P.O.V. Lena
'Maar... Maar waarom antwoordde je niet? Vraag ik snikkend en ga met een hand over al mijn tranen.
'Omdat ik moest werken en daarna moest ik je gewoon zien.' Zegt hij en kust me zachtjes op mijn wang.
Dus dan bedriegt hij me niet.
Wat ben ik dom.
Ik was er zo van overtuigt dat hij me had bedrogen.
'Het spijt me Jasper. Ik ben zo vreselijk dom. Het is gewoon alles dat vandaag is gebeurd. Ik weet niet wat ik heb. Misschien is het een nawerking van de adrenaline.' Zeg ik snel en sla mijn armen om zijn gespierde lichaam.
'Wacht wat?' Jasper haalt mijn armen van zich af en bekijkt me vanop een afstandje.
Dan besef ik wat ik gezegd heb.
'Niets belangrijk.' Zeg ik snel.
'Lena, zeg nu onmiddellijk de naam van die klootzak en ik ga zijn ballen er eigenhandig afknippen.' Zegt hij kwaad.
'Maar ik ken zijn naam niet, ik heb hem niet eens gezien hij zat in een auto.' Verdedig ik mezelf.
Jasper kijkt me vragend aan.
'Wat zeg je nu?' Vraagt hij.
'Degene die mij volgde toen ik naar het centrum fietste.' Zeg ik dan, dat bedoelde hij toch?
'Is er iemand je gevolgd toen je naar de stad ging?' Zegt hij ongelovig.
Hij gaat van mijn bed af en kijkt me kwaad aan.
'Ja dat denk ik toch, het leek toch zo. Ik weet het niet zeker.' Zeg ik beschaamd.
Zijn ogen zijn twintig tinten donkerder geworden.
'Verdomme Lena, waarom belde je me niet.' Sist hij kwaad.
Ik kijk naar de vloer.
'Lena kijk naar mij als ik tegen je praat. Dit is belangrijk, begrepen. Vertel me over de auto.' Zegt hij streng.
'Ik weet het helemaal niet zeker oké.' Mompel ik stil.
'Dat kan me nu is geen zak schelen. Hoe zag die auto eruit.' Zegt hij dreigend.
Ik krijg een angstig gevoel in mijn borst.
Waarom doet hij nu zo?
'Het was een blauwe Rolls Royce.' Zeg ik.
'Weet je het zeker?'
'Ja, denk ik.'
Jasper begint in mijn kamer te ijsberen.
Ik hoor hem zacht schelden.
'Zorg dat je morgen om elf uur klaar staat. Ik kom je halen.' Zegt hij en kruipt uit mijn raam.
'Wacht wat?' Ik sta recht en loopt naar mijn raam.
'Jasper, wacht.' Fluister ik naar hem.
Maar hij is al in mijn voortuin.
'Jasper, alsjeblieft wees niet boos.' Smeek ik.
Ik zie een hapering in zijn bewegingen en dat stelt me toch iets gerust.
Ik blijf naar hem kijken tot hij in zijn zwarte mustang zit en weg rijd.
'Ik hou van je.' Fluister ik nog in het niets.
Ik ga naar mijn bed en nestel me onder de deksel.
Ik word om vier uur 's nachts wakker en ik lig een uur wakker.
De gedachte krijg ik niet uit mijn hersenen.
Waarom deed Jasper nu zo tegen mij?
Was het zo verkeerd dat ik hem niet belde?
Ik wou hem gewoon niet altijd lastig moeten vallen.
Ik ben niet hulpeloos.
En ook niet dom.
Er is iets aan de hand. En het is meer dan een kleine drugsdealing. Waarom wilt Jasper niet vertellen wat er aan de hand is.
Eerst die ene Arthur en dan die auto.
Misschien waren er nog wel meer.
Ik moet meer op mijn hoede zijn.
Ik wil niet nutteloos zijn.
Ik wil iets betekenen.
Vroeger dacht ik altijd dat ik andere mensen moest helpen en de wereld beter moest maken. Nu ben ik verwikkend geraakt met maffiabazen en smokkelaars.
Ik maakt de wereld helemaal niet beter, maar wat als ik daar helemaal niet voor bedoelt was.
Wat als ik nu niet de wereld een betere plaats moet maken, maar dat ik Jasper help.
Ik heb me nog nooit zo gevoeld als bij hem. En het klinkt dan raar, maar ik voel me afhankelijk van hem. Niet op de manier dat hij voor me moet zorgen. Maar op de manier dat ik met hem verbonden ben.
Sinds ik hem ken heb ik ontken dat ik van hem hield. Ik onderdrukte al de emoties en gaf de schuld aan de breuk met Taylor.
Wat als al die gevoeld niet door Taylor komen, maar door Jasper?
Ik was al van hem vanaf het eerste moment dat ik hem zag.
Dat is een verontrustende gedachte.
Is het mogelijk dat ik zo afhankelijk ben van hem? Hij is nog slechter dan lucifer. Hij heeft honderd maskers die hij een voor een op zet. Hij interesseert zich niet in wereld ecologische zaken of politiek. Hij heeft zijn eigen politiek.
