, Celine, that it will never be right to love your own cousin more than just that. Right and forbidden are two contradicting words—two contradicting ideas. They will never meet, they'll continuously collide and you know that too."
"You should have told me that long ago, Knave. All along, I thought you're my alliance 'til the end," I told him. "Tama si Paolo—si Kuya Paolo, you're different. Hindi mo naiintindihan kaya nilalaro mo lang 'yung mga bagay na 'to! You don't know how it feels... how it hurts."
"You do not know what I've gone through, too, Celine. You don't. And let me remind you, I did not do anything against you, the real thing is, I just spit out the words you unconsciously wanted to hear, Celine. Is it wrong to make you happy? Could you deny that?" he simpered. Napayuko ako. He was right, but I can't accept it.
"I treated you like a best friend."
"I didn't ask you to, you just did." That hit a nerve.
I slapped him. Nagulat din ako sa ginawa ko pati na sa lakas nito. I saw my palm's mark at his then unblemished cheek. "I-i'm," I was on the verge of apologizing, but I decided not to. He deserved it. Being played at in this point of my life by the person I trust most about this matter was one of the most dreadful thing he could let me feel.
He twitched and touched his red-rose right cheek. "You are the second woman who dared to lay a hand on me," said Knave, his palm still laid on his cheek.
I didn't say a thing. He began to speak, "do not treat or label someone as your best friend. Never. You are yourself's best friend—not me, not Paolo and not one of your girl friends. You are your own self’s only refuge." I clenched my fists, and I knew that I wasn't angry about what he said, he was making sense.
"Didn't know your hands are strong, ugh?" he smiled. My forehead cringed. He walked past me, but my feet were too weak to even look at his back as he went away from me. "It may not seem like it, but thank you for trusting me—trusting me even if the people I expect to cannot, even if everybody cannot... then there's you, pertaining to me as her best friend." Narinig kong bumukas at sumara ang pinto. I was left alone again in my six-cornered room
That moment, I knew for a fact that I still have Knave.
Naghanap ako ng kung ano man ang pwedeng gamitin sa drawer ko. I headed towards the guess room.
I knocked at his door, "come in."
I pushed down the door lock and breezed in his room. There I saw him. Nakahiga siya sa kama niya, ang ulo niya ay naka-unan sa dalawa niyang braso, his legs crossed. Nasira lang ang porma niyang iyon nang makita niya ako. Mula sa relax na relax niyang pagkakahiga ay napa-upo siya sa kama niya. His body in semirecumbent position while his knees were bended. He shoved away the strands of hair that covered his forehead. And I must admit, that was hot.
"What are you doing here?" he asked. I walked towards him, looked at his eyes and hand him a...
"Concealer? What am I gonna do with a concealer, Copine?" He laughed, and his simple laugher turned to a roaring one when I pointed his right cheek—the one I slapped a little earlier. "Natural blush on wouldn't harm me at times, sa isang side nga lang." He chuckled.
"Knave, look, I'm sorry."
"I wasn't mad, I provoked you. You don't need to say sorry, Copine. Besides, you have thought I deserved that slap, didn't you?" I looked at him, oblivious about how he knew that thing. I can't deny that fact, I prolonged the silence. He was right; I was thinking he deserved it.
"I get it, is that all?"
"Yeah," was my short reply. Umalis na ako ng kwarto niya at nagtungo sa baba
Si Papa ay pumunta na ng Singapore para ayusin 'yung pinagpaliban niya dahil sa graduation ko. Si Mama naman ay narito, buti nga't hindi masyadong busy si Mama at may kasama kami ni Paolo rito kung sakaling aalis agad si Knave nang dahil sa ginawa ko sa kanya.
Ѽ
"Aya! Mabuti naman at bumaba ka na, may sinasabi nga pala itong si Paolo!" Mama said enthusiastically. Napakunot naman ang noo ko. Si Paolo may sinabi? And I seemed to be involved with it?
"Ano 'yun, Ma?" I asked habang palihim akong sumulyap kay Paolo na blako lang na nakatingin sa kung saan. He was always like that, so what's new?
"Ipinagpa-alam ka ni Paolo na sumama sa bakasyon!" sabi ni Mama, tumabi pa siya kay Paolo. "Right, Pao?" Tumango si Paolo at matipid na ngumiti.
"Kung okay lang sana sa'yo, Aya, sa place nina Mama sa Ormoc."
"Ormoc? Sa Visayas?" My eyes widened.
"Uh-huh, Ormoc, sa Leyte... Visayas."
