After 888888888888888 years. nakapag-update din! magka-comeback na daw kase EXO, kaya magka-comeback na din ako. Hahahaha. Char!
Sorry for the late update. Sorry din para sa update na 'to. You'll know why after reading this :3
Sooooo? Vote.Like.Post comment please :)))
Like the page at the right side (External link) ^^
--Sassyabhie.MrsOhSeHun.Abhiesaur.
***************************************************************************************
JACOB’S POV...
Kanina pa ako nasa labas ng bahay nina Yassie, pero hanggang ngayon hindi padin ako makapag-isip kung ano ba talagang gagawin ko. Is this the right thing to do? Ano nga ba ang ikinatatakot ko? Gusto ko na syang pakawalan right, so dapat ko talaga tong gawin. This will be the last. So Jacob Jake Fuentez, bago pa ang lahat, pumasok ka na para matapos na ang kung ano mang kabaliwan mo ang dapat tapusin. Right. Tapusin, tatapusin ko na ang lahat. I’ll let her go. I’ll give her space. I’ll give way to my friend. I wont bother them anymore. Tama. Ganyan nga dapat ang gawin ko. Dahil sa simula pa lang naman, ako na ang nakatayo sa gitna sa pagitan ng dalawang taong nagmamahalan na to. I am their burden. I am making this hard for them. Ayokong maconfuse at bulabugin pa ang isip ni Yassie. Hindi dahil sa sinasabi kong may epekto ako sa kanya, kundi dahil alam kong naging malapit din siya sa akin. At dahil alam niyang gusto ko siya, baka sa tuwing makikita niya ako ay maging malungkot lang siya. Hindi siya magiging lubos na Masaya ng ganoon. At ayoko noon. Ganun ko siya kamahal, ok lang na ako ang masaktan, basta Masaya siya. Basta alam kong Masaya siya...
“Jacob.” Napalingon ako sa tumawag sakin. Si Inah.
ngumiti na lang ako sa kanya. Nagkibit balikat naman ito bago nagsalita. “Bakit ayaw mong pumasok sa loob?” tanong niya sakin. Napangiti ako ng bahagya. Clueless nga bang talaga tong si Inah, o sadyang nananadya lang? Maangmangan gaya ng mga kaibigan niya. Haaaaay.
“Wala. Lakad. Sabay na tayo.” Sabi ko tapos pinindot ko na ang doorbell. Makalipas ang ilang minuto, pinagbuksan na kami ng gate ng kasambahay ng mga Dela Merced.
“Oh Jacob!” nagugulat pang bati ni Yuki. Nagulat marahil kase sabay kameng dumating ni Inah.
“You know what babe, I think we should go somewhere else. Sa tingin ko kase may mangyayari, so, Let’s go??” sabi ni Inah sabay hatak kay Yuki palabas, aangal pa sana si yuki kaya lang ay wala na siyang nagawa ng kaladkadin siya ni Inah. Geez! Medyo weird talaga sila, pero, I envy them, at least, They’re happy, and they seem to really love each other. Tsk. Ayan na naman ako.
Dahil na rin sa ako na lang naman ang nandito at iniwan na ako ng kasambahay nina Yassie, I decided to go upstair, kumatok ako sa pinto ng kwarto ni Yassie. Walang nasagot. Kumatok ulit ako, wala padin.
Pinihit ko na ang doorknob, hindi siya nakalock, hinanap ng mata ko ang pakay ng pagpunta ko dito.
She’s there, right in the corner, holding a bottle of wine while crying so hard.
This is what I hate the most, seeing her miserable. Pero, bakit? Why is she like this?
“Yassie..” tawag ko sa kanya at akmang lalapit ngunit agad niya akong pinigilan.
“No, Don’t. Please. No.” Sabi niya, bahagya akong natigil sa paglapit, pero nang isubsob niya ang mukha niya sa mga braso niya at nagsimula na namang umiyak, nagpatuloy ako sa paglapit sa kanya.
Umupo ako sa harapan niya at hinawakan siya sa braso. “Bakit? Anong nangyari?” tanong ko sa kanya. Huminga siya ng malalim at nag-angat ng ulo para tingnan ako.
“I’m losing you all. I’m losing everyone. Ang sama-sama ko na ba talaga Jacob? Ako ‘yong biktima dito hindi ba? Ako iyong sinaktan nila! Bakit ako ang nalabas na masama? I’m hurt, what they expect me to do? I was betrayed by my own bestfriend who I treated like a sister in my entire life. Mas masakit ito kesa sa pakiramdam ng break-up namin ni Jayden. This thing hurts me more! I’m trying to be mad... I’m trying to get back... I’m trying to make her feel how miserable I am. But In the end, It’s me. It’s just me who suffer the most, who’s hurt the most. I’m tired, really. I want to leave everything. I wanna runaway.” Umiiyak na turan niya habang nakatitig siya sa akin. Nasasaktan ako sa nakikita ko sa mga mata niya. Mas nasasaktan ako sa kaalamang nasasaktan siya.
“Bakit mo siya binalikan kung alam mong lalo lang gugulo ang lahat?” tanong ko sa kanya habang pinupunasan ang mga luha niya.
Nag-iwas siya ng tingin. “As much as possible, I don’t want to answer that question. Especially when you are the one asking, and you know why!”
“No. That would make me happier. Kase alam kong magpaparaya ako para sa taong mahal mo talaga, and at the same time, mahal na mahal ka.” Ngumiti ako sa kanya ng humarap siya sa akin. Nakangiti ako kahit sa loob-loob ko, parang ako na mismo ang sumasaksak ng patalim sa puso ko. Masakit. Lagi naman, mahal ko siya ee.
“I don’t want to lose you.” Niyakap niya ako bigla.
