P.O.V Lena
Ik loop met een glimlach door de gang.
Het is me gelukt.
Ik heb hem ingemaakt.
Ik heb gewonnen.
Hij kan nu niets meer doen.
Ik heb het ultieme wapen.
Jasper zal nu niets meer durven.
Hij heeft al twee lesuren lang niets van hem laten horen.
Ik loop trots naar de kantine.
Ik heb de koning verslagen in zijn eigen spel.
Ik grijns bij die gedachte.
Ik gaan in de kantine bij mijn vriendinnen aan tafel zitten.
'Hoi, iedereen.' Zeg ik blij en zet me neer aan de tafel.
'Hè Lena, wil je misschien lunch mee gaan kopen. Ik ben de mijne opnieuw vergeten.' Vraagt Cynthia als Alice en Emily me gedag hebben gezegd.
'Tuurlijk, ik heb eigenlijk ook niet zo een zin in brood.' Ik neem mijn portefeuille en loop samen met Cynthia naar de rij.
'Is er iets gebeurd?' Vraagt ze terwijl we aanschuiven.
'Wat? Waarom denk je dat?' Vraag ik verward.
Ja er is iets gebeurd. En ik ben er heel trots op.
'Wel daarom,' ze wijst naar mijn gezicht, 'er is iets gebeurd waarom je zo kunt kijken. Je lijkt zo blij.'
'Dat ben ik ook. Mag ik niet blij zijn?'
'Jawel, maar je leek daarstraks zo depressief.'
'Maak je geen zorgen, ik ben beter nu. Ik was een beetje bezorgd om Ellen.'
Cynthia knikt.
'Is alles nu goed gekomen met haar?'
Er ontstaat wat roemoer achter ons.
'Ja alles is prima, Jasper heeft toegeven dat hij-'
Ik stop als ik hard aan de kant word gedrukt.
Ik kijk kwaad naar de schuldige hiervan.
Jasper hoe kan het anders.
'Wat denk je wel niet te doen?' Zeg ik kwaad.
'Ik haal mijn eten.' Antwoord hij fronsend.
'Zie je dit,' ik wijs naar de rij, ' wij gaan allemaal ons eten halen. Alleen kegelen we de rest er daarvoor niet om. En als ik jou was kun je maar beter ook achteraan gaan staan.' Zeg ik kwaad.
Hij snuift en komt dreigend op me af.
Hij drijft me tegen de muur en trek me tegen zich aan.
Hij zet een hand in mijn haar en brengt zijn zachte lippen naar mijn oor.
'Jij denkt dat je alles kunt nu je iets weet van me. Maar luister is, liefje, je kent me helemaal niet. Je weet niet waartoe ik in staat ben. Wij zijn nog lang niet met elkaar klaar.' Fluistert hij en laat me dan ruw los.
Daardoor val ik achteruit en kom hard tegen de muur.
'Gaat het Lena?' Cynthia helpt me bezorgd.
Nee het gaat niet, ik heb hoofdpijn en Jasper heeft net me de stuipen op mijn lijf gejaagd.
'Ja, het gaat. Gewoon een beetje hard tegen de muur gegaan. Dat gaat wel over.' Zeg ik met een bemoedigende lach.
Ik voel me miserabel.
Ik had het perfecte wapen.
Jammer dat het een leugen was.
Ik heb geen namen of geen opnames.
Ik heb niets en Jasper denkt van wel.
En hij wilt me nu waarschijnlijk ook dood.
Ik zie hoe Jasper toch nog vooraan komt zonder dat iemand hem durft tegen te houden.
Ik zucht.
'Waarom is iedereen zo bang van Jasper. Niemand durft iets te doen tegen hem.' Vraag ik mezelf hardop af.
'Omdat hij iedereen onder zijn controle heeft. Hij kan elk meisje krijgen dat hij wilt en dan gooit hij haar weg. Hij heeft om haar gegeven en dan laat hij haar vallen voor iemand anders.' Zegt Cynthia.