"Ma, hindi ba masyadong malayo iyon?" I asked Mama. Hindi pa nga ako nakalalabas ng Luzon nang hindi sila kasama ni Papa 'e. Not that I don't trust Paolo. Hindi ko lang talaga alam kung kakayanin kong umalis patungo sa malayong lugar nang hindi kasama ang isa man lang sa mga magulang ko.
Mama was about to say a word, but Kuya interjected, "Kung hindi mo gusto pwede naman sa Pangasinan?" The moment he uttered Pangasinan, everything seemed to flash back into my mind. The kiss that we have shared, the emptiness that has been filled, the cause of all these things I am experiencing right now.
"Sa San Fabian, doon kasi nakatira 'yung nag-aalaga sa akin noong bata pa ako. Isa pa, matagal na rin kasi akong pinapupunta doon." Akala ko sa Bolinao, buti na lang at hindi roon. "Nasa may bungad lang 'yun ng Pangasinan, anim na bayan bago mag-Bolinao, malapit lang 'yun." Bakit kailangan pang banggitin ang Bolinao? Napatingin tuloy ako sa kanya at bigla naman siyang ngumiti. Hindi ngiting nang-aasar, ngiti... basta ngiti. A smile that made me smile back.
"Iyon naman pala, Aya!" sabi ni Mama. Tuwang-tuwa siyang ipapatapon niya ako sa malayo?
"Ma..." suway ko sa kanya. Para kasing... parang ayoko namang umalis nang hindi kasama si Mama at higit sa lahat, si Paolo lang ang kasama ko.
"Aya, anak," lumapit sa akin si Mama at pina-upo ako sa tabi niya, "aalis kasi ako, sa susunod na buwan pa naman ito. Sasamahan ko ang Papa mo sa Singapore para roon sa bagong branch. Ayoko rin namang maiwan kang mag-isa rito; si Knave kasi babalik din agad sa QC at may gagawin daw siya."
"Naiintindihan ko po," I said. Wala rin naman pala akong choice kung hindi ang sumama kay Paolo. Sinubukan kong ngumiti, "so kuya, Pangasinan trip next month?"
Mama excused herself. Gagawa pa raw siya ng salad para sa dinner mamaya. Kaya rin ako pumayag na sumama kay Paolo ay dahil ayokong pag-alalahin si Mama.
Nang matanaw kong nasa may kitchen na si Mama ay tumabi ako kay Paolo.
"Paolo," tumingin siya sa akin. "K-kuya," I corrected myself. "K-kung gusto mo naman talagang sa Ormoc pumunta ay ayos lang. Magiging ayos lang naman kung ako lang mag-isa rito tska pwede naman pumunta rito si Ella at Liz, hindi mo naman kailangang magbago ng pagbabakasyunan para sa akin 'eh." Naisip ko lang na baka pwede naman na pagmukhain naming magkasama kami kahit ang totoo ay maiiwan ako rito sa Manila. Alam kong medyo masama 'tong naisip ko pero para kasing ito ang mas tama.
He laughed. My forehead cringed. What I said wasn't a joke or anything. "Quit it, Aya. 'Wag namang parang wala tayong pinagsamahan niyan." Tumawa ulit siya. "Matagal na rin akong pinapupunta ni Lola Teresa roon kaya 'wag ka nang kumontra. Ang alam ko nga ay doon nagbabakasyon 'yung inalagaan niya pagtapos niyang umalis sa amin."
"Ganun ba?" Napayuko ako.
"Naiilang ka dahil ako lang ang kasama mo, hindi ba?" Napatingin ako sa kanya.
"I'll take that as a yes," he leaned closer to me. Hinimas-himas niya ang baba niya na para bang nag-iisip siya. "Kung isama nalang natin si Abby para hindi ka mailang?"
"Ayoko!" hinamps ko siya sa braso niya. "Ewan ko sa'yo, Kuya!" He chuckled.
Tumayo siya, hinawakan ang ulunan ko at ginulo-gulo ang buhok ko. Tumingala ako. "Princess," he mouthed. Hindi ako makapagsalita, hindi ko alam kung ano ang gagawin, ang sumunod ko na lang na napansin ay wala na siya sa harap ko.
Matagal-tagal ko na ring hindi naririnig na tawagin niya akong "princess." Nakamimiss din pala... mga bagay na nakasanayan mo na pero biglang mawawala. That thought sent me in dire strait.
Weeks passed abruptly. I got enrolled at John McGill University under the degree program bachelor of education. Matagal ko ring pinag-isipan iyon dahil nahati ang desisyon ko kung 'yun ba ang kukunin ko o business-related course dahil tiyak na may trabaho agad ako sa kompanya ni Ninong kung saan nagtatrabaho sina Mama at Papa, pero hindi 'e, mas pinili ko kung ano ang gusto kong gawin. Si Ella naman ay natuloy sa pagkuha ng Bachelor of Science in Food Technology sa parehong pamantasan.
