Πίσω στο Vesper τα πάντα πάνε ρολόι. Πάνω στο μαγαζί οι καθαρίστριες ετοιμάζουν το μέρος για το βράδυ, κάτω τα κορίτσια τα έχουν πάει για μπάνιο. Ο Άλφα λείπει και ο Όουεν με περιμένει «για μια στα γρήγορα» γιατί «έχουμε και δουλειές μάνα μου, δεν θα ασχολούμαστε όλη μέρα με την πάρτη σου» όπως μου είπε.
Περιττό να πω πως η διαδρομή πίσω, με τον Έις στο τιμόνι, ήταν το λιγότερο ήσυχη. Οι συζητήσεις μας περιορίστηκαν σε, «Πεινάς; - Όχι» και σε «άνοιξε το παράθυρο, βρομάς φτηνή κολόνια». Και το αστείο είναι πως η κολόνια που φορούσα μόνο φτηνή δεν ήταν, αλλά που να καταλάβει αυτός. Όχι ότι εγώ θα μπορούσα να ξεχωρίσω τη διαφορά, μα οτιδήποτε υπήρχε σε εκείνο το μέρος ήταν σίγουρα πολύ μακριά από τη λέξη 'φτηνό'.
Και άφησα εκείνο το μέρος πίσω μου με μια θερμή αγκαλιά από την όπως φαίνεται καινούρια καλύτερή μου φίλη, Ιβάνα. «Θα σε δω σύντομα» μου είπε και έκλεισε το μάτι. Σύντομα; Ό, τι δηλαδή σκόπευε να περάσει κάνα βράδυ από το μπουρδέλο να δει τι κάνει η φίλη της η Κάρμεν; Να ποιούμε κάνα ποτάκι ίσως; Ναι, γιατί όχι. Να έρθει. Αλλά να μου το πει πριν να της κρατήσω το μισό από το ψωμί μου, μην πάει ξεροσφύρι η σαμπάνια... κρίμα είναι.
Ξεντύνομαι για να φορέσω κάτι πιο πρόχειρο και πιο άνετο εδώ μέσα, μια μακριά φανέλα ας πούμε και φεύγω κατευθείαν για τον Όουεν.
Έξω από το δωμάτιο συναντάω τις υπόλοιπες που επιστρέφουν από το μπάνιο. «Ει, που ήσουν εσύ;» σταματάει και με ρωτάει η Αντζελίνα.
Ευτυχώς αναλαμβάνει ο Μάικ να την σπρώξει να προχωρήσει και έτσι γλυτώνω τις εξηγήσεις. Έτσι και αλλιώς δεν είμαι και σίγουρη τι ακριβώς να έλεγα. Ο Άλφα, ναι, αποφάσισε να με πάει για μοντέλο, αλλά μόνο για σήμερα, όχι δεν φεύγω από το μαγαζί, καλέ εδώ θα μια απλά τις Δευτέρες θα έχω πασαρέλα... Όχι, χωρίς πλάκα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα τι ήταν όλο αυτό το διήμερο...
Τις επόμενες στιγμές βρίσκομαι κάτω από τον Όουεν. Είναι αρκετά βιαστικός και αγχωμένος. Το τηλέφωνό του χτυπάει ξανά και ξανά αλλά το αγνοεί πετώντας λέξεις όπως «γαμημένο» και άλλα τέτοια.
«Ρε ο Όουεν μας έχει σπάσει τα αρχίδια σήκωσε το...» όταν πια ο Έις δείχνει να μην έχει άλλη υπομονή, ο Όουεν ξεκολλάει από πάνω μου και σηκώνει το κινητό του.
«Σε μισό είμαι πίσω» μου λέει αρκετά απειλητικά και ακούγεται περισσότερο σαν «ούτε να το σκέφτεσαι να φύγεις.»
«Θα περιμένω!» λέω και κατεβάζω τη μπλούζα μου να καλύπτει το γυμνό σώμα μου.
«Ναι; Μίστερ Άλφα;» ο Όουεν απομακρύνεται αλλά όχι αρκετά και μπορώ ακούσω ξεκάθαρα τα λόγια του.
