De bibliotheek, of het park misschien.
Ik probeer een goede openbare plaats te zoeken.
Jasper verwacht toch niet dat ik naar zijn huis ga.
Ik kijk nog een keer naar het bericht.
Nu net dat ik hem wou gaan ontwijken, moet ik mee met hem die taak gaan maken.
En hij vraagt het niet eens, het is meer een bevel.
Ik zucht.
Ik ga morgen wel mijn voorstellen doen, dat is gemakkelijker. Toch als hij zich niet gaat gedragen als een klootzak of erger.
Als hij dingen gaat opwekken die ik verborgen hou.
Ik gooi mezelf op mijn bed.
Waarom kan mijn hart geen pauze nemen?
Ik zou het heel handig vinden.
Ik kijk naar mijn plafond.
Hoe zou Jasper zijn huis eruit zien?
Het zal groot zijn.
Waarschijnlijk ook heel duur.
Zou hij me rondleiden of zou hij me naar zijn kamer smokkelen?
Hoe zouden zijn ouders zijn?
Ik slaag op mijn hoofd.
'Ga weg, ga weg, ga weg.' zeg ik ondertussen.
Ik mag niet aan hem denken, ik haat hem.
Ik kan niet van hem houden, ik haat hem.
Zou ik hem nog lang kunnen haten?
De wekker maakt me de volgende morgen wakker.
Ik kijk en zie dat half zeven is.
Ik kan misschien nog wel even blijven liggen.
School begint pas om half acht.
Ik zet de wekker af en draai me nog een keer om.
'Lena, je hebt een wekker gebruik hem dan toch.' Ellen komt geïrriteerd mijn kamer binnen lopen en doet het licht aan.
'Ellen, niet doen.' ik trek mijn deken over mijn hoofd zodat ik het licht buiten hou.
'Het is tien voor zeven.' zegt ze serieus.
'En dan, ik wil slapen.' zaag ik.
'We vertrekken om tien na zeven naar school.'
'Nee, ik ben ziek. Ik wil in mijn bed blijven.'
Ellen trekt het deken van me af.
'Ga je klaarmaken.'
Ik draai met mijn ogen. En ze is mijn kamer uit.
Ik ben een zombie als ik naar de badkamer ga en in de douche spring.
In zeven minuten ben ik er al uit.
De wonderen van koud water.
Ik doe mijn mascara op en een beetje eyeliner.
Ik neem een licht blauwe jeans short en een wit t-shirt met enkele zwarte strepen.
De zwarte ballerina's die ik nog ergens vind trek ik snel aan mijn voeten.
Ik ga naar beneden en merk dat ik eigenlijk nog helemaal niet wakker ben.
Beneden aangekomen kijk ik hoe laat het is.
Vijf na zeven.
Serieus?!
Ik kon nog zeker vijf minuten blijven liggen.
'Lena, we moeten echt dringend iets doen aan die wekker. Werkt hij niet?' vraagt papa als hij zijn laatste boterhammen opeet.
'Hoezo, ik kon nog vijf minuten blijven liggen.' ik ga grimmig op een stoel zitten.
'Lena, we moeten om half op school zijn.' zegt Ellen fronsend.
Ze staat tegen het aanrecht aangeleund.
Ik snuif, ik heb echt een ochtendhumeur.
'Mama, het kan zijn dat ik deze avond niet met papa naar huis kom. Ik moet een taak met een klasgenoot maken.' zeg ik.
Ik zeg het gewoon voordat ik word ontvoerd door Jasper.
Voeg ik er in mijn gedachten aan toe.
Mama en papa knikken.
Ellen kijk me met grote ogen aan.
'Zullen we vertrekken?' vraagt papa terwijl hij zijn jas aandoet.
Ik knik en ga naar zijn auto.
Deze keer zit ik vooraan en ik voel Ellen naar me kijken.
Ik hoop dat we er snel zijn.
Wanneer we op school aankomen geef ik papa een knuffel en stap uit de auto.
Lena komt naar me toe en wuift nog even naar papa.
Als ze zeker weet dat hij weg is, kijkt ze terug met grote ogen.
