Κοιτάζονταν στα μάτια και κανείς δε μιλούσε.Εκείνη θυμωμένη και αυτός ήρεμος.Ο Στηβ τους πλησίασε ''Μη κάνετε σκηνή εδώ.Φεύγουμε'' τους είπε και έκανε νόημα να του φέρουν το λογαριασμό.Άφησε μερικά χαρτονομίσματα και ξεκίνησαν.Ο Έρικ έπιασε τη Νέλη απο τη μέση και αμέσως το κορμί της αντέδρασε ενοχλημένο απο το άγγιγμά του.Δε το πίστευε πως είχαν καταφέρει να καταλλήξουν έτσι και η έκφραση του προσώπου του πρόδιδε αυτή την απορία.Στο αμάξι την έβλεπε να τρίβει τα χέρια της,τα πόδια της και να μη μπορεί να σταθεί ακίνητη με τίποτα.Μετά απο μισή ώρα έφτασαν στο σπίτι του Στηβ και όλοι μαζί πλέον παρέμεναν αμίλητοι.Κάποιος έπρεπε να ξεκινήσει,κάποιος χρειαζόταν να κάνει την αρχή και έτσι ο Έρικ ρώτησε χαλαρός ''Τι φαντάζεσαι Νέλη?''.Εκείνη αναστέναξε και τα βλέφαρα έκλεισαν,έπειτα το πρόσωπο σφίχτηκε ''Τρέχεις,τρέχεις γαμώτο και δε σε προλαβαίνω''του είπε αναστατωμένη.Έτσι ένιωθε και αυτό την έπνιγε.Ο Έρικ ακουμπούσε ένα χαμηλό έπιπλο,στήριζε το κορμί του εκεί σα να το χρειαζόταν,σα να έπρεπε απο κάπου να κρατιέται.''Γιατί,γιατί δε μ'αφήνεις να τον διώξω μόνη μου?''συνέχισε να του λέει και δε τη διέκοπτε κανείς τους ''Αυτό είναι ένα δικό μου θέμα που αναγκάστηκα να σου πω γρήγορα''τα λόγια της όμως δε μπορούσε να τα αφήσει να πέσουν κάτω και έτσι ανέπνευσε βαθυά κρατώντας τον αέρα για λίγο μέσα του ''Δικό σου θέμα!Αναγκάστηκες''επαναλλάμβανε τις λέξεις στη προσπάθειά του να καταλάβει ''Τι σε ανάγκασε λοιπόν?''τη ρώτησε στη συνέχεια, αργά αλλά έντονα.Η Νέλη έστρεψε το βλέμμα της πάνω του και σηκώθηκε όρθια απέναντί του ''ΕΣΥ!''φώναξε στην αρχή ''Εσύ''ξαναείπε χαμηλόφωνα.''Πως το έκανα αυτό?''αναρωτήθηκε ο Έρικ.Τα μάτια της έδειξαν τη λύπη που ένιωθε ''Έφευγες μακρυά.Θα στο έλεγα κάποια στιγμή θα σου έλεγα για τη ζωή μου αλλά όχι τόσο γρήγορα.Αυτό είναι κάτι που θέλω να ξεχάσω,να μη θυμάμαι και έτσι δε μπορώ.ΔΕ ΜΠΟΡΩ!''εξήγησε γεμάτη ένταση ''Μάλιστα.Εγώ είμαι αυτός που δε σε αφήνει να ξεχασεις λοιπόν.Όχι εκείνος που γύρισε!''της είπε και για άλλη μια φορά κατάφερνε να ακούγεται σωστός,λογικός.Αυτό τη σκότωνε,την αποσυντόνιζε,έχανε την αιτία του θυμού και το λόγο της αντίδρασής της.
