Niall Horan:
'Zo, ze zijn klaar. Kan je dan nu meekomen. We moeten nog wat bespreken.'
Ik duwde Louis' hand van mijn schouder en draaide me naar hem om. 'Vooruit dan maar.' Mompelde ik, terwijl ik nog een blik wierp op Rose en Katie die een laatste buiging maakten.
'En, ging het goed?' Vroeg Zayn, oprecht geïnteresseerd.
Ik nam naast hem mijn plaats weer in en knikte blij. 'Zeker wel! Maar we gingen het over de les hebben. Wat was je plan, Harry?'
Harry schudde zijn krullen uit zijn gezicht en tikte op de tafel. 'Waar waren we ook al weer gebleven?' Vroeg hij toen.
'We gaan ze zelf liedjes laten schrijven.' Vertelde Liam. 'En toen zei je: En dan laten we.. Maar Niall vond het nodig om naar het podium te rennen zodat hij het optreden van die meiden niet hoefde te missen.'
'Rose en Katie.' Verbeterde Zayn hem.
'O ja.' Mompelde Harry, zich totaal niet bewust van het feit dat Liam zich irriteerde aan mijn poging tot vriendschap met de meiden, Zayn die me er in steunde en Louis die een wanhopig gebaar maakte naar Liam en waarschijnlijk afvroeg wat zijn probleem was. Logisch. Dit was niet echt Liam's manier van gedrag. 'En dan laten we Ed ze beoordelen.'
Alle vier keken we nu Harry verbaast aan. 'Wat?' zeiden we in koor.
'Ja, Ed zei zelf dat het hem leuk leek om les te geven. Dus we kunnen hem de liedjes laten beoordelen en dan kan hij tips geven en zo. Is leuk voor hem en voor de leerlingen.' Harry keek zelfvoldaan toe hoe we onze monden weer dichtdeden.
Liam was de eerste die wat zei. 'Wel, dat is zo'n slecht idee nog niet.'
'Inderdaad.' Gaf Louis toe.
'Mooi, zal ik hem dan morgenochtend bellen? Ik sms de uitslag wel.'
Ik knik en stond op. Precies op dat moment kwamen Katie en Rose de kamer binnengelopen. Ik hoorde Liam achter mij diep zuchten toen ik naar ze toe liep. Wat had die gast toch?
'Hee, jullie waren echt top!' Complimenteer ik. Rose reageert zoals ik had verwacht met een roze blos op haar wangen, Katie grijnst en bedankt me.
'Dus nu nog vijf optredens en dan mag ik naar huis.' Zeg ik, als ik twee stoelen pak en ze bij ons aan tafel zet.
'Als je zo graag weg wil, waarom ga je dan nog niet?' Vraagt Katie scherp. 'Gaan jullie ook optreden?'
Zayn begint te lachen. 'Zoals Niall dat nu zegt lijkt het inderdaad zo, maar nee, wij gaan niet optreden vandaag.'
Rose trok haar wenkbrauwen op. 'Wel dus, Zayn je reageerde te snel.'
'Echt niet.' Verzekerde Zayn hen. 'Ik zweer dat ik vanavond niet op dat podium sta.' Ik grijnsde dankbaar naar hem. Híj zou inderdaad vanavond niet op het podium staan. 'Maar als jij me niet geloofd, blijf dan maar lekker dromen.' Hij maakte zijn zin af met een knipoog en draaide zich om naar Liam, maar die was weggelopen.
Rose had het blijkbaar ook gemerkt want ze sloeg verontschuldigend haar ogen neer. 'Heeft Liam iets tegen ons? Hij staart me de hele avond al zo vijandig aan.'
'Nee, hij heeft hoofdpijn.' Loog ik. Ze trok een raar gezicht, logisch. Mensen met hoofdpijn gingen niet andere mensen vijandig aan zitten staren, maar wat had ik dan moeten zeggen?
'Maar, waarom ga je niet gewoon alvast naar huis?' drong Katie aan.
Er tolden allemaal smoezen door mijn hoofd, maar ze sloegen nergens op.
'We moeten zo iemand met zijn allen bellen, voor meneer Bennet.' verzon Zayn snel. 'En dan moeten we nog iets bespreken voor we weg kunnen.'
'Dat gaat dus iets langer dan vijf optredens worden.' Merkte Katie op.
'Drie. Nu is 'Silent Night' bezig, luister maar.' Verbeterde Rose haar.
We luisterden allemaal even naar het gezang op het podium en knikten toen beamend.
'Oh, Rose en Katie is het toch?' Vroeg Harry toen vanuit het niets.
Ik zag de meisjes knikken en keek toen afwachtend naar Harry.
'Cool. Wat vinden jullie van het idee om zelf een lied te schrijven.'
Louis gaf zijn vriend een pats voor zijn hoofd en glimlachte daarna naar de twee verbaasde gezichten tegenover hem.
'Als project na de zomervakantie.' ging Harry verder, zodra hij Louis terug had gepakt door tegen zijn scheen te schoppen.
'Gaaf!' riep Katie gelijk enthousiast, terwijl ze Rose's opgetrokken wenkbrauwen negeerde.