'Met Jasper?' het is een vraag, maar ze weet het antwoord toch al.
Ik knikt.
'Waarom, je haatte hem.' ze kijkt me verbaasd aan.
'Ik kreeg gisteren een bericht van hem om te zeggen dat ik moest zorgen dat ik deze avond met hem mee naar zijn huis kan om aan de taak te werken.' leg ik uit.
'Zeg gewoon nee, je gaat toch niet naar zijn huis?'
'Natuurlijk niet, ik ga proberen het in de bibliotheek te kunnen doen of zo.'
'Waarom zeg je niet nee?'
'Omdat hij zelfs in een bericht bevelend kan overkomen en ik heb schrik gekregen van hem. Daarbij die taak moet ooit af geraken. En hoe sneller, hoe beter.'
'Laat je dan niet misleiden, ik vertrouw hem niet.'
Ik knik.
Die dag probeer ik de perfecte plaatsen te zoeken om aan de taak te werken, zolang het niet bij hem is.
Ik volg mijn lessen amper en heb de helft van de tijd niet door als er mensen tegen mij praten.
Ik moet en zal een andere manier vinden.
Bij de laatste les heb ik nog niet echt een goede plaats gevonden.
Ik neem mijn zwarte tas uit mijn kluisje en loop naar buiten.
Ik probeer zo min mogelijk op te vallen zodat Jasper me misschien niet zo zien.
Dat werkt jammer genoeg niet.
Hij loopt grijnzend naar me toe, soms wil echt die grijns van zijn gezicht vegen.
'En klaar?' vraagt hij als hij bij me is.
'Er is iets tussen gekomen,mijn papa heeft een belangrijk etentje met zijn baas en er werd gevraagd of hij zijn familie wou meenemen.' zeg ik zo overtuigend mogelijk.
'Je vader werkt toch bij "Johnson & Johnson". Dat medicijn bedrijf?' vraagt hij en neemt zijn gsm.
Ik knik nerveus.
'En zijn baas Steven Boyle, niet?' en hij is iets aan het intikken op zijn iPhone.
'Ja, wat ga je doen?' vraag ik angstig.
'Ik ga naar hem bellen om dat afspraakje af te lassen.' zegt hij doodnormaal.
'Wacht nee laat maar, ik stuur wel naar mijn papa om te zeggen dat ik niet mee kan.' zeg ik vlug en neem ook mijn, met persoonlijk verdiend geld gekochte, iPhone en doe alsof ik een bericht typ.
'Oké dan, stap in de auto.' zegt hij dan en loop al terug.
Ik volg hem met tegenzin.
'Ik heb een idee, wat als we nu in de bibliotheek die taak gaan maken. Daar heb je alles bij de hand niet?' vraag ik met een glimlach.
Ik ben overgestapt naar plan B.
'Ik ga niet naar bibliotheken dat moet je nu toch al weten, niet?'
'Of misschien naar een park, in de open lucht een taak maken is dat niet iets?'
Hij kijkt me aan en trekt één wenkbrauw op.
'Nee dus, of een cafeetje. Dat is gezellig, we kunnen er drinken bestellen en misschien een hapje eten. en er is ook internet.' ik probeer enthousiast te doen, maar Jasper zucht.
'Liefje, we gaan niet naar de bibliotheek of het park of weet ik veel welk random café.' zegt hij terwijl hij zijn zwarte Ferrari, nu even serieus hoeveel auto's heeft hij?, van het slot haalt.
'Ook niet naar een andere openbare plaats, ergens met veel mensen misschien?' vraag ik nog met een klein beetje hoop.
'Lena, we gaan naar mijn huis, nu hou je erover op.'
Ik probeer mijn verslagenheid niet te tonen. En zit de hele rit te mokken.
Wat ook nog eens bijna een uur duurt en waarbij hij bijna drie snelheidsovertredingen heeft gehaald.
Of anders gezegd heeft moeten hebben, maar niemand lijkt last te hebben van deze wegpiraat.
Eindelijk stoppen we voor een poort.
