P.O.V. Jasper
Ik doe de deur van de bureau open en zie Ian al in een zetel zitten met een papier in zijn handen.
'Wat is dat?' vraag ik terwijl ik naar een stoel in de bureau stap.
'Gedachten, wat is er allemaal gebeurd daarbuiten?' vraagt Ian serieus.
'Die klote Ndrangheta's hadden wapens meegenomen. Ze zaten er niets mee in hun nieuwe bondgenoot te vermoorden.' zei ik kwaad.
'Ja, Canadese zijn niet om mee te lachen.' zegt Ian en schrijft iets op het papier.
Ik snuif.
'Ik had mijn vader het nog zo gezegd om niet met die debielen te gaan samenwerken. Ze zijn niet te vertrouwen.' ik ga kwaad in de zetel zitten.
'Hé Jasper, ik wil echt niet...,' ik kijk Lena fronsend aan terwijl ze ongemakkelijk in de deuropening staat, ze zucht.
'Kun je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is? Ik vind het niet zo fijn om plots achtervolgd te worden door mensen met geweren.'
'Het waren canadezen waar we nog maar pas mee samenwerkte. En ze hebben ons verraden, dat wouden ze doen door me te vermoorden. Wat niet heeft geholpen, maar ze zullen wel opnieuw proberen. Dus ik moet me gaan voorbereiden.' leg ik snel uit.
Ian wenkt me en geeft het papier aan me af.
Het stond vol met lijnen en willekeurige woorden. Een normaal mens zou er geen ballen van begrijpen, maar ik moest geen moeite doen om er iets van te begrijpen.
'Weet je, liefje, misschien kan Ian je beter naar huis brengen. Ik blijf hier waarschijnlijk nog wel een tijdje om alles te regelen. Daar moet je echt niet bij blijven. Dus wil je dat doen, Ian?' vraag ik en kijk even naar Ian.
Hij knikt en staat al recht.
'Wat?! Denk je nu dat ik je hier zo maar alleen ga laten? Je word achtervolgd door canadezen met wapens, godverdomme. Denk dus maar mooi niet dat ik je zomaar alleen ga laten in dit verdomde wegrestaurant!' roept ze kwaad en gaat op een van de vele stoelen zitten.
'Lena, wil je alsjeblieft vertrekken? Ik zie je nog wel. Ik kom je morgen vroeg halen begrepen?' vraag ik aan haar. Ik wil haar niet weg, maar ik kan haar niet bij me houden. Ik voelde me zo benauwd als ik dacht dat er iets met Lena zou gebeuren. Ik ben normaal nooit bang dat er iets met mij zou gebeuren, maar met Lena bij me in de auto. Ik kon er gewoon niet aan doen, ik moest Lena er zo snel mogelijk weg halen.
Net zoals nu. Ik moet haar uit al de gevaren halen, wat als ze me hier vinden?
Dan vinden ze Lena.
Als ze Lena vinden nemen ze haar mee.
Als ze Lena meenemen dan gaat ze gebruikt worden.
Als speeltje, als lokmiddel, om haar te vermoorden.
Ik weet het niet, maar ik wil het ook niet weten.
Ze zucht en slaagt haar armen over elkaar.
'Je haalt me morgen op? Beloof het.' zegt ze dan.
Ik zucht, ik doe niet aan beloftes omdat ik nooit weet of ik ze kan nakomen.
Mijn leven bestaat uit vluchten, moorden en niet vermoord proberen te worden.
En nu Lena.
'Ik beloof dat ik zal zijn.'
Ze sluit haar ogen alsof ze de woorden wilt opslaan in haar geheugen.
'Prima, dan zie ik je morgen.' Zegt ze en loopt naar de verlate keuken en naar de verroeste achterdeur.
'He gast, als je iets nodig hebt laat het weten. En ik wil je niet kwaad maken, maar probeer haar minder weg te jagen.' Zegt Ian en loopt ook naar buiten.
Ik ga met mijn handen door mijn haar.
Wat wilt hij dat ik doe?
Lena mijn hart geven?
Dat heeft ze al lang gekregen. Ik heb geen idee wat er met mij aan de hand is. Ik denk nu de laatste twee weken alleen maar aan haar. Hoe kan ze zo een grote plaats in mijn leven hebben in genomen? De plaats die normaal leeg was? Ik moest niet vechten voor iemand. Ik vocht voor mezelf, voor míjn toekomst.
