Maria's POV
Pagkatapos ng buong araw sa school, umuwi agad ako sa bahay at humiga sa couch.
Haaay grabe.. hindi ako makapaniwala sa mga nangyari sa araw na 'to. Nakakastress. ∪ˍ∪
Mag-isa nga lang pala ako sa bahay na iniwan ni mommy sa akin. Mom died when I was 13 and after 1 week, dad died dahil sa pagliligtas ng batang lalaki. And now, here I am, so alone. Umidlip muna ako saglit but I fell asleep.
I rolled over the bed and... wait what?! Bed? Sa couch ako nakahiga ah? O.O agad akong bumangon only to find that I am definitely not in my house. And who's bed is this?! Oh my gosh! Oh my gosh! Natataranta na ako. Oh my gosh! I'm kidnapped! Nag recite ako ng ritual ko kapag ninenerbyos.
(Hey uh, may tanong ako, bakit KIDnap ang tawag kahit na matanda na ang biktima? Dapat kapag matanda na OLDnap dapat diba? Yung kotse nga Carnap eh.-author :D)
"My gosh.. siopao, siomai, suman. Siopao, siomai, suman.!"-pero Hindi ko talaga mapigilan ang nerbyos ko eh kaya....
"Aaaaaaaaaaaaaaah! (Inhale*exhale) aaaaaaaaaah!"-ako ￣﹏￣
Biglang bumukas ang pinto at nakita ko ang natatarantang mukha ni..
"Jonathan!?! Anong ginagawa ko dito? Asan ako? Sinong nagdala saken dito?"-sunod-sunod kong tanong sa kanya.
"You're in my house."-he answered
"Ano?! Ba't mo ako dinala dito?!"-napatingin ako sa katawan ko, suot ko pa naman yung suot ko kanina.
"You're living here with me now."-Jonathan answered with a smile
"Anong dito?! May bahay ako!"-sumbat ko
Agad akong tumayo at tumakbo papunta sa pinto at bumaba sa hagdan pero nung malapit na ako sa pinto biglang humarang si Jonathan ..
"T-teka.. p-pano ka napunta d-dito?"-I stuttered
Ako ang nauna eh. Ba't ang bilis niya?
"Look Maria, it is our family tradition that if we found our mate, kailangan sa iisang bubong na kayo tumira."-sagot niya.
"Are you kidding me?! Anong mate ang pinagsasabi mo? Hindi kita maintindihan!"-sabi ko sabay kamot sa ulo ko at nag pout
He giggled.
"Look Maria, you are my mate. And I am not who you think I am."-sagot niya.
"Anong.. ano? "-tanong ko ulet
"Maria, I'm a vampire."-Jonathan
O_o
"Pfft.. bwahahahahaha! ^O^ jusko! Hahahahaha!"-ako
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jonathan's POV
"Pfft.. Bwahahahahaha! Jusko! Hahahahaha!"-Maria
"Oh anong nakakatawa?"-tanong ko
"Jonathan naman eh. Hahahaha!"-Maria
Oh.. ayaw niyang maniwala. She need some proof.. I stepped forward to her. Nang makita niyang sumeryoso ang mukha ko, tumigil siya sa pagtawa. I can hear her fast heart beat. I let my fangs out and changed my eye color, from deep blue to glowing red. I saw her expression change. I was expecting for her to be afraid of me but. . .
"Siomai naman Jonathan oh! Bakit ngayon mo lang sinabi!? Oh my ghaad! Kyaaaaaah! ^O^ Edward Cullen version 2.0!"-tuwang-tuwa niyang sabi sabay patalon-talon.
I was like.. O.O
"Hey, you're not afraid?"-nagtataka kong tanong
"Why would I? It's so cool!"- Maria *^O^*
"Really? *^▁^*"-ako
"Oo naman pero..."-she paused.
"Uuwi parin ako sa bahay."-sabi niya.
" No I insist. You are staying here."-ako
"No."-maria
"Yes"-ako
"No"-Maria
"Yes"-ako
"No! Ang kulit mong bampira!"-Maria
"Maria Katherine!"-I growled at her at napaatras siya
"Fine!"-padabog siyang pumunta sa couch at umupo.
I stared at her. Okay, I didn't mean to yell at her. Nilapitan ko siya at niyakap. Ang bango niya, I kissed her cheek.
"Sorry, I didn't mean to raise my voice."-I apologized
"Lumayo ka nga Jonathan."-she said and pushed me away and glared at me.
"Nasan ang kusina?! Nakakagutom ang stress jusko!"-sambit niya.
I laughed. I led her to my kitchen at binuksan niya ang ref, kinuha niya ang black forest cake at nilagay sa table. Umupo siya at sinimulang kainin ang cake. I just stared at her and she stared back.
"What?! It's called stress eating okay?"-she reasoned.
I just smiled at her. I wonder kung bakit ang slim niya parin eh ang bilis niyang kumain.