Nakuha na rin ang resulta ng battery exam ni Paolo at nakapasa siya tulad ng inaasahan ko... Pero sa totoo lang gusto ko ring kumuha ng business degree program kaso roon din kasi ang department ni Kuya kaya nailang ako, ayoko namang isipin niyang sinusundan ko siya. Sabi naman ni Mama at Papa ay kahit papaano ay may panahon pa ako dahil halos puro minor at general courses (subject=courses) palang naman ang kukuhanin sa unang taon. Maari pa raw magbago ang isip ko.
"Gaano kayo katagal doon?" tanong sa akin ni Ella. Nagpresinta kasi siya na tutulungan daw niya akong nag-empake ng gamit ko kahit ang totoo naman niyang ginagawa ay ang pag-usisa ng mga gamit ko.
"Three weeks to one month, Bes," sagot ko sa kanya habang tinitignan ko kung paano niya inspeksyunin ang cabinet ko. Buti na lang at nasigurado ko na nawala na siyang makikitang ikadududa niya roon.
"Matagal-tagal din pala," she frowned. "Sayang."
"Si Mama kasi, ayaw akong maiwang mag-isa rito. Hayaan mo, tatawag naman ako sa inyo lagi ni Liz," I assured her.
"Sabi mo 'yan ah." Lumapit siya sa akin at tumabi sa akin sa kama kung saan ko inaayos ang bag ko. "Anton and Erika broke up last week."
I squinted my eyes. "And so, Jasmine Mikaella Cortez?"
"Wala! Wala naman," winasiwas pa niya sa ere ang kamay niya.
I curved my lips to a smile. "If you like him and he still likes you... go. Nasaktan ka na minsan dahil dine-deny mo 'yung nararamdaman mo, Ella." She looked at me. I couldn't fathom what she was feeling by looking at her eyes.
"Napatawad mo na ba si Ian?" bigla niyang tanong na ikinagulat ko, kay layo naman kasi ng pinag-uusapan namin tapos bigla niyang isisingit iyan. Ngumiti siya nang mapait. "Itanggi mo man alam kong nagalit ka sa kanya. Deep down your heart, you despised him."
Natahimik ako. She knew me well enough. Yes, yes, that maybe true—that thing I've been denying to myself these past months.
"I will always love you. Goodbye, Aya." And for the first time, Ian said goodbye to me. Tears poured down my eyes.
I began to remember that phone call we had during his retreat.
"I told you, ayoko nga ng 'bye' diba? Till next time, Aya. I love you." I'm too pre-occupied that I forgot that. He always says that every time I say 'bye' or 'goodbye' or anything like that. He said he never wanted to say that to me for we two, would be together. Forever is what he promised me. Sweet, isn't it? Pero ngayon, all those will just remain a memory.
Kahit na tinanggap ko lahat ng nangyari sa aming dalawa ni Ian, kahit na magkunwari akong ayos lang ang lahat sa akin... mayroon pa ring parte sa sarili ko na nalungkot. Kahit naman hindi ako naging tapat kay Ian, I was unconsiously holding on to his promises—na ako lang, na walang iba. Na kahit ako mismo ay gumagawa ng mali, may parte pa rin ng puso ko na nasaktan dahil pinagpalit niya ako. Not that I love Ian more than Paolo, that's totally not true... but just the thought that I wasn't good enough... made my heart shattered into pieces.
"Ella naman, syempre napatawad ko na si Ian," I said, my voice shaking. Umiwas ako ng tingin kay Ella.
"Liar." Tumawa siya— an acrimonious laughter. "Bes, alam kong nasaktan ka, magkadugtong na ata ang bituka natin since high school... At ganun din, tulad mo, nasaktan din ako ni Anton. He promised he won't give up on me, but he did. Ganito lang 'yan, 'pag ba binalikan ka ni Ian after all that had happened babalikan mo pa rin siya?" she paused, as though waiting for my response. I just listened to her. "Kung babalikan mo man siya, magiging mahirap na desisyon iyon... Same goes for me and Anton kahit hindi naging kami. Mahirap panghawakan ang mga salita ng ibang tao tapos hindi naman nila tutuparin."
I hugged her tightly.
Ѽ
"Ready na ba ang mga gamit ninyo?" tanong ni Mama. Nagkatinginan kami ni Paolo at sabay na tumugon, "opo."
Ihahatid lang kami ni Mama sa bus station at sasakay kami roon patungong Pangasinan, susunduin daw kami ng isa pang naging alaga ni Lola Teresa sa bus station at tska dadalhin sa bahay sa San Fabian.