Nu overleef ik voor Lena, ik vecht voor elke seconde dat ik erna dan bij haar kan zijn.
Ik kreun en slaag op mijn hoofd.
'God nonde... Klote zooi!' Roep ik en mijn vuist komt met een luide klap op de tafel neer.
Ik neem de papieren van de tafel en begin gefrustreerd te lezen.
P.O.V. Lena
Ik stap in de zwarte maserati van Ian.
Ik kijk strak door de voorruit.
'Weet je, hij bedoeld het goed.' Begint hij dan.
'Ian, ik wil het geloven, maar dan moet hij me in zijn leven laten. Ik wil begrijpen waarom. En wat het inhoud, maar hij wilt er niet over praten.' Zeg ik geïrriteerd.
'Toen ik iets met Lexi kreeg vond Jasper me een oen omdat ik me liet afleiden door een meisje. Hij zag meisjes als poppen, ik weet het dit klinkt vreselijk, maar de meisjes deden het nooit omdat ze het niet wouden. En toen kwam jij zijn school binnen wandelen. Dat zette zijn leven helemaal op zijn kop.'
Was dat echt zo gebeurd? Natuurlijk wist ik dat hij niet zo goed was met meisjes, maar was het zo verandert toen ik hier kwam?
'Hij gaf niets om zijn leven en daarom was hij zo roekeloos, maar sinds jullie iets hebben is hij anders. Hij stort zich niet meer op het gevaar en hij denkt na voordat hij zijn wapen neemt.'
Als ik zie dat we er bijna zijn kijk ik even naar Jasper.
'Dank je, dit was heel leuk. Ik denk dat ik minder op hem ga roepen. Ik heb alleen één vraag.' Vraag ik met een glimlach.
'Als er ooit iets met Jasper gebeurd, bel me direct. Dit is een gunst en Jasper moet er helemaal niets van weten, maar je zou me er zo blij van maken.' Smeek ik.
'Prima, ik heb wel je nummer niet dus hoe moet ik je dan bellen?' Vraagt hij met een frons.
Ik neem een pen uit een schuifje en schrijf mijn nummer op zijn arm.
'Duidelijk is het wel.' Zegt hij sarcastisch.
Ik lach en geef hem een knuffel.
'Ik ben blij dat Jasper zo goede vrienden heeft.'
Ik stap uit de auto en zwaai hem nog even uit tot hij weg is.
Ik dump mijn tas in mijn kamer en begin te leren.
Ik moet niet zo veel kennen. In mijn vorige school was het vooral zelf studie, maar hier leer je bijna alles op school.
'Lieverd je bent terug thuis.' Mama komt mijn kamer binnen en gaat op mijn bed zitten.
'Ja, ik was iets gaan doen met Jasper. Dat had ik toch gestuurd.'
'Ja, ik wou gewoon weten waar je heen was. Je verteld me niet zo veel over die Jasper is het niet?'
'Wil je dat ik over hem praat?' Vraag ik fronsend.
'Ik wil graag weten wat soort van jongens mijn dochter leuk vind.'
'Knappe, lieve, grappige jongens.'
Mijn mama rolt met haar ogen.
'Dat is bij elk meisje zo.'
Ik lach en begin over hem te vertellen. Wat ik leuk aan hem vind, hoe hij me altijd kan doen lachen, waar zijn lief kantje zit. We praten de hele avond tot ik moe word en mijn pyjama ga aandoen.
Mijn mama zegt me nog slaap wel en gaat naar beneden.
Ik nestel me onder mijn denken en plug mijn oortjes in.
Als ik wakker word van een schrapend geluid ben ik direct alert.
Ik hoor dat het mijn raam is.
Het gaat open.
Ik denk na en dan dringt het pas echt tot me door.
Het is waarschijnlijk middernacht.
Ik ga recht zitten en kijk naar het raam.
Er zit overduidelijk iemand om mijn vensterbank.
Ik sluit mijn ogen en doe alsof ik slaap.
Het raam gaat centimeter per centimeter verder open en ik krijg kippenvel door de geluiden.
Ik voel me net in een horrorfilm.
Er klinken voetstappen op mijn parket dat nog op sommige plaatsen kraakt.
Als de voetstappen naast mijn bed stoppen klopt mijn hard snel in mijn keel.
Dan word er dan hand op mijn gezicht gedrukt en ik doe mijn ogen verschrikt open.
Jezus, wat doet hij nu weer hier?