Τον πλησίασε,τα σώματα χώριζε μια λεπτή χαραμάδα ''Πως γίνεται?Πως γίνεται όλο αυτό?''ρώταγε και ενώ κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννοούσε,εκείνος όμως ήξερε γι αυτό θα το έλυνε αμέσως.Κούνησε το κεφάλι του πολλές φορές ελαφρά ''Άκου Νέλη, εγώ πάω όσο γρήγορα πάνε αυτά που νιώθω.Δε σε θέλω να τρέχεις πίσω μου,δε θέλω να πηγαίνεις ούτε μπροστά μου.Πλάι μου σε θέλω.Δε σκέφτομαι, λέω και κάνω απλά οτι αισθάνομαι.Μη με ρωτάς πως γίνεται αυτό γιατί εξήγηση δεν υπάρχει.Αυτός ο άντρας λοιπόν, κάποτε σου έκανε κακό και εγώ το <κάποτε>δε το ακούω.Το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι οτι σου έκανε κακό.Ανησύχησα και μίλησα στο Στηβ.Εμείς οι τρεις που βλέπεις είμαστε ένα.Στα μάτια μου θα βλέπεις πάντα εκείνον και την Άννα,στα δικά τους θα βλέπεις πάντα εμένα.Οικογένεια λέγεται και όχι φτηνό κουτσομπολιό.Αν χρειαστεί, αυτού του τύπου,θα του ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ.Αυτός είμαι και δε πρόκειται ούτε να υποσχεθώ κάτι άλλο,ούτε και να αλλάξω.Επειδή λοιπόν βλέπω πως δε σ'αρέσει,επειδή κατάλαβα πως ακόμα βαδίζουμε χώρια και όχι μαζί.Φύγε!''της είπε και στο δωμάτιο η θερμοκρασία έπεσε,το δέρμα της ανατρίχιασε και τα χείλη της άνοιξαν απο το σοκ.Ενώ τόση ώρα τον άκουγε, ξαφνικά τα ξέχασε όλα και το μόνο που στο κεφάλι της έπαιζε ήταν το <Φύγε>.Μια μόνο λέξη μπορούσε να γίνει αφόρητη,μπορούσε να κάνει έναν άνθρωπο να γονατίσει,να λυγίσει και να κλαψει για χάρη της.Μια μόνο λέξη.
Δε κουνιόταν,έστεκε απέναντί του με την ελπίδα οτι δεν είχε ακούσει καλά.Ακόμα δεν είχαν ξεκινήσει και όλα ήταν δυνατά,έντονα,δύσκολα.Το ήξερε απο τη πρώτη στιγμή που η καρδιά της χτύπησε περίεργα για εκείνον,το ήξερε πως έτσι θα ήταν.Απλά δε πρόλαβε,δε πρόλαβε να προετοιμαστεί και ενώ ο Έρικ είχε αγγελικό πρόσωπο, μέσα του μπορούσε να γίνει ο διάολος για χάρη της.Η Νέλη όμως έπρεπε να το καταλάβει μόνη της, διαφορετικά ένας τέτοιος έρωτας ούτε θα μπορούσε να έχει παρόν μα ούτε και μέλλον.Η Άννα προσπάθησε να επέμβει μα εκείνος άπλωσε το χέρι του εναντίον της.Ανέκφραστος και παγερά αποφασισμένος την έδιωξε και δεν ήθελε κανείς να ανακατευτεί.
Η Νέλη έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και άθελά της άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν στο πρόσωπό.Κοίταξε τους άλλους δύο και έφυγε σιωπηλά.Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της, ο Έρικ απο τη πίεση που ασκούσε το χέρι του σε εκείνο το έπιπλο,ένα κομμάτι ξύλου ξεκόλλησε.Εκείνη κατέβηκε τις σκάλες με δυσκολία και όταν έφτασε έξω, αυθόρμητα έβγαλε το κινητό της καλώντας τον κύριο Κλάιν.Αυτός απάντησε αμέσως και μόλις την άκουσε να τον ζητάει έτρεξε εκεί που του υπέδειξε.Όταν το αμάξι σταμάτησε μπροστά της, έκλαψε δυνατά και εκείνος πήγε να την αγκαλιάσει ''Σώπα κοριτσάκι μου,σώπα''της έλεγε τρυφερά και την έβαλε στο αμάξι.Ο Έρικ παρακολουθούσε όλη τη σκηνή απο εκείνο το παράθυρο.''Ακόμα δεν αρχίσατε και την έκανες να κλαίει''σχολίασε η αδερφή του ''κλαίει όποιος έχει αισθήματα και η Νέλη πρέπει να ψάξει για τα δικά της'' απάντησε κοφτά.Μέσα του ούτε ο ίδιος άντεχε εκείνο το <φύγε> αλλά ήξερε πως ήταν το σωστό.Γνώριζε τον εαυτό του πολύ καλά και όσα της είχε πει ήταν η καθαρή αλήθεια.Ή έπρεπε να τον δεχτεί έτσι ή δε θα έβρισκαν ποτέ κοινό δρόμο.
