P.O.V. Jasper
Ik kijk verbaasd naar Lena.
Ze staat een eindje verder en ik weet niet hoe ik bij haar moet geraken.
Haar schouders schokken en ik zie haar handen stevig het pistool omklemmen.
Ik moet iets doen.
'Lena, liefje.' begin ik fluisterend.
Lena haar hoofd schrikt recht en haar normaal heldere ogen staan dof.
'Engel luister naar me.' ik doe een stap naar haar toe.
Haar handen wrijven over het wapen.
'Het is oké, kom maar naar me toe.'
Haar make-up waren nu zwarte vegen op haar mooie gezicht en haar kleed was mismaakt met bloedspatten.
'Alles is oké, ik ben er voor je.' ik zet nog een paar stappen naar haar toe.
'Lena, alsjeblieft, geef me dat wapen. Ik beloof je dat alles goed komt.'
Ik zet de laatste stappen naar mijn engeltje.
Ik neem het pistool snel uit haar handen en trek haar in mijn armen.
Ik sus haar zachtjes in haar oor.
'Jasper!' ik draai mijn hoofd en kijk ongelovig wat er gaande is.
Dylan kijkt me hulpeloos aan. Max heeft Ellen dicht tegen zich aan getrokken en wrijft over haar gezicht. En Alex...
Ik maak me los van Lena en loop direct naar Alex.
Ian ligt op de grond met een hoop bloed om zich heen.
Er zit een kogelschot in zijn rechterborst en nog een in zijn romp.
Alex drukt op de wonden en roept tegen Ian.
'Fuck you Ian, je laat me hier niet achter. Begrepen! Blijf bij me oké? Hulp is onderweg.' schreeuwt hij tegen zijn vriend.
'Wat is hier gebeurd? Waar the fuck is de klootzak die dit heeft gedaan.' roep ik luid.
'Hij is dood.' Dylan komt naar me toe en houd me tegen.
'Ian zijn kogel heeft hem nog geraakt. Ian heeft zichzelf voor een kogel gesprongen om Alex te redden.' zegt Dylan zo kalm mogelijk. Ik zie duidelijk dat hij zich moet inhouden.
'Oh god... Nee, nee. Dit is mijn schuld. Dit is verdomme mijn schuld. Oh god... het spijt me z- het spijt me zo.' Lena was blijkbaar ook hier komen staan en kijkt verschrikt naar het lichaam van Ian.
'Nee Lena, ga weg. Ga nu naar Max. Alsjeblieft.' beveel ik haar.
Haar tranen lopen over haar wangen en ze zakt door haar knieën.
Als ik naar haar toe loop om haar te helpen hoor ik een afschuwelijk geluid dat uit de keel van mijn vriend kwam.
'Ian, Ian... Blijf bij me. Er komt direct een ziekenwagen. Iemand verbind deze wonden!' ik kijk om me heen en Dylan scheurt zijn hemd in stukken.
'Max kom hier en haal Lena en Ellen hier weg.' roep ik naar hem.
Hij heeft ook door wat er aan de hand is en komt snel in actie. Hij neemt Lena bij de arm en sleurt haar half naar buiten.
'Alex jij ook, naar buiten nu.' ik schreeuw tegen mijn vriend.
Ik weet dat ik hard ben, maar hij gaat hier helemaal aan dood.
'Dylan help me. Hij moet naar buiten gebracht worden. De ambulanciers mogen deze verdomde troep niet zien.' zeg ik streng en neem zijn arm over mijn schouder en ik draag hem naar buiten waar de serene al een loeiend intrede deed.
P.O.V. Lena
Ik zit in de witte gang van het ziekenhuis. Al de geluiden van de intensive care maken me gek en ik wrijf over mijn slapen.
Het is nu al drie dagen nadat de schieting plaatsvond en Ian ligt nog steeds in een coma. En zijn conditie verslechterde dag na dag.
En dat allemaal omdat ik zo dom was om dat pistool af te laten gaan.
Wat ik aan het denken was? Ik weet het zelf niet.
De deur van Ian zijn kamer gaat open en een vermoeide Jasper komt eruit.
