Ο Πολ απλώθηκε στη θέση του και στήριξε τα χέρια του δεμένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού.Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του καθώς θυμήθηκε όλα εκείνα που μαζί της είχε περάσει.''χμ!''ακούστηκε στην αρχή.Ο Έρικ τον παρατηρούσε,ο Κλάιν κοίταζε τη Νέλη που έμενε σφιγμένη και αμήχανη.''Που αλλού θα μπορούσε να γνωρίσει τη Νέλη κάποιος?Μα στα ατελείωτα πάρτυ, που τότε δεν έλειπε ποτέ απο κανένα.''είπε για αρχή και την έκανε αργά να τον κοιτάξει.Αυτός παρέμενε στην ίδια στάση,το μακρύ σώμα του γέμιζε τη καρέκλα,το στέρνο του φαρδύ και σκληρό,το πρόσωπό του είχε άγριο σχήμα και τα μάτια του επιβλητικά,όπως ήταν και με εκείνη.Ίσως να υπήρξε και ο μόνος άνθρωπος που η Νέλη είχε φοβηθεί,ο μόνος που φοβόταν ακόμα.Δε τον είχε χωρίσει απλά,το είχε σκάσει.
Στα είκοσί της χρόνια είχε φύγει απο το σπίτι για ένα λόγο που ο ούτε ο πατέρας της δε κατάλαβε ποτέ.Πήρε τα ελάχιστα λεφτά που είχε μαζέψει και απλά αποφάσισε να περιπλανηθεί.Τρία χρόνια τριγύρναγε,πήγαινε σε όλα εκείνα τα πάρτυ που άγνωστοι άνθρωποι μαζεύονταν και στο τέλος ένιωθαν να γνωρίζονται.Κάπνιζε,έπινε και ανάμεσα στους αγνώστους, ελεύθερη έκανε οτι στο μυαλό της κατέβαινε.Λάθη,λάθη,εκείνη μόνο λάθη θυμόταν.Όταν όλα αυτά τελείωσαν και επέστρεψε σπίτι της, υποσχέθηκε στον εαυτό της πως ποτέ ξανά δε θα βάδιζε σε δρόμους που δεν ήξερε, απο τότε το άγνωστο τη φόβιζε, απο τότε η ζωή της πήρε άλλη τροπή.Ο πατέρας της, τη δέχτηκε δίχως να μιλήσει,δίχως ποτέ να τη ρωτήσει,απλά άνοιξε την αγκαλιά του και την έκλεισε μέσα.Το παιδί του ήταν,η κόρη του που δεν ήθελε να χάσει.Και ενώ μέχρι τότε η Νέλη χόρευε για μερικά χρήματα, ξαφνικά μέσα της όλα πήραν άλλο νόημα και ο χορός έγινε τα συναισθήματα της,το καταφύγιο που είχε ανάγκη και ο τρόπος έκφρασής.Ο Πολ ήταν εκείνος που τα γνώριζε όλα,σκληρή καρδιά,ατίθαση, έτοιμη να κάνει τα πάντα για μια δόση εκδίκησης.Της το είχε δηλώσει τότε <απο μένα δε το σκάει κανείς και αν το κάνει να περιμένει τη τιμωρία του>.Όταν τον είδε στο εστιατόριο δε πίστεψε ούτε την αγκαλιά που της έκανε, ούτε τα λόγια που είπε.Να τη χτυπήσει ήθελε,ήταν σίγουρη πως αν την έβρισκε μόνη αυτό θα έκανε.Δε θα ήταν και η πρώτη φορά άλλωστε,όποτε θύμωνε,όποτε ζήλευε τη πονούσε με όποιο τρόπο έβρισκε.
