Η Νέλη κάθε μέρα μετά τη δουλειά συναντιόταν με τον κύριο Κλάιν και μαζί έπιαναν την ιστορία του απο την αρχή.Της διάβαζε και εκείνη κλείνοντας τα μάτια ζούσε μέσα απο την ηρωίδα του,έτσι κατάφερε να του χαρίσει πλούσια συναισθήματα μιλώντας και χορεύοντας όποτε το ένιωθε.Αυτό που πέτυχε η Νέλη, ο Κλάιν το θεωρούσε θαύμα,ένα θαύμα που έκανε το έργο του πολύ γρήγορα να εκδοθεί.Οι πωλήσεις του εκτοξεύθηκαν τόσο γρήγορα που αμέσως ξεκίνησαν την επανέκδοση.Εκείνη δεν ήθελε να συμμετάσχει σε κανέναν απο τους εορτασμούς και τις παρουσιάσεις.Όχι γιατί δεν ένιωθε μέρος της ιστορίας αλλά στη πραγματικότητα απεύφευγε αυτό που στο λόφο είχε διαπιστώσει.Ο Έρικ είχε κάνει τη καρδιά της να χτυπήσει με τέτοιο τρόπο που τη μπέρδευε,είχε ζήσει τον έρωτα και δεν ήταν έτσι.Δε φοβόταν τους άντρες,τους αγαπούσε,λάτρευε τη φύση τους,το μυαλό τους και τη θέση που είχαν στο κόσμο.Κανείς όμως δεν την είχε κάνει να χάσει το ρυθμό της μόνο με τα μάτια,κανείς.Αποφάσισε λοιπόν, οτι της προκαλούσε κάτι που δε γνώριζε και αφού πάντα πίστευε πως στον άνθρωπο λέμε ή δίνουμε μόνο αυτά που ξέρει, απαγόρευσε στον εαυτό της να μπλέξει με το άγνωστο.Τα μονοπάτια που δε γνώριζε ήταν ρίσκο και δεν ήξερε να τα βαδίζει,δεν είχαν μουσική για να τη βοηθήσουν,έτσι τα απέφευγε πάντα στη ζωή της για να μένει ασφαλής.Ο Έρικ ήταν ένα απ'αυτά και έτσι θα έμενε μακρυά του όσο μπορούσε.
Σε κάθε εκδήλωση η Νέλη πήγαινε στο λόφο με ένα κουτάκι αναψυκτικό.Τσούγκριζε τον εαυτό της και κοιτώντας τα φώτα της πόλης ήξερε πως κάπου εκεί ήταν και αυτός.
Μια μέρα αφού είχε σχολάσει και έτρεξε στην έξοδο δίχως να χάσει χρόνο,βρέθηκε μπροστά στον Κλάιν.Έπεσε στη κυριολεξία πάνω του ''Ωχ!Συγνώμη''είπε πριν ακόμα κοιτάξει ποιόν είχε τρακάρει ''Νέλη επιτέλους''πέταξε μισοενθουσιασμένος και περίεργος γι αυτή την εξαφάνιση της.''Κύ...κύριε Κλάιν''ψέλλησε ενώ ακόμα μάζευε τα μπιχλιμπίδια που είχαν πέσει απο τη τσάντα της.Εκείνος τη σήκωσε απο τα μπράτσα ''Τώρα που σε βρήκα δε γλυτώνεις.Περίμενα πως θα χαιρόσουν για την επιτυχία του βιβλίου αφού ένα μέρος της είναι και δικιά σου''της είπε χαμογελώντας.Η Νέλη έβγαλε μερικές τούφες απο το πρόσωπό και κοίταξε αγχωμένη το ρολόι της.Είχε ακούσει πως ο Έρικ θα έφευγε νωρίς και εκείνο το νωρίς μόλις είχε φτάσει.Πριν προλάβει να αντιδράσει άκουσε τον Κλάιν ''ΈΡΙΚ!''φώναξε και σήκωσε το χέρι του κάνοντας νόημα.Σε δευτερόλεπτα στεκόταν δίπλα της,εκείνη κοιτούσε μπροστά και το ρίγος που ένιωσε της δημιούργησε αμηχανία.''Λοιπόν τώρα που βρεθήκαμε και οι τρείς δε θα αρνηθείται να φάμε όλοι μαζί''τους προσκάλεσε ο Κλάιν και η Νέλη ένιωσε το πρόσωπό της να καίγεται ''Σας ευχαριστώ αλλά εγώ...''προσπάθησε να πει όταν ο Έρικ έβαλε το χέρι του στη μέση της λέγοντας ''...αλλά εσύ θα μας ακολουθήσεις''συμπλήρωσε τη πρότασή της και μαζί προχώρησαν στο αμάξι του που μόλις είχε φέρει μπροστά απο το κτήριο ο οδηγός.Ο Κλάιν τους υπέδειξε το εστιατόριο και έτσι ξεκίνησαν οι δύο τους και εκείνος με το δικό του αμάξι.Ο δρόμος είχε κίνηση και η Νέλη ήθελε να φτάσουν γρήγορα μα καμιά δύναμη δε συνομωτούσε υπέρ της.