CHAPTER 43.
I immediately asked the nurse station kung saan ang room ni Anton Blackwell. Buti nalang ay sinabi agad ng nurse sa akin.
Nang makarating ako sa 9th floor ay parang nagso-slow mo ang mundo 'ko. Palapit ng palapit ako sa kwarto niya at natatanaw 'ko na si Kuya Hades, Ate Demetria at yung babaeng kasama ni Anton sa pharmacy.
"K-kuya Hades.." Lumapit ako sakanila.
Kumuyom ang panga ni Kuya Hades sa akin at nagiwas lang ng tingin. Mukhang galit siya. Natanaw 'ko ang dalawang boquet ng flowers sa tabi ng babaeng hindi 'ko kilala.
"Jasmine, pakitext nalang ako kung nakalabas na si Anton. Bibili lang ako ng makakain niya." Anang Kuya Hades and left with Ate Demetria.
Naiwan kaming dalawa nung Jasmine. Umupo ako sa upuan sa tapat niya.
"Who are you? Babae ka ba niya?" Tanong 'ko.
Umiling iling ang babae at sarcastic na ngumiti, "I'm not like you, Olivia. Kapag committed ako, loyal ako."
I smirked, "'Wag kang magmalinis. I've seen you two yesterday at the pharmacy."
"At nakita ka din namin ni Anton kahapon. Sa sinehan. May kasama. Nakikipaglampungan ka lang naman sa isang lalaki." Umiling-iling siya.
Napanganga ako sa sinabi niya. Nanliit ang mata 'ko sakanya pero inirapan niya lang ako. Fuck. Alam na ni Anton.
May lumabas na doctor. Anang doctor ay hindi pa daw pwedeng pumasok sa loob ng kwarto ni Anton.
"D-doc, excuse me.." Hinabol 'ko ang doctor nang makalayo siya sa hospital room ni Anton.
"Yes, hija?"
"A-ano pong mayroon? Bakit nasa ER ang pasyente?"
"Are you his...?"
"Girlfriend po."
"I'm sorry to say but.. Your boyfriend is suffering from Acute myeloid Leukemia, stage 4." Malungkot na saad ng doctor.
Parang nablanko ako nang marinig 'ko iyon. Napaupo ako at hindi 'ko alam ang gagawin 'ko. May leukemia siya.. Stage 4....
Stage 4.
Naguunahan sa pagtulo ang mga luha 'ko. Halos magdugo ang labi 'ko sa kakakagat 'ko. Sobrang sakit. Hindi 'ko maexplain yung nararamdaman 'ko.
Putangina...
Sana nagbibiro lang 'yong doctor. Sana parte lang 'to ng pakulo ni Anton. Sana parte lang ito ng mga masasamang biro.
"Olivia what happened? Anong sabi ng doctor?" Nilapitan ako ni Ate Demetria at nasa likod niya si Hades.
"A-ate.." Sobrang nahihirapan akong sabihin iyon. Nagbabara ang mga lalamunan 'ko.
"Olivia what? Sabihin mo na!" Medyo tumaas ang boses ni Kuya Hades at halata ang kaba at pagaalala dito.
"M-may leukemia si Anton...." Napahagulgol ako dahil sa sobrang bigat ng puso ko, "Stage 4..."
Nabitawan ni Kuya Hades ang dala niyang pagkain. Napapikit ako sa sobrang sakit ng nararamdaman 'ko.
Ang gago 'ko. Sobrang gago 'ko. Nakuha ko pang magloko? Kahit may sakit siya?
Why didnt he tell me? Bakit? Bakit niya itinago?
"Jasmine alam mo ba ang tungkol sa kondisyon ni Anton?" Tanong ni Kuya Hades habang pinipigilan ang sarili na mag break down.
"K-kuya.."
"ALAM MO?"
"A-alam 'ko... He told me. Last week niya lang din nalaman." Napapikit si Jasmine at napaiyak nadin, "I'm sorry kung hindi 'ko sinabi agad. Ayaw ni Anton magalala kayo.. Lalo kana, Via." Malungkot na saad ni Jasmine sakin at halatang masama ang loob niya sakin.
"B-bakit ako—"
"You caused him the unbearable pain that he didn't imagine possible to be felt! Ang sama mo, Olivia! You're gonna regret everything!" Tinalikuran kami ni Jasmine and I don't even know what she's saying. Alam niya...?
Matapos ang ilang oras na paghihintay ay pinayagan na kaming pumasok sa kwarto ni Anton. Galing siya sa ER at nasa personal bed niya na siya ngayon kaya pwede na siyang bisitahin.
Hindi ako makaimik kasi si Kuya Hades ang kumakausap sakanya.
"Tinawagan 'ko na sila Mama. They'll be here—" naputol ang sasabihin ni Kuya Hades.