'Heeft hij dat ook met jou gedaan?'
Ze knikt beschaamd.
'Ik was zestien, en hij was populair en knap. En hij gaf me aandacht. Ik was onmiddellijk betoverd. Hij heeft me zelfs ontmaagd die lelijke kut.' Vertelt ze, je hoort dat ze walgt van zichzelf dat ze ooit zoiets zou gedaan kunnen hebben.
'Maar je bent waarschijnlijk niet de enige.' Probeer ik haar gerust te stellen.
'Half de school is door hem ontmaagd, dus ik denk het niet.'
Ik kijk ongelovig door de kantine.
'Lena, iedereen zwicht voor zijn uiterlijk en zijn oh zo lieve praatjes. Zeker als ze zo mooi zijn zoals jij, maar jij laat niet met je sollen. Hij heeft al twee weken alleen maar oog voor jou. En hij zal ook niet ophouden. Je moet voorzichtig zijn. Je kunt niet voor hem vallen. Je bent de hoop van alle normale meisjes op deze school, op deze wereld.'
Dat was ook een beetje overdreven. Vooral omdat ik al gezwicht ben voor hem.
Zijn zachte lippen.
Zijn slanke handen.
Zijn diepe ogen.
Zijn stevige schouders.
Zijn gespierde armen.
Zijn heerlijke geur.
Lena, focus.
Zeg ik tegen mezelf.
Ik ben de hoop voor alle niet sletten. En sletten die geen sletten willen zijn.
En daarbij, Jasper kan doen wat hij wilt.
Hij staat op mijn zwarte lijst.
En daar komt hij niet zomaar vanaf.
'Maak je geen zorgen. Hij krijgt nog eerder een eigen planeet dan dat hij mijn maagdelijkheid krijgt.' Zeg ik met een lach en ga met mijn plateau aan onze tafel zitten.
'Waar hebben jullie het over?' Vraagt Alice verbaasd.
'Niets.' Zeggen Cynthia en ik samen.
Als mijn lunch op is loop ik alleen door de gang van de school.
S'middags is het er altijd zo rustig.
Iedereen is bezig.
Met een club, een activiteit of zitten te lunchen.
Niemand is zo raar om rond te gaan dwalen door de gangen van een school.
Maar we weten al langer dat ik raar ben dus ik kan tegen die regel werken.
Als ik de bovenaan de trap ben en de gang van mijn kluisje wil ingaan word ik hard aan mijn beiden armen vast gegrepen.
Er ontsnapt een gil aan mijn lippen en ik krijg een hand voor mijn mond.
'Stil maar liefje, je zult niets doen wat je niet leuk vind.' Zegt Jasper in mijn oor.
Hij sleurt me mee naar een of ander klein kamertje in de gang en doet de deur op slot.
'Laat me hieruit.' Zeg ik en doe zo veel mogelijk stappen achteruit om de ruimte tussen hem en mij te vergroten.
'Jasper, dit is niet grappig. Ik ga gillen als je mij er niet uit laat.' Zeg ik dreigend.
Ik weet dat het niets uithaalt maar ik moet het proberen.
'Nee Lena, jij gaat niet gillen. Daarvoor is je zus je net iets te dierbaar.' Zegt hij kalm.
Ik probeer mijn schrik in te houden.
Ik heb haar niet gezien in de refter of wel?
Hij komt naar me toe wandelen.
Wat ziet hij er sexy uit.
Zijn zwarte haren in de war.
Het zwarte t-shirt strak op zijn spieren.
En een skinny jeans.
Hij komt tegen me staan en trek me tegen hem aan.
'Je vind dit leuk, is het niet liefje?' Vraagt hij als zijn handen over mijn rug dansen en zijn lippen ergens bij mijn rechter oor zweven.