Από την άλλη ο Έις μου πετάει ένα μπουκάλι νερό. Προφανώς παρατήρησε πόσο λαχανιασμένη ήμουν. «Ευχαριστώ» λέω κάπως ξεψυχισμένα και το αδειάζω με δύο γουλιές. Εκείνος φυσικά δεν λέει τίποτα. Τραβάει μια καρέκλα και κάθετα απέναντί μου, σχεδόν σαν να θέλει να έχει το νου του να μη φύγω, μα και οι δύο ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να πάω πουθενά.
Στηρίζει τους αγκώνες του στα γόνατά του και σκύβει μπροστά. Με προκαλεί; Ανασηκώνομαι και κάνω ακριβώς το ίδιο. Βρισκόμαστε κοντά και περιμένω να δω μια αντίδραση από εκείνον, μα το μόνο που κάνει είναι κάθεται εκεί και να με κοιτάει ανέκφραστος. «Τι;» σπάω πρώτη τη σιωπή και μαζί, μου ξεφεύγει και ένα χαμόγελο... Πραγματικά δεν έχω ιδέα από πού προέκυψε.
«Ναι, για οχτώ έχει γίνει συμφωνία... Οχτώ λέω... τι να σου πω ρε φίλε, η μία κοστίζει περισσότερο... με τον Άλφα αυτά. Ναι τον άλλον μήνα...» ακόμα και αν δεν θέλω, ακούω ξεκάθαρα αυτά που λέει -βασικά φωνάζει ο Όουεν στο τηλέφωνο.
Μπορεί να μην είμαι πολύ έξυπνη αλλά δυστυχώς νομίζω πως κατάλαβα ακριβώς για τι πράγμα μιλάει. Στρέφομαι και πάλι στον Έις που η έκφρασή του είναι μια περίεργη ανάμιξη από ικανοποίηση για το ότι είχε δίκιο μα και λύπηση την ίδια στιγμή. Σιχαίνομαι να με λυπούνται. «Όχι, εγώ δεν πάω πουθενά!» του φωνάζω και εκείνος σηκώνεται κουνώντας το κεφάλι του.
«Δεν λες να βάλει μυαλό! Νομίζεις ότι είσαι ασφαλής επειδή έκανες τα θελήματα του Άλφα ή επειδή απ' ό, τι φαίνεται η Ιβ σε συμπάθησε; Μα βάλε το καλά στο μικρό σου κεφάλι, δεν είσαι τίποτα παρά πάνω από ένα καλό εμπόρευμα για τον Άλφα. Και να φανταστείς προσπάθησα να σε προειδοποιήσω...» δεν είμαι σίγουρη αν είναι θυμωμένος... όχι, όχι, δεν είναι αυτό. Γελάει. Ο ηλίθιος το ευχαριστιέται.
«Όχι! Κάνεις λάθος» φωνάζω ακόμα πιο δυνατά και για μια στιγμή δεν ελέγχω τον εαυτό μου, ορμάω πάνω του και τον σπρώχνω ξανά και ξανά με όση δύναμη έχω.
Εκείνος δεν δείχνει να αντιδράει. Αποφεύγει και να με κοιτάξει. Χτυπάω με τις ανοιχτές μου παλάμες το στέρνο του και δεν σταματάω μέχρι που νοιώθω κάποιον να με τραβάει από τα μαλλιά και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι και πάλι στο ντιβάνι.
«Μωρή μαλακισμένη, όταν μιλάω στο τηλέφωνο θα το βουλώνεις!» ο Όουεν πιέζει τα χέρια του στον λαιμό μου και όσο και αν προσπαθώ μου είναι αδύνατο να πάρω ανάσα. «μη σε ξανακούσω...» λέει απειλητικά και με αφήνει.
«Πες μου. Δεν θα με διώξει ο Άλφα, σωστά;» τον ρωτάω ακόμα και αν αυτό μπορεί να τον εκνευρίσει ακόμα περισσότερο.
Μα δεν ξεσπάει και πάλι πάνω μου. Απλά με κοιτάζει με απορία ενώ παίρνει μια μπύρα από το ψυγείο. Μάλλον δεν θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει...
