[Και εκείνοι έφυγαν...]
Σαν τραγούδι ή μελωδία αμυδρά στα αυτιά των περιπλανομενων ηχεί το σπίτι. Και άραγε αυτοί που χάθηκαν, ή έφυγαν, ή για τους οποιοδήποτε λόγους απλά εξαφανίστηκαν από την ζωή τρίτων γνωρίζουν τι κακό προκαλουν;
Γνωρίζουν ότι άφησαν πίσω έναν άνθρωπο να προσμένει; Έναν άνθρωπο να σιχαίνεται πλέον τις σκεψεις του; Έναν άνθρωπο που υποφέρει;
Και αν το γνωρίζουν γιατί δεν κάνουν κάτι γιαυτό; Γιατί είναι εγωιστες; Γιατί δεν νοιάζονται για τους άλλους; Γιατί φεύγουν; Συνεχίζουν την ζωή τους ανενόχλητοι και εσένα σε έχει σημαδέψει η συνάντηση σας, χωρίς να μπορείς να δεχτείς το γεγονός ότι ήταν ένα συμβάν απειροελαχιστης αξίας.
Μα και πως να το δεχτείς; Πώς θα πείσεις τον εαυτό σου ότι σαν ύπαρξη απετυχες να συγκινήσεις και να κρατήσεις κοντά σου αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Ή μάλλον όχι, απετυχες να διεκδικήσεις αυτό που ήθελες, και εκείνο από την φύση του απομακρυνθηκε. Και δεν απετυχες να συγκινήσεις, απλά εσκεμμένα αποφάσισες να μην σταθείς εμπόδιο στον προορισμό κανενός. Μα ματιά μου, τι και αν εσύ ήσουν ο περιβόητος και μεγαλοπρεπής προορισμός που ο χαμένος αναζητούσε;
Και αν έφυγαν δεν σε έκαναν ποτέ ευτυχισμένη ύπαρξη, γιατί αν το έκαναν, θα έμεναν κοντά σου.
Ή μάλλον όχι, μπορεί να σε έκαναν ευτυχισμένο, χαρούμενο, ξεγνοιαστο αλλά ίσως να μην νοιάζονταν αρκετά για το πως ένιωθες εσύ.
Και όσο σκληρή και αν είναι η αλήθεια, δεν χρειάζεσαι ανθρώπους που σε ξεχάσαν. Δεν μπορούν να μαζέψουν τα κομμάτια σου που οι ίδιοι σκορπισαν ακόμη και αν ξέρουν πολύ καλά που ακριβώς βρίσκονται.
Και ακόμη και αν επιστρέψουν δεν θα είναι επειδή κατάλαβαν τι έκαναν, το ποσό λάθος σε προσπερασαν. Οι ανθρωποι δεν αλλάζουν. Και αφού δεν αλλάζουν, καιρός είναι να μάθεις να αλλάζεις εσύ αυτούς.
Τρίτη, 5/4/16, 9:30