Evet, bu hikayemizde de 100. Bölümü gördük :)) Umarım sıkılmadan okuduğunuz bir 100 bölüm olmuştur. Yeni bölümümüzü de beğenmeniz dileğiyle :))
Seviliyorsunuz canlarım... :))
100. Bölüm
Selen yarım saat sonra arabadan inerken karşısında ki koca yapıdan gözlerini ayıramıyordu. Bir ara sokakta, daha doğrusu bir çıkmaz sokağın sonunda fazlasıyla heybetli üç katlı, eski bir yapıydı bu. Ancak bir penceresi kırıktı ve kapısı da bir omuz atmayla açılabilecek kadar kırılgan görünüyordu. Belki de zamanın da gösterişli bir köşktü kim bilir... Kim bilir geceleri kimlere ev sahipliği yapıyordu o koca köşk! Selen bir an ürperdiğini hissetti. Korku filmlerine konu olurdu burası!
__ Hadi, hemen girelim!
Arzu'nun dayanma gücü kalmamıştı ancak Korhan da bu konu da bir hata daha yapılmasına izin vermeyecekti. Arzu'nun kolunu arkasından yakalayarak sertçe çekmişti.
__ Ne konuşmuştuk? Benim sözümden çıkmayacak, sakin olacaksın!
Arzu ateş saçan gözleriyle ona baksa da başka bir tepki vermemişti, neyse ki! Korhan ondan emin olduktan sonra arkasında bekleyen adamına döndü.
__ Başlayalım... Her kata üç adam istiyorum. Sessiz olun ve hiçbir şeye müdahale etmeyin. Her bir taşın altına bakacağız.
__ Peki, ben halledeceğim, merak etmeyin.
Korhan başını sallarken sokağa giren lastik sesleri dikkatini çekmişti. İster istemez yanında duran Selen'in elini kavradı bir koruma içgüdüsüyle... Ancak gelen Alper ve boş yere getirdiği adamlarıydı.
__ İşte buradayız! ... Arzu... Hoş geldin.
Belki saçma bir sözdü o an için ama ne diyeceğini bilememişti Alper. Arzu yarım ağızla da olsa ona gülümsemeye çalıştı ancak gözleri içeri giren adamlara takılmıştı. Nihayet, sonunda bulacaklardı onu! Ama çok korkuyordu, kalbi deli gibi atarken tam da Korhan'dan duymak için öldüğü o kelimeleri duydu.
__ Hadi bakalım. Giriş katına biz bakıyoruz. Selen... Elimi bırakmıyorsun, seni dışarı da bırakamam.
Selen'in de istediği şey tam olarak buydu. Her ne kadar girdikleri bu eski köşk karanlık ve çok gizemli olsa da Korhan'ı yalnız bırakmadığı için içinin bir yanı son derece huzurluydu.
__ Adım attığınız yere dikkat edin, dedi Korhan özellikle sessiz bir ses tonuyla.
Yerler de camlar var.
Ama... Her şey planladıkları gibi gitmiyordu yine. Arzu sanki Korhan'ın inadına odanın için de bir an da bağırmaya başlamıştı.
__ Abi! Abi! Burada...
__ Şştt, derken Alper Arzu'yu yakalayarak elini ağzına bastırmış kocaman gözleriyle ağlamaya başlayan genç kadını uyarmaya çalışıyordu.
Kes artık, bağırmak yok, sessiz olacağız!
Onu içeri sokmak tek kelimeyle bir hataydı belki de!
__ Eğer bizim kurallarımıza uymayacaksan, hemen çıkıp gidiyoruz buradan! Bunu mu istiyorsun?
Arzu hayır anlamında hızla başını sallarken Alper Korhan'a baktı bir an ve onun bıkkın bir ifadeyle onu bırakmasını işaret etmesi üzerine elini çekti Arzu'nun ağzından.
Sessizdi... Ve yanlarından yürümeye başlamıştı, nihayet!
O her ne kadar uyarıyı dikkate almış görünse de gözlerini hep Arzu'nun üzerinde tutacaktı Alper.
Neredeyse soluk almadan geçirdikleri beş dakika da alt katı karış karış gezmişler, her bir yana hatta keşfettikleri bir gömme dolabın bile içine bakmışlardı. Korhan üst katlara bakmamasına rağmen artık Gediz'in orada olmadığına inanmaya başlıyordu ki... Selçuk'un sesi yankılandı boş odada.
__ Korhan Bey... Bence benimle yukarı gelmelisiniz!
Bir şeyler olmuştu, kötü şeyler... Korhan ve Alper aynı düşüncelerle bir an göz göze gelirlerken Arzu da onlara bakıyordu.
__ Ne oldu, bir şey mi buldunuz? Ben de geliyorum!
__ İlk önce biz bakalım.
Arzu sinirle bir ayağını yere vurmuştu sonunda.