'Mooi.' mompelde Harry en hij dook achter zijn telefoon.
Ik wierp een blik op de klok en sprong overeind. 'Zo terug.' riep ik, en liep naar Justin Clark, die in de deuropening stond.
'Nog één optreden, Horan.' Ik was inmiddels gewent aan zijn gebruikelijkheid om ons met onze achternamen aan te spreken.
Ik knikte en liep de backstage ruimte in. Achterin lag mijn gitaar, klaar om gebruikt te worden. Mooi alles was geregeld, nu moest ik op Zayn vertrouwen.
'Ah, Niall.' Selena Hill kwam op me af gelopen. 'Alles geregeld?'
Ik beantwoorde haar met een knik en werd toen weer alleen gelaten. Ik nam diep adem en liep het podium op. De reactie van de zaal was geweldig. Eerst was iedereen stil, daarna klonk er gejoel en gekrijs van mensen die me herkende. 'Niall, Niall Horan!' werd overal geroepen.
Ik maakte een kleine buiging en greep toen de microfoon vast.
'Hallo, allemaal.'
Nog meer gekrijs en mensen achterin gingen staan.
'Volgens jullie programma is de show nu afgelopen.' Begon ik. 'Maar jullie zijn vast wel in voor nog één liedje.' Ik genoot van de Ja's die overal vandaan kwamen. De leerlingen van het College keken verbaast het podium naar wat er aan de hand was en toen zag ik haar staan. Met twee getuite Lippen en haar handen over elkaar geslagen.
'Ik moet jullie wel bekennen dat ík niet ga zingen. We zijn hier namelijk voor de leerlingen.' protesterende mensen joelden dat ze er ook voor mij waren, maar ik schudde mijn hoofd en liet mijn gitaar zien. 'We hebben dit nummer pas één keer samen geoefend, en de zangeres weet nog van niks.'
Ik keek weer naar Rose en zag nu dat haar ogen nu geschrokken stonden. Katie stond naast haar te hyperventileren.
'Wie van jullie kennen Roselynn From Hill?'
Er klonken nu een aantal geschrokken geluiden. 'Want ik wil vragen of ze het podium op kan komen.'
In mijn linke oor klonk een 'Ik wist het!' en toen werd ze naar me toe geduwd. Haar reactie toen ze naast me kwam was verwachtbaar.
'Wat ben je in hemelsnaam aan het doen? Wil je me voor gek zetten of zo?' Siste ze kwaad.
'Nee Rose.' zei ik in de microfoon, zodat ze nog kwader werd. 'Ik ga je niet voor gek zetten. Ik ga je laten zingen. Daar hou je toch van? Dat heb je net laten zien.'
Er klonk gejoel van de derde rij en rolde haar ogen en maakte een raar gebaar naar de jongen die was op gaan staan. 'Je bent gestoord, weet je dat?' Zei fluisterde ze in mijn oor.
'Misschien.' antwoordde ik grijnzend en toen namen we plaats op een grote grijze doos doe als toneelattribuut was gebruikt.
'Dames en heren. Roselynn From Hill met Breakeven.
Ik zag de herkenning in haar blik, die daarna weer vijandig werd.
Wauw. Ik had wel geluk dat ze geen scène trapte midden op het podium. Het zou haar vast goed doen dat mijn reputatie op het spel stond.
Ik speelde de eerste noot aan en glimlachte naar haar, in de hoop haar gezicht te doen ontdooien. Het werkte niet, maar het zou vanzelf wel komen tijdens het zingen.
'I'm still alive, but I'm barely breathing.'
Bij de eerste zin werd het al helemaal stil in de zaal en haar lippen vormden eindelijk een glimlach.
'Just praying to a god, that I don't believe in.'
Ze grijnsde nu voluit en liet ze meevoeren in haar droomwereld, net zoals bij haar vorige optreden. Het was prettig om naar te kijken, omdat je rustig van haar werd.
'Cause I got time, while she got freedom.'
Ze keek me nu aan met een opgelucht, gelukkig gezicht.
'Cause when a heart breaks, no it don't breakeven.
Het nummer verliep feilloos. Ze zong de tekst goed en zuiver, alle noten van mijn gitaar klonken prachtig door de stille zaal, die zacht begon te juichen toen ze klaar was met de Bridge, en dat gejuich werd harder toen ik in een tweede, lagere stem mee ging zingen. Het applaus was nog beter, mensen gingen staan en joelden weer door de zaal tot Selena Hill het podium weer kwam oplopen.
'Dat was een geweldige afsluiting, vinden jullie ook niet?'
Rose en ik lopen het podium af, als we terug zijn in de kamer gaat ze voor me staan met haar handen in haar zijn. 'Waar kwam dat vandaan?' Vraagt ze, niet meer boos, maar eerder oprecht nieuwsgierig.
'Ik hou van verassingoptredens, dus ik dacht; waarom ook niet.' Antwoord ik grijnzend. 'Ik dacht er over na om het met de jongens te doen, maar we hadden die middag samen gezongen en dat klonk best leuk.'
'Best leuk?' Zayn sloeg zijn vuist tegen mijn schouder. 'Gast, dat was Awesome!'
