Mike Schmidt, 2001
Ik staar naar buiten via het raampje in het vliegtuig. Het is koud hier tien kilometer boven de grond, maar dat verandert snel. In Orlando is het minimaal dertig graden. Ik staar naar beneden, naar de zorgeloze lucht, de prachtige zon, fladderende vogels... Alles zo mooi. Alles rustig. Alles is goed.
Komt alles goed?
Ik weet het niet.
Keith is dood. Hartstikke. Geen twijfel aan...
Toch?
Of...
Maar het gevaar is nog lang niet geweken. Kytthin leeft. De monsters, wat Chelsea zei, Jeremy's waarschuwing... Ik weet het helemaal niet meer.
Maar alles wat ik wel weet, is dat ik geen dag meer rust kan nemen.
Nee, nooit meer.
Dit gaan een paar pijnlijke jaren worden. De hallucinaties zijn nu na twee maanden er nog steeds. De nachtmerries blijven terug komen, steeds sterker en sterker.
Maar nu ga ik mijn droom leven, na al die jaren... Ik pak Loena's hand, die zenuwachtig naast me zit. Ze vindt vliegen niet zo leuk. Ik glimlach, ze glimlacht terug. "Bijna landen", zeg ik. "Eindelijk", fluistert ze.
We kunnen het nu even vergeten, maar of we veilig zijn?
Nee, het gevaar is er nog, sterk.
En het wacht af op het perfecte moment om opnieuw aan te vallen...