De pen die ik nooit terugzag

8- 24 maart 2016

"Hey Maud." De twee woorden in combinatie met het toontje waarop je het altijd zei begonnen me te irriteren.
"Wat is er Rutger?" Vroeg ik geïrriteerd terwijl ik me omdraaide in de richting van het geluid.
"Het is witte donderdag vandaag." Ik knikte.
"En dus..."
"Hoeven we morgen niet naar school." Je lachte schuin. "Maar vandaag nog wel." Ik zuchtte. Dat zei je alleen maar om me te treiteren met dat ik vanmorgen te laat was, omdat ik niet wist dat we op deze school wel naar school moesten op witte donderdag.
"Doe niet zo flauw." Verzuchtte ik terwijl ik doorliep. Je leek te genieten van mijn reactie. Het was een zuinige reactie, maar ik gaf je veel meer dan ik je normaal zou geven. En je leek het leuk te vinden. Je ging door met me treiteren.
"Sta je nou morgen voor de zekerheid wel op school?" Zei je spottend. "Ik zou het wel doen hoor, als ik jou was." Ik keek je vragend aan.
"Waarom zou ik, ik weet nu toch zeker dat ik morgen niet naar school hoef?" Vroeg ik, semi boos. Je begon te lachen.
"Je had je gezicht moeten zien toen je de klas in kwam! Je was maar een kwartiertje te laat, maar je deed alsof de wereld verging. Je bent zo perfectionistisch dat het grappig is." Je ging stuk, maar ik negeerde het. Een paar jongens achter je lachten mee, ze waren me nog niet eens opgevallen. Blijkbaar begon ik eraan te wennen dat er mensen achter je aanliepen om mee te genieten van de show. Ik zuchtte diep.
"Wat is jou probleem, Rutger?" Vroeg ik toen je weer een beetje bij kwam. "Is het zo grappig om achter me aan te lopen en alles wat ik doe af te kraken?" Je knikte.
"Ja, dat is het." De jongens achter je lachten harder. Ik gaf ze een blik. 'Ben je ongesteld of zo? De afgelopen dagen gaf je bijna geen enkele reactie, het werd bijna saai." De jongens achter je begonnen opnieuw te lachen. Ik rolde mijn ogen, maar hield al bijtend op mijn tong mijn mond.
"Ik zie je zo wel in de les." Zei je lachend terwijl je de jongens wenkte en je je legertje meenam richting de schoolzaal. "Dag Maud." Zei je op hetzelfde toontje waarmee je me altijd spottend begroette. Ik zei niets en wachtte verstijfd tot je verdwenen was. Ik slikte en draaide me om met mijn gezicht richting de kluisjes. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Francis tegen de kluisjes ertegenover aangeleund stond. Ik negeerde dat hij me aanstaarde en opende mijn kluisje om mijn opnieuw gekafte geschiedenisboek erin te leggen en mijn boek voor Nederlandse literatuur er uit te halen. Ik zag dat hij op me af kwam lopen, maar ik negeerde het volledig: Lekker in mijn comfortzone, hopend dat hij me gewoon voorbij zou lopen zodat ik helemaal niets verkeerds kon zeggen of doen of... Ik voelde mijn wangen van kleur verschieten toen hij mijn schouder aantikte.
"Hey Maud." In tegenstelling tot jou, zei hij het aardig, lief. Maar dat kon ook aan mij liggen. Want ik was... Zo verliefd.