“But I want to make you happy, completely, without thinking how I am feeling knowing you’re with him. God knows, I love you, but, Hey! I want you to be happy even if it means I should let you go, I should go away, I should distance myself from you. I also want to give myself a break. Gusto ko rin munang bigyang ang sarili ko ng oras, oras para mag-isip at gawin ang mga bagay na nararapat. Yassie, I came here to say goodbye, gusto kong magpaalam sayo ng maayos. Sana ‘wag ka nang mag-alala sa akin, sa nararamdaman ko, I’ll be fine, but promise me, You’ll be happy with him, and no matter how hard your relationship has been going through, stay on his side, fight for the both of you. I’m not being hypocrite here, I just honestly wish you two to be happy. Isa kayo sa mga taong mahalaga sa akin, kayo ni Jayden.” Naramdaman ko na lang ang pagpatak ng mga luha ko, lalong humigpit ang pagkakayakap sa akin ni Yassie.
Kahit anong mangyari, She’ll always be my special girl.
**
YASSIE’S POV...
“Hey! Nhie? May problema ba?”
“Hah?” nabaling ang atensyon ko sa kanya. Sheez! Ano ba yan? Si Jayden ang kasama ko, pero kung saan saan—Kanikanino—lumilipad ang isip ko. Nakakainis ako minsan. pero, ewan, nalulungkot talaga ako. Ilang araw na ang nakalipas simula noong gabing yun, noong nagpasya siyang layuan na ako. Hindi ko alam, pero somewhere in my heart, I know, Losing him will make me really sad. Kaya siguro, this past few days, lutang talaga ako. Can't help it, nasanay na ako na lagi siyang nasa tabi ko. Nami-miss ko na siya... kaya lang... haaay.
“hindi mo kasi ginagalaw yang pagkain mo, hindi ba masarap? Do you want to eat something?” untag niya ulit sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko at nakangiting tumingin sa akin.
I know I love him. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko, I still feel empty.
“wala lang talaga akong gana, don’t mind me. Kumain ka lang dyan.” Pinilit kong ngumiti sa kanya sa abot ng makakaya ko para hindi niya naman sabihing nabobored akong kasama siya.
“You sure Babe? Wala ka talagang problema? You know you can tell me. Spill it, I’ll listen.” Napatingin ako sa mata niya, Love. He loves me. My heart skips a beat. I felt something warm touched my heart.
“I love you.” Nakangiting turan ko sa kanya, this time, totoong ngiti ang pinapakita ko. The emptiness suddenly disappeared.
“And you know, I love you more. I love you most.” Tugon niya at pinisil ang pisngi ko. “Kumain ka na, ‘wag kang magdiet, you’re still and will always be the sexiest in my eyes. You’re beautiful.” Tapos ay dumukwang siya at binigyan ako ng mabilis na halik sa mga labi.
Nagulat ako, as if this gesture of him is new to me. Nanlalaki ang matang napatingin ako sa kanya.
“Eat.” Sabi niya habang ngiting ngiti sa akin.
Lalo akong nalito. Ano ba itong nararamdaman ko? Bakit parang gusto kong tumakbo palayo?
**
RICH RIAN’S POV...
“I think we should go. Let’s find another place.” Tapos nauna si Jake maglakad. Tumingin ako sa kanya, tapos ay ibinalik ang tingin sa mga taong halata namang iniiwasan niya, sino pa nga ba? E ‘di sina Yassie at Jayden. Haaay. Can’t blame my brother, he just loved.
Napabuntong hininga ulit ako. I feel bad for my brother, pero, Masaya din ako sa kaibigan ko. Nagiging balimbing na ba ako? Hindi niyo naman ako masisisi, pareho ko silang mahal, may mga oras lang talaga na hindi ko alam kung ano bang dapat kong maramdaman, naiipit ako sa kanila.
Tumingin ulit ako kina Yassie bago ako tumakbo at sinundan na si Jake. Hindi naman siguro masama kung papanig muna ako sa kapatid ko. Mas kailangan niya ako ngayon ee. Kahit naman lage kaming nag-aaway ayoko na Makita siyang ganito, nasasaktan, miserable. Kung may magagawa nga lang sana ako ee, kaso, namili na si Yassie. Wala na akong magagawa pa doon kundi ang suportahana na lang siya at tulungan ang kapatid kong magmove on sa nararamdaman niya.
Pumasok na ako sa kotse niya, nakatingin lang siya ng diretso sa unahan, hawak ang manibela pero hindi ba iniistart ang engine.
“Hindi nakakabawas ng pagkalalaki ang pag-iyak, Brother. Real men cry. Hindi iyon kabaklaan, it only shows that men can be hurt too, you are also entitled to feel weak, feel sad and cry. You’re not perfect, nobody is. So, let your tears fall. It’s better than hold them back.” Tapos ay tinapik ko ang balikat ko, “I’m here, you’re maybe 5 minutes older than me, but still, we’re of the same level, same age and everything. I can be your friend. You can borrow my shoulder, cry your heart out, I don’t care if your tears will wet my shirt. I just want you to cry out your feelings and express how hurt you are right now. K-kuya...” nabasag bigla ang boses ko at tuluyan na ang pag-agos ng luha ko Niyakap na din ako ni Jake at naramdaman ko ang pagyugyog ng mga balikat niya. “It’ll be okay. Time heals everything. You’ll be fine.” lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.
My brother could be intimidating, snob, arrogant, jerk and a total asshole sometimes, but, he has the softest heart here on earth. Kaya nasasaktan ako sa nangyayari sa kanya ngayon. Ngayon lang siya nagmahal, and yeah... sobra siyang nasasaktan.
********
Konting kembot na lang pangako :))
Oyea. Vote and Comment po ^^