Ik vind het heerlijk, maar ga het niet toegeven aan hem.
'Laat me los Jasper, ik walg van jou.'
'Dat zeg je maar. Ik voel je lichaam op mij reageren.'
Ik wil iets bits antwoorden als hij me plots kust in mijn nek.
Van mijn nek gaat het naar mijn kaak tot net naast mijn lippen.
Daar stop hij.
'Wil je dat ik je kus, Lena?' Vraagt hij hees.
Ik hou mijn mond, want ik wil de waarheid niet vertellen.
'Je verlangt naar mij.' Zegt hij geamuseerd.
Ik probeer hem aan te kijken, maar hij kijkt me niet in mijn ogen.
Zijn lippen strijken over de mijne.
En er loopt een rilling over mijn rug.
'Kus me Lena, kus me zoals je me vrijdag hebt gekust. We weten allebei dat je het wilt. Kus me alsof je me nodig hebt alsof je ex vriendje je net heeft bedrogen en jij wilt wraak nemen. Of je wilt hem vergeten. Komop Lena, of heb je een beetje aanleiding nodig?'
Hij legt zijn lippen op de mijne en ik weiger.
Ik kan mezelf niet van deze klootzak laten houden.
Zijn woorden zijn als messen, die diepe wonden achterlaten.
Maar oh, zijn lippen zijn zo geweldig.
En net als ik toegeef aan mijn duivelse verlangens gaat hij van me weg staan.
En ik voel mijn rok terug naar beneden vallen.
Heeft die hufter onder mijn rok gezeten?
Hij neemt iets achter hem en ik zie dat het zijn gsm is.
'Kleed je uit.' Zegt hij kalm.
'Wat?!' Ik kijk hem geschokt aan.
'Je hebt me wel gehoord, of wil je dat ik het herhaal? kleed. Je. Uit.' Zegt hij duidelijk.
'Wat denk je nu? Dat ik me ga uitkleden voor jou. Alsof je me nog niet genoeg hebt getreiterd.' Zeg ik kwaad.
'Nee Lena, je hou van spelletjes. Dan gaan we mijn spelletje spelen. Ik speel het met heel veel mensen. Sommige zul je misschien nog herinneren. Hun namen staan op die lijst.'
Hij leunt tegen een tafel en ik word bang.
'Jasper, ik herinner me niets van die namen, oké. Ik heb dat verzonnen om je kwaad te krijgen.' Zeg ik snel.
Een uitweg, dat is wat ik nodig heb.
'Kijk het spel gaat zo. Jij doet wat ik zeg en dan moet ik dit niet gebruiken.' Hij neemt iets achter hem.
Al mijn angst komt naar boven.
Rustig blijven.
Probeer ik tegen mezelf te zeggen.
Maar hoe kan ik nu in hemelsnaam rustig blijven als er een gestoorde jongen voor me zit met een pistool in zijn hand.
Mijn ademhaling is versnelt en mijn handen trillen.
Er komen tranen in mijn ogen.
Mijn bibberende gaan naar de band van mijn rok en ik laat hem huilend zakken.
Wat zou hij doen?
Een foto trekken?
Mij aanranden?
Me neerschieten?
Ik weet het niet en ik kom het ook waarschijnlijk niet te weten.
'Heb je opnames of filmpjes van onze gesprekken?' Vraagt hij kalm.
Ik schud snikkend mijn hoofd.
'Ken je een naam van de lijst?'
'Nee, geloof me alsjeblieft, ik heb niets. Laat me gaan. Ik smeek het je.' Zeg ik snikkend.
'Ik zweer je Lena, de volgende keer gaat het verder dan dit.' Zegt hij en laat me alleen achter in die kleine ruimte.
Als een wrak.
foto: nieuw beeld Jasper
P.S.: je kiest natuurlijk zelf hoe je Jasper het liefste wilt afbeelden dit is enkel een van de mogelijkheden :)