Truth to be told. Starting this day. Hindi na ako ang secretary niya. Andito ako sa loob ng opisina nito at parang tanga na nakatunghay sa kanya habang busy sa pag pirma at pagbabasa ng kung anong document sa ibabaw ng mesa.
Ultimo pag kurap ng mata at paghagod ng buhok nito ay naka tanaw lang ako. Wala pa naman kasi inuutos sakin kundi ang pagmasdan siya. Hindi ko nga alam kung bakit pati iyon ay kailangan kong gawin.
Wala pa kaming maayos na usapan tungkol sa set up namin na me as his employee with benefits. Pagkatapos kasi ng huli naming pag uusap ay dunarecho na kami ng uwi. Well hinatid niya ako sa bahay. At totoo ngang pinag paalam ako kay nanay ng mokong kong boss. Akala ko naman kasi ay ipapasalvage niya ako. Eto kasing utak ko over rated ata. Mahilig kasi akong mag jump sa isang konklusyon na walang sapat na ebidensya. Kaya hindi ako nakapag isip ng ayos. Kailan pa ba umayos ang utak mo? Daig mo pa ang may split personality eh, usal ng bahagi ng utak ko.
"Let's go"
"Ha?" bigla naman akong bumalik sa realidad ng magsalita ito. Nakita kong nasa glass door na siya at parang naiinip. "I'm famished" he said
Tumingin ako sa pambisig kong relo at napansing ala una na pala ng hapon, nawili ata ako ng pagmasdan ang isang to at di ko namalayan ang oras.
Mabuti at hindi alas dose ng tanghali kundi marami kaming makakasabay na empleyado sa hallway at elevator. At least safe ako for now sa mosang at negatron ng buhay ko.
Sumunod naman ako sa pag lalakad dito. Pero nakaka isang hakbang palang ako siya ay parang naka lima na. Hanep din naman kasi ang haba ng biyas nito sa legs. Ang bilis mag lakad. Pambihira!. Halos takbuhin ko na para makasabay ako sa likuran nito. At nang makarating kami sa parking lot ay talagang hinihingal ako.
"What's with that heavy breath?" he asked in confused.
I gave him my most deathly stare. "Ang bilis mo kaya!" hingal kong sabi. "I'm just walking" inosente nitong saad
"Kung hindi niyo po alam sir ang katumbas ng isa niyong hakbang ay lima sakin. Kaya para maabutan ko kayo ay kailangan kong tumakbo. Understand?" lintanya ko.
"Tss" sabay pasok nito sa loob ng kotse. Sobra akong nang-gigigil na para bang walang itong pakialam. Sino ka ba para bigyan ng paki? Ambisyosang to! Salsal ng isang bahagi ng isip ko. Pinilig ko ang ulo ko para matanggal ang agiw. At kung ano-ano na ang iniisip ko.
"Anakngtipaklong!!" bumisina ito at binaba ang windshield. "What the fck are you still doing there? Get inside!" he hissed
Wala akong nagawa kundi pumasok sa loob ng kotse. Feeling ko kung may sakit ako sa puso ay kanina pa ako inatake. Hays
Kumain kami sa isang fined dinning restaurant. Hindi naman ako naiilang, kahit ba kung tingnan nila ako ay puno ng pagtataka. Imagine isang taong kagaya ko na naka loose blouse na pula at mahabang palda na kulay itim at naka rubber shoes na puti at naka mailbag na leather habang ang buhok ko naman at inap do ko pa taas at ang malupit ay naka makapal akong salamin kahit wala namang grado.
Nagpa-pabebe wave pa ako tapos todo ngiti habang tinitingnan sila isa isa. Kaya ang ending nag si-balik silang kumain. Good! Ayoko ng takaw atensyo. Mahirap na at baka pagka guluhan pa nila ako.
"Don't mind them" bulong sakin ng boss ko. Hindi ko tuloy maiwasan na kinilig. Enebeyen! Nakakahiya. Ay fcksh.it kailan ka pa natutong mahiya ha Ashley? Untag ng isip ko. "Edi don't mind them" i mimicked, pinilig ko ang ulo ko para hindi mahalata ang biglang pagpula nito. Konti nalang mahahalikan na niya ako. Yummy!
"Tss. You are my employee you should learn how to respect me" he said in very low voice. "And don't you dare mimicked my voice." galit na sita niya.
Gusto kong ambahan ng suntok itong boss kong pinaglihi kay simang. Long for simangot. Kaso wag na pala. Sayang ang tikas niya baka mabangas at baka pati ang diyosa kong mukha ay madamay.
The eating went well, nakalabas na kami sa reatuarant at nasa biyahe na kami pabalik sa opisina nito. "Saglit, hindi ito ang daan pabalik sa office" takang tanong ko.
"Hmmm?"