Met maar twee opties.
Sterf of werk voor Jasper.
En als je dat niet kunt laat hij je verdwijnen.
Tot zelfs de herinneringen van je worden uitgewist.
Ik zucht en probeer al de gedachten van me af te zetten.
Misschien hoor ik bij Jasper?
Misschien hoor ik bij niemand?
Maar wat als ik een keuze krijg.
Jasper of een leven zonder hem.
Ik zou Jasper zonder twijfel kiezen.
Ik zucht en val in slaap met het idee van de laatste gedachten.
Ik zou een wereld geven om Jasper te redden.
De volgende ochtend word ik om een uur of negen wakker en wil me nog een keer omdraaien.
Het voelt alsof ik maar een uur heb geslapen.
Toch ga ik uit mijn bed en ga in de douche.
Het warme water gutst over mijn lichaam. Ik zet het water een tikkeltje kouder zodat ik wakker word.
Na een half uur stap ik uit de douche en ga terug naar mijn kamer.
Ik trek een lange zwarte skinny aan en een Bordeaux topje met een witte gehaakte vest.
Dan neem ik al mijn schoolspullen en begin aan mijn huiswerk.
P.O.V. Jasper
Ik zit in mijn auto voor het huis van Lena.
Ik wrijf in mijn ogen om wakker te blijven en rek me nog een keer uit.
Wat dan ook extreem veel pijn doet omdat ik gisteren een stevige voet in mijn zij heb kunnen incasseren.
Ik sta hier al bijna tien minuten, maar dat vind ik niet zo heel erg.
Lena weet ook niet dat ik hier ben. Ze heeft nog vijf minuten voordat het elf uur is.
Dus laat ik mijn hoofd tegen het koude glas zakken.
Aan de overkant van de straat zie ik een moeder haar kindje voortduwen op haar fiets.
Soms wil ik dat ik ook een normale familie had. Zonder al dat geld.
Zou mijn moeder me dan ook leren fietsen hebben?
Zou mijn vader me hebben meegenomen naar een lokale football wedstrijd?
Zouden mijn ouders dan met elkaar in hetzelfde huis kunnen zitten voor langer dan twee dagen?
Zou ik dan liefde hebben geleerd?
Ik zucht en schrik dan wakker als iemand op mijn raam klopt.
'Jasper, kun je de deur openen?'vraagt de zachte stem van Lena.
Ik knik en druk op de knop om de auto van zijn slot te halen.
'Dank je.' Zegt ze met een glimlach.
Ik kijk naar haar als ze in de auto stapt en volg haar bewegingen.
Wat is zo toch mooi.
Ze is als een godin.
Die Griekse, hoe noemde ze ook alweer?
Aphrodite.
Godin van de schoonheid.
Net als het meisje dat naast me zit.
En uit de miljoen jongens over de hele wereld die haar zouden willen kiest ze mij?
De rijkste gek van Amerika.
Ik zucht en knijp in mijn neus brug.
'Gaat alles goed?' Vraagt ze bezorgd.
'Alles is prima, maak je geen zorgen.' Zeg ik met een wegwerp gebaar.
Ze knik en ik start de auto en rij haar straat uit.
Ze heeft door dat het helemaal niet goed met me gaat.
Eerst mijn vader die zich weer komt bemoeien dan die aanval die ik niet had voorzien en dan blijkt ook nog dat Lena, mijn Lena, word achtervolgd door mensen die ik persoonlijk naar hel zal sturen.
Ze legt haar hand op de mijne en kijkt me zelfzeker aan.
'Ik weet dan misschien niet wat je allemaal doormaakt, maar je kunt me alles vertellen Jasper.'
God nondeju.
Wat wil ik graag mijn auto aan de kant zetten en haat lippen op de mijnen voelen.
Ik haal toch maar diep adem en kijk haar dan aan.
'Lena, beloof me dat je me de volgende keer belt.' Zeg ik kalm.
Ze aarzelt.
Waarom aarzelt ze? Wilt ze niet dat ik haar kom redden van die schoften?
Maar ik moet haar redden van hem.
Ik wil niet weten wat er met haar gebeurd als ze haar hebben.
Niet zoals met Elisa.
Ik kan dat niet opnieuw aan.
Lena is mijn wereld geworden.
'Ik beloof het, ik wou gewoon laten zien dat in niet afhankelijk moet zijn van jou. Dat ik ook mezelf kan beschermen. Ik ben niet breekbaar. Ik heb wat meegemaakt. Ik wou je niet laten komen voor niets terwijl je met je vrienden iets belangrijks aan het doen was.' Zegt ze beschaamd.
'Engel, jij laat me nooit komen voor niets. Ik wil elke seconde van elk dag bij jou zijn. Gewoon zodat ik weet dat ik niet alleen ben. Je laat me terug voelen. Je laat me terug leven.' Zegt ik en rij de auto ik de ondergronds parking van het appartement.