Reyna ng Kamalasan (Part 1 and Part 2) is now PUBLISHED under Summit Media- Pop Fiction
Php 195 each | Taglish | Available in bookstores, newsstands, and convenience stores nationwide!
SILVER's POV
"Just take the bus, or the train."
"Mom." I sighed. Almost a grunt.
"Anak... Marami akong nakikitang schoolmates mo sa bus stop, you can hang out with them. Take the opportunity while your car's in the repairs."
Gusto kong mapakamot ng ulo habang kausap ko si mommy. I can't remember any instance that I've won a conversation over her. Well, maybe I can. If I wanted to. Never really tried. Let's just keep it that way, because I couldn't really argue. Or continue arguing. I just keep mum. Knod my way until kingdom come.
"A broken car is never an opportunity." hindi ko alam bakit sumagot pa rin ako. Alam kong hindi yun ang point niya. Alam ko rin naman ang pinatutunguhan ng argument ni mommy. Me hanging out with other people. Me, making friends. And other relationships... That's what she wants.
"You know what I mean, son. I'm really starting to think that you are a sociopath."
Sociopath. Mom do you even research? Gusto ko sana siyang bigyan ng definition. But I know she's just exagerrating. She's a professional and I can't lecture her about psychology terms and personality disorders.
"I don't have a criminal mind, mom. I have a conscience. I have a moral responsibility. I love you mom. And yep, I am NOT a sociopath." I just made it clear.
"Just... just try... try to meet other people." She made her point once again.
"I am. I meet people at school."
"Just try to make friends. You can have any other relationship with your classmates than being just a mere classmate." I noticed what she's implying.
"I don't need them, people."
"Tignan mo. You, saying that. That just shows how you really need people, Silver. Oh, my Silver... You are actually making point for me. "
And then a hug.
I submit myself.
I give up. Sabi ko na I could never argue with mom.
She ends up winning. Or maybe I let her think she's won.
Pero ganun pa rin. It'll end up with a hug. How are you supposed to have a goof comeback after a hug from your mother? Kahit kailan hindi pa ako nasabihan na isa akong mama's boy. We are never clingy. But some instances (like this), she hugs me like it's the answer to everything. Definitely no good comebacks. No more argument. She'll make her point, and will just affectionately call me my name. SILVER. Enough to remind me how weird my name is. And will successfully divert my attention. Like now.
Seriously? Silver. Pilak? Argentum? No matter how you translate it or transliterate it, it still sounds really off. Absurd.
Imagine every start of classes. Kailangang magpakilala. Every new meetings. Imagine the hardest part. Ako nga pala si Silver. Repeat until fade. Sounds like a half-baked username every single moment I introduce myself.
Hindi ko talaga alam kung bakit Silver pinangalan sa akin ng mga magulang ko. Until now. I find it somehow, outlandish. 'Di naman daw nila favorite ang Silver. Siguro weird lang sila magpangalan, these two completely normal people with completely mundane names.
Hwag na tayong lumayo pa, punta na lang tayo sa pangalan ng mga kapatid ko. I have two younger sisters. Twins, just like any bubbly mom wishes for. Beautiful identical twins. Pero ang mga pangalan nila, from another planet. Naiisip ko na agad ang common senaryo: Q: Anong pangalan ng mga kapatid mo? A: Lemon Jane at Orange Grace. Orange and Lemons? How can you say that so casually na hindi magiging awkward at mapapatawa ang kausap mo?
Akala ko nga nung bata ako, norm ang pagpapangalan sa anak nila ng pangalan ng isang prutas. Pero hindi pala? Pero buti sana kung yung tipong prutas na matatagpuan lang sa Himalayas, very rare at nakita ng mga magulang ko kaya ipinangalan nila ito sa kambal. O yung kasing common ng apple. Pero hindi. Sinong nagpapangalan sa mga anak nila ng orange at lemons? Yes, welcome to my family.
I've heard cool daw ang pangalan ko. Lots and lots of times from many different people. Oo, siguro... kung Silver lang sana, I might consider it. But I have a second name. Jeremy. At ako ay si Silver Jeremy Torres. Isang kulay silver na Jeremy. Parang preamble ng isang superhero bago niya ilabas ang mga superpowers niya at ilampaso ang mga kalaban. Pwede ng isama sa Power Rangers. O side-kick ni Shaider. That's how ridiculous it sounds, to me.