Jasper typt een code in en de poort gaat open.
Het lijkt een beveiligde wijk of iets in die aard.
Het is alle sinds een hele dure wijk. Alle huizen zijn ongeveer drie keer zo groot als dat van mij en ik probeer niet al te bewondert rond te kijken.
Wat me ook niet echt lukt.
Dan rijden we een brede oprit op en kijken op een wit kasteeltje.
'Dit is mijn huis.' zegt Jasper dan en stapt uit zijn auto die hij netjes heeft geparkeerd in de immense garage.
'Noem je dit een huis.' ik kijk hem met grote ogen aan, iets dat ik heb geleerd van Ellen.
'Ja, het is eigenlijk het huwelijkscadeau van mijn moeder.' zegt hij en loopt de hal binnen waar de mooiste trap staat.
Het is zo elegant, met de zwart metalen krullen en de marmeren trap. Links is er een houten bureau die ook heel groot en heel chic is.
Na de rondleiding besluit ik dat alles heel groot en chic is.
Het is mooi en ze hebben hier alles om als enigst kind gelukkig te zijn.
Al is het hier iets meer dan gelukkig, het leunt aan tegen een droom.
Er is een speelkamer met een pooltafel en er is een cinema.
Die zo super cool is.
Als laatste komen we in een ruime kamer.
Het is niet zo extreem ingericht als de rest van het huis.
Het is sober.
Dit is de kamer van Jasper.
Ik stap naar binnen.
Een houten tweepersoonsbed.
Een prachtige houten kledingkast staat in de hoek. Bij het raam staat er ook een oude stoel. Zo ziet de bekleding er toch uit.
Toch is het een heel erg mooie stoel.
Er staat ook nog een flatscreen, maar dat is hier in bijna elke kamer dus daar kijk ik niet meer van op.
'Wat vind je ervan?' vraagt Jasper die tegen de deurstijl leunt.
'Het is zo mooi.' komt er alleen uit.
Hij fronst, ik kan me wel op mijn hoofd slaan.
Dit huis is gewoon een sprookje en alles dat ik kan zegge is dat het mooi is.
'Ik bedoel, de inrichting en de meubelen zijn zo fascinerend. Heeft je moeder alles zelf gekozen?' vraag ik om toch iets nuttig te zeggen.
'Ja, dat heeft ze gedaan toen ze hier nog meer was dan op haar meetings in andere steden.' zegt Jasper bitter.
'Ze bedoelt het vast goed. Ze is zeker een geweldige vrouw.' zeg ik snel.
Waarom probeer ik hem nu gerust te stellen. Ik wou hier niet heen.
'Dat weet ik, misschien kunnen we beter beginnen aan die taak.' hij verandert van onderwerp, waarom?
Ik knik en volg hem terug naar beneden.
We gaan ik de zetel zitten en Jasper haalt mijn documentatie boven.
'We kunnen het over 9/11 doen, je hebt inderdaad dingen gevonden waar ik nog niets van afwist.'zegt hij terwijl hij de papieren terug aan mij geeft.
Ik knik en we beginnen eraan.
De eerste uren gingen nogal stroef,maar na een tijdje begint Jasper grapjes te maken en ik kan het niet laten om mee te lachen.
Rond een uur of zeven word Jasper gebeld.
Ik lig nog strijk van de laatste grappen die hij had gemaakt terwijl hij stop met lachen als hij ziet wie het is.
Hij staat op en loopt de woonkamer uit.
Ik blijf ongerust achter.
Nu hij weg is besef ik wat er aan het gebeuren is.
Nee ik mag niet voor hem vallen.
Ja, hij is knap.
Ja, hij kan leuk zijn.
Ja, hij kan grappig zijn.
Ja, hij kan lief zijn, maar ik kan niet voor hem vallen.
Hij gaat me alleen gebruiken als of ik een speelgoedje ben dat hij niet meer leuk vind.
Ik moet mijn doel voor ogen blijven houden.
Dan komt Jasper terug binnen en ik kijk op.
'We moeten is gaan Chinezen, niet?' zegt hij sluw.