[ A L E X ' S P O V ]
"What?! Ba't ngayon niyo lang sinabi sa akin? Damn! Babalik na ako kaagad diyan!" nagmamadaling sabi ko kay Marc sa telepono bago ko ito ibinalibag pabalik sa lalagyanan nito sa side table.
I can't help but to tsk-ed due to frustration and concern. Bara-bara kong hinatak ang mahabang kumot na puti pambalot sa katawan ko upang bumangon at tunguin ang bathroom para magshower at para makapag-ayos na ng empake. I let my long hair strands to fall on to my shoulders and to my bare back. Nasalubong ko si Spade na kagagaling lang sa pagsha-shower.
"Oh, bakit nagmamadali ka? May problema ba?" he asked with his face filled with worry. It's our 5th day here in Maldives for our honeymoon and we spent each day only with laughter and joy. Unfortunately, this news came up. Sinugod sa ospital sina Rennei, Dereen, at Fiacre noong nakaraang araw pa at ngayon ko lang nalaman. Ayos lang sana kung na-injured lang or what dahil alam ko namang malalakas naman ang mga kaibigan ko kaso ang balita na in-ambush sila sa isang hotel room? Magkakapatayan muna bago nila masaktan ang mga taong mahahalaga sa akin.
I did my best to avoid his question. Sigurado kasing kapag sinabi ko sa kanya ay mag-aalala lang siya. Oo, understandable naman na na mag-aalala siya sa akin dahil sa kanya ako at akin siya. Asawa ko siya at asawa niya ako kaso ayoko ng umabot pa sa kanya ang balitang ito. Sinubukan kong dumaan sa kung saan saang direksyon pero pilit niya akong hinaharangan ng malaking katawan niya.
"Answer me, Kirsten." napatigil ako sa paghahanap ng lulusutan nang sumeryoso na ang boses niya. Napunta ang tingin ko sa mukha niya. Magkasalubong na ang dalawang kilay niya at walang mababakas na kahit anong pagbibiro sa mukha niya habang may mga tumutulong butil ng tubig mula sa basa niyang buhok.
Napatingin ako sa ibang anggulo. It's hard to lie in front of him. "I must to go back to the Philippines. My friends need me." I answered, feeling so defeated. I tried to glance back at him and I found his face more confused. "Huh? But they're doing good, aren't they?" he replied.
Napabuntong hininga ako. "May nang-ambush sa kanila habang nananalagi sila sa isang hotel room 5 days ago. Bugbog sarado silang tatlo at under observation pa rin sila hanggang ngayon." napakuyom ako. Hindi ko alam kung sino ang gumawa nun sa kanila pero itinataga ko sa bato na hindi ako titigil hangga't hindi ko sila natatagpuan.
Sumunod na naramdaman ko na lang ay ang paghawak niya sa braso ko ng marahan. I can feel him being worried. "Alright. Let's go back. I'll ask my butler to book a flight for us now. Don't worry too much. Everything will be fine." tugon niya at ginulo niya ng bahagya ang buhok ko gamit ang isa pa niyang kamay bago niya tuluyang binitawan ang braso ko para tumuloy sa may walk-in closet.
I somehow felt some butterflies in my stomach. He never failed to put me in ease everytime I am having a hard time. It is the same feeling as to what I'm feeling when we're just small kids. And now that we are one, I would never regret marrying the man with a name of Spade William Vantress because he is the man who can make me feel treasured, comfortable, loved, and most of all, protected.
Kahit papaano ay nabawasan ang kaba ko kaya naman dumiretso na ako sa bathroom dahil halos walong oras pa ang biyahe namin pabalik sa Pilipinas. Tama, dapat tandaan ko 'yung sinabi ni Liam sa akin.
Everything will be fine.
"'Wag kang kabahan. Sandali na lang nandoon na tayo sa ospital." pagcocomfort sa akin ni Liam habang mahigpit niyang hawak ang nanginginig at malalamig kong mga kamay. I look at him, only to see him smiling while looking at me. Hindi ko alam kung bakit pero napangisi na lang ako at napatingin sa may rear mirror ng kotse. "I'm absolutely aware that I'm gorgeous, Mr. Vantress. So stop staring." biglang naalala ko 'yung time na nasa kotse rin kami noon para pumunta sa party kung saan ginawa namin ang misyon namin. Ganitong ganito rin ang sinabi ko sa kanya at ganitong ganito rin ang tono na ginamit ko para magaya siya noon.
