Στο πρώτο φως της μέρας η Νέλη άνοιξε τα μάτια και ενώ νόμιζε πως ο ύπνος θα έπαιρνε μαζί του όλα εκείνα που ένιωθε,ξαφνικά τα συναισθήματα την έπνιξαν σχεδόν αμέσως.Σήκωσε το κορμί της με δυσκολία και έμεινε καθησμένη πάνω στο κρεβάτι της.Αναστέναζε και ένα βάρος της πίεζε το στήθος.Δεν ήθελε να τον χάσει,δε μπορούσε,δε το άντεχε.Ήταν ο μόνος στη ζωή της που τη γέμιζε αγάπη,που έμενε δίπλα της και ας έκανε λάθη.Εκείνος και ο πατέρας της.Σκεφτόταν πως να του μιλήσει,απο που να αρχίσει και τι λόγια να πει.Σκεφτόταν ποιες λέξεις θα ομόρφαιναν έστω και λίγο την ασχήμια της κατάστασης.Και έπειτα τι έπρεπε να κάνει για να την αφήσει να τον αγγίξει,να τον φιλήσει και να χωθεί στην αγκαλιά του.Η σκηνή στο μαγαζί,τη προηγούμενη το βράδυ,σα θηλειά στο λαιμό της,έκοβε τον αέρα και τη κρατούσε μισοπεθαμένη.
Πέταξε τα σκεπάσματα και ακούμπησε τα πόδια στο πάτωμα.Ήταν κάτω,το ήξερε,τον ένιωθε,σχεδόν τον άκουγε.Πήγε στο μπάνιο και έπλυνε το πρόσωπό της.Εκείνος ο καθρέφτης μπροστά την ενοχλούσε,με θράσος της έδειχνε ποια ήταν,της θύμιζε τι έκανε και αλλοίωνε την εικόνα της μαγικά.Πήρε μια βαθυά ανάσα και έκλεισε τα μάτια,έψαχνε λίγη δύναμη και ύστερα ξεκίνησε για να κατέβει σε εκείνον.Όσο αργά και να πήγαινε κάποτε θα έφτανε,μα επέμενε να καθυστερεί.Στο τελευταίο σκαλοπάτι στάθηκε ακίνητη και έστριψε το κεφάλι της στη κουζίνα.Ο Έρικ γυρισμένος προς το παράθυρο με τα χέρια στις τσέπες,απλά κοιτούσε το τίποτα περιμένοντας.Η Νέλη προχώρησε λιγάκι παραμέσα και τον είδε να στρίβει το κεφάλι ελαφρά πάνω απο τον ώμο του.Το άγχος τον κατέκτησε και αμέσως σκεφτόταν –πες μου την αλήθεια σε παρακαλώ-.Γύρισε σε εκείνη που βρισκόταν όρθια λίγο πιο μακρυά του.''Σε ακούω''της είπε,δε μπορούσε να περιμένει,δεν άντεχε να περιμένει.Αν δε του μιλούσε, τότε έπρεπε να φύγει και να μη κοιτάξει πίσω.Όσο πιο γρήγορα γινόταν, τόσο καλύτερα και έτσι η –Καλημέρα- του φάνηκε περιττή.Εκείνη τον κοίταξε λυπημένη και ολόκληρη φώναζε –σ'αγαπάω,συγχώρεσέ με-.
Περπάτησε λιγάκι με το κεφάλι χαμηλά να κοιτά τα δάχτυλά της επίμονα.''Όταν...όταν πήρα το μήνυμα''άρχισε να λέει και η έντασή του δυνάμωνε ''...δε ξέρω γιατί ...γιατί αποφάσισα να μη στο πω''συνέχισε και μέσα της αναρωτιόταν αν τα έλεγε σωστά,αν έπρεπε να αλλάξει κάτι.''...ούτε ξέρω απο ποιόν ήταν''δήλωσε ''...ήθελα να δω,ήθελα να δω τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό''εξηγούσε και πότε τον κοιτούσε,πότε όχι,πότε έπιανε τα μαλλιά της και πότε έμπλεκε τα δάχτυλα νευρικά. ''Ήταν εκείνο το πρωινό που ήθελες να με ευχαριστήσεις''της είπε και η Νέλη έγυρε το κεφάλι στο πλάι θλιμένα. ''έτσι πήγα''συνέχισε εκείνη ''ήταν εκείνο το βράδυ που μου ζήτησες τόσο γλυκά να βγεις με τη φίλη σου''της ανέφερε ξανά.Πέταγε τα ψέμματά της και τη τρέλαινε.Αλλά αυτά τον πονούσαν,δεν είχε ξεχάσει το τρόπο που του τα έλεγε,θυμόταν ακριβώς την έκφρασή της,το άγγιγμά της και τα λόγια της,όλα τα θυμόταν,όλα!