Rose kreeg weer een blos op haar wangen. 'Ik moet gaan, mijn ouders en ik slapen vanavond in een hotel en je kan naar enen niet meer inchecken.'
Ze pakte Katie's hand vast en verlieten toen samen de kamer. Zayn en ik bleven achter en besloten terug te gaan naar de rest. Ook Liam had zich weer bij de groep aangesloten.
'Hoe ging het?' vroeg hij nonchalant.
'Goed.' Antwoordde ik afstandelijk.
'We hoorden het publiek hier zelf overal overheen.' Riep Louis. 'Je weet wel hoe je indruk moet maken, hè?'
'Goh, dat hebben we samen geleerd, Lou.' Grijnsde Zayn toen hij bij de tafel aanschoof.
'Ik ben er nog steeds het best in.' Antwoordde hij, en hij gaf ons allebei een aai over onze bol.
'Lou, je verknalt mijn haar!' Brulde Zayn, hij trok zich niets aan van de mensen die allemaal naar hem keken.
'Sorry, man.' Antwoordde Louis. 'Zal ik het even goed doen?'
'Kap is!' riep nu ook Harry. 'Jullie lijken wel een stel wijven.'
We schoten allemaal in de lach.
'Trouwens.' Begon Harry. 'Ed vond het idee geweldig. Hij wilde zelfs een aantal lessen komen om ze te helpen bij het schrijven van hun lied.'
Ik knikte goedkeurend en sprong toen overeind. 'Als ik morgen mijn bed uit wil komen, moet ik misschien nu naar bed gaan.' Ook Liam volgde mijn voorbeeld. 'Kan ik met je meerijden?' Vroeg hij.
Ik keek hem verbaasd aan en wist wat er komen ging, maar ik stemde in. 'Natuurlijk.' We namen afscheid, pakten onze jassen uit de garderobe en liepen toen de koude nachtlucht in. De hemel was wolkloos en zo helder dat je veel sterren kon zien. De koude wind daarentegen, maakte het buiten zijn iets minder. Ik sloeg mijn jas stevig dicht en zo liepen we zwijgend naar mij auto. Toen de auto in beeld kwam pakte ik mijn sleutels en klikte op Unlock. De lampen van mijn auto lichtten even op. Opgelucht ging ik in mijn auto zitten en draaide de kachel aan. Ik wilde de radio aanzetten om de stilte te overbruggen, maar Liam draaide de volume knop op nul.
'Niall, je weet toch dat ik het beste met je voort heb?'
Ik keek hem verbaasd aan. 'Natuurlijk, hoe lang kennen we elkaar nou al?'
'Vier jaar.' Mompelde hij bijna onverstaanbaar. 'Heb je het met Roselynn wel eens over ons werk of over haar toekomst?'
'Roselynn.' Verbeterde ik hem. 'En nee, daar hebben we het niet over gehad.' Ik staarde mijn vriend onderzoekend aan. 'Waar wil je heen, Liam?'
'Niks. Ik hoor gewoon van mensen dat ze erg op haar toekomst is gefocust. Dat ze er alles voor over heeft om beroemd te worden. Ze zeggen zelfs dat ze jou daar voor zou willen gebruiken.'
Ik hield mijn ogen op de weg gericht, op zoek naar een plek om te kunnen stoppen. Toen ik die eindelijk had gevonden, reageerde ik pas op zijn woorden. 'Liam, wat is dit nou weer? Ik ben degene die contact zoek met haar, ik geloof dat ze me net aardig begint te vinden. Als ze me zou willen gebruiken, had ze wel meer interesse getoond in vriendschap.'
Liam's wenkbrauwen vormden een frons. 'Ik weet het niet, Nialler. Maar er wordt gezegd dat ze er vaak met haar vriendin over praat.'
'Katie.' Antwoordde ik.
'Luister je wel naar wat ik zeg? Trouwens, wat maakt jou die meid nou uit?'
'Ja, ik luister heel goed. En het maakt me niks uit. Ik geloof er niks van, oké? Veel jaloerse meiden verzinnen dat soort roddels, Liam. Dat moet je nu toch wel weten?'
Even leek het alsof Liam begreep dat Rose echt niet zo'n soort meisje was. Maar toen wendde hij zijn blik af. 'Fine, je moet het zelf maar weten.'
Ik zuchtte en startte de auto weer. Boos en teleurgesteld zette ik de volume weer aan en reed in stilte naar Liam's appartementje. 'Tot over twee weken.' Zei ik nog, maar Liam knikte alleen maar.
Toen hij de deur had dichtgedaan sloeg ik mijn hand tegen mijn hoofd. Wat was er aan de hand? Waarom dacht Liam dit? Geloofde hij serieus in roddel, of wist hij zelf meer? Dat laatste moest bijna wel, we hadden ondertussen wel genoeg roddels gehoord, om ze niet meer voor waarheid aan te nemen.
Ik voelde me licht in mijn hoofd, maar reed toch naar mijn appartementje. Zodra ik thuis was ging ik met mijn kleding nog aan in bed liggen, zette mijn wekker op half zes en viel in een droomloze slaap.