Κοιτούσε απο το παράθυρο αμίλητη και τον ένιωθε να της ρίχνει πότε πότε μερικές ματιές ''Έχω κάτι και με κοιτάς?''είπε σχεδόν ενοχλημένη.Θα περνούσε στην επίθεση,έτσι θα κρυβόταν,πίσω απο το απότομο ύφος της.''Προσπαθώ να καταλάβω''της είπε χαλαρός.Εκείνη αποφεύγοντας να τον κοιτάξει ρώτησε ''Τι ακριβώς θες να καταλάβεις δηλαδη,κοιτώντας με?''τότε ο Έρικ πάτησε απότομα το φρένο σταματώντας στην άκρη του δρόμου και τρομάζοντάς τη.Το σώμα της στράφηκε σε αυτόν αυθόρμητα φανερά ταραγμένη.''Επιτέλους''είπε εκείνος ''Επιτέλους με κοιτάς''συμπλήρωσε και αυτές οι μικρές λέξεις έκαναν για άλλη μια φορά τη καρδιά της να χτυπήσει γρήγορα ''Τώρα δε σε καταλαβαίνω εγώ''είπε προσποιούμενη τη θυμωμένη ''Ωραία,τότε θα μείνουμε εδώ μέχρι να καταλάβουμε και οι δυό''δεν την απειλούσε αλλά η σιγουριά στο τόνο της φωνής του ήταν αρκετή για να τη κάνει να σκύψει το κεφάλι κρύβοντας το πρόσωπό της.''Φύγε σε παρακαλώ''είπε σχεδόν απο μέσα της ''Αυτό αποκλείεται.Γιατί Νέλη?Γιατί με αποφεύγεις?Γιατί κρύβεσαι απο μένα?''πολλά τη ρωτούσε και άρχισε να πνίγεται,άρπαξε το πόμολο της πόρτας και με μανία προσπάθησε να την ανοίξει.''Έχει κεντρικό κλείδωμα και εσύ καμιά ελπίδα να το σκάσεις''την ενημέρωσε με απόλυτη ηρεμία.Η Νέλη ανέπνεε με δυσκολία ''Μουσική,βάλε μουσική''ζήτησε και ο Έρικ σα να είχε έτοιμο το κομμάτι που ταίριαζε,πάτησε το κουμπί και η μελωδία την τσάκισε.Τα μάτια της στο ταμπλό και έτριβε τα χέρια με πίεση.''Νέλη κοίτα με''της είπε απαλά και το χέρι του άγγιξε το σαγόνι της.Δε χρειάστηκε να το τραβήξει,μόνο του γύρισε τελικά σε εκείνον.Το βλέμμα της συνάντησε το δικό του αλλά δεν είχε τίποτα να του πει ''Αν δε μπορείς έτσι τότε δείξε μου.Δείξε μου γιατί''της μιλούσε με τέτοιο τρόπο που ήταν έτοιμη να πει τα πάντα,ότι σκεφτόταν και ένιωθε.Με δυσκολία κρατιόταν και προτιμούσε να μιλά στον εαυτό της <το άγνωστο Νέλη,μη πας προς το άγνωστο> η προειδοποίηση αυτή σα συναγερμός ηχούσε μέσα στο κεφάλι της και ξαφνικά ο Έρικ έδωσε μια και τον έσπασε.
Τη τράβηξε κοντά και τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της, στην αρχή απαλά ''αφού εσύ δε μπορείς,τότε θα σου δείξω εγώ''μιλούσε και η ζεστή ανάσα του την αναστάτωνε.Έβαλε τα χέρια της πάνω του προσπαθώντας να απομακρυνθεί.Ο Έρικ χαμογέλασε και το στόμα του άνοιξε.Τη φιλούσε και ενώ επέμενε να συγκρατεί τον εαυτό της εκείνος ψυθήρισε ''έλα μωρό μου,άκου τη μουσική και δείξε μου''το στόμα της άνοιξε,τα μάτια έκλεισαν και η Νέλη χόρεψε με τη γλώσσα της.Άγγιζε τη δικιά του και του έδειχνε,του έδειχνε ακριβώς πως είχε νιώσει.Η παλάμη της στο πρόσωπό του,το ζωγράφιζε.Τα δάχτυλά της στα μαλλιά του,τα ένιωθε και η καρδιά της πέταγε μακρυά.Όταν τελικά αποφάσισαν να σταματήσουν ο Έρικ έβαλε ένα έντονο κομμάτι και είπε ικανοποιημένος ''Και τώρα μπορούμε να πάμε για φαγητό''.Η Νέλη τον κοίταξε απότομα προσπαθώντας να ανιχνεύσει το περίεργο,το παράξενο.Γιατί δε γινόταν όλο αυτό τόσο εύκολα να της είχε συμβεί, κάπου θα υπήρχε εκείνο το λάθος που συναντάς σ' έναν άγνωστο δρόμο.Κάπου θα υπήρχε!
