P.O.V. Jasper
Ik sta om vijf na zeven bij Lena.
Ik heb geen idee of ik moet uitstappen, of dat ik moet blijven zitten.
Ik heb dit soort dingen nog nooit gedaan.
Ik ga normaal geen meisjes ophalen om naar school te rijden.
Ik neem geen zussen mee.
En ik maak al zeker geen kennis met hun vader.
En dat ga ik nu allemaal wel moeten doen. Ik heb mijn Porsche bij, dat leek me de meest deftigste auto die een vader zou kunnen wensen.
Ik negeer mijn klamme handen en stap uit de auto.
En nu?
Moet ik aanbellen?
Moet ik buiten wachten?
Moet ik mezelf binnenlaten?
Ik zucht en klop dan op de deur.
Waarom klop ik? Er staat verdomme een bel naast die deur.
Ik kan mezelf nu meteen wel slaan.
Ik hoor voetstappen de voordeur snel naderen en ik hoop dat het Lena is.
Zij is de enige bij wie ik echt kan kalmeren.
Als de deur opengaat kijk Ellen me fronsend aan.
'Wie we hier wel niet hebben, loverboy.' Zegt ze sarcastisch.
'Ellen, dat is ook lang geleden. Zijn jullie klaar?' Vraag ik op een kalme toon.
'Het is nooit lang genoeg.' Zegt ze als ze zich omdraait en loopt terug door de gang.
'Was dat een ja of een nee?' Roep ik vragend.
Aangezien ze niet antwoord sta ik maar wat te staan buiten.
Kan ik naar binnen gaan?
Is dat niet vreemd?
Ik zucht en stap dan naar binnen.
Ik ben de zoon van een miljardair en van een maffiabaas. Ik kan wel gewoon ergens binnenwandelen.
Ik volg de gang en kom in een keuken waar iedereen druk bezig is.
Dat betekend dat haar moeder de tafel afruimt dat haar vader de krant leest. Dat Ellen zich in de zetel heeft genesteld en dat Lena gehaast heen en weer holt.
'Wauw Jasper, je heb de weg naar de keuken gevonden.' Zeg Ellen sarcastisch.
'Ja, goed gezien Ellen.' Antwoord ik droog op. Ze moet me niet, wel ik haar ook niet. Ze kijkt me altijd zo aan. Ja, zo van dat het lijkt of ze al mijn geheimen kent.
Maar die kent ze niet, en die zal ze ook nooit allemaal kennen.
Ik ben gevuld met leugens, alles om me heen is een leugen.
Ik kan zelf niet met zekerheid zeggen of ik wel echt een zoon ben van mijn vader.
Mijn leven is een leugen.
En dat zal altijd zo blijven.
'Jasper, je bent zo vroeg. Dat had ik niet verwacht.' Zegt Lena terwijl ze alles ik haar grote handtas propt.
Ze heeft een mooi zwart jurkje aan. Het laat haar lichaam mooi uitkomen.
Het is met een band ik het midden.
'Ja, ik ben vroeg. Ik wil je op tijd naar school doen.' Zeg ik als antwoord.
'Oké, papa kun je mij niet gewoon weg doen. Ik wil niet samen met hen in één auto zitten.' Zegt Ellen met afkeer.
'Lieverd toch, laat je zus toch verliefd zijn.' Zegt hij lachend.
Ik kijk met een lach naar Lena en zie dat haar wangen een rode kleur krijgen.
Ze is toch zo schattig soms.
'Ben je klaar, liefje?' Vraag ik grijnzend.
Lena knik en wenkt Ellen die met een zucht recht staat van de zetel.
'Sorry, Ellen heeft soms een ochtend humeur.' Legt Lena uit.
'Wel tot vanavond meneer en mevrouw Rosiers.' Zegt Jasper vriendelijk.
Hun moeder lacht met die lieve lachrimpeltjes in haar ogen.
Ze is niet oud of zo, het is beginnend.
'Wacht even, hoe bedoel je vanavond. Breng je de meisjes ook naar huis?' Vraagt hun vader die zindelijk opkijkt vanuit zijn krant.
'Nee, ik moet jammer genoeg iets anders gaan doen. Maar ik neem ze deze avond mee naar een fuifje. Het is heel bescheiden van een vriend van me.' Leg ik aan hem uit.
'En er zal geen alcohol, drugs of andere gevaarlijke dingen aanwezig zijn?'
Ja, nee en hoogst waarschijnlijk ja.
Denk ik bij mezelf.
'Meneer zo is mijn vriend echt niet.' Zeg ik ontkennend.
'Ik mag het hopen. Ze zijn dan misschien allebei zestien, ik wil niet dat ze regelmatig drinken.' Zegt hij streng.
Heeft hij door dat de grens hier eenentwintig is? Ik hou mijn mond maar, dat is makkelijker voor later.
'Prima, bij mij zijn ze veilig.'zweer ik hem toe.
'Vooruit dan maar, ik zie jullie straks dames.' Zegt hun vader.
Lena leek dit gesprek nogal gênant gevonden te hebben, want ze mompelt iets en kijkt naar beneden.
Ellen, zegt nogal kwaad gedag, dat is omdat ze me haat geloof ik.
Ik neem hen mee naar mijn auto en Lena gaat naast Ellen op de achterbank zitten.
