Multi:Bora
Kızlarla beraberbaşağıda bizi bekleyen sevgililerimizin yanına döndüğü indik.Kuzey'in koluna girerek arabasına bindim.
Bu akşam hep beraber canlı müzik olan bir kafeye gidiyorduk.Kafenin önünde durunca arabadan indim ve ellerimi Kuzey'in ellerine kenetleyerek masalardan boş olana oturduk.İçecek bir şeyler söyledikten sonra müzik çalmaya başladı.Bakışlarımız sahneye döndü.Sahnedeki şarkıyı söyleyen kişide takılı kaldı gözüm.Bu simayı bir yerden hatırlıyordum ama nereden?
Biraz daha dikkatli bakınca aklıma ilk okul arkadaşım olan Bora geldi.Bora sadece arkadaşım değil kardeşim gibiydi benim için.Bana abilik yapar,korurdu.Ben de ona sevgili bulurdum.Evet bu Bora'ydı.5 yıl geçmesine rağmen değişmemişti.
Sempatik davranışları ve yamuk gülümsemesiyle çoğu kızı tavlayabilirdi.Ama bu ben olamazdım zamanında.Şimdi de öyle.Bana yakışıklı değil,korumacı,güvenilir imajı veriyordu.Ben de ona.Birbirimize hiçbir zaman farklı duygular hissetmemiştik.Hangi abi kardeşine aşık olabilirdi?
Şarkı bitince yanımıza geldi.Gözleri benden ayrılmadan.
"Nida?"dedi soru sorar gibi.
"Bora?"dedim gülerek.Ayağa kalktım ve boynuna sarıldım.
"Özlettin kendini kardeşim"dedi
"Sen de özlettin kendini abim"dedim.Ondan ayrılarak
"Otursana"dedim masada boş olan yeri göstererek.
Kafa sallayıp oturunca ben de oturdum.Kuzey ellerimi tutunca bakışlarımı ona çevirdim.çok sıkı tutuyordu ellerimi.Kasılan çenesinden de sinirlendiğini anlamamak mümkün değildi.
"Ben sizi tanıştırayım"dedim tekrar Bora'ya bakarak.
"Selin ve Barış,Berrak ve Eren."dedim hepsini tek tek göstererek.Kısa bir selamlaşmadan sonra
"Kuzey,sevgilim"dedim Kuzey'i göstererek.Bora Kuzey'e bakarak el sıkıştı.
"Arkadaşlar bu da Bora.Abim"dedim.Herkes öz abim sanınca
"Yani öz olmasa da öz gibi abim"dedim gülümseyerek.Kuzey elimi daha da sıkı tuttu.
Ona bakınca sinirinin geçmediğini anladım.
.........
"Ya abicim ben elimden geleni yaptım gerisi sana kalmış"dedim Bora'ya bakarak.
Bora yine gözüne bir kız kestirmişti.Bu kız biraz havalı,ve zengin bir tipti.Nereden buldu diyecekseniz kız kafeye arkadaşlarıyla geliyormuş ve doğal bir güzelliği varmış.
Ben de sabah kalkar kalkmaz Bora'yı baştan aşağı tarz bir şekilde giyindirdim.Kuzey'e haber verecektim ama kardeşinin yanına gitmek zorunda kaldı Yine hastalanmıştı.Ben de önemli olmadığı için bunu söylememiştim.Bora sahneye çıkıp gitarının akorunu yaparken kız girdi içeri arkadaşlarıyla.
Gerçekten de güzeldi.
Bora şarkıyı kıza bakarak söylemeye başladı.Kız da Bora'ya bakıyordu.Anlaşılan kız da boş değildi.
Bora şarkıyı bitirip arkaya kulise girince ben de peşinden gittim.
"Bu kız sana karşı boş değil"dedim gülerek.
"Yemin et"dedi heyecanla.Onu ilk defa böyle görüyordum.Demek ki bu gelip geçici bir heves değildi.
"Git ve ona söyle"dedim.