''...χόρευε σε όλους και σε ένα απο εκείνα τα πάρτυ στάθηκα τυχερός και χόρεψε και σε εμένα.Αυτό ήταν αρκετό για να μου κλέψει τη καρδιά.Έτσι έκανε η Νέλη.Κούναγε το κορμί της και έφευγε αφήνοντας τα θύματά της να αιμοραγούν''συνέχιζε να εξηγεί ο Πολ.Η Νέλη σχεδόν άκουγε απο δίπλα,τα δόντια του Έρικ να τρίζουν.Ούτε και εκείνος ήθελε να ακούσει περισσότερα και αποφάσισε να μη ρωτήσει τίποτε άλλο.Ο Πολ όμως πλησίασε και ακούμπησε στο τραπέζι κοιτώντας τον Έρικ μέσα στα μάτια.Είχε καταλάβει,ήξερε και θα το τράβαγε το σκοινί,δε θα άφηνε την ευκαιρία να πληγώσει τη Νέλη ''Καθόταν πάνω σου φιλαράκι και έκανε έρωτα με τη μουσική.Εκεί μπροστά σου να λικνίζεται σα να ήσουν μέσα της.Θα μπορούσε να σε κάνει να τελειώσεις μόνο με εκείνο το κολασμένο ρυθμό που το κορμί της ακολουθούσε, αρκεί να της έβαζες μερικά χαρτονομίσματα στο χέρι και σε έστελνε στα σύννεφα.Μια σταλιά κορίτσι και στη ζωή σου δε λαχταρούσε τίποτα περισσότερο απο εκείνη.''του περιέγραψε σιγανά τονίζοντας τις λέξεις,στο μυαλό του Έρικ όλες έγιναν εικόνα και αφού πετάχτηκε θυμωμένα απο τη θέση του, άρπαξε τη Νέλη απο το μπράτσο.Ο Κλάιν του έκανε νόημα γεμάτος κατανόηση.Ο Πολ παρέμεινε στη θέση του γελώντας ειρωνικά με τα μάτια καρφωμένα ακόμα στον Έρικ.Εκείνος τράβηξε τη Νέλη μέχρι το αμάξι,το χέρι της πονούσε αλλά δε μίλησε, η πίεση έδειχνε πόση ένταση ο Έρικ μέσα του έθαβε.Την έβαλε στο κάθισμα και κάνοντας το γύρω του αυτοκινήτου μπήκε και έφυγαν αμέσως.Δε της μίλησε,σε όλο το δρόμο κουβέντα δε της είπε μέχρι που έφτασαν έξω απο το σπίτι της.Η Νέλη στάθηκε λίγο με την ελπίδα πως θα άκουγε έστω μια λέξη απο το στόμα του και ας ήταν θυμωμένη,προσβλητική,μόνο μια λέξη λαχταρούσε που δυστυχώς δεν είπε ποτέ.Άνοιξε τη πόρτα της και βγήκε έξω μένοντας στο πεζοδρόμιο.Εκείνος έβαλε μπρος φεύγοντας δίχως να της ρίξει βλέμμα.
Μπήκε σπίτι της και πέταξε το σώμα της στο κρεβάτι με τα ρούχα, ούτε αυτά δεν είχε κουράγιο να βγάλει και έτσι αποκοιμήθηκε.Ούτε σκέφτηκε,ούτε έκλαψε.Τα δάκρυα είχαν χρόνια να βγουν απο τα μάτια της και κάθε φορά απλά έπνιγε τη θλίψη της,έτσι έκανε και εκείνη τη νύχτα.
Το ξημέρωμα άνοιξε δειλά τα μάτια και ένιωσε τη καρδιά της βαριά,τόσο που δυσκολευόταν να σηκωθεί.Έπρεπε να πάει στη δουλειά και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε.Σύρθηκε μέχρι το μπάνιο και αφού έκανε ένα κρύο ντουζ,ντύθηκε και έφυγε.Ο χρόνος, μέχρι να φτάσει στο γραφείο,της έδωσε μια δύναμη που ούτε η ίδια περίμενε.Δε ντρεπόταν για τίποτα,αυτή ήταν,όλοι είχαν παρελθόν και εκείνη είχε το δικό της.Ναι χόρευε και πληρωνόταν,δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν,δεν ήταν πόρνη.Λάθος ή σωστό αυτή ήταν.Ας την έκρινε,ας σκεφτόταν οτι ήθελε μα αν επιθυμούσε την αλήθεια θα έπρεπε να σταθεί μπροστά της και να τη ρωτήσει,αυτό θα έπρεπε!