__ O benim abim! Ona ne olduğu beni ilgilendiriyor!
Haklıydı bu defa... Elbette onun hakkıydı. Arzu yukarı doğru koşmaya başlarken Korhan ve Alper de onun arkasından hızlı adımlarla ilerliyorlardı. Selense hissetmişti... Bir ölüm kokusu vardı hava da. O yüzden çekiniyor, onlar kadar hızlı hareket edemiyor, resmen ayağını sürüyordu. Ancak gerçeklerden kaçış yoktu. Selen basamaklardan yavaş yavaş çıkarken Arzu'nun hıçkırıkla karışık çığlığı geldi kulaklarına! Biliyordu! Ölmüştü Gediz... Hayatlarını zindan eden, onu stresten hasta eden adam... Ölmüştü! İçinden pek çok kez onun ölüp gitmesi için dua etmişti... Ve istediği olmuş, ölmüştü işte! Öyleyse neden nefes almakta zorlanıyor, neden gözleri doluyordu? Basamağın solunda kalan duvardan destek almak istercesine sırtını yasladı Selen...
Aynı dakikalar da Alper Arzu'ya sımsıkı sarılmış onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Arzu bir saniyeden fazla bakamamıştı Gediz'e. Sürekli ağlıyor, nefessiz bir şekilde hıçkırıyordu. Korhansa eski dostunun yanına çömelmiş ve bile bile boynunda nabzını arıyordu. Hâlbuki nabzının olmayacağının kanıtı tam olarak iki kaşının ortasında duruyordu. Rengi fazlasıyla solmuş, teni ise soğumuştu. Belki de bir gündür orada bulunmayı bekliyordu. Bir gün... Onun cansız bedenine bakacağını düşünmemişti hiç. Hele ona öyle ruhsuz bir halde bakabileceği aklının ucundan bile geçemezdi. Her şey ne kadar da çabuk değişebiliyordu, ne kadar da hızlı bir şekilde sevdiklerinden vazgeçebiliyor ölümün etkisini bile soğukkanlılıkla kaldırabiliyordu insanoğlu! Bunda Gediz'in payı çok büyüktü ama ona bakarken kızmıyordu artık. Sadece çok yazık olmuştu. Çok...
Bitmek bilmeyen bir geceydi o gece... Sanki normalden daha karanlık, çok daha sessizdi her yer. Bazı geceler vardır ya oturup beklersin saatin karşısında. Sabah olsun istersin... Hani hiç gün doğmayacakmış gibi hisseder de güneşin doğuşuyla rahatlar ya kalbin, ruhun... İşte tam olarak öyle bir geceydi o gece! Kâbusun gerçek olmuş hali yani... Son derece normaldi bu. Ambulansla Gediz'in yanında sinir krizi geçiren Arzu'nun da götürülmesi... Polisler, karakol... Alınan ifadeler...
O hengâme de Korhan'ın tek amacı Selen'i olanlardan uzak tutmaya çalışmak olmuştu ve başarmıştı da. Selen'in eve dahi girmediğini, dışarı da beklediğini söylemiş ve biraz da ricayla beraber polislere durumu kabul ettirmişti. Zaten ellerinde üç kişi vardı sorgulayacakları. O yüzden çokta önemsememişlerdi ancak Selen'in karakolda ki bekleyişi umduğu kadar kısa sürmemişti. Her ne kadar Korhan onu eve göndermek istese de Selen kesin bir tavırla onları bekleyeceğini söylemişti ve neredeyse bir saattir karakolun soğuk duvarları arasında dakikaları sayıyordu. İçinde derin bir huzursuzluk vardı, öyle gergindi ki kol kasları ağrımaya başlamıştı ve hala yaşadıklarına inanamıyor, her an uyanabileceğini düşünüyordu.
Ancak Korhan durumu idrak etmeye başlamasının getirdiği o ince sızıdan, aklında dolanan tilkilerden her şeyin acı bir şekilde gerçek olduğunun bilincindeydi. Evet, aklında pek çok tilki geziniyordu çünkü polislerin normal olarak soracakları o soruyu çok iyi biliyordu. "Bunu kimin yaptığını biliyor musun, bir düşmanı var mıydı?" Vardı... Üstelik ismini de biliyordu. Bir başkası olsa o ismi vermemek için içinde ki isyanı durdurmaya çalışır, başını belaya sokmamak için susmayı tercih ederdi. Ancak Korhan bunu düşünmemiş sadece sonuçlarını hesaplamıştı. Geri ne olursa olsun o ismi verecekti ama beyni yine de bir yandan sürekli ihtimalleri gözden geçiriyordu. Bu bir alışkanlıktı, kendisini durdurması mümkün değildi. Bir yandan da polislerin durmak bilmeyen soruları yanıtlıyordu. "Aralarında ki problem ne? Siz ne zamandır arkadaşsınız, aranız neden açık?" Bu soruların sebebi gayet açıktı ve şaşılacak bir durum da yoktu. Korhan gayet öz güvenli ve yardımcı olmaya çalışan bir edayla yanıtladı polisleri ve sonunda ifadesinin altına imzasını da atarak çıktı odadan.
