De pen die ik nooit terugzag

12-14 januari 2020

Even val ik stil. Naast me hoor ik je op je gebruikelijke manier vloeken.
"Verdomme." Mompel je voor je uit starend. Ik lach een kort vreugdeloos lachje. Je kijkt vragend naar me op maar ik kijk niet naar jou. Ondanks dat je wil weten wat je gedaan had en je duidelijk een kleine soort vorm van berouw begint te tonen, voel ik me ver van op mijn gemak bij jou. Ik ga rechtop zitten en beantwoord je blik alsnog. Maar alleen omdat ik zo rechter op zit dan jij en ik dus zeker weet dat ik boven je uit zal torenen. Onder je sta ik nooit meer, bekijk het maar.
"Wat is er grappig?" Vraag je opgefokt.
"Nou, ik vind het wel grappig dat je net doet alsof je niet wist dat je me pijn deed, maar was dat niet het hele punt? Was dat niet precies wat het leuk maakte?" Ik vraag het je beheerst, maar diep van binnen woedt een storm. Een storm die je zo op kon slokken als hij dat zou willen, maar dat doet het niet, want ik ben nog niet klaar met vertellen. Dit stuk viel nog wel mee.
Je kijkt weg en zucht diep.
"En toen?" Vraag je zonder mijn vraag te beantwoorden.
"Ga je mijn vraag niet beantwoorden?" Vraag ik streng. Je krimpt een klein beetje in elkaar. In je ogen zie ik dat je het spottende toontje herkent. Ergens doet het me goed dat je van sommige dingen nog weet dat je ze gedaan hebt, maar het kwetst me als je je dingen niet meer herinnert. Blijkbaar was ik nog onbelangrijker voor je dan ik dacht.
"Ja, ja dat was wat het leuk maakte." Pers je dan over je lippen. Ik krenk je ego zoals ik dat al bijna vier jaar wil doen. Je legt je handen in je haar en zucht diep.
"Was dit het?" Vraag je hoopvol.
"Nee." Zeg ik tactloos. "Vond je niet dat dit nog wel een beetje meeviel?" Je slikt en kijkt weg. "Kijk me aan als ik tegen je praat Rutger! Vond je dat of niet?" Je knikt voorzichtig.
"Dit viel wel mee." Zeg je zacht. Je voelt je duidelijk onderdrukt en eerlijk gezegd voelt dat verschrikkelijk lekker. Eindelijk weet jij ook eens hoe het voelt om de minste te zijn...
"Maud wil je alsjeblieft niet zo denigrerend doen?" Je vraag klinkt onovertuigd, alsof je het antwoord wel weet en weet dat je het verdiend hebt. Toch handel ik een klein beetje naar je vraag. Ik wil immers ook niet dat je afhaakt, je moet het héle verhaal horen...
"Wat heb ik nog meer gedaan?" Vraag je onzeker of je het wel wilt weten. Ik neem een hap adem en ga verder met vertellen:
"Het werd steeds erger en na een paar weken begon je me naast hoofdzakelijk mentaal, ook fysiek te lijf te gaan..."