«Να σε διώξει; Καλά ηλίθια είσαι. Του έχει κάτσει η καλή με την πάρτη σου, τι να σε διώξει. Του βγάζεις περισσότερα απ' όσα όλες οι άλλες μαζί. Γι' αυτό τις πουλάει. Όσες τουλάχιστον αξίζουν τις άλλες...» φέρνει τον αντίχειρά του κατά μήκος του λαιμού του θέλοντας να δείξει πως θα έχουν προφανώς την μοίρα της μαντάμ. «Ουσιαστικά εσένα μόνο θα κρατήσει... Έλα όμως, δίνε του τώρα. Δεν έχω όρεξη...»
Σηκώνομαι και βιαστικά φεύγω για το δωμάτιο. Μα πρώτα ρίχνω ια σύντομη ματιά στον Έις. Είχα δίκιο. Και εκείνος άδικο. Ήθελα να το ξέρει. Το μόνο που κάνει είναι να ανάψει, ξεφυσώντας εκνευρισμένα, ένα τσιγάρο ενώ μου ανταποδίδει το βλέμμα.
Είχα δίκιο λοιπόν. Δεν θα πάω πουθενά... θα μείνω εδώ. Γιατί ο Άλφα με θέλει εδώ... Του είμαι χρήσιμη. Και αν δεν ήμουν εδώ; Που αλλού θα μπορούσα να ήμουν; Με την Ιβάνα και τον Μάσσιμο; Ναι καλά! Αυτοί με έχουν ξεχάσει ήδη...
Όλες αυτές οι σκέψεις με κάνουν να αποκοιμηθώ. Μπορεί να μην θέλω να το παραδεχτώ αλλά το σώμα μου είναι πιο εξαντλημένο απ' ό, τι θέλω να πιστεύω. Είναι μερικές φορές, σαν τώρα για παράδειγμα, που ένα διάλειμμα θα ήταν καλό. Αν ας πούμε μπορούσε ο χρόνος να παγώσει, να μην γίνεται τίποτα και απλά να μπορέσω να πάρω μια βαθειά ανάσα, μια ανάσα που θα κρατούσα λίγο παραπάνω από κάθε άλλη φορά, τόσο ώστε να μουδιάσει κάθε σημείο του κορμιού μου που πονάει...
Πονάει...
Όχι, δεν ονειρεύομαι, όντως πονάει. «Αουτς!» ξυπνάω από μια τσιμπιά στο χέρι και ως απάντηση παίρνω ένα δυνατό «Σσσς» από το στόμα της Αλίνα που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου.
Τι στο διάολο; Γιατί με ξυπνάει; Ανασηκώνομαι και τρίβω τα μάτια μου. «Μαλακία» μουρμουράω βλέποντας το πώς μουτζουρώθηκαν οι παλάμες μου από το μακιγιάζ. «Τι έγινε;»
Και πάλι μου κάνει νόημα να κάνω ησυχία ενώ παρατηρώ πως και οι περισσότερες από τις άλλες κοιμούνται ενώ μερικές ψαχουλεύουν τα ρούχα και τα καλλυντικά. Σε λίγες ώρες πιάνουμε δουλειά και ακόμα και τα δέκα λεπτά παραπάνω ύπνος είναι σίγουρα σημαντικά. Και υποθέτω πως αυτό το ξέρει πολύ καλά η Αλίνα όποτε γιατί διάολο με ξυπνάει;
Αφού σιγουρευτεί πως καμιά από τις άλλες δεν μας δίνει σημασία μου φέρνει ένα χαρτί και αμέσως συνειδητοποιώ πως είναι ένας φάκελος, ένα γράμμα, και αναγνωρίζω το όνομα. Είναι από εκείνη τη γυναίκα που κρατάει το γιό της Αλίνα. Με όσα συνέβησαν τελευταία ομολογώ πως το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό. Είχα υποσχεθεί να βοηθήσω και τελικά το μυαλό απλά προτίμησε να μην ασχοληθεί καθόλου. Είχα δικά μου προβλήματα εξ άλλου, σωστά; Ε λοιπόν λάθος! Έδωσα μια υπόσχεση και θα την κρατούσα, και απ' ό, τι διάβαζα στο γράμμα πολύ πιο γρήγορα απ' όσο νόμιζα. Απόψε! Σύμφωνα με το γράμμα αυτό, οι άνθρωποι της πρόνοιας θα έρχονταν πιο γρήγορα
«Απόψε. Θα τον φέρει αν τον δεις απόψε!» της λέω και τη βλέπω που κάνει ό, τι περνάει από το χέρι της για να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Μου αρπάζει το γράμμα και το κρύβει μέσα στα ρούχα της. Από το απεγνωσμένο βλέμμα της καταλαβαίνω ότι περιμένει από εμένα να κάνω κάτι. Να σκεφτώ πως θα δει τον γιο της.