"Anong hmmm?, saan ba tayo pupunta?" yugyog ko sya sa balikat. Tiningnan naman ako nito ng masama na para bang gusto nitong baliin ang leeg ko. "Hehe, peace? " sabay peace sign ko dito. Mahirap na at baka pag lamayan ako. Madaming luluha ng dugo.. Tsk. Sungit!
Nakarating kami sa isang mall, lubos na talaga ang pagtataka ko. Ano bang gagawin namin dito sa loob? Mag wi-window shopping? Ang magaling kong boss ay dare-darecho naglalakad feeling ata ay wala siyang kasama. Kaya ang ending tumakbo ako para mahabol siya.
"Ouch!" ung ilong ko baka ma deformed. Bigla itong tumigil na pinagtaka ko. He stiffen. Naramdaman kong biglang tumigas ang pagkakatayo niya. Sinundan ko ang mata niya kung sino bang pontio pilato ang nakita nito.
May nakita akong babae na ubod ng ganda parang modelo ang dating, minsan lang akong pumuri ng isang kabaro ko kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya. She gorgeous. She looks like a goddess of beauty, curly hair na kulay brown, naka maternity dress ito at halata ang maumbok na tiyan, habang may hawak na bata sa kanan nitong kamay na tantya ko ay nasa dalawa o tatlong taon na ito. Napaka gwapo ng anak nito. "Sandra" he whisper.
Hindi napagkaila ng boses nito ang lungkot ng binigkas niya ang pangalan ng babae. Sandra. Ang ganda ng pangalan. Bagay na bagay sa maamo niyang mukha pero palaban na aura.
"Ruel?" Sandra looks shocked ng bigkasin niya ang pangalan ng boss ko. Para pa itong maluha luha ng bigla niya itong niyakap. "How are you? It's been a long time since we see each other. Ano na balita sayo?"
Para akong namatanda ng bigla kumamot sa batok ang boss ko at todo ang ngiti. Ss tanang buhay ko ngayon ko pa lang nakita itong ngumiti. Ngiting alam mong tunay. Ngiti ng isang lalaki para sa isang babae na pinaka mamahal niya. Pinakamamahal? Mahal niya si Sandra?
" I'm fine. Ikaw? Ito na ba ang anak niyo ni Luis?"sabay gulo ng buhok ng batang lalaki. Na kumapit sa leg ng mother niya na para bang natatakot. "Yeah. His name is Alexander Von Amstel, short for Xander. " nakangiti nitong sagot. "And this is our second child" sabay himas ng tiyan nito. " I'm 5 months pregnant"
"Baby!"
May lumakit kay Sandra na lalaki. Sabay halik sa labi. Sh.it Ang gwapo. Ito ba ang asawa niya? Hindi ba obvious? salsal ng utak ko.
Parang bumaba ng Mt. Olympus ang isang to sa kagwapuhan. Sa sobrang gwapo. Ay hindi ko talaga mapigilan na mapanganga. "Ruel" matigas na sabi ng lalaki. "Luis" balik salita ng boss ko.
Magkakilala ba sila? Obviously! Kastigo ng isip ko.
"Ahm sige Ruel. Nice meeting you. Till we meet again. And this time kukunin ka namin ninong sa pangalawang anak namin, diba baby?"sabay baling nito dun sa Luis. "Tsk." tiningnan ng masama ni Sandra ung Luis. "Pasalamat ka mahal kita." sabi nito. Sobra akong kinilig sa narinig. Syete! Partida hindi pa ako ang sinabihan niyan. "For Sandra, sige papayag ako." at nilahad nito ang kamay sa boss ko. Nagkaroon ng konting tensyon ng hindi pa din inaabot ang kamay nito. Kaya medyo siniko kona. "Yeah. For Sandy" at nakipag shakes hand ito. "Its Sandra. Not Sandy. You--"
"Hep-hep, sige na. Tama na. Ayoko na ng away.okay?" walang nagawa ung Luis ng tinitigan ito ni Sandra. Na para bang takot na takot ito sa kanya. "Tss" Luis grin. "Sige bye bye. And by the way. You two looks good together," and with that they left us.
Nakita ko kung pano kinumoy ng boss ko ang kamao nito. At dare daretchong naglakad pabalik sa parking lot. Saglit akala ko ba mag wiwindow shopping siya? Hindi ko na naabutan ang boss ko sa sobrang bilis nitong maglakad. At ng makarating ako sa parking lot ay wala dun ang kotse nito. Mantakin bang iwan ako? Buti nalang at dala ko ang bag ko. May pamasahe ako pauwi sa bahay. Yes sa bahay na ako dadaretcho. Feeling ko kasi anytime ay pwedeng tumulo ang luha ko. Bakit ba ako nasasaktan? Kasi nakita kong sasaktan ang boss ko? Ganto ba pag nag mahal? Makita mo lang nasasaktan ang taong mahal mo ay dobleng sakit ang nadarama mo.
I guess,
I need to be strong enough to conquer his heart.