"Kuya hindi nila kailangan malaman—"
"Putangina, Anton. Napaka-gago mo talaga. Bakit hindi mo sinabi na may leukemia ka? Akala ko ba magkakampi tayo?" Muling naluha si Kuya Hades habang nakahawak sa mga kamay ni Anton.
Hindi 'ko kayang tignan ang namumutla at sobrang tamlay na si Anton. Sobrang nadudurog ang puso 'ko. Sobrang sakit. Putangina mo Olivia. Sobrang sama 'ko. Ang sama 'ko putangina.
"Kuya c-can I talk to Via for awhile?"
Naiwan kaming dalawa sa kwarto. Tahimik lang kaming dalawa at ang tanging naririnig 'ko lamang ay ang hagulgol 'ko.
"Olivia.. Mahal 'ko.." Nakangiting sabi niya. "'Wag kana iyak. Babantayan naman kita pag namatay–"
"Anton 'wag kang magsalita ng ganyan..." Halos hindi na ako makahinga dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman 'ko ngayon. Putangina.
"Olivia, stage 4 na 'to. Gustohin 'ko mang lumaban, pinigilan mo na agad ako." Aniya nang nakangiti. Napa simangot ako sa sinabi niya.
"Anton—"
"Mahal mo si Gino diba?" Aniya nang nakangiti.
Napanganga ako sa sinabi niya. Hindi ko alam ang sasabihin 'ko. Shit.... Alam niya.
"Ano bang sinasabi mo?"
"Olivia, mamamatay nalang din ako, maging honest kana." He pouted. "Sorry kung napabayaan kita. Sorry kung wala akong time sa'yo. Sorry kung puro trabaho lang ako at naisip mo na nakakalimutan na kita."
"Anton I'm so.. So... Sorry.. Nadala lang ako. Oo aaminin ko, gusto ko si Gino pero ikaw ang mahal 'ko.. Anton sorry.." Halos lumuhod na ako dahil sa sobrang panghihina ng mga tuhod 'ko.
Ang sama sama 'ko. Tangina!!!! Tangina mo Via dapat ikaw yung may leukemia ngayon!!!
"Naiintidihan 'ko. Mabuti nga 'yon, may bagong magpapasay sa'yo kapag nawala na ako." He smiled. Pero sa kalagitnaan ng ngiti niya ay tumulo ang luha niya, "Sobrang sakit na malaman 'kong gusto mo na makipaghiwalay sakin. Sobrang sakit kasi hindi mo ako naiintidihan. I am working hard to give you the life you deserve pero mukhang mali 'yung paraan 'ko para ibigay iyon sa'yo. Ang sakit, Olivia. Sobrang sakit. Minsan pinagdasal 'ko na sana masagasaan nalang ako para maka-takas ako sa pagkirot ng puso 'ko." Humagulgol na siya at mas lalo akong nadurog. I'm sorry, Anton... Sorry... "Olivia, mahal na mahal kita at sobrang sakit na nito.. Hindi ko maipaliwanag kung gaano kasakit.."
Wala akong ibang ginawa kundi ang humagulgol at magsorry kay Anton. Lord God, please po.. Magbabago na po ako.. Chance pa po, please.
"Kaya papakawalan na kita, Via. I don't want you to see me suffering. Wag kang maawa sakin. Ayaw 'ko kaawaan mo ako. Alam ko namang hindi mo na ako mahal kaya papakawalan na kita." Sa gitna ng hagulgol niya ay ngumiti siya.
"Ang gago mo para magdesisyon ng permanente para sa panandaliang nararamdaman mo! Putangina! Binalewala mo ang lahat ng meron tayo!" Mas lalo akong humagulgol, "Gagaling ka, Anton! Hindi pwedeng maghiwalay tayo! A-aalagaan kita! M-magsisimula tayo ulit! Promise.. Isa pang chance, please Anton. Nagmamaka-awa ako please.. Anton hayaan mo akong alagaan ka..." lumuhod ako sa harapan niya at ilang beses na nagmakaawa.
Nakikipag break na siya habang may sakit siya. Halos mamatay ako sa sakit. Putangina mo Olivia. Kasalanan mo lahat ng 'to!!!!
"Olivia, please. Kung pwede lang, umalis kana. Don't get me wrong, mahal kita. Mahal na mahal kita. Sobrang mahal kita.." Hinawakan niya ang mga kamay 'ko. "Pero mamamatay na ako. Iiwan din kita. Sige na, Olivia.. Umalis kana."
And in that instant, alam 'kong sa unang pagkakataon ay durog ng pinong pino ang puso 'ko. I'm sorry... Anton. Hindi ko alam ang mararamdaman 'ko sa sobrang konsensya at sa sobrang sama 'ko to cheat on him.