Μπήκε στο κτήριο και με το κεφάλι ψηλά ανέβηκε στον όροφο.Έφτιαξε ένα καφέ και ξεκίνησε.Εκείνον δε τον συνάντησε μα δεν άφησε τον εαυτό της να πέσει.Χαμογελούσε όπως πάντα,μιλούσε με όλους και έκανε τη δουλειά της.Κάποια στιγμή η βοηθός του της έκανε νόημα να πάει κοντά.Η Νέλη πλησίασε και την είδε να απλώνει μπροστά το χέρι της με το ακουστικό του τηλεφώνου.Ζάρωσε τα φρύδια της και η κοπέλα της έκανε νόημα να το πάρει.Αργά και διστακτικά το έβαλε στο αφτί της ''Παρακαλώ''είπε ''Νέλη, ο Κλάιν είμαι.Σε πέντε λεπτά θα σε περιμένω απο κάτω.Θέλω να σου μιλήσω''σχεδόν απαίτησε και το έκλεισε αμέσως.Εκείνη έμεινε στήλη άλατος, δε φανταζόταν τι θα μπορούσε να τη θέλει.Ο τόνος της φωνής του ήταν σοβαρός και το μόνο που ευχόταν ήταν να μην αναπαράξει τη χθεσίνη κουβέντα.Πράγματι ο Κλάιν δεν άργησε και της έκανε νόημα να μπει στο αμάξι του.''Βάλε ζώνη''της ζήτησε και ξεκίνησαν.Ήθελε να τον ρωτήσει αλλά φοβόταν για την απάντηση που θα έπαιρνε, οπότε προτίμησε να μείνει σιωπηλή.Ο Κλάιν την οδήγησε στη σχολή του Φίλιπ και αμέσως βρέθηκαν σε εκείνη την αίθουσα που δούλευαν το βιβλίο του.Ο φίλος της τη ρώτησε ανήσυχος αν συμβαίνει κάτι μα εκείνη με ένα νόημα τον ηρέμησε.
Ο Κλάιν έκλεισε τη πόρτα και έκατσε οκλαδόν στο παρκέ.''Κάτσε''είπε και της έδειξε το χώρο μπροστά του.Η Νέλη περίεργη για αυτό που εκείνος ήθελε,έκατσε στην ίδια στάση.Τη κοιτούσε στα μάτια και κάποιες φορές ταξίδευε το βλέμμα του σε όλο το πρόσωπό της.''Σε διαβάζω Νέλη,απο τη πρώτη στιγμή που σε είδα,σε διαβάζω...''ξεκίνησε να λέει και η καρδιά της άρχισε να χτυπάει βάναυσα ''...στα μάτια μου παραμένεις ένα θαύμα...''της δήλωσε και εκείνη νευρικά κουνηθηκε λιγάκι παραμένοντας όμως στη θέση της ''...είμαι πενήντα χρονών και εδώ απέναντί σου, δηλώνω πως θα ένιωθα τυχερός αν σε είχα κόρη μου...'' τα λόγια του τη τρέλαιναν,ξαφνικά η θαμμένη θλίψη της ένιωθε να ανεβαίνει έτοιμη να ξεπηδήσει απο μέσα της.''...αν ήμουν πατέρα σου, το νεαρό απο χτες θα τον είχα κάνει να μετανοιώσει για όσα είπε...''η φωνή του απαλή αν και ήταν βαθυά αντρική, μαγικά ακουγόταν βελούδινη και στοργική στα αφτιά της.''...και την επόμενη φορά θα το κάνω...''στα μάτια του μια λάμψη που σχεδόν τη τύφλωσε.''...εχω και εγώ τη δική μου ιστορία Νέλη,το δικό μου παρελθόν.Τα χρόνια μου και τα όσα έζησα μου επιτρέπουν να καταλαβαίνω τους ανθρώπους.Όπως εσύ χορεύεις,εγώ γράφω'' και δυο τέχνες είχαν συναντηθεί για να ενωθούν.Δυο τέχνες στη ψυχή των ανθρώπων ήταν όπλο,δύναμη.Σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλό της,εκείνη έγυρε στη παλάμη του κλείνοντας τα μάτια.Εκείνο το χάδι της θύμισε το πατέρα της.Ίδιο ήταν,έτσι την άγγιζε και εκείνος και δυό δάκρυα κύλισαν απο τα κλειστά της μάτια ''...ναι κόρη μου''της είπε και τα δυό έγιναν πολλά,χείμμαρος στα μάγουλά της φανέρωναν τι έκρυβε μέσα της τόσα χρόνια.
