Lisbeths POV:
"Lisbeth?" Hoor ik van uit mijn moeder kamer. "Shit..." Wat moet ik doen? Hier blijven zitten, snel mijn kamer binnen gaan? Het dak af springen? Uuuhm... "Lisbeth, ben je daar?" Hoor ik mijn moeder weer. Ik besluit te blijven zitten, eigenlijk vooral omdat ik te bang ben om te bewegen. Gek, eigenlijk... Ik ben banger voor mijn eigen moeder, dan voor Jeff... Ik hoor haar voetstappen dichterbij komen. Ik verstijf.
Wat? Ze doet mijn raam dicht! Ik moet nu iets doen, anders zit ik hier de hele nacht op het dak! Ik tik zachtjes op het raam. "Huh?" Mijn moeder opent het raam en kijkt omhoog. "Lisbeth?! Wat doe jij daar nou?! Kom naar beneden, en wel nu meteen!" Schreeuwt ze. "Rustig mam, ik zat gewoon even..." Zeg ik droog. "Je zat gewoon even?! JE ZAT GEWOON EVEN?! Je had van het dak af kunnen vallen, en dood kunnen zijn! En je had het dak kunnen slopen en-en-..." "En wat? Huh? EN WAT? Ik heb daar al zo vaak gezeten, doe rustig mens! Rot toch op..." Roep ik.
"Rot toch op? Weet je wat? Rot jij maar op... Ik heb er genoeg van." Zegt mijn moeder. Normaal zou ik weten dat ze bluft, maar dit keer heb ik niet dat gevoel... Nu, ja nu is het for real...
Als ze terug komt, heeft ze 2 grote tassen bij zich en 1 rugzak. "Hier, 2 tassen voor als 1 niet genoeg is. En een rugzak, voor het gemak. Pak je spullen, en vertrek. Ik hoef je niet meer te zien, goeiedag." Zegt ze, op een best wel rustige toon. Ze smijt de tassen neer, en loopt de kamer uit.
Nou, oke dan. Ik pak alle spullen die ik waarschijnlijk nodig heb. Mijn telefoon, een oplader, koptelefoon en oortjes, geld, pinpas, kleding en het meest bekangrijke van allemaal... Mijn messen, mesjes en het kaartje van Jeff...
Ik zeg mijn kamer gedag, doe de belangrijkste spullen in mijn rugzak en neem 1 grote tas mee voor mijn kleren en de rest enzo... Net als ik mijn kamer uit wil lopen, bedenk ik me dat ik mijn make-up ben vergeten en mijn masker kan ik ook wel goed gebruiken.
Ik zeg mijn kamer voor de laatste keer gedag, er loopt een traan over mijn wang en ik loop weg. De trap af. De deur uit. Ik besloot een sleutel mee te nemen, voor het geval dat... Ik bedoel, altijd handig. Toch? Maar goed, het begint al weer ochtend te worden. De zon komt op, het is echt de mooiste zondopkomst ooit. Er rolt nog een traan over mijn wang. Ik veeg hem weg met mijn mouw, en ik loop stug verder.
Na een tijdje kom ik aan de rand van de stad, er staat hier een prachtig bos. Ik besluit hier even te gaan zitten, niet omdat ik nu al moe ben. Ik heb pas een kwartiertje gelopen, ik bedoel dat zou slecht zijn ;)... Ik ga tegen een boom zitten. Mijn favoriete boom hier. En ja, die heb ik. Hier zat ik altijd toen ik nog klein was. Toen alles thuis nog fijn, en gezellig was. Toen die doodse sfeer thuis nog niet was. Toen ik mezelf nog accepteerde. Toen we met zijn alle nog leuke dingen deden...
Ik doe mijn grote tas open, ik haal een klein mesje eruit. Het mesje van een scheermesje, ik heb hem er ooit uitgehaald. Ik pak hem vast, trek mijn mouw omhoog, en zet hem op mijn arm. Ik wacht 2 seconden, en ik duw het mesje in mijn arm en trek hem over mijn arm. Ergens, tussen al die andere sneetjes in... "Auw..." Zeg ik zacht. Deze was weer erg diep. Het bloed best wel, maar dat ben ik wel gewend. En, ik verdien het...
Opeens hoor ik geritsel achter me. Ik leg mijn kleine mesje weg, en pak mijn grote zakmes. "H-hallo? Wie is daar? Kom tevoorschijn!" Meer geritsel... "Hier komen, nu!" Schreeuw ik. Het maakt niet uit of ik hier schreeuw, dit is namelijk midden in het bos. Ergens, op een open plek... Dan, dan komt hij tevoorschijn...