Την έσπρωξε και με μιας πήγε μέχρι τα ανσασέρ.Δε θα σταματούσε πουθενά,δε θα τη σταματούσε κανείς μα γελάστηκε καθώς δυο άντρες της ασφάλειας του κτηρίου, την γράπωσαν με μιας.''Δεσποινίς δε μπορείτε να περάσετε χωρίς άδεια'' της είπε ο ένας διακριτικά και με μια ελαφριά πίεση του χεριού του στη πλάτη της,την οδήγησε στη ρεσεψιόν.Ο θυμός της είχε φουντώσει και με αγριεμένο βλέμμα είπε στη κοπέλα που βρισκόταν πίσω απο τον πάγκο ''Είμαι η Νέλη Φέντερσον και θέλω να δω τον Έρικ Έμερσον ΤΩΡΑΑΑ!!!!''φώναξε συνοδεύοντας τα λόγια με ένταση και ανυπομονεσία.Το κορίτσι τινάχτηκε και αμέσως σήκωσε το ακουστηκό απο το τηλεφωνικό κέντρο.Πολύ γρήγορα η άδεια που χρειαζόταν είχε δοθεί και αφού της υπέδειξαν τον όροφο, τους προσπέρασε και κατευθύνθηκε και πάλι στο ανσασέρ.Έξω απο το γραφείο του Έρικ υπήρχε η προσωπική βοηθός του μα η Νέλη δε της έδωσε καμια απολύτως σημασία όταν τη παρακαλούσε να περιμένει.Έτσι όρμηξε στη κυριολεξία σε εκείνο το γραφείο που απ'έξω έγραφε με χρυσά γράμματα <ΠΡΟΕΔΡΟΣ>.
Ο Έρικ είχε συνάντηση με έναν κύριο μα δεν έχασε τη ψυχραιμία του βλέποντάς τη να μπαίνει με τόσο θράσσος και αγένια.Βολεύτηκε στη θέση του ''Κύριε Ρόμπερτ θα συνεχίσουμε αργότερα'' είπε και έδειξε την έξοδο σε εκείνον τον άντρα.Η Νέλη στεκόταν όρθια και κοιτούσε τον νεαρό.Ήταν ένας όμορφος άντρας,τα μαλλιά ελαφρως μακρυά,μαύρα στο χρώμα και ανέμελα στην όψη.Μερικές τούφες έπεφταν στα μάτια και τις γωνίες του κάλυπταν τα γένια που συνήθιζε να αφήνει.Αυτό το πρόσωπο δε πέρναγε ποτέ απαρατήρητο σε σύγκριση με τη Νέλη που ήταν μια απλή και καθημερινή κοπέλα.Μέτριο ύψος,μέτριο μήκος μαλλιών,μέτρια όμορφη,μέτρια αδύνατη.Έτσι τουλάχιστον έβλεπε εκείνη τον εαυτό της δίχως να τη πειράζει καθόλου.Η μετριότητα έχει περιθώρια βελτίωσης,έλεγε.Ενώ το τέλειο είτε μένει ίδιο είτε μπορεί και να χαλάσει.
Μπροστά της τον έβλεπε απλά σαν κόκκινο πανί και όχι σαν έναν ωραίο άντρα.Εκείνη ο ταύρος που με τη πρώτη αφορμή ήταν έτοιμη να επιτεθεί χωρίς σκέψη.
''10% στη δική μου επιχείρηση και υπάλληλος στη δική σου?Τι παιχνίδι είναι αυτό?'' τον ρώτησε δίχως καθυστέρηση.Εκείνος της χάρισε ένα λάγνο χαμόγελο ''Καλημέρα'' είπε προσπαθώντας να της θυμήσει πως οι τρόποι είναι αυτοί που κερδίζουν το σεβασμό ''Που την είδες!?'' ειρωνεύτηκε εκείνη και έσφιγγε το σαγόνι της.Ο Έρικ αναστέναξε και έριξε το σώμα του στη πλάτη της καρέκλας ''Αφού έτσι το θες,πολύ καλά λοιπον.Χτες ήσουν έτοιμη να με παρακαλέσεις γονατιστή και τώρα ξαφνικά με κατηγορείς για την ευκαιρία που σου δίνω?''τη ρώτησε ήρεμα περιμένοντας την αντίδρασή της.Εκείνη έκλεισε τα μάτια για λίγο και τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της έπαιζαν έναν ρυθμό στο πόδι.Μουσική,έφτιαχνε μουσική μέσα στο μυαλό της για να μπορέσει να συνεχίσει εκείνη τη συζήτηση που την ενοχλούσε.Επανέλλαβε τα λόγια του σιγανά και έπειτα άνοιξε τα μάτια ξανά ''Τι ακριβώς θα κάνω εδώ?''ζήτησε να μάθει με τελείως διαφορετικό τόνο στη φωνή της.Ο Έρικ παραξενεύτηκε αλλά προσπέρασε αυτή τη ξαφνική της αλλαγή ''Προς το παρόν θα μοιράζεις την αλληλογραφία''απάντησε εκείνος. Τα λόγια του σα χαστούκι δυνατό πάνω της και η αναπνοή της πρόδιδε πόσο προσβεβλημένη αισθανόταν.