Όταν έφτασαν στο εστιατόριο ο Κλάιν είχε ήδη φτάσει και τους έκανε τη παρατήρηση για εκείνη τη καθυστέρηση,με χιουμοριστική διάθεση.Οι τρείς τους έφαγαν και μίλησαν περισσότερο για το βιβλίο και την επιτυχία του.Εκείνη συμμετείχε μα το μυαλό πολλές φορές χανόταν,ταξίδευε σε εκείνο το φιλί.Ακόμα είχε τη γεύση του,την αίσθησή του και κάθε τόσο άγγιζε τα χείλη της.Ο Έρικ το είχε καταλάβει και κρυφογελούσε.Και ένω όλα κυλούσαν ομαλά,ευχάριστα, το όνομά της απο μια άγνωστη φωνή που τη καλούσε έκανε τα βλέμματα να καρφωθούν στον άντρα πίσω τους.Η Νέλη άνοιξε το στόμα διάπλατα και σηκώθηκε απο τη θέση της δειλά ''Πολ?!''είπε έκπληκτη.Εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του σφιχτά ''Ρε μωρό μου,έτσι είπαμε?Εξαφανίστηκες κακό κορίτσι!'' της παραπονέθηκε ο Πολ και έπειτα στράφηκε σε αυτούς που τη συνόδευαν.Άπλωσε το χέρι του και συστήθηκε με τον γνωστό καθηλωτικό του τρόπο ''Είμαι ο μια ζωή ερωτευμένος με τη τη Νέλη,Πολ!''πέταξε και ενώ εκείνη ξεροκατάπιε είδε τον Έρικ να σφίγγει τη πετσέτα που κρατούσε στο χέρι του.Όλοι τον καλοδέχτηκαν,τυπικά.Κάθισε δίπλα της και ήταν τόσο ενθουσιασμένος που μιλούσε για εκείνη ασταμάτητα.Η Νέλη έτρεμε στην ιδέα οτι ίσως του ξέφευγαν πράγματα για τη σχέση που είχαν κάποτε.''Πολ βλέπω αυτό το ελάττωμα δε το έκοψες''του πέταξε κοιτάζωντάς τον με σηκωμένα φρύδια ''Ποιο απ'όλα μωρό μου?''τη ρώτησε ''Μιλάς Πολ,μιλάς πολύ''τον διαφώτισε και έριξε το σώμα της στη καρέκλα. ''Άστον Νέλη,μια χαρά τα λέει''είπε ο Κλάιν και την αποτελείωσε.Ο Έρικ μέχρι εκείνη τη στιγμή απλώς άκουγε μα είχε έρθει η ώρα να μιλήσει ''Για πες μας Πολ μιας και τα λες τόσο ωραία.Το μωρό σου που το γνώρισες?''τον ρώτησε στηρίζοντας τους αγκώνες του στο τραπέζι ''Έρικ''ψυθίρησε η Νέλη δίπλα του,αλλά δε της έδωσε καμιά απολύτως σημασία.Ένιωσε στριμωγμένη.Μα γιατί μιλούσαν όλοι τόσο πολύ?Γιατί?αναρωτήθηκε και ανέπνευσε βαθυά. Ο Πολ ήταν ανοιχτό βιβλίο,δε κρατούσε τίποτα μέσα του και πάντα μιλούσε για τη σχέση του με τη Νέλη.Έφτανε στο σημείο να λέει λεπτομέρειες που τον έκαναν να νιώθει περίφανος. Εκείνη τον ήξερε και στο τραπέζι έψαχνε να βρει τρόπο για να σταματήσει μια κουβέντα που την ενοχλούσε.Αυτή την ιστορία δεν ήθελε να τη μάθει κανείς και μάλιστα με τέτοιο τρόπο.Ήταν δικιά της,το παρελθόν που μόνη της θα επέλεγε πότε θα αποκάλυπτε.Το δικό της παρελθόν!