Τα μάτια άνοιξαν και η Νέλη αμέσως έβαλε μουσική,μια μελωδία θλιμμένη και ξαφνικά το κορμί σερνώταν στο ξύλινο πάτωμα.Μαζί του θα χόρευε,με εκείνο που της ταίριαζε, αφού μέσα της, τόσο χαμηλά είχε πετάξει τον εαυτό της.Κινιόταν πάνω του,το άγγιζε με το σώμα της και ύστερα τα χέρια δυνατά το χτυπούσαν.Ο Κλάιν τη παρακολουθούσε και η καρδιά του σφιγγόταν.Δεν καταλάβαινε αν εκείνη ακολουθούσε τη μουσική ή η μουσική εκείνη.Νεράιδα γινόταν,νεράιδα που ενώ κρυβόταν στο σκοτάδι, εκείνος ήθελε να τη βγάλει στο φως.Γύρναγε γύρω του,του μιλούσε,όλα τα έλεγε,έβριζε τον εαυτό της,τη μάνα της,τη ζωή ,τη μοίρα και έπειτα εκείνο το πάτωμα που κοντά του τη κρατούσε.Ξεσπούσε όσα που με λόγια δεν είχε καταφέρει να πει.Στο τέλος της μουσικής στάθηκε πάλι μπροστά του κλαίγοντας γοερά.Ο Κλάιν τη τράβηξε και την έκλεισε στην αγκαλιά του,χάιδεψε τα μαλλιά της αφήνοντάς της να φανερώσει τη θλίψη που είχε θαμμένη.Η Νέλη γατζωνόταν με δύναμη πάνω του προσπαθώντας να αντέξει όσα ένιωθε.
Μετά απο αρκετή ώρα άρχισε να χαλαρώνει και αφού σκούπισε όπως όπως το πρόσωπό της, απομακρύνθηκε.Κράτησε το κεφάλι σκυμμένο ''δε μου μίλησε.Λέξη δε μου είπε''ψέλλησε ''το ξέρω''απάντησε ο Κλάιν ''έτσι είναι οι άντρες Νέλη, τα λένε στον εαυτό τους.Απλά πρέπει να περιμένεις''της εξήγησε και εκείνη σήκωσε το βλέμμα της ''πως...πως ξέρεις...''πάλεψε να ρωτήσει αλλά δε πρόλαβε ''ξέρω γιατί το είδα στα μάτια σας...ξέρω γιατί κάποτε αυτή η φλόγα υπήρχε και στα δικά μου.''Πράγματι αυτός ο μεσήλικας άντρας που είχε μπροστά της, τη καταλάβαινε,τη διάβαζε και έτσι η Νέλη τον ένιωσε σα πατέρα της την ίδια στιγμή.''Όσο παράξενο και να σου φαίνεται,εγώ θα είμαι εδώ για σένα κόρη μου''της δήλωσε χαμογελώντας.Και έτσι ανάλαφρη πια, επέστρεψε μαζί του στον εκδοτικό οίκο.Ένιωθε αλλιώς,ένιωθε καλύτερα,ένιωθε ασφάλεια.Μα τον ήξερε τόσο λίγο, πως γινόταν να είχε προκαλέσει τόσα πολλά μέσα της?αναρωτήθηκε κάποια στιγμή κοιτάζοντας το πρόσωπο του Κλάιν.
Απο τη ρεσεψιόν κιόλας της είπαν να πάει αμέσως στο γραφείο του Έρικ.Εκείνη ανέβηκε και στάθηκε για λίγο απ'έξω.Πήρε μια βαθυά ανάσα χτυπώντας δυό φορές τη πόρτα ρυθμικά.''Ναι''ακούστηκε απο μέσα και τότε κατάλαβε πως δε θα είχε καλά ξεμπερδέματα.Ο Έρικ ήταν θυμωμένος και εκείνη θα έπρεπε να το αντιμετωπίσει,μόνο να μη την είχε κρίνει λάθος ευχόταν,μόνο αυτό.