<Μουσική Νέλη,άκου μουσική> είπε στον εαυτό της και έτσι επανήλθε στην ήρεμη κατάσταση που έπρεπε.''Απ'ότι διαπίστωσα μπορεί να ξέρεις να διαβάζεις αλλά δεν έχεις ιδέα πως να διοικείς.Γιαυτό λοιπόν σου δίνω την ευκαιρία να μάθεις ξεκινώντας απο χαμηλά.''της εξήγησε και στο ύφος του φαινόταν οτι το διασκέδαζε.Τα εννοούσε όσα έλεγε και τη προηγούμενη μέρα πράγματι την είχε λυπηθεί αλλά στη ζωή του δεν είχε μάθει να χαρίζει έτσι απλά αυτά που του ζητούσαν.Προκαλούσε τους άλλους να παλέψουν για να τα κερδίσουν και στο τέλος με χαρά τους επιβράβευε.Αυτό το τρόπο του δίδαξε ο πατέρας του απο πιτσιρίκι,οτι ήθελε αγωνιζόταν για να το πάρει και έτσι ακριβώς ζούσε,τα εύκολα απλώς τα πέταγε στα σκουπίδια,είτε άνθρωποι ήταν είτε όχι.
''Που υπογράφω?''την άκουσε να λέει και ένιωσε ανακούφιση.Ζήτησε αμέσως να του φέρουν το συμβόλαιο στο γραφείο του και σε πολύ λίγο η Νέλη το διάβαζε.Υπέγραψε και σχεδόν το πέταξε μπροστά του,δεν είχε μάθει να τα παρατάει και χωμένη εκεί μέσα θα έβαζε σκοπό να πάρει πίσω τον οίκο του πατέρα της.Δεν ήταν και τόσο άσχετη όσο εκείνος ο άντρας πίστευε και θα του το αποδείκνυε σύντομα,πολύ σύντομα.
Οι μέρες περνούσαν και η Νέλη πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά πάντα νωρίτερα,δε θα έδινε σε κανέναν το δικαίωμα να της κάνει παρατήρηση ή να τη κατηγορήσει σε εκείνον.Πάντα τυπική μα και ευδιάθετη μοίραζε τους φακέλους ανα τμήμα.Οι περισσότεροι τη συμπαθούσαν και άλλοι πάλι τη περίμεναν πως και πως να φτάσει στο γραφείο τους για να τη δουν και να της μιλήσουν.Συνίθηζε να τους λέει ανέκδοτα,να τους αλλάζει τη διάθεση και να τους κάνει εύκολα να της ανοίγονται.Σε ένα μήνα μέσα ήξερα τα μυστικά και τις ιστορίες των περισσοτέρων εκεί μέσα.Απλά και μόνο γιατί η Νέλη ήξερε να ακούει,απλά και μόνο γιατί έβλεπε πίσω απο τις ιστορίες.Τον Έρικ δε τον συναντούσε συχνά και όποτε αυτό συνέβαινε αντάλλασαν απλά μερικά βλέμματα,ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα.
Μια μέρα, λίγο πριν σχολάσει, η γραμματέας του τη φώναξε στο γραφείο της ''απόψε το βράδυ ο οίκος κάνει μια εκδήλωση με πολλούς απο τους συγγραφείς μας και με άλλους που πολύ θα θέλαμε να συνεργαστούμε.Ο κύριος Έμερσον θεωρεί πως θα σου ήταν χρήσιμο να παρεβρεθείς.Να προσέξεις το ντύσιμό σου.Ορίστε και η πρόσκληση''της ανακοίνωσε με ύφος άκρως επαγγελματικό σα να ήταν αυτή ο Πρόεδρος,υποτιμητικά καθώς δεν έβρισκε απαραίτητο το κάλεσμα της.Η Νέλη άρπαξε άγαρμπα τη πρόσκληση και έφυγε.
Όταν έφτασε σπίτι της, επικοινώνησε με τον Φίλιπ για να του ζητήσει να τη συνοδεύσει.Δε θα πήγαινε μόνη της μέσα σε τόσους καθώς πρέπει και δήθεν κουλτουριάριδες τύπους.Εκείνος δέχτηκε με χαρά και γύρω στις 9 τη περίμενε έξω απο το σπίτι.Η Νέλη φόρεσε μια μακρυά μαύρη και ανάλαφρη φούστα,στενό μαύρο μπλουζάκι και γόβες με πολύ μικρό τακούνι.Τα μαλλιά έπεφταν στους ώμους με το πρόσωπό της άβαφο μα λαμπερό όπως πάντα.Ο Φίλιπ ντυμένος άψογα, με το γκρι κουστούμι του ήταν ένας άξιος συνοδός.Τον έπιασε αγκαζέ και ξεκίνησαν.