Η ώρα περνάει και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε έχει έρθει ο Φόλκερ να μας πάρει από το δωμάτιο. Τέλεια, όλα ξεκίνησαν καλά. Γιατί πραγματικά αν ερχόταν οποιοσδήποτε άλλος το σχέδιό μου θα πήγαινε κατά διαόλου πριν ακόμα αρχίσει.
Δυσκολεύτηκα αρκετά αλλά νωρίτερα κατάφερα να πείσω την Αλίνα να δεχτεί να μιλήσουμε στην Αντζελίνα για όλο αυτό. Οι δυό μας δεν αρκούσαμε για να οργανωθούμε σωστά κάτω από τη μύτη του Άλφα και των μπράβων του. Χρειαζόμασταν κάποιον για αντιπερισπασμό, και ποιος καλύτερος από τη γλυκιά και αθώα Αντζελίνα. Η ίδια δεν δυσκολεύτηκε να δεχτεί. Ενθουσιάστηκε που επιτέλους θα μπορούσε να υποδυθεί κάποιον άλλο ρόλο πέρα από την αφέντρα... Δεν είμαι σίγουρη αν έχει καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ό, τι καλύτερο έχουμε. Και πάνω που αναρωτιόμουν αν ανησυχούσα υπερβολικά πέταξε και ένα «Πάντα ήθελα να ήμουν άγγελος του Τσάρλι, ε βασικά του Λούκα στην περίπτωσή μας» και συνειδητοποίησα πως μάλλον ανησυχούσα λίγο.
Αλλά εντάξει, η Αντζελίνα δεν είχε και κάτι τρομερά δύσκολο να κάνει.
Ας ελπίσουμε πως ο Φόλκερ νοιάζεται για εκείνη τόσο όσο πιστεύω...
Όπως ακριβώς της έχω πει, μένει τελευταία και προχωράει με το πάσο της ενώ εγώ και η Αλίνα -χωρίς να δείχνουμε ότι έχουμε πάρε δώσε φυσικά, για να μη δώσουμε στόχο- μπλεκόμαστε με τις άλλες. Εγώ μένω λίγο πιο πίσω από το μπούγιο για να μπορώ να καταλάβω αν όλα πάνε καλά. Μπορεί να μην πιστεύω στην τύχη αλλά τώρα λίγο γούρι δεν θα έβλαπτε.
«Φόλκερ, δεν... δεν νοιώθω καλά» σε δευτερόλεπτα η Αντζελίνα σωριάζεται στο πάτωμα.
Το πίστεψε; Σε παρακαλώ Φόλκερ, πρέπει να το πιστέψεις! Δεν τον βλέπω να αντιδράει και νοιώθω τα δευτερόλεπτα να περνάν πιο αργά και από ώρες. Μα γιατί δεν αντιδράει; Γιατί δε κάνει κάτι; «Προχωράτε μαλακισμένες! Τι κοιτάτε; Και μην τολμήσετε να κάνετε τίποτα... κατευθείαν στα δωμάτια, σε ένα λεπτό θα είμαι εκεί να δω αν είστε όλες. Μη διανοηθείτε να κάνετε καμία εξυπνάδα και να φύγετε, θα σας σύρω πίσω από το μαλλί!» οι άλλες που είχαν γυρίσει να δουν τι έγινε -μαζί με εμένα φυσικά- αμέσως συνέχισαν να προχωρούν προς τα δωμάτια. Έκλεισα το μάτι στην Αλίνα που ήταν μαζί τους και αγνοώντας ό, τι είχε πει ο Φόλκερ έτρεξα στο πλευρό της Αντζελίνα που εντωμεταξύ την έχει σηκώσει στα χέρια του. Καλό αυτό. Δείχνει να το έχει πιστέψει το σόου της. Τελικά κάνει για ηθοποιός!