Pero hindi ko alam kung bakit parang tingin pa ng tao, eto na ang pinakamagandang idea and the point of my existence.
"Pangalan mo pa lang, ang gwapo na." naalala kong sabi ng isa kong nakakilala sa quiz bee. Kelan ba nagiging gwapo ang pangalan lang? Lalo pa't Silver ito? Binayaran ba sila ng mga magulang ko para sabihin sa'kin yun? The world really has a special place for weird people.
At ngayon nga, hindi ako nag-bus o sumakay sa tren. Naglakad na lang ako dahil sabi nga ni mom, maraming schoolmates sa bus stops o kahit sa tren. Others smoking. Yung iba halos tumambay na sa mga stop at hindi makaalis hangga't hindi kumpleto ang barkada. Noisy people. Kaya naglakad na lang ako.
Mom is right in all counts. I avoid a lot of social interactions. Unnecessary bureaucracies na wala namang value add sa mundo at sa huli, ikaw rin ang talo.
Silver Jeremy, please.
Again, that's mom's voice. Sinasaway niya ako hanggang sa utak ko. Mom never liked me being like this. Saying I was bitter. Or pathetic. Then hug me after like she was the biggest paradox that ever happened. Reprimanding me, then taking me back blindly. Wala kasi siyang choice. She needs to accept me and the issues I have.
Anyway, speaking of my wheels, I have no choice but to walk this time. Dahil nasira yung windshield ng sasakyan ko. I'm not expert with girls. I don't follow any bro code lest any playboy dictionary. Pero I find most girls complicated in their own complicated ways. Notice the exponential complication there. Somebody proposed to me a few days ago. At proposed talaga. Entire big proposal with balloons. And katulad ng sabi ko. women these days... Siya lang ang nagsasalitang mag-isa. I didn't confirm anything. Wala akong sinabi dahil ayoko ring magdeny. Denying means a lot, too. Denying is a lot of drama. And I never liked drama. I left all the drama after the particular phase in my life.
So there's this girl. Kendra? Nakalimutan ko na kung saan ko siya nakilala. Have you ever found yourself at the middle of nowhere? Basta ganun. At hindi naman ako ganun gumagawa ng bullet journal to jot down all my new acquaintances. Basta sinabi niya na kami na. Siya lang ang nag-assume. Planned a whole lot date all by herself. Even announced it to the universe. When I didn't show up, nagalit na accusing me of ditching her?! What in this universe? How can you ditch someone you didn't even agree on meeting up with? How can a girl work around relationship all by herself?
She was hurt. But she can't hurt me back. I know she can't hurt me. Not that I'm celebrating it as a fact. I just knew it, as a fact. Can't hurt me back emotionally dahil hindi naman talaga kami. God knows I barely knew her. Even physically she can't. Now the poor car has to make a trip to the repairs. Ito kasi ang napagbuntunan ng galit ni Kendra. At ako. Alay-lakad.
"Hi kuya." hindi mo ako kuya, gusto ko sanang sagutin ang isang babaeng nag-hi.
"Oh my god... Jaw-dropping sex god. Naglalakad sa ulanan."
Sex god? I am not primitive, nor do I live in a cave pero how can girls be so forward with their words these days? Paano mo nasasabihan ng ganun ang isang estranghero? Seriously sex god, though? Are they really women? Di na ako nagaksayang tumingin. Bakit ba kasi involuntary ang pandinig. Naririnig ko pa rin ang mga bagay na hindi kaaya-aya.
Narinig kong pinag-uusapan ako ng dumaan ako sa harap ng coffee shop. Anong cool sa naglalakad sa ulanan? Minsan di ko talaga maintindihan ang mga tao. How their brains are wired. Why they talk too much. How they let other people hear their thoughts. Ang pagtataka kong ganito eh katulad ng pagtataka ko sa pangalan naming magkakapatid. Why.
Nagiba na lang tuloy ako ng daan. Ayoko sa main road. Nang sa kabilang kalye ako dumaan. Lumakas bigla yung hangin.