Η εκδήλωση γινόταν σε ένα εκθεσιακό κέντρο όπως ταίριαζε,επιβλητικό και κατάλληλο στο κύρος των εκδόσεων Έμερσον.Οι δυο φίλοι μπήκαν στην αίθουσα και όταν η Νέλη είδε το πλήθος ένιωσε πανικό.Έσφιζε απο κόσμο που δεν αναγνώριζε,που δεν της πήγαινε.Χαιρέτησε μερικούς συναδέρφους και σύστησε τον Φίλιπ.Σύντομα όμως οι δυό τους ήταν απλά δυό ξεχασμένα πλάσματα.Κανείς δε τους μιλούσε,κανείς δε τους κοιτούσε,αόρατοι,ασήμαντοι.Η Νέλη ασφυκτιούσε εκεί μέσα,πνιγόταν και γρήγορα χλώμιασε.Έπινε το ένα ποτήρι σαμπάνιας μετά το άλλο.Τα κατάβαζε σα να ήταν νερό και σε δυό μόλις ώρες είχε πιεί ήδη τέσσερα.Το τελευταίο της το άρπαξε ο Φίλιπ απο το χέρι ξαφνικά ''Γιατί το έκανες αυτό?'' τον ρώτησε θυμωμένα ''Πάψε να πίνεις και πάμε''της απάντησε ''Που?''ρώτησε εκείνη και αφού την άρπαξε απο το χέρι είπε ''Θα δεις''.Την οδήγησε, σπρώχνοντας όπως όπως το κόσμο και έφτασαν μπροστά στη κονσόλα του ντι τζέι.Ο Φίλιπ του ψυθίρησε και έπειτα αφού απομακρύνθηκε λιγάκι, την έβαλε μπροστά του.Η μουσική σταμάτησε για λίγο ''Κλείσε τα μάτια σου Νέλη''της ζήτησε και εκείνη το έκανε με ευκολία.Ο ήχος του κομματιού ξεκίνησε χαμηλά και σιγά,απαλά δυνάμωνε.''Χόρεψε Νέλη,χόρεψε μάτια μου''ο Φίλιπ ψυθήρισε και σε πολύ λίγο το κορμί της υπάκουσε.Λικνιζόταν με τα μάτια ακόμα κλειστά.Δε χρειαζόταν εικόνα,την έφτιαχνε μόνη της,μέσα της.Γρήγορα ο κόσμο γύρω τους άρχισε να απομακρύνεται και να τη παρατηρεί.Ο κύκλος όσο πήγαινε και μεγάλωνε με τον Φίλιπ να βρίσκεται απλά εκεί και τη Νέλη να χάνεται με το τραγούδι.Τον άγγιζε,έπαιρνε στροφές γύρω του, έπαιζε με το σώμα του και ο κόσμος όσο την έβλεπε τόσο μαγευόταν.Κάθε της κίνηση και μια νότα λες και ο δημιουργός αυτή έβλεπε και πάνω της έφτιαχνε τη μουσική, γιατί η Νέλη ήταν η μουσική.Άνοιξε τα μάτια και χόρευε βγάζοντας τα συναισθήματά της στις στροφές και τα λυκνίσματα,στα βήματα και στο πρόσωπο.Η πίεση έφευγε,το άγχος εξαφανιζόταν και ένιωσε να βρίσκεται στο κόσμο που λάτρευε.Οι άνθρωποι πια δεν έπαιρναν τα μάτια απο πάνω της και μπορούσες να τους δεις μαγεμένους,υπνωτισμένους απο εκείνο το κορίτσι που πριν απο λίγο ήταν μέτρια όμορφο,μέτρια ικανό,μέτρια αξιοπρόσεκτο.Τη ζήλεψαν βουβά απο μέσα τους,όλοι τη ζήλεψαν για λίγο.
Η αναστάτωση που είχε προκληθεί έκανε τον Έρικ να θέλει να δει τι ακριβώς είχε αποσπάσει τη προσοχή των καλεσμένων του και έτσι άρχισε να ακολουθεί τα βλέμματα πλησιάζοντας το χώρο που είχαν αφήσει στη νεράιδα.Έτσι έμοιαζε,με νεράιδα.