Ο Κλάιν πήγε με τη Νέλη σε ένα κοντινό μπαράκι και αφού κάθησαν εκείνη του εξήγησε τι ακριβώς έγινε.''Δε καταλαβαίνω.Με έδιωξε,απλά με έδιωξε''του είπε στο τέλος.Εκείνος κοίταξε μέσα στο ποτήρι του το ουίσκι να δακρύζει στα τοιχώματα όσο το κούναγε ''Δε σε έδιωξε κόρη μου,δε σε έδιωξε''απάντησε κοιτώντας ακόμα εκείνο το υγρό να στροβιλίζεται ''χρόνο σου δίνει''.Η Νέλη και πάλι δε μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο σαν εξήγηση ''Πως τα ξέρετε όλα αυτά?''τον ρώτησε και το πρόσωπό της ήταν ακόμα κλαμένο.Ο Κλάιν χαμογέλασε ''κάποτε ερωτεύτηκα και εγώ τόσο δυνατά,γρήγορα,βιαστικά''εξήγησε με μια όψη που έδειχνε πως οι αναμνήσεις τον είχαν κυριεύσει ''και...και τι απέγινε?''αναρωτήθηκε η Νέλη.Το βλέμμα σκοτείνιασε ''δεν ήμουν τόσο θαρραλαίος σα τον Έρικ και έτσι έμεινα μόνος,έχασα τον έρωτά μου''της απάντησε πικραμένος.Εκείνη τον ακούμπησε στη πλάτη αφού πραγματικά λυπόταν,τον χάιδεψε τρυφερά και για εκείνο το άγγιγμα ο Κλάιν ένιωσε ευγνώμων.
Τη κοίταξε στα μάτια ''τον θες?''τη ρώτησε και αυτή έγνεψε θετικά ''Τότε άκουσέ με καλά παιδί μου.Ψάξε μέσα σου το γιατί,αυτό θέλει και εκείνος.Το δικό του γιατί το έχει βρει,εσένα περιμένει.Και αν όντως έτρεχε όπως λες, τώρα σταμάτησε για να τον φτάσεις.Σκέψου μόνο πως όταν ανησυχούμε,όταν έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για ότι μας βαραίνει, στρεφόμαστε στο πιο κοντινό μας άνθρωπο.Όπως έκανε εκείνος,όπως έκανες και εσύ με εμένα.Χαίρομαι που είμαι εγώ αυτός.Δεν έχει σημασία πόσο πολύ ή πόσο λίγο είμαστε με κάποιον για να μας κάνει να θέλουμε να τον προστατέψουμε.Ο πραγματικός άντρας παιδί μου πρέπει να προστατεύει μια γυναίκα ακόμα και αν κοιμήθηκε μαζί της μόνο για ένα βράδυ.Μη τον κατηγορείς,μη του ζητάς να απαρνηθεί ούτε όσα νιώθει, ούτε τη φύση του.''της μιλούσε κουβαλώντας τη πείρα των πενηντα πέντε χρόνων του και εκείνη τον άκουγε με δέος και θαυμασμό.Θα τα σκεφτόταν,όλα όσα της είπε, θα τα σκεφτόταν.