Eerlijk gezegd vind ik dit nogal stom.
Ik wou haar naast me hebben.
Zodat ik haar misschien haar hand kon vastnemen of zo.
Maar aangezien ze nu achteraan zit gaat het niet.
'Oké, laten we dit niet vreemder maken dan dat het nu al is. Lena, je hoeft echt niet naast me komen zitten hoor. Jasper ik geraak echt wel naar school, dus dit oppikken hoeft echt niet.' Zegt Ellen als de deuren dicht zijn.
'Maar ik wil naast je zitten, je bent mijn zusje.' Zegt Lena tegen haar.
Lena neemt haar hand vast en glimlacht naar Ellen.
Oh, verdomme die glimlach.
Waarom heeft ze nog niet naar mij gelachen?
'Ik vind het zielig voor je.' Zeg ik als logische verklaring.
'Ik zei toch dat hij lief is.' Zegt Lena met een grijns.
'Daar moet je dus niet bij je vrienden over opscheppen. Ik wil nog wel een restje overhouden van mijn reputatie.' Zeg ik grappend.
'Wel, er valt toch niet veel goed over jouw te zeggen.' Zegt ze kwaad en slaat haar boek open.
Ik zucht en start de auto.
Aangekomen op school stapt Ellen er snel uit. Ze wil niet eens gezien worden met mij.
Dat word nog leuk.
Denk ik niet gemeend.
'Sorry Jasper, ik weet niet wat ze heeft. Ze doet wel heel vreemd.' Verdedigt Lena haar zus.
'Maak je geen zorgen.' Stel ik haar gerust.
'Zolang jij niet zo tegen mij gaat doen is alles nog goed voor mij.' Zeg ik glimlachend.
Ik kijk naar de achterbank waarvan ze me stralend toekijkt.
'Ik zou dat nooit kunnen.' Zegt ze en neemt mijn hand en drukt er lief een kusje op.
Ik knijp kort in haar hand.
Ik stap dan uit.
De jongens zijn er al en zijn me fronsend aan het aan kijken vanaf het bankje.
Ellen staat naast Max en ze zijn in gesprek.
Dat hebben ze vaak de laatste tijd, een gesprek.
Max is zo hard op haar.
Denk ik lachend ik mijn hoofd.
Ze zijn moeilijk, Max.
De Rosiers betoveren je tot iemand helemaal anders.
Wil ik tegen hem zeggen.
Maar hij zou me dan willen slagen. En ik heb geen zin om een vuistslag te moeten ontwijken dus laat ik het maar.
Lena komt naast me staan en we lopen samen naar het groepje.
Lena haar hand glijd in de mijne.
Ik moet mezelf inhouden om niet hard te roepen van blijdschap.
Dylan kijkt fronsend naar onze handen.
Ian lijkt eerder trots en Alex moet zijn best doen om niet in de lach te schieten.
Max daarentegen is nog steeds druk in het gesprek met Ellen.
'Wie gaat er deze avond mee iets doen?' Vraagt ik grijnzend. De jongens weten wat ik bedoel en stemmen in.
Lena heeft niet veel keus. Ze gaat sowieso mee.
'Ellen gaat ook mee.' Zegt ze dan.
Dylan kijkt me verbaasd aan.
'Ellen, wilt die wel mee?'
'Ja natuurlijk wilt ze mee. Toch Ellen?' Zegt ze.
Ellen kijkt ons vragend aan.
'Wat?' Vraagt ze.
'Je komt mee deze avond.' Zegt ze.
'Dat was serieus, ik denk dat ik me liever in een kast verstop als jullie drugs gaan dealen of zo.' Zegt ze droog.
'Wij dealen geen drug. Wij staan daar boven.' Zegt Jasper droog.
'Dan nog.'
'Kom op Ellen, ga gewoon mee. Lena gaat zich anders heel oncomfortabel voelen.' Dringt Max aan.
Ellen zucht.
'Prima, ik ga er over nadenken. En dat betekend niets.' Zegt ze en loopt naar een paar vriendinnen van haar.
'Doet ze altijd zo moeilijk?' Vraagt Max aan Lena. Ze knikt hevig.
School, het is altijd hetzelfde.
Je gaat dertien of twaalf jaar hetzelfde doen.
Altijd dezelfde routine.
Lena heeft deze al een beetje veranderd.
Ik ben nu vaak bij haar, maar ik eet wel met mijn vrienden. Zodat we nog ergens rustig kunnen praten.
Ik kom zo de laatste weetjes van gisteren te weten.
Dat de politie de auto van Arthur hebben gevonden en het als zelfmoord hebben geklasseerd.
En dat er een nieuwe lading aan zat te komen.
Ik ga vaak naar Lena om een kus in ontvangst te nemen.
Dat is meestal bij les wisselingen.
Ook bij pauzes.
Ik had nooit gedacht dat ik me zo snel aan een meisje kan binden.
Of verliefd op kan worden.
Als de school uit is blijf ik nog tien minuten met Lena praten.
En kussen.
En dan is haar vader er.
En moet ik afscheid nemen.
Ze zwaait nog naar me. Ik glimlach en kijk hoe haar auto vertrekt.
Maar ik ben niet de enige die dat heeft gezien.