Η Νέλη με το χορό μιλούσε,έλεγε χιλιάδες ιστορίες,ηρεμούσε,ξεσπούσε και εκφραζόταν.Πάντα αυτό ήθελε να κάνει,απο μικρό παιδί όταν ένιωθε χαρά,λύπη,θυμό,έρωτα,κλεινόταν στο δωμάτιο και χόρευε για ώρες μέχρι το κορμί της να σωριαστεί απο τη κούραση.Σα τη μάνα της... ακριβώς σαν εκείνη.Ήταν μια απο τις καλύτερες χορεύτριες και έτσι μια μέρα αποφάσισε να παρατήσει τον άντρα της και τη κόρη της για να ακολουθήσει τη καριέρα που της έδινε χαρά.Εκείνη τη μέρα η Νέλη μάτωσε τα πόδια της χορεύοντας ασταμάτητα.Ήταν μόλις δέκα ετών. Είχε πονέσει πολύ, μα προτίμησε να τρέξει αίμα απο το σώμα παρά απο τη καρδιά της.Δεν έκανε ποτέ μαθήματα,δε χρειαζόταν είχε γεννηθεί για να χορεύει,είχε γεννηθεί με το χορό μέσα της.
Ανάμεσα στις στροφές της, πρόλαβε να δει έναν μεσήλικα άντρα που στεκόταν πιο μπροστά απο τους άλλους και τη κοιτούσε.Ήταν καρφωμένος πάνω της και η Νέλη θα του χάριζε μερικές στιγμές απ'όσες εκείνη ζούσε, χορεύοντας.Τον πλησίασε και τον παρέσυρε στο κέντρο του κύκλου.Ο Έρικ γούρλωσε τα μάτια,εκείνος ο άντρας ήταν ο συγγραφέας που όλοι κυνηγούσαν,ήταν αυτός που πάλευε και ο ίδιος να συνεργαστεί μαζί του.Η Νέλη τον άφησε μπροστά της ακίνητο και αγχωμένο.Δε της αντιστάθηκε μα δεν ήξερε και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει.Άγγιξε το πρόσωπό του με τα δυο της χέρια,τα έσυρε πάνω του και χαμογέλασε.Το μάγουλό της κόλλησε στο δικό του ενώ το κορμί κουνιόταν ''Κλείστε τα μάτια σας'' του είπε και υπνωτισμένος το έκανε σχεδόν αμέσως.Ο χορός της πια είχε αλλάξει καθώς ένιωθε υπέροχα,απαλός,ερωτικός γεμάτος αρμονία.Έβαζε τα χέρια του πάνω της και έπαιζε μαζί του.Εκείνος δε χρειαζόταν να κουνηθεί,τον έκανε αυτή να δείχνει πως χόρευε.''Ακούστε,ακούστε τη μουσική.Σα τον έρωτα είναι.Κάντε έρωτα μαζί μου σα να είναι η τελευταία σας φορά'' του ψυθήρισε ξανά και έτσι ξαφνικά οι δυό τους χόρευαν σα να είναι ο ένας συνέχεια του άλλου.Η Νέλη εύκολα του είχε δείξει το δρόμο και εκείνος έκανε κάτι για πρώτη φορά στη ζωή του.Το θέμα είναι πως μέσα του παρακαλούσε να μη τελειώσει ποτέ,όσο την ένιωθε τόσο πιο πολύ παρασυρόταν μαζί της.
Τα μάτια του Έρικ αυτή τη φορά έλαμψαν καθώς δεν έχαναν καμιά κίνηση της.Ήταν μια άλλη,μια άλλη που μαγνήτιζε και τον πιο απαιτητικό.Ήταν εκείνη, που το πρωί τη περιφρονούσε ενώ τώρα τη θαύμαζε κρυφά.Ήταν εκείνη η σχεδόν όμορφη που τώρα ωραιότερη της δεν υπήρχε.Ήταν η Νέλη που κυκλοφορούσε μέσα στα πόδια του.Μήπως ήταν τυφλός και μόλις είχε βρει το φως του?αναρωτήθηκε και χαμογέλασε γλυκά.
Η μουσική έκλεισε, η Νέλη άρπαξε το φίλο της και έφυγαν τρέχοντας.Ποιός ξέρει τι είχε να ακούσει την επόμενη μέρα και έτσι δεν είχε όρεξη να χαλάσει το υπόλοιπο της βραδυάς μένοντας εκεί να περιμένει τη κατσάδα.
Ο μεσήλικας άντρας δε πρόλαβε να τη σταματήσει και αφού κούνησε το κεφάλι πλησίασε τον Έρικ ''Ποιά ήταν αυτή?'''τον ρώτησε ''Η Νέλη Φέντερσον κύριε Κλάιν''απάντησε ''Αύριο το πρωί στο γραφείο σου.Φρόντισε να είναι και αυτή''του δήλωσε αυστηρά και αφού τον χτύπησε στη πλάτη τον προσπέρασε αφήνοντάς τον με το στόμα ανοιχτό.Η Νέλη μόλις είχε κάνει το θαύμα της.