"Mag-iingat kayo roon ah, i-chat niyo na lang ako. Siguro naman ay may internet shop doon," bilin sa amin ni Mama bago kami sumakay ng bus. Kay rami pa nga niyang bilin sa amin, siguro nga ay iyong buong biyahe namin simula sa bahay hanggang sa bus station ay salita lang siya nang salita tungkol sa mga dapat naming tandaan at mga dapat naming gawin. Nagtitinginan na lamang kami ni Paolo at palihim na natatawa kay Mama.
Halos buong biyahe ay natulog lamang ako nang nakasandal ang ulo ko sa balikat ni Paolo. Hindi rin kasi ako masyadong nakatulog kagabi dahil sa mga pinagsasabi ni Ella kahapon... buong gabi tuloy akong napaisip.
Nang makarating kami sa Pangasinan ay ginising ako ni Paolo. We waited for Mang Roger to fetch us and send us to San Fabian. Ilang minuto rin kaming naghintay at bumili muna kami ng makakain dahil may tindahan naman sa station. Hindi rin kasi ako nakakain dahil puro tulog ang ginawa ko. Aba, enjoy kaya sa balikat ni Paolo.
"Paolo Salvatorre?" Sabay kaming napalingon ni Paolo nang may tumawag sa pangalan niya. "Ikaw si Paolo Salvatorre, hindi ba? 'Yung alaga ni Lola Teresa?" muling tanong nito. Napansin ko namang sumulyap siya sa akin at ngumiti. Mukhang siya ata ang na-utusang sumundo sa amin... pero bakit parang ang bata naman para maging si...
"Ikaw si Mang Roger?" I asked, though doubting my own question.
Natawa iyong lalaki. May katangkaran siya pero mas matangkad si Paolo ng bahagya, siguro ay isang pulgada lang ang lamang ni Paolo. Pangkaraniwan lang ang mukha niya— 'yung tipo na makasasalubong mo sa araw-araw kapag naglalakad ka o kaya naman ay typical na estudyanteng tipo, pero masasabi ko na ma-appeal siya. Iyon ang asset niya. Pero kung tutuosin ay may itsura naman talaga siya, iyong mga ganitong porma ang nata-type-an ni Ella eh.
"Si Mang Roger 'yung nagdidrive ng jeep na maghahatid sa atin sa bahay ni Lola Teresa." Ngumiti siya. "Ako si Jiro... Jiro Cervantes. Ako 'yung naging alaga ni Lola nang umalis na siya sa inyo," sabi niya kay Paolo.
Nginitian naman siya ni Paolo. "Tara na?" Tumango na si Jiro at ginabayan kami papunta sa jeep ni Mang Roger. Ito namang si Paolo ay hindi man lang ako pinakilala! Bastusan.
Mabilis lang ang biyahe ay nakarating din kami agad sa bahay ni Lola Teresing. Gawa ito sa semento ngunit walang pintura. Pansin naman ang malawak na espasyo sa paligid at higit sa lahat, katapat ito ng beach.
"Apo ko! Kay laki mo na!" agad na sigaw ng isang matanda. I'd like to believe that it was Lola Teresing. Nakasuot siya ng pulang floral daster. Bakas na rin ng katandaan kay Lola dahil sa kulubot niyang balat at napuputing buhok.
Nang lumapit kami ay yumakap at nagmano siPaolo kay Lola. Hinimas-himas pa ni Lola ang buhok ni Paolo kahit mas matangkad ito sa kanya. "Ano bang ginagawa mo at tumangkad ka ng ganyan? Naku, Paolo ah!"
"Lola!" Nagtatawanan lang silang dalawa.
Ako naman ay nanatili ilang steps sa likod ni Paolo. Saling kit-kit lang naman kasi ako rito. Nakahihiya tuloy. Feeling ko ma-o-OP ako rito dapat talaga pinilit ko na lang kay Kuya para hindi ako mahirapan at makasama ko pa sina Liz at Ella.
"Hmm." Napatingin ako roon sa lalaki na Jiro ang pangalan. "Hindi mo ba ako nata—"
Natigil siyang magsalita nang biglang bulalas ni Lola ng, "Paolo, apo, sino itong kasama mo? Kay gandang dilag!" Hindi ko alam kung bakit laging pa-high pitch ng boses ng mga matatanda.
Hinigit ni Paolo ang galanggalangan ko para mapalapit ako sa kanila. "Siya po?" Tumingin si Paolo sa akin pati na si Lola ay napako rin ang tingin sa akin. Paolo looked at Lola's direction; inakbayan niya ako at nilapit sa kanya sa pamamagitan ng akbay na iyon at tinitigan ako sa mata.
"Si Yanna po... girlfriend ko."