«Μπίλι, γιατί δεν πήγες με τι άλλες που σας είπα-»
«Έλα τώρα, δεν έγινε κάτι αν αργήσω δέκα λεπτά να ανέβω στο κλαμπ. Απόψε δεν έχω στάνταρ πελάτη. Τώρα σημασία έχει η Αντζελίνα και τίποτ' άλλο» τον διακόπτω επιθετικά χωρίς να του αφήνω περιθώρια για κάτι άλλο.
Ξεφυσάει αλλά δεν λέει κάτι. Τον ακολουθώ πίσω στο δωμάτιο όπου την αφήνει πάνω σε ένα από τα ράντζα. «Αντζελίνα, μ' ακούς;» προσποιούμαι την ανήσυχη και προσπαθώ να την ταρακουνήσω για να ανοίξει τα μάτια της. Ο Φόλκερ απομακρύνεται και τα πράγματα τριγύρω. Επιστρέφει με ένα μπουκάλι νερό. Βρέχει το χέρι του και αμέσως μετά ακουμπάει τρυφερά το πρόσωπό της Αντζελίνα. Δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει σεξ ή κάτι παρόμοιο στον τρόπο που την αγγίζει.
Εκείνη ανοίγει σιγά-σιγά τα μάτια της και τον ακούω να ξεφυσάει ανακουφισμένα. Πρέπει να ανησύχησε πραγματικά. Και δεν μιλάω για την ανησυχία του μπράβου που παραλίγο να του μείνει το εμπόρευμα στα χέρια, μα για την ανησυχία κάποιου που πραγματικά νοιάζεται. Και ενώ παρατηρώ την σκηνή, την ευγνωμοσύνη στο βλέμμα της Αντζελίνα, τον φόβο του Φόλκερ... ζηλεύω. Δεν θέλω να το παραδεχτώ μα η αλήθεια είναι πως ζηλεύω. Εγώ ποτέ δεν είχα κάποιον να με φροντίζει. Να νοιάζεται έτσι για μένα. Να...
Για κάποιο λόγο περνάνε στιγμιαία εικόνες στο μυαλό μου με τον Έις να μου αγοράζει κάτι να φάω, να με πλένει στο μπάνιο της μαντάμ... μα όχι. Δεν είναι το ίδιο. Εκείνος απλά έκανε ότι έκανε για τη δουλειά του, γιατί είναι υπεύθυνος για μένα όχι γιατί νοιάζεται, σωστά; Έτσι είναι... Βέβαια όλες αυτές τις φορές που προσπάθησε να με πείσει να τα παρατήσω όλα και αν φύγω, αυτό σίγουρα δεν θα ήταν καλό για τη δουλειά του αλλά και πάλι ξέρω πολύ καλά πως αυτό το είπε μόνο και μόνο επειδή αρνείται να πιστέψει πως αντέχω και πως είμαι πολύ καλή σε αυτό που κάνω...
«Μπίλι» η φωνή του Φόλκερ με ταρακουνάει. «λέω θα κάτσεις εδώ, μην την αφήσεις μόνη της μέχρι να συνέλθει τελείως, εγώ πρέπει να πάω στις άλλες-»
«Μα όχι, εγώ δεν μπορώ να κάτσω» το διακόπτω πριν καλά-καλά τελειώσει τη φράση του «πρέπει να ανέβω στο κλαμπ, έχει ήδη περάσει η ώρα. Μείνε εσύ μαζί της» του λέω και σηκώνομαι από το ράντσο που καθόμουν δίπλα στην Αντζελίνα «μην ανησυχείς για τις άλλες, θα είναι σίγουρα ήδη στα δωμάτια με τους πελάτες, αν υπήρχε πρόβλημα θα σε είχαν ειδοποιήσει, εξ άλλου εκεί δεν είναι ποτέ μόνες τους» προσπαθώ να τον πείσω μα τον βλέπω ακόμα διστακτικό. Αν φύγει τώρα θα τα χαλάσει όλα.