Αυτή σταμάτησε για λίγο και ένα δάκρυ ξέφυγε απο το μάτι της.Ίσως να είχε ξεμείνει εκεί απο χτες...σκέφτηκε και το άφησε να δραπετεύσει.''...μπήκα σε εκείνο το μαγαζί...''ξεκίνησε πάλι ''Μόνη σου''είπε αμέσως εκείνος ''στάθηκα σε μια γωνία και περίμενα.Κοιτούσα τριγύρω και για πολύ ώρα δεν έβλεπα τίποτα,τίποτα σημαντικό,τίποτα που να με νοιάζει''περιέγραφε και στην ιδέα της επόμενης φράσης το στομάχι της ανακατεύτηκε.''...μέχρι που...''σταμάτησε και η εικόνα της μάνας της εμφανίστηκε μπροστά της,έτσι όπως τότε.Αηδίαζε και έβγαλε έναν ήχο πόνου διπλώνοντας το σώμα στα δύο.Ο Έρικ ταράχτηκε και αυθόρμητα πλησίασε λιγάκι παραπάνω μα η Νέλη σηκώθηκε γρήγορα.''...μέχρι που την είδα''ο ήχος πόνου έγινε δυνατός και το σώμα τελικά συνάντησε το πάτωμα,ξαφνικά έκλαιγε σα μικρό παιδί και ούτε η ίδια πίστευε πως γίνεται να έχει ακόμα δάκρυα για να βγάλει.
Γονατιστή στο πάτωμα να κρατάει το στομάχι της και να σπαράζει.Εκείνος δίχως σκέψη σωριάστηκε κάτω,μαζί της,μπροστά της.''...τη μάνα μου...τη μάνα μου,σκουπίδι σαν όλα τ'άλλα...εκεί μέσα να τη πιάνουν...να της μιλάνε σαν...''του τα έλεγε μέσα απο τα αναφιλιτά της και εκείνος έκανε το πόνο της δικό του.Όσα άκουγε του φάνηκα σκληρά και δύσκολα και έπειτα τη φαντάστηκε μόνη στο σκοτάδι.''...μια πόρνη 30 κιλά,παραπατούσε.Τρυπημένη παντού απο αυτά που παίρνει.Γερασμένη...''ανάμεσα στις λέξεις άφηνε μικρές κραυγές ελπίζοντας πως θα τη βοηθήσουν να αντέξει ''...με άφησε για να γίνει τι?ΤΙΙΙΙ?...''ούρλιαξε και ο Έρικ την έκλεισε στην αγκαλιά του αμέσως.Στον ώμο του έκλαψε και πάλευε με τα συναισθήματά της.Τον κρατούσε,τον τραβούσε και η αναπνοή κοβόταν.Εκείνος ένιωθε οργή που κάποιος της είχε φερθεί τόσο σκληρά,τόσο αδικαιολόγητα απάνθρωπα.Τη πίεζε πάνω του και ο πόνος της τον τρυπούσε.''...τη πήρα...''συνέχισε να του λέει ''Μόνη σου''ξαναείπε.Δε ρωτούσε,απλά ήθελε ο ίδιος να το ακούσει καθώς σιγά σιγά ανακάλυπτε τη δύναμη και το θάρρος που είχε μέσα της.Μπροστά του μπορεί να στεκόταν αδύναμη μα ο Έρικ έβλεπε τι έκρυβε.''...τη πήγα σε ένα μακρινό ξενοδοχείο και την επόμενη το πρωί βρήκα ένα κέντρο και τη μετέφερα.Τα λεφτά είναι πολλά αλλά δε τα σκέφτηκα.Δε θα την άφηνα.''δήλωσε και τύλιξε τα χέρια της γύρω απο το λαιμό του ''πήγα πίσω στο μαγαζί που την είχα βρει...με άφησαν εύκολα να φύγω με τη προυπόθεση να γυρίσω την επόμενη μέρα...η μάνα μου τους χρώσταγε...και έτσι το έκανα χωρίς να σκεφτώ...ακόμα μια φορά τα λεφτά ήταν πολλά και μαζί με του νοσοκομείου ακόμα περισσότερα...''έκανε ένα διάλλειμα και η καρδιά του Έρικ σφίχτηκε,ήξερε τη συνέχεια,μπορούσε να τη φανταστεί.''...εφτά νύχτες,εφτά νύχτες και θα την άφηναν ήσυχη...''το κλάμα της δυνάμωσε ξανά ''...χόρευα και έφευγα σου τ'ορκίζομαι αλλά...αλλά γιατί...γιατί βρέθηκες εκεί?''τον ρώτησε στο τέλος βρίζοντας τη τύχη μέσα της.