Ik sta direct recht en loop naar hem toe.
'En hoe gaat het met hem?' vraag ik angstig.
Jasper kijkt me aan en ik zie alleen verdriet in zijn ogen.
'Wat... Wat is er gebeurd?' stamel ik.
Jasper trekt me in een knuffel.
'Ik weet niet wat te doen... Ze gaan... ze gaan de stekker eruit halen.' snikt hij in mijn schouder.
Ik neem hem steviger vast.
En ik kan zijn angst bijna voelen.
'Sorry, sorry Jasper, dit is allemaal mijn schuld. Ik wou dat ik-' de woorden stromen uit mijn mond en ik kan ze niet tegen houden, maar Jasper kan dat wel.
'Het is niet jou schuld, mijn vrienden weten wat de gevaren zijn van onze job. En ze weten wat ze doen. Lena, lieverd, jij hebt niets verkeerd gedaan. Jij was zo dapper om dat verneukt gezicht van die hufter van een Taylor helemaal op te blazen. En dat alles voor je zus, jij bent loyaler dan al de maffiafamilies samen.' zegt hij lief tegen me.
En zo is hij al de hele tijd na het "incident". Ik slaap al drie dagen bij hem omdat ik zelfs in mijn slaap nog door Taylor word achtervolgt. Als ik over straat wandel zie ik zijn gezicht verschijnen en ik verstijf. Taylor kijkt me dan aan zoals hij naar me keek juist voordat ik de eerste kogel door zijn hoofd schoot. En dan is Jasper er voor me gerust te stellen. Hij is er voor me en dan weet ik dat het niet echt is en dat Taylor dood is.
'Kunnen we vertrekken? Ik haat ziekenhuizen.' vraagt Jasper.
Ik knik en neem zijn hand vast.
We lopen samen naar de lift en botsen dan op Lexi.
Ze heeft een zwarte jas aan dat laat duidelijk zien hoe ze rouwt.
'Lexi, ik... het spijt me.' ik voel me verschrikkelijk.
'Het is al goed. Het is niet jou schuld of die van jou, Jasper.' zegt ze en probeert een glimlach te forceren. Wat niet echt lukt.
En ik geef haar een knuffel.
En Lexi begint te snikken op mijn schouder.
'Sorry, ik wou dat ik iets had kunnen doen.' mompel ik en aai over haar rug.
'Dat kon je niet, en niemand verwijt je dat. Lena, je bent een goed meisje.' zei Lexi en maakt zich los uit onze omhelzing.
'Ik ga maar weer terug naar hem. Ik wil nog even bij hem blijven, zolang het kan.' zegt ze en loopt naar de kamer van haar vriend.
'Kom dan gaan naar huis, engel.' zegt Jasper en leidt me de lift in.
Een maand later is de begrafenis van Ian. Niemand van zijn familie is daar en Jasper had me verteld dat zijn vader aan een tumor was gestorven een paar jaar geleden en dat hij niets meer van zijn moeder had gehoord. Daarom was alleen Jasper met zijn ouders, Alex, Jade, Max en Ellen, Dylan en Lexi. Die huilend door haar benen was gezakt toen de kist in de grond werd gedaan.
Nu sta ik samen met Jasper en Lexi bij de grafzerk van Ian.
Jasper schraapt zijn keel.
'Ik wou echt dat het anders was geweest.' zegt hij met een zachte stem.
Lexi knikt door de snikken heen.
'Ik wou dat ook, Jasper beloof me dat je niemand meer laat sterven.' zegt ze dan diep ademend.
'Ik beloof het. Niemand zal sterven. Toch niet iemand van ons.' belooft hij.
En ik kijk naar hem en ik zag dat hij het meende. Hij meende elk woord van wat hij net zij.
Heej lieve lezertje,
Dit is het einde van het boek.
Toch het eerste deel. Na kerstmis komt het tweede boek online.
Dus laat dit boek nog even in je bibliotheek staan, want ik zal hierop aankondigen hoe het nieuwe boek zal heten.
P.S.: foto Taylor ook al is hij dood.
Lots Of Love
Hanna862x