«Σε παρακαλώ, φοβάμαι. Μην φύγεις ακόμα. Αν ξαναζαλιστώ;» η Αντζελίνα ανασηκώνεται και αγγίζει το γεροδεμένο μπράτσο του. Δείχνει μικροσκοπική μπροστά του και τόσο αθώα αν και φοράει αυτή την πέτσινη στολή και τα καρφιά γύρω από το λαιμό της.
Ο Φόλκερ αναστενάζει και απλά μου δείχνει την πόρτα. Πριν φύγω παρατηρώ πόσο στοργικά πιάνει το χέρι της ενώ την σπρώχνει να ξαπλώσει και πάλι.
«Όλα εντάξει! Εσένα δεν σε πείρε χαμπάρι κανείς έτσι;» ρωτάω την Αλίνα την στιγμή που τη συναντάω. Ακριβώς όπως είχαμε κανονίσει, τη στιγμή που ο Φόλκερ τις άφησε μόνες τους να πάνε στα δωμάτια εκείνη έμεινε πίσω. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. «Τέλεια! Γδύσου τώρα»
Ίσως όλο αυτό τι σχέδιο για να δει το γιό της να εξελιχθεί σε μεγάλο φιάσκο που θα μας βάλει σε χοντρούς μπελάδες αλλά αφού ήδη ήρθαμε μέχρι εδώ δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε πίσω τώρα. Ξεβάφω το κραγιόν μου στο πίσω μέρος της παλάμης μου και βγάζω ότι κοσμήματα είχα στα χέρια και στο λαιμό μου. Φοράω την φαρδιά ζακέτα της Αλίνα και κρύβω όπως μπορώ το πρόσωπό μου με την κουκούλα. Εκείνη όπως ακριβώς είχαμε κανονίσει, φορούσε από μέσα ένα στενό φόρεμα, από αυτά που είχαν ξεμείνει από τη Ράινα. Πάλι καλά που μας τα είχαν αφήσει. Της δίνω τα κοσμήματά μου και της βάζω λιπ γκλος. «Νομίζω θα είσαι εντάξει.» λέω και την στιγμή που ετοιμάζομαι να φύγω με αγκαλιάζει σφιχτά.
Δεν περίμενα κάτι τέτοιο και μου παίρνει λίγη ώρα να αντιδράσω. Τυλίγω και εγώ τα χέρια μου γύρω της και νοιώθω περίεργα. Νοιώθω όμορφα. Πραγματικά όμορφα. Σαν ξαφνικά να υπάρχει κάποιο νόημα γύρω από όσα γίνονται. Μέχρι τώρα ό, τι έκανα το έκανα με μοναδικό σκοπό την επιβίωση και τίποτα παραπάνω. Αλλά τώρα βοηθώντας την Αλίνα με κάτι που δεν έχει να κάνει καθόλου με το αν εγώ θα κερδίσω το οτιδήποτε από όλα αυτά, για πρώτη φορά νοιώθω όμορφα.
«Φύγε τώρα, δεν θες να αργήσεις» της λέω και τη σπρώχνω. Τα μάτια της είναι δακρυσμένα αλλά το χαμόγελό της είναι αρκετό για να με κάνει να κρατήσω αυτό το συναίσθημα μέσα μου.