Mabuti na lang may suot akong jacket at hindi ko naramdaman ang kung ano mang ikinatarata ng iba.
"Ay bumaliktad yung payong nung ate!" narinig kong sabi nung motorista. Bumaliktad yung payong? Hindi maproseso ng utak ko kaya tinignan ko kung paano bumaliktad ang payong.
Pagtingin ko sa tinuturo niya. Si Zylie. Yung cute pero "malas" daw na babae. Yun yung tawag sa kanya sa school eh. Cute pero malas. Kilala ko siya (bukod sa sikat yung pagkamalas niya) dahil katabi ko siya ng locker. Parehas kaming nasa 3rd year sa Vander High School.
Pinagmasdan ko siya at nakakaawang naiipon na ng naiipon yung tubig sa payong niya na nakabaliktad at nakatutok sa itaas. Hanggang sa nasira na yung payong nito. Soaking wet, that girl. Napakunot ang noo ko. Kawawa naman. Platsado at maayos na maayos pa naman siguro yung uniform niya tapos nabasa lang.
Ang ineexpect ko, magsisi-sigaw siya at aangal. Pero tahimik lang siya. Wala siyang imik. Kakaibang babae. Di katulad ng ibang magsasabi na ng "What the f*uck" o "ewwww" o "please help me..." at "oh my god" as per usual~women dramas.
Tahimik lang siyang naglakad kahit basang-basa na siya. Ang daming umandar sa utak ko. Nagkaroon ng maraming laddering para isipin kung bakit hindi siya nagaabalang magayos ng sarili, o mainis sa nangyari. I know there's no use crying over spilled milk, pero humans have emotions at dapat nagregister muna sa utak niya ang mga naganap at magkakaroon ng kaunting reaksyon? Nasaan na? And I don't even like drama kaya bakit ako mukhang nagrereklamo na walang nangyaring ganun?
Before I knew it, lumapit na pala ako. Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin na lumapit sa kanya. Dahil na rin siguro sa naawa ako dahil sobrang lamig at basa na siya. O siguro dahil din gusto ko rin makita kung ano talaga yung reaksyon niya. O kung bakit ganun ang reaksyon niya.
Tumingin siya sa akin ng mapansing pinayungan ko siya. Akala ko magsasalita na siya. Pero tahimik lang siyang sumabay sa ilalim ng payong ko. I know there's no use dahil basa na siya pero, it wouldn't hurt a bit kung papayungan ko pa rin siya.
Pagdating namin ng school. May namimigay ng kape. Kumuha siya, syempre kumuha na rin ako. Freezing cold and a nice cup of coffee is best.
"Thank you." narinig kong sabi niya sa akin. Matipid. Pero I almost smirked. Or smiled, maybe. Kulit kasi. She said that with the litllest movement her lips can make. I aslmost asked kung na-try niya na bang mag-ventriloquist.
Madaming maganda sa school. Naririnig ko pa nga ang ilan kong classmate na binibigyan ng iba't-ibang kategorya ang mga babae. From fit, to pettite, to hot. Pero ang isang ito. Ang masasabi ko, adorable. Is that even the right word? Para kasing hindi sapat ang salitang cute sa kanya. It's like describing a pet. Pero oo, kyot siya. Gusto ko sanang sumagot sa kanya kaso ang daming nakatingin sa amin at sinasabihan siyang malas kaya tumango na lang ako.
Tumakbo siya sa kaibigan niya.
"Silver ano ba naman bakit ka sumasama sa mga malas?"
"Oo nga silvy! Baka malasin ka sige ka."
Silvy? Seriously Silvy though? Kelan ko pa naging nickname yun? Tinignan ko sila sa mata. I have to make a point na hindi nakakatuwa ang Silvy.
"Ang gwapo shet!" humawak pa sa dingding ang isang yun.
"Bakit ka ganyan Silver, nakakatunaw ang mga titig mo!!!"
What should I do? Lahat na lang ng gagawin ko, iba ang nagiging interpretasyon. I am annoyed, can't they see?