__ Korhan...
Alper'in ifadesi on dakika kadar önce bitmiş kapıda onu bekliyordu. Selen'in ifadesi alınmadığından o koridora Selen girememişti. Alper'in özellikle Korhan'ı orada beklemesinin de sebebi buydu.
__ söyledin değil mi?
Korhan elini Alper'in omzuna bırakırken bir an ona baktı.
__ Evet, ya sen?
__ Ben de öyle.
Bilerek oldukça yavaş adımlarla yürümeye başlamışlardı.
__ Gizli tutulacak deseler de sabaha kadar ismini verdiğimizi öğrenecekler, biliyorsun.
Alper başını sallarken bir elini cebine sokmuştu. Gerçekten müşterilerini koruduğu o günleri her şeyin bir yılan hikâyesine dönmediği huzurlu, her şeyin berrak olduğunu zannettiği o günleri çok özlemişti. Hala inanamıyordu! Gediz, yıllardır dostum dediği insan bir an da düşmanı olmuş ve ardından hayatını kaybetmişti. Gerçekten ona üzülüp üzülmeme arasında gidip geliyordu ve bir de üstüne bu çıkmıştı. Başları belaya tekrar girmek üzereydi ve bunun sorumlusu yine Gediz'di. Ne kadar da ironik! O sırada Korhan,
__ Yine önlem almak gerekecek, dedi kendi kendine konuşur gibi.
Ve bu sefer hiçbir açığımız olmamalı.
__ Üstelik neler olacağını biliyoruz, adam kolayca paçayı kurtaracak ve yerine hapse girecek bir kurban seçecek. Klasik son... Polisler gerçeği bilir ama yukarıdan gelen baskılarla susarlar... Ailesine bakılan kurban ise mutlu mesut hücresinde yaşar!
Alper nefes nefese bir halde susarken hayretle bir an durdurmuştu adımlarını! Tarık Bey ve Çağla da oradaydı çünkü ve kendilerini görünce hızla ayağa kalkmışlardı.
__ Yok... Bu gece hiç bitmeyecek!
O sırada Selen uçarcasına koşarak kendisini Korhan'ın kollarına atmıştı.
__ Nihayet...
Aynı an da Alper de Çağla'nın kızarmış gözleri karşısında içi giderek karısına sarılmıştı.
__ Senin ne işin var burada?
__ Neden ama... Neden bana hiçbir şey anlatmıyorsun?
__ Hayatım...
__ Hayatım deme bana! Bıktım senin bu beni önemsemeyen tavırlarından! Şu hale bak... Saatler sonra Gediz'in öldüğünü öğreniyor seni ise karakolda buluyorum!
Çağla öyle otomatiğe almış konuşuyordu ki... Bir yandan da dayanamamış sonunda ağlamaya başlamıştı. Hayretle bakıyordu Alper karısına çünkü onu tanıyordu. Çağla kolay kolay öyle bir tepki vermezdi! Kalakalmıştı karşısında...
__ Ağla kızım... Can dayanır mı bu strese tabii!
Tarık Bey Çağla'nın saçlarını okşarken Selen onun neler düşündüğünü, hissettiğini çok ama çok iyi anlıyordu. Yavaş adımlarla arkadaşının yanına giderken,
__ Çağla'm, dedi Alper tüm içtenliğiyle. Ses tonu o göz yaşları karşısında ki çaresizliğini anlatırken fısıldadı yavaşça.
Bir tanem, yok bir şey... Bak bana...
Ona dokunmaya çalışması kesinlikle yanlış bir hareketti. Çağla sinek kovalarcasına ona elini sallarken araya Selen girmişti.
__ Canım benim... Hadi gel, biz seninle biraz kız kıza kalıp dertleşelim. Ben de sana olanları anlatırım.
Selen'in koluna girip onu çıkışa doğru götürmesi Çağla'yı biraz sakinleştirmişti. Yüzünde ki ıslaklığı silerken orta da kalmış Alper'e sesini duyurmak için bağırarak konuşuyordu.
__ Zaten ne varsa kızlar da var, eminim sen bana dürüst olursun!
__ Abicim ne oldu bu kıza?
Alper'in isyanı karşısında Tarık Bey babacan bir tavırla "Ah ahh" çekip gülümserken Korhan apayrı bir dertteydi. Hemen telefonunu eline almış dışarıda ki adamı arıyordu.
__ Birazdan Selen ve Çağla çıkacak, onları bizim eve götür. Karşı çıkarlarsa da asla önemseme!