Η Αλίνα απομακρύνεται με προορισμό το κλαμπ και από εκεί αν όλα πάνε καλά θα βγει εύκολα και θα πάει να αποχαιρετήσει το Λούκα, το γιο της. Δεν θα την αναγνωρίσει κανείς, ακόμα και αν την δει κανείς από τους μπράβους, σίγουρα θα πιστεύουν ότι είναι μια κοπέλα από το κλαμπ και τίποτα παραπάνω. Κανείς δεν τη έχει δει με τέτοια ρούχα ή βαμμένη ξανά, και εξ άλλου η Αλίνα είναι λίγο πολύ ένα κορίτσι φάντασμα εδώ μέσα. Αμφιβάλλω αν κανείς θυμάται το όνομά της...
Έχουμε συμφωνήσει πως θα επιστρέψει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να μην υποψιαστεί ο Φόλκερ ή κανείς άλλος τίποτα μα ξέρω πολύ καλά πως αυτή ήταν μια αποχαιρετιστήρια αγκαλιά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα πάρει το γιο της και θα φύγει όσο πιο μακριά μπορεί. Και καλά θα κάνει...
Φτάνω στα δωμάτια στη θέση της Αλίνα όπως ακριβώς είχαμε κανονίσει. Ακούγονται αγκομαχητά και φαντάζομαι πως όλα πάνε καλά και κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι λείπει. Περπατάω σκυφτή αποφεύγοντας να κοιτάξω στα μάτια κανέναν με το φόβο ότι μπορεί να θυμούνται τη φάτσα της Αλίνα ή ακόμα να αναγνωρίσουν εμένα την ίδια.
Κάπου εδώ μου φαίνεται πως μπορεί και να αρχίσω να πιστεύω στην τύχη. Κανείς από τους μπράβους που είναι εδώ δεν με ξέρει και γλυτώνω με ένα «να ρε μαλάκα και η άλλη, όλες εδώ είναι σου είπα... άντε ζώον κάτσε στη γραμμή» και με μια σπρωξιά. Αν ήταν εδώ ο Έις ή ο Όουεν ούτε θέλω να φαντάζομαι τι θα γινόταν.
Η δουλειά απόψε μου θύμισε τα παλιά. Πριν από το Γκόλντεν Βέλβετ... τότε που ακόμα δούλευα σε συνοικιακά κακόφημα μπουρδέλλα. Όπως και τώρα, στεκόμουν στη σειρά και περίμενα κάποιον να με διαλέξει από τον τρόπο που έδειχνα το μπούτι μου ή που του έκλεινα το μάτι και αυτό για πέντε-δέκα δολάρια...
Ξημερώνει και μετά από έξι πελάτες ακολουθώ τις άλλες πίσω στο δωμάτιο. Παίρνει το μάτι μου κάπου τον Φόλκερ και στρέφομαι από την άλλη για να μην με καταλάβει. Συνειδητοποιώ πως ακόμα δεν μου ήρθε καμιά καλή δικαιολογία για όταν έρθουν να με ρωτήσουν γιατί δεν ανέβηκα στο κλαμπ... Αλλά δεν με νοιάζει για την ώρα.
Φτάνουμε στο δωμάτιο και χασμουριέμαι καθώς μπαίνω μέσα.
Μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω αυτό που βλέπω μπροστά μου. Η Αντζελίνα κάθεται με την Αλίνα. Πάω κοντά τους και αφού βεβαιωθώ πως καμιά άλλη δεν μας δίνει σημασία τη ρωτάω, τι θέλει εδώ, «Μην μου πεις ότι δεν μπόρεσες να το δεις; Δεν στον έφερε;» η αλήθεια είναι πως ήμουν χαζή να μην υπολογίσω το πιο πιθανό, να μην καταφέρει καν αν έρθει αυτή η γυναίκα... Όλα αυτά για το τίποτα.
«Όχι ακριβώς...» λέει η Αντζελίνα και με κοιτάν και οι δύο περίεργα. «Δες» σκύβω κάτω από το ράντζο όπως ακριβώς μου δείχνει η Αντζελίνα.
«Πας καλά; Έφερες το Λούκα εδώ;»
Καλά νέα! Τελείωσα με την εξεταστική οπότε τελειώνουν και οι δικαιολογίες και θα ανεβάζω και πάλι συχνότερα, that's a promise! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Φιλιά πολλά και τα λέμε σύντομα!