Nakita kong lumabas mula sa locker room si Zylie at yung kaibigan niya. Pumunta din ako para kunin yung books ko. Ng nasa harap na ako ng locker ko, nakita kong sira ang locker ni Zylie na nasa kanan lang ng akin. I found myself fixing the poor girl's locker. Sa lahat ng mga nangyari sa kanya ngayong araw, pati ba naman sa locker? This might be of help.
Pumunta na ako sa classroom at nalaman kong absent ang teacher namin sa first period. Grade-conscious friends naman gustong mag-groupings na para daw bukas, ayos na.
"Silver groupmates tayo?" sabi ni Bettina.
"Wow ang swerte talaga ni Silver si Bettina na ang nagyayaya?"
"Okay" lang sagot ko. I care less about the groupings. Kahit ako lang mag-isa kaya ko naman, mas maganda nga yun dahil walang baggage, walang mga oras na kailangang in-sync. Pero pumayag lang ako kay Bettina dahil siya lang naman ang pinakamatino na groupmate. Okay na rin. Hindi dahil sa siya ang pinakamaganda. Wala akong hilig sa maganda. Hindi ko nga yata alam kung ano ang maganda. Akala ko kasi dati, isa lang ang maganda.
Umalis ako ng classroom dahil ang iingay nila. Hindi na kasi talaga ako sanay sa ingay. Kumuha ulit ako ng kape sa baba dahil naalala ko ang mga namimigay ng libre. Nang pabalik na ako sa classroom, Napansin ko na naman si Zylie. Nabangga ito ng classmate kong si Frances at natapunan ng mainit na kape.
Napasabi na lang ako sa sarili ko. She doesn't deserve this. Ano bang ginawa nitong taong 'to ngayong araw para mangyari yung mga ganun? Totoo ba talagang malas siya?
"Hi Silver!" nagawa pa akong baitiin ni Frances. Gusto ko sana siyang pagalitaan ng maalala ko na sayang lang sa oras. Hindi niya ako teacher lalo't hindi niya ako magulang. Ibinigay ko ang kape ko kay Frances. Hinila ko si Zylie sa locker room dahil alam kong may ice pack dun.
Bago ko naintindihan ang ginagawa ko, hinuhubaran ko na pala si Zylie. Ang gusto ko lang naman malagyan agad siya ng yelo. Naalala ko ng parang recorded sound clip ang boses ng nanay kong doktor at ang lahat ng paalala niya. Naisantabi ko na hindi pala ako doktor at si Zylie ay hindi ko pasyente at isa lang palang babae. Medyo nahiya ako dahil parang hinaharass ko siya. Pagkabigay ko ng ice-pack tinalikod ko na siya, sinabihan ko siyang pumunta ng clinic, nilagay ko yung jacket ko sa kanya at pagkatapos nun umalis na ako.
Sakto naman na pinapunta kami sa auditorium pagbalik ko dahil may orientation daw. Wala ang teacher namin kaya late kami nasabihan ng isang faculty.
"San na kaya si Zylie?" narinig ko na naman yung pangalan niya.
Napansin kong nandun na yung kaibigan ni Zylie at mukhang hinahanap siya.. Tinignan ko ang mga kasama niya, wala pa rin siya. Napakatagal naman nun sa clinic? Why am I keeping myself busy? Making myself worried. Bakit kasi narinig ko pa yung pangalan niya at nalaman kong wala pa siya. Tumayo ako like it's a natural thing. Sa tingin ko ko nasa itaas pa yun. O baka may nangyari ng masama. Tumakas ako sa teacher na nasa pintuan ng auditorium para i-check. Baka hindi tumigil yung utak ko sa kakatanong kapag hindi ko nakita na nakababa na siya.
Look at me being responsible, minding others' business.
Umakyat ako sa mga classroom. At narinig ko ang isang groan. Nakita ko siya, pilit na binubuksan ang nakasarang pintuan. So weird yet ang kyot. Haha. Nakilala ko ang jacket kong sinuot ko sa kanya kanina. Akala niya yata nandoon pa ang mga classmate niya.
What an eventful day, thanks to the involuntary sense of hearing.
*later*
Reyna ng Kamalasan (Part 1 and Part 2) is now PUBLISHED under Summit Media- Pop Fiction
Php 195 each | Taglish | Available in bookstores, newsstands, and convenience stores nationwide!