"Olmaz.Normalde sen ayarlardın.Ben hiç bir kıza açılmadım şu ana kadar"dedi.Biraz düşündüm.Haklıydı.Ama bu kız diğerleri gibi olmadığı için benden değil Bora'dan duymalıydı.
"O zaman alıştırma yapalım"dedim aklıma gelen fikirle
"Diyelim ki o kız benim.Hadi başla"dedim.Biraz düşündü.Sonra saçlarını düzeltip,
"Seni ilk gördüğümden beri seviyorum.Olmaz dedim ilkten içimden.Bu kız sana bakmaz.Ama kalbime söz geçiremedim.Seni seviyorum.İzin ver ben de kendimi sana sevdireyim."dedi gülümseyerek.Sonra elini uzattı bana.
Olmuştu.Yapabilirdi.
Tam Bora'ya 'oldu.Başardın' diyecekken yüzüne yediği yumrukla donup kaldım.Yumruk atan kişiye Kuzey'e baktım.Ne yapıyordu.Bora'yı yere yatırıp yumruklamaya başladı.Hızla yanına giderek kolundan tuttum.Ama benim tutmam bir işe yaramamış olacak ki yumruklarına devam etti.
"Kardeşim dediğin insana yan gözle bakmak ha?"dedi.Yanlış anlamıştı.O sözleri bana söylüyor zannetmişti.Kahretsin.
"Yeter"diye bağırdım.Kuzey Bora'nın üzerinden kalkarak bana baktı.Bora'nın yüzü çok kötüydü.Kandan görülmeyecek dereceye gelmişti.Kuzey'i kolundan tutup kafenin arkasındaki sokağa getirdim.
"Ne yapıyorsun?"dedim kızgın sesimle.
"Asıl sen ne yapıyorsun?"dedi o da benim gibi bağırarak.
Boyu uzun olduğu için hafif eğiliyor ve yüzüme bakıyordu.
"Bilmeden yargılıyorsun.Önce bir dinle.Yanlış anladın"dedim.Ama hala bağırıyordum.
"Nesini yanlış anladom acaba"dedi ellerini iki yana açarak.
"Bana inanmıyor musun?"dedim sessiz çıkan sesimle.
Gözlerimin içine bakarak konuştu
"İnanıyordum"dedi o da sessizce.
"Dinle o zaman beni"dedim normal ses tonumla.
Kafasını başka yöne çevirerek bana bakmamayı seçti.Gözlerim yanıyordu.Ama hala direniyordum ağlamamakta.
"Bitti mi?Bu kadar mı?"dedim çatallaşmış sesimle.Gözlerimden yaşlar akmak için beni zorluyordu.Ama ağlamak bir çözüm olmazdı.Cevap vermiyordu.Bu kadar mıydı?
Yanına hızla giderek yumruklarımı hızla göğsüne geçirmeye başladım.Gözlerimden yaşlar birer birer akmaya başlamıştı bile.
"Konuş,bir şey söyle.Sana inanıyorum de...Benim yanımda ol.Bana karşıdan değil yanımdan bak..."diye bağırdım.Tabii bu sırada yumruklarımı tek tek indiriyordum göğsüne.Ellerimi tuttu.Buğulu olan gözlerimle baktım o güzel yüzüne.
"Bitti"diye fısıldadı.İlk önce dediğini anlayamasam da sonra kendime geldim.Bitmişti.Bu kadardı.O da diğerleri gibi beni yargıladı.Beni yalnız bıraktı.
Yüzüne dikkatle baktım.Bir ümit.Ama o bana bakmıyordu.Bu kadar mıydı?
Yüzümü bile görmek istemeyecek kadar.
Kalbim sıkıştı.Bağırmak istiyordum.Yumruk olan ellerimi bıraktı.Ben de ellerimi serbest bırakarak iki yana düşmesini sağladım.Ona yanlış anladığını söylemek istiyordum.Hatta şu anda bağırarak anlatabilirdim ona gerçekleri.Ama yapmayacaktım.O istemedikçe anlatmayacaktım.