"Heh, that time when we're on our way to the party, am I right? Yes, yes, you are gorgeous, Mrs. Vantress. Wala akong reklamo pagdating diyan." tila pagsuko niya kaagad sa nabuksang usapan. Parang dati lang halos magpatayan na kaming dalawa tapos ngayon katulad na rin kami ng mga mag-asawa na halos puro ka-cheesyhan ang alam. Nakakairita minsan, oo pero on a deeper thought naman, it's still sweet. You read it right, Alexandria Crom--- err, Alexandria Vantress is the one who mentioned it.
Medyo kinakabahan ako dahil hindi na ako nakatanggap pa ng balita ng simula ng makausap ko si Marc. Malas kasi nuong araw na iyon dahil walang available na flight kaya napilitan kaming maghintay ng tatlo pang araw bago makapagpabook. Tapos pagkarating namin dito, ang dami muna naming inasikasong mga business deals at reports ka inabot iyon ng tatlong araw din. Umaasa ako na sana may resulta na ang mga obserbasyon sa kanila at sana nagpapagaling na sila.
Nang makarating kami sa ospital, agad naming tinungo ang kwartong kinalalagyan ng tatlo. Ospital ito ng ninong namin kaya naman mapa mula sa janitor, nurse, doktor, o director ay mga agents, reapers, o spies lang na nakaundercover o pumapart time job. In short, ligtas dito dahil balwarte ito ng pamilya namin.
"Nandito na sila!" malakas na boses na salubong sa amin ni Kia at niyakap ako pagkapasok na pagkapasok ko sa kwarto. Nagsikumpulan din ang iba pa naming kaibigan kaya nagkayakapan na rin kaming lahat na animo'y ilang taon kaming nawala. Kung hindi pa nga inawat ni Juno ay baka hindi sila tumigil sa kakahagkan sa amin.
Masayang humawi sa harapan namin ang mga kaibigan namin at doon namin nakita na nakakaupo na ng maayos ang tatlo sa kanya-kanya nilang mga kama. "How are you feeling?" tanong ko na siyang nagpahagikgik sa kanila. "Ayos na kami. Salamat sa pagpunta para bisitahin kami. Wala eh, malayo sa bituka ang tama ko." pabirong sagot ni Dereen habang nilalantakan ang mansanas na kakahiwa lang ni Dash na nakaupo sa upuang nasa tabi ng kama niya.
Lalapit pa nga sana ako kay Dereen kaso bigla na lang ako napatalikod at napatakip ng ilong at bibig. Mabilis namang naalarma ang lahat ng tao na nasa silid na ito at nagsipuntahan sa akin. Nag-aalala ko silang tinignan na parang nanghihingi ng tulong pero hindi ko rin maipaliwanag ang nararamdaman ko.
Mga ilang segundo pa na nagtitinginan kaming lahat, "Dash, throw these apples and bring the doctor." rinig kong utos ni Dereen kay Dash na sinunod naman nito kaagad.
"Sabi ko sa'yo Rennei eh. May iuuwi silang pasalubong sa atin na made in Maldives eh hahahaha. I respectfully nominate myself to be one of the godfathers!" hiyaw ni Marc at doon na nagsimula ang walang katapusang kaingayan nilang lahat.
****
A/N: Grabe, namiss ko 'yung paggawa ng POV ni Alex XD Anyway ito na siya! Sorry sa delay ulit! Dahil puro intense ang recent updates ko dito sa TOC, nilagyan ko muna ng pampagood vibes kaya ayan na! Mga bandang chapter 10 ko na ililipat sa settings ng 17 years after dahil kailangan niyo malaman ang mga nangyari lol. Medyo na-excite ako dun sa role ng judge kaya mas gagawin kong interesting ang character niya kapag pinakilala ko na siya~ Bothered ako ngayon kaya ganito muna kahaba. Next time na lang ako babawi :) About sa 'The Maid's Secret', baka sa Sunday na po ako makapag-update dahil 2 days and 1 night po kami sa Quezon Prov. tapos may practice po kami sa play ng tanghali then dance rehearsal naman sa Monday. Konting tiis lang guys, andami na kasing gustong umangkin kay Derek eh haha. Salamat pa rin po sa patuloy na pagsuporta sa akin! Sa mga votes, comments, at posts sa message board, maraming salamat po talaga! God bless!