Εκείνος τη σήκωσε όρθια και την έβαλε σε μια καρέκλα.Βάδισε μέχρι το παράθυρο και κοίταξε τη μέρα,σα να ήθελε να τη θυμάται.''...γιατί κάποιος με κάλεσε.Αυτός που έριξε και εσένα εκεί μέσα.Ο ίδιος''της δήλωσε ήρεμα και έπειτα σιωπή απλώθηκε παντού.Είχαν ανάγκη και οι δυό απο λίγη ηρεμία μέχρι που ο Έρικ έκατσε απέναντί της ''Κοίταξέ με''της ζήτησε και αμέσως τα μάτια της βρήκαν τα δικά του ''Έγω είμαι εδω,εδω για σένα γιατί σ'αγαπάω και μαζί θα το λύσουμε...''άρχισε να της λέει με σοβαρό ύφος και σταθερή, ήπια φωνή ''αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη σχέση μας...δεν έχει να κάνει με τα ψέμματα που μου είπες.Σου είχα δηλώσει οτι τα σιχαίνομαι και είμαι αφάνταστα θυμωμένος μαζί σου.Ένα κομμάτι μου καταλαβαίνει γιατί διάλεξες να κάνεις οτι έκανες, αλλά εκείνο που είναι τρελά ερωτευμένο μαζί σου,ζήλεψε,εξοργήστηκε,φοβήθηκε και δε μπορεί να το δεχτεί έτσι απλά.Γι αυτό φρόντισε να βρεις τρόπο να το αλλάξεις.Η εμπιστοσύνη μου χάθηκε και τα χατήρια τέλειωσαν.Ένα ακόμα λάθος και θα τελειώσεις και εσύ.Έγινα κατανοητός?''ο Έρικ έβαλε τους όρους και δε θα έκανε πίσω,το μόνο που έμενε ήταν να τους δεχτεί η Νέλη.Εκείνος της έδειξε, πως ακόμα και μετά τα ψέμματά της ήταν δίπλα της αλλά έπρεπε και εκείνη να του δείξει πως το μετάνοιωσε,πως τον αγαπά το ίδιο,πως θα του αποδείξει οτι αξίζει ακόμα μια ευκαιρία και οτι θα πάλευε να το διορθώσει και να τον ξανακερδίσει με την ίδια δύναμη, που είχε όταν του έλεγε εκείνα τα ψέμματα.
Την είδε να σήκωνεται απο τη θέση της και να τον πλησιάζει,έκατσε στα πόδια του και τον άγγιξε με τα χείλη της ''έγινες''ψιθύρησε ''θα κάνω οτι μου ζητήσεις''του είπε αμέσως μετά και της άρπαξε δυνατά το κεφάλι.Η γλώσσα του διεκδίκησε τη δικιά της άγρια,επιβλητικά ''μη ξαναπαίξεις μαζί μου''της δήλωσε μέσα στο φιλί τους και σε αυτή τη ζωή η Νέλη είχε συναντήσει έναν άντρα με τόσο μεγάλη καρδιά που τον ένιωσε σα θαύμα.Και ήταν,το δικό της μοναδικό θαύμα!