Gözlerimden akan yaşlar ip gibi yol izleyerek boynuma iniyordu.Hıçkırıklarım boğazımı yakarcasına çıkıyordu.
Son kez baktım yüzüne.O kadar güzeldi ki...Bana bakmıyordu.Bir baksa anlatırdım her şeyi.
Parmak ucumda yükselerek
"Hoşçakal"diye fısıldadım kulağına.
Arakamı döndüm.Yavaşca yürümeye başladım.Göz yaşlarım yüzünden önümü göremiyordum.Hıçkırıklarımdan ise bazı insanlar bana bakıyordu.Perişan bir halde olduğumu görenler kimi acıyor,kimi gülüyordu.
Taksi ile gitmek istemediğim için yürümeye başladım.Ev uzaktı buraya.Ev mi dedim ben?Bir daha annemin yanına gidip
'Kararımı değiştirdim.Burda kalmaya devam ediyorum'
Diyemezdim.
Aslında evde bile değildir.Ama gitmeyecektim bir daha o eve.Zaten babamdan izin alırken
'Git.Ama bir daha eve adımını atamazsın'
Diye kesin bir dille uyarmıştı.Ne kadar evde olmasa da çalışanlar onun her şeyden haberdar olmasını sağlıyordu.
Ah be Kuzey?Bu kadar kolay mıydı senin için bu ilişkiyi bitirmek?
Er ya da geç öğrenirdi gerçeği.Ama bir daha beraber olabilir miydik orası meçhul...
Bana tek lafıyla dünyaları veren bu adam tek lafıyla da beni yerle bir ediyordu.
Nereye gideceğimi bilmeden yürümeye devam ettim.Ne yaptın sen Kuzey?
"Nida"adımın seslenilmesiyle arkamı döndüm ve bana doğru koşan Berrak ve Selin'e sarıldım.Daha sesli ağlamaya başladım.Bu sefer vücudumda sarsılıyordu.
Sırtımı okşamaya başladı biri.Diğeri de saçlarımı
"Geçecek"dedi Selin.Buna inanmak istiyordum.
"O seni seviyor"dedi Berrak'ta.
Kızlardan ayrıldım ve yüzlerine baktım.Onlar da üzgündü.
"Nereden öğrendiniz?"dedim
"Kafeye zaten hep beraber geldik.Kuzey ile senin kavgana şahit olduk.Sen gittiğinde de peşinden geldik"dedi Berrak.
Kafamı salladım.
"Ne oldu da bu kadar kavga ettiniz?"dedi Selin.
"Beni yanlış anladı.Ve herkesin yaptığı gibi beni yalnız bıraktı"dedim zar zor.Bu göz yaşları bitmek bilmiyordu.
Kızlar koluma girerek bir yere götürmeye başladılar.
"Nereye?"dedim.
"Merak etme Kuzey'in yanına gitmiyoruz"dedi Selin.
Keşke gidebilsem.Ama o istemiyor.Dediği şeyin yeni farkına varan Selin
"Yani şey..."diye saçmalamaya başlayınca
"Bu gece bize her şeyi anlatacaksın"diye toparladı Berrak.
"Kardeşimin evine gideceğiz.Tatilde olduğu için ev boş"diye devam etti Berrak.Kafa salladım.
Acaba Kuzey şu an ne yapıyor?O da benim gibi perişan mı?Ben giderken hiç bana bakmadığı için gözlerini okuyamamıştım.
Oysa ki o benim bir tanemdi.
Ceydakscn:instagram hesabımdır.
Yb ne zaman gelir bilmiyorum.
Şunu da söylemeden yapamayacağım,bu kitabı beyenmeyen okumaz.Kitabı beğeeyerek kimse beni yargılayamaz.Eleştirilere açığım
ama bazı kişiler eleştiri ile rencide etmeyi birbirine karıştırıyor